KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

uel

Jak wy rozumiecie te słowa ? Dla mnie te słowa są problematyczne, te słowa zakładają że bez względu na wszystko trzeba być posłusznym władzy świeckiej, wydaje się że nawet do tego stopnia gdyby władza świecka zakazała np modlitwy itd. Problematyczne te słowa są dla mnie z tego powodu że władza świecka nie zawsze czyni dobrze, są tam ludzie skorumpowani, przekupieni, nie wydaje mi się aby Paweł o tym nie wiedział, bo przecież czasy w których żyli apostołowie byli czasem prześladowań i były burzliwe, więc zastanawia mnie dlaczego tak napisał. Jak to odnieść wobec słów św. Piotra i apostołów "trzeba słuchać bardziej Boga niż ludzi". Czy rzeczywiście tak jest że kto się sprzeciwia władzy świeckiej przeciwstawia się porządkowi Bożemu ? A jak władza ustanawia gendryzm, aborcje to przecież przeciwstawianie się władzy w tych dziedzinach nie jest przeciwstawianiem się porządkowi Bożemu. Dlaczego św. Paweł tak napisał i dał jakby sposoboność do tego aby orzekać tych którzy sprzeciwiają się władzy świeckiej jakoby sprzeciwiali się porządkowi Bożemu ?

1 Każdy niech będzie poddany władzom, sprawującym rządy nad innymi. Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga. 2 Kto więc przeciwstawia się władzy - przeciwstawia się porządkowi Bożemu. Ci zaś, którzy się przeciwstawili, ściągną na siebie wyrok potępienia. 3 Albowiem rządzący nie są postrachem dla uczynku dobrego, ale dla złego. A chcesz nie bać się władzy? Czyń dobrze, a otrzymasz od niej pochwałę. 4 Jest ona bowiem dla ciebie narzędziem Boga, [prowadzącym] ku dobremu. Jeżeli jednak czynisz źle, lękaj się, bo nie na próżno nosi miecz. Jest bowiem narzędziem Boga do wymierzenia sprawiedliwej kary temu, który czyni źle. 5 Należy więc jej się poddać nie tylko ze względu na karę, ale ze względu na sumienie. 6 Z tego samego też powodu płacicie podatki. Bo ci, którzy się tym zajmują, z woli Boga pełnią swój urząd. 7 Oddajcie każdemu to, mu się należy: komu podatek - podatek, komu cło - cło, komu uległość - uległość, komu cześć - cześć.
Rz 13

Jaśmina

,, Przykazania boskie mówią nam wprawdzie, że powinniśmy okazywać posłuszeństwo także zwierzchności świeckiej, nawet jeśli nie jest natury chrześcijańskiej, ale tylko do momentu, gdy nie narzuca nam nic złego. Bogu należy się większe posłuszeństwo niż człowiekowi”.

uel

exe

Pamiętając o zastrzeżeniach św. Benedykta z Nursji jestem przekonany, że granicą posłuszeństwo jest wierność Bożemu Słowu.
Natomiast pragnę zwrócić uwagę, że należy tu rozróżniać spolegliwość od posłuszeństwa, ponieważ czlowiek spolegliwy szuka spokoju doczesnego, podczas gdy posłuszny szuka pokoju serca, utwierdzonego w Bogu.

Pewne sytuację, które przedstawia uel, dotyczą jednego pojęcia, a inne drugiego.

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
+++

Jaśmina

1 P 2,13-17
Upomnienia dotyczące stosunków z bliźnimi
213 Bądźcie poddani każdej ludzkiej zwierzchności ze względu na Pana: czy to królowi jako mającemu władzę, 14 czy to namiestnikom jako przez niego posłanym celem karania złoczyńców, udzielania zaś pochwały tym, którzy dobrze czynią. 15 Taka bowiem jest wola Boża, abyście przez dobre uczynki zmusili do milczenia niewiedzę ludzi głupich. 16 Jak ludzie wolni [postępujcie], nie jak ci, dla których wolność jest usprawiedliwieniem zła, ale jak niewolnicy Boga. 17 Wszystkich szanujcie, braci miłujcie, Boga się bójcie, czcijcie króla!
Tak, że podatki płacić trzeba. Przepisy ruchu drogowego przestrzegać, do szkół publicznych uczęszczać, szczepienia obowiązkowe do 18 roku życia przyjmować itp.
Jeszeli chodzi o nieposłuszeństwo to już jest taka nasza ludzka wada narodowa ciągnąca się od wieków.

uel

Podatki płacić ok , jeżeli poddani mają obowiązek płacenia podatków rządzącym, to powinni mieć prawo aby rządzący przedstawiali na co wydają pieniądze obywateli, a jeśli idą te pieniądze na cele złe, na złą destrukcyjną edukację za którą później płaci cały naród i przyszłe pokolenia zanużona w niemoralności , jeszcze większą cenę, to uważam że powinno się zaprzestać płacenia podatków, nie mam tu na myśli opłat za prąd, gaz, czynsz ale pieniądze na publiczne cele i ograbianie ludzi niewolniczymi wysokimi podatkami. Państwowi urzędnicy są więc na etacie u obywateli , a obywatele jako pracodawca ma prawo rozliczać pracowników z pracy którzy postanowili nie pracować ale służyć narodowi jako o całość a nie tylko materialny aspekt człowieka.

Obowiązkowe szczepienia pod przymusem to uważam za nadużycie. Szczepieni powinni żyć w pokoju , tak samo niezaszczepieni jeśli nie chcą się szczepić. Szczepionka nie jest lekarstwem, mówi się że lepiej zapobiegać niż leczyć, jednak wiemy że znany jest wpływ szkodliwości szczepionek jak choćby poszczepienna reakcja i choroba autyzmu a lekarze nie przyjmują minimum odpowiedzialności za objawy poszczepienne, więc tym bardziej przymus jest bezpodstawny. Ryzyko zachorowania na jakąś rzadką chorobę która została wytępiona jest podobne jak to że nas zaatakuje szaleniec z nożem.

Wątpię aby pustelnicy i pustelnice jak nap Jan Chrzciciel który żywił się szarańczą i miodem, płacił podatki.

Wielu świętych nie po to opuszczali stworzenia i świat aby szukać pokoju doczesnego, lecz własnie serca. Św. Teresa z Avili np jeszcze będąc w zakonie wiele lat zajmowała się stworzeniami i prowadziła światowe życie, lecz nawróciła się po 40 latach.

Bóg pozostawi go w tym życiu bez kary, ale to właśnie będzie dla niego najsurowszą karą. „Jeżeli okazać łaskę złoczyńcy, on nie nauczy się sprawiedliwości” (Iz 26, 10). Św. Bernard komentuje to zdanie następująco: „Nie chcę takiej łaski; surowsza ona niż wszelki gniew” (Kazanie 42 na Pieśń nad pieśniami). O jakaż to okropna kara, gdy Bóg pozostawia grzesznika w mocy jego grzechu, jak gdyby nie żądał już od niego rozliczenia się! „(Bóg) nie będzie go traktował według wielkości swego gniewu” (Ps 10, 4 Wlg). I nawet wydaje się, jakby w ogóle nie był na niego zagniewany. „Uśmierzę mój gniew na ciebie i odstąpi od ciebie moja zapalczywość” (Ez 16, 42). I wygląda na to, że pozwala mu zdobywać wszystko, czego tylko ten pożąda z dóbr tej ziemi. „Pozostawiłem ich twardości ich serca; niech postępują według swych zamysłów” (Ps 81, 13). Nieszczęśni grzesznicy, którym w tym życiu się powodzi! Jest to znak, że Bóg czeka, by ich uczynić ofiarami swojej sprawiedliwości w życiu wiecznym. Jeremiasz pyta: „Dlaczego życie przewrotnych upływa pomyślnie?” (Jr 12, 1). I dalej odpowiada: „Oddziel ich ja owce na rzeź” (w. 3). Nie ma w tym życiu kary większej nad tę, gdy Bóg pozwala grzesznikowi dodawać grzech do grzechu, jak mówi Dawid: „Do winy ich dodaj winę, niech nie dostąpią u Ciebie usprawiedliwienia” (Ps 69, 28). Na ten temat wypowiada się także św. Robert Bellarmin: „Za grzech nie ma większej kary niż (następny) grzech„. Lepiej by było dla niejednego z tych nieszczęśników, gdyby Pan zesłał na niego śmierć już po pierwszym grzechu, bo umierając później, stanie się winny tylu piekieł, ile grzechów popełnił.

Dla osiągnięcia zbawienia wiecznego bardzo jest pożyteczne często mówić do siebie: Pewnego dnia trzeba umrzeć. Kościół św. każdego roku w Popielec przypomina to wiernym, mówiąc: Pamiętaj, człowiecze, prochem jesteś i w proch się obrócisz. – Tę prawdę o śmierci bardzo często w ciągu roku nam też przypominają: to cmentarze, które napotykamy przy drogach, to grobowce, jakie widzimy wokół kościołów, to wreszcie pogrzeby.

Najdroższymi sprzętami dla pustelników w ich grotach były krzyż i trupia czaszka: Krzyż, aby przypominał miłość, jaką P. Jezus im okazał, czaszka, żeby przypominała o śmierci. Trwali oni w pokucie aż do końca życia, a umierając w biedzie na pustyni, umierali szczęśliwsi, niż umierają monarchowie w swych pałacach.

Koniec, koniec nadchodzi (Ez 7,2). Dla każdego, czy dłużej, czy krócej żyje na tej ziemi, prędzej lub później przyjdzie koniec, a w chwili tego końca, którym będzie chwila śmierci, nic innego cieszyć nas nie będzie, jak to, iż kochaliśmy P. Jezusa i że z miłości ku Niemu cierpliwie znosiliśmy uciski tego życia. Nic innego wówczas nas nie pocieszy: ani bogactwa pozyskane, ani zaszczyty osiągnięte, ani przyjemności, jakich się kosztowało. Wszelkie wielkości tego świata nie cieszą umierających, owszem są męką dla nich; o ile więcej ich się zdobyło, o tyle większą sprawiają one mękę. Siostra Małgorzata od św. Anny, córka cesarza Rudolfa II, karmelitanka bosa, mawiała: Na co w godzinę śmierci królestwa się przydadzą?

Ach, iluż światowców to spotka, iż właśnie wtedy, gdy będą jak najbardziej zajęci staraniem się o zyski, władzę i urzędy, usłyszą wiadomość o śmierci. Rozporządź domem twoim, bo umrzesz i nie będziesz żył (Iz 38,1). Już czas, abyś zrobił testament, bo źle z tobą. Boże! Jakąż to męką będzie dla tego, kto był bliski wygrania jakiegoś procesu, otrzymania tego pałacu, tej roli, gdy usłyszy, jak kapłan, który przyszedł go zaopatrzyć, się odezwie: Idź duszo chrześcijańska, z tego świata! – Idź z tego świata, abyś złożyła rachunek P. Jezusowi. Lecz teraz nie jestem na to dobrze przygotowany! Cóż to pomoże? Teraz trzeba świat opuścić.

Boże mój, udziel mi światła, użycz mi siły, abym resztę życia, jakie mi pozostaje, spędził na służeniu Tobie i miłowaniu Ciebie. Gdybym teraz musiał umrzeć, nie umierałbym zadowolony, lecz w niepokoju. Na co więc czekam? Czy na to, iż śmierć mnie zaskoczy, gdy moje zbawienie wieczne na wielkie niebezpieczeństwo będzie narażone? Panie, jeżeli przedtem byłem szalony, nie chcę być nim na przyszłość. Teraz całkowicie Tobie się oddaję, przyjmij mnie i dopomóż mi swoją łaską.

Krótko mówiąc, na każdego przyjdzie koniec, a z nim nadejdzie chwila rozstrzygająca o wieczności szczęśliwej lub też nieszczęśliwej. – O chwilo, od której wieczność zależy! Oby wszyscy myśleli o tej wielkiej chwili i o rachunku, jaki będą musieli zdać Sędziemu z całego życia. Jako roztropni zdołaliby pojąć, zważaliby na swój koniec (Pwt 32,29). Z pewnością nie myśleliby o ukochaniu pieniędzy i nie troszczyliby się o to, aby się stać wielkimi w tym życiu, które się zakończy, lecz o to, aby się uświęcili i byli wielkimi w życiu, które nie będzie mieć końca.

Jeśli więc mamy wiarę i wierzymy w śmierć, sąd i wieczność, starajmy się przez dni, jakie nam pozostają, żyć jedynie dla Boga. Żyjmy jako pielgrzymi na tej ziemi, myśląc o tym, iż niebawem ją opuścimy. Miejmy zawsze śmierć przed oczyma i to czyńmy, cobyśmy w godzinę śmierci chcieli uczynić. Wszystkie rzeczy tego świata my porzucimy, lub one nas opuszczą. Posłuchajmy, co P. Jezus mówi do nas: Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą (Mt 6,20). Gardźmy dobrami ziemskimi, które nie mogą nas zadowolić i prędko się skończą, a pozyskujmy sobie skarby w niebie, które nas uszczęśliwią i nie zakończą się nigdy.

Panie, jakżeż jestem nieszczęśliwy, iż dla dóbr ziemskich tyle razy odwracałem się od Ciebie, Dobro nieskończone! Poznaję swe szaleństwo, że w przeszłości starałem się o to, aby chwałę i szczęście na świecie pozyskać. Od dzisiaj nie chcę innego szczęścia, jak kochać Cię i we wszystkim spełniać Twoją wolę. Jezu mój, wyniszcz we mnie pragnienie okazania się przed światem; spraw, abym kochał wzgardę i życie ukryte. Użycz mi siły, żebym wyrzekł się wszystkiego, co Ci się nie podoba. Uczyń to, bym ze spokojem objął choroby, prześladowania, oschłość i wszystkie krzyże, jakie mnie spotykają. Obym z miłości ku Tobie mógł umrzeć opuszczony przez wszystkich, jak Ty za mnie umarłeś! Panno Najśw., Twe modlitwy mogą mi zapewnić prawdziwe szczęście; sprawić, abym bardzo kochał Twego Syna! Ach! Proś Go za mną, w Tobie ufność swoją pokładam.

Św. Alfons Maria Liguori, Myśli pobożne, Włocławek 1927.

62Krzych