KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

uel

W 14-tym wieku żył pobożny i wymowny teolog, Jan Tauler. Pewnego poranku spotkał człowieka, który największą biedę zdradzał i litość w największym stopniu wzbudzał. Tauler podszedł ku niemu i zawiązała się następująca rozmowa:

„Dzień dobry “
„Nie miałem żadnego złego dnia."
„Niech wam Pan Bóg użyczy szczęścia!
„Ja nie byłem nigdy nieszczęśliwym."
„Myślę, że Pan Bóg spełni wasze życzenia."
„Dzieje się zawsze tylko to, co sobie życzę. Dlatego właśnie jestem szczęśliwy!" Uczony nie śmiał jego życzeń więcej poprawiać.
„Jesteście szczęśliwi?" zapytał zdziwiony; „nikt nie jest przecież na ziemi szczęśliwy. Albo Job nie ma słuszności, jeżeli mówi: „Człowiek z kobiety narodzony, żyje tylko krótki czas i bywa obdarzony wieloma utrapieniami? Jesteście rzeczywiście szczęśliwi ?“ „Dla czego nie?" odpowiedział ubogi z uśmiechem.
„Złego dnia jeszcze nie miałem; byłem zawsze z losu swego zadowolony. Nie byłem nigdy nieszczęśliwym; co wy szczęściem nazywacie, nie potrzebuję i nie pragnę; co wy nieszczęściem nazywacie, nie znam. A to jest moje szczęście. Znam Ojca w niebiesiech, który zawsze mojego dobra pragnie. Dla tego też chwalę Go, kiedy mi głód dokucza, i chwalę Go podczas ciepła i mrozu; i jeżeli chłopcy ze mnie szydzą, chwalę Go znowu; ponieważ nie dzieje się to bez jego woli, to wiem. Myślę tak:
„Ojcze! ty tak chcesz, więc i ja tak chcę.“ A ponieważ to chcę, co Bóg chce, więc dzieje się zawsze to, co ja chcę; dla tego jestem szczęśliwy. Czy znacie większe szczęście, jak jeżeli się wszystko dzieje
według jego własnej woli?“ Tauler zrozumiał dobrze człowieka, który w prostej mowie głęboką prawdę wypowiedział. Nagle przebiegła mu jednak myśl i postanowił wystawić Bogu oddaną duszę na ciężką próbę. „Wy chcecie zawsze, co Bóg chce?“ zapytał z tonem człowieka, który w gotowości był zarzut uczynić, na który żadna odpowiedź nie jest możebną. „Gdyby was Pan Bóg chciał strącić w piekielną otchłań? Chcielibyście potem jeszcze to, co Pan Bóg chce?“

Ubogi śmiał się znowu. „Bóg mnie w otchłań strącić?“ rzeki on, a ton i głos zdradzały w dodatku jak mu trudno było tę myśl pomieścić w swoim umyśle. Jednak mówił on bez uprzedzenia dalej: „A jeśliby mnie Pan Bóg chciał w otchłań strącić, to będę znów chciał, co On chce. Gdyż wiedzcie! mam dwa ramiona, a te posiadają szczególną siłę. Jedno nazywa się: „Poddanie się woli Boga“, drugie „Prawdziwa miłość“. Temi ramionami objąłbym
Pana Boga i nieopuściłbym Go, tak, iż Jego razem ze mną wciągnąłbym do tej otchłani. A daleko lepiej byłoby być w otchłani z Bogiem, aniżeli w niebie bez Niego. — Otchłań jest niebem, jeżeli w tejże znajduje się Bóg.“ Dłuższy czas już szukał uczony najkrótszej drogi
do nieba; jednak jego szukanie było daremne. W owym żebraku znalazł on wyższego od siebie; żebrak wskazał mu drogę. Chcieć, co Bóg chce, jest najkrótszą drogą do nieba. A kto tą drogą postępuje? Ten, który oboma silnemi ramionami obejmuje życzenia Pana Boga, a w duszy modli się:„Bądź wola Twoja, jak w niebie tak i na ziemi.“