KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Duśka · Gość

Osoby dotknięte antyspołecznym zaburzeniem osobowości notorycznie popełniają przestępstwa, nie są w stanie ocenić dany czyn jako dobry lub zły. Wykazują niezdolność przewidywania skutków swojego postępowania oraz wyciągania wniosków z przeszłych doświadczeń. Podobno specjaliści załamują ręcę, zbyt skomplikowana osobowość ,żeby podjąć skuteczną terapię . Psychopata doznaje zakłóceń w percepcji rzeczywistości, jednak zachowuje jakąś tam częściową zdolność do racjonalnego myślenia. Temat może wydawać się trudny , jednak jak do psychopaty dotrzeć . Question

. Czy wogóle jest to możliwe Question

.

exe

Temat jest rzeczywiście trudny, a ja nie mam wiedzy na ten temat. Mogę raczej mnożyć pytania w tym zagadnieniu.

Problem dyssocjacji można by rozpatrywać w kontekście grzechu. Ci ludzie muszą być świadomi swych czynów, jednak dzieje się to raczej po fakcie. Natomiast pytanie stawiam następne o to, czy oni planują grzech Question

Duśka · Gość

Niestety u nich występują brak wyrzutów sumienia i poczucia winy. Wyrządzają szkody innym bez skrupułów , a nawet jeśli wyrażają skruchę, to ich zachowanie i inne wypowiedzi temu ewidentnie przeczą. Psychopaci zazwyczaj nie mają za grosz poczucia winy ani poczucia odpowiedzialności.Często twierdzą, że nie ma dobra ani zła, nie ma grzechów, nie ma złych czynów, nie ma zasad moralnych. Planują grzech , a według nas jest to odbierane jako grzech , według nich to tylko naprawa moralnie zepsutych, społecznie patologicznych, wadliwych jednostek , które wymagają poważnej korekty. :?

Duśka · Gość

Wszystko wskazuje na to , że psychopaci już się rodzą , a ma to związek z aktywnośćią naszego mózgu w częściach płatu czołowego, która jest odpowiedzialna za odczuwanie empatii i naszą moralność. U osób z osobowością dyssocjalną aktywność mózgu w tych kluczowych dla emocji obszarach jest znacznie niższa niż u normalnych ludzi. Efekt lustra.
Taki artykuł dla zainteresowanych.

[link widoczny dla zalogowanych]

Philip

Czyli są winni zarzucanych im czynów?

Duśka · Gość

Taka osoba jest pozbawiona uczuć wyższych, zadziwiające jest to , że posiada na ogół bardzo wysoki wskaźnik inteligencji. Minusem jest to , że nie przeżywa skutków własnych czynów,chociaż wie, jak nie wolno postępować. Staram się to rozwikłać .

Duśka · Gość

dark

dark

dark

Philip

To jest bardzo możliwe. Tutaj problemami nie są źle połączone neurony, ale w pewnym sensie zdeformowany mózg. Nie da się przekształcać tego organu. Dopóki nie będziemy dysponowali odpowiednią technologią, która będzie na to pozwalać, to nie ma szans ich wyleczyć.

Pytanie tylko, czy postępują źle? Nie wiedzą co jest dobrem a co złem, więc ...
Ja Panem Bogiem nie jestem, ale sprawiedliwość nakazuje wziąć go po śmierci chociaż do czyśćca.
Niesamowite.

Duśka · Gość

Czy może zatem być zbawiony Question

, jak już z chwilą urodzenia ma ciężar nałożony , który z czasem się tylko pogłębia , a nie może oczekiwać pomocy terapeutycznej , ani jakielkowiek ponieważ to przypadek beznadziejny i ma już ''łatkę'' na cały życie coś w formie '' przypadek beznadziejny , proszę nie marnować czasu na ratunek ! ''.
Jedynym ratunkiem w tym przypoadku jest Bóg . Bóg może dokonać cudu przemiany serca psychopaty, , która zamiast miłości doświadczała w życiu tylko nienawiści i broniąc sie przed nią znieczuliła się niemal na wszystko. Tylko dlaczego Bóg milczy i nie wylewa łaski na psychopatę Question

. Czy to trzeba podpiąć pod ''klątwę pokoleniową''. Question

Z chwilą urodzenia będziesz już potępiony . Po co zatem żyć , nie mając szansy zapracowania na zbawienie .

dark

dark

Duśka · Gość

Występuje u nich zupełny brak lęku i chłód uczuciowy. Uważa się ich nad wyraz zdolnych do rozszyfrowywania doznań i emocji swoich bliźnich. Z wiedzy tej korzystają jednak wyłącznie po to, by samemu odnieść korzyści.
Napewno istnieje sposób , żeby złamać '' osobnika''. Wystarczy by zaczął odczuwać lęk . Znałam jeden przypadek taki .

Philip

dark

dark

Duśka · Gość

Philip

Duśka · Gość

Duśka · Gość

dark

Duśka · Gość

Zaczynam badać umysł psychopaty. :wink: . Muszę przyznać ,że dla mnie jest to pewny rodzaj zainteresowania, poprzez wniknięcie w ich umysł. Nie każdy psychopata to morderca gdyż jedni dopuszczają się ciężkiej przemocy fizycznej i/lub psychicznej , summa summarum zawsze to '' mord'' ciała i/lub duszy.

Palma

Na końcu drugiej,części, [link widoczny dla zalogowanych]

autor radzi:

Duśka · Gość

maly_kwiatek · Gość

Spotykałem osoby psychopatyczne jako swoich przełożonych, dyrektorów. Jeden z nich był klasycznym, podręcznikowym psychopatą. Aby dobrze go zdiagnozować i nauczyć się bezpiecznie reagować na jego jazdy, kupiłem ongiś akademicki podręcznik psychiatrii profesora Bilikiewicza i z kolegami w skupieniu studiowaliśmy to, co mówiła o psychopatiach nauka. Nieco wcześniej, jednym tchem przeczytałem prawie cały dorobek pisarski profesora psychiatrii Antoniego Kępińskiego. Działo to się na przełomie lat 70 i 80.

No więc wszystko co piszecie, tam było wbite jako charakterystyka osobowości psychopatycznej. Psychiatrzy zwracali uwagę na głębokość choroby psychopatii i równocześnie na niezwykłe wykorzystywanie swego stanu do przekonywania osób decyzyjnych z otoczenia chorego, że jest to osoba zdrowa, dynamiczna i rozwojowa. To dlatego psychopaci zwłaszcza dawniej, zajmowali dyrektorskie stanowiska.
Oni robili dobre wrażenie tam, gdzie to wrażenie było decydujące dla ich pozycji. Wobec podwładnych bywali za to katami, satrapami, udzielnymi książętami a nawet oprawcami. Dyrektor, którego wspominam, miał wskaźnik rocznej rotacji pracowników na poziomie 25%, co w latach 80-tych, w zakładzie naukowym, było kuriozalne. Ludzie uciekali chroniąc zdrowie i życie. Ja odszedłem stamtąd ostatni, po 10 latach. Byłem już bardzo schorowany, atakowały mnie nieustające zapalenia płuc. Lekarka zakładowa, która wiedziała wszystko co trzeba o tym zakładzie, poradziła mi po cichu bym zmienił pracę. Od tamtej pory - a minęło prawie 30 lat, praktycznie nigdy więcej nie chorowałem tak, by trzeba było brać zwolnienia.

Mojemu koledze, który bardzo chciał tam zrobić doktorat, nie powiodło się. Dostał ataku, nerwowego, który przekształcił się w przewlekłą, trwałą chorobę psychiczną na tle nagłego zablokowania mu możliwości realizacji jego celu przez szefa.

Nie umiałem mu pomóc. Za mało wtedy w ogóle wiedziałem o tych zjawiskach, chorobach, przyczynach i terapiach.

Profesor już nie żyje.
Zasłynął między innymi tym, że w ciągu aktywnego zawodowego życia, z poparciem wszelkich władz, co w latach PRL było bardzo ważne, nie stworzył żadnej szkoły naukowej wokół siebie i nie wypromował za swego dość długiego życia żadnego profesora.

dark

Philip

Najsmutniejsze jest to, że oni nie są niczemu winni ... tacy się urodziło a są tak traktowani.

Palma

Łatwo powiedzieć, wiej :), kiedy rodzina, wnuki a "kalejdoskop", ciągle inne wzorki, pokazuje.
Jeszcze ta ich niewinność, jak Filip napisał, jest przerażająca. Jak Bóg nie zadziała, marny jego los.