 |
KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !
Forum mistyki Kościoła Katolickiego pw. św. Jana Pawła II : Pamiętaj pielgrzymie: "zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On [rzeknie]: "OTO JESTEM!" (Iz 58,9).
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Odrowąż
Hastatus posterior
Dołączył: 19 Cze 2014
Posty: 501
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Tarnów
Płeć: 
|
 Wysłany: Sob 21:29, 21 Cze 2014 Temat postu: LSO |
|
|
Rozmowy, gromadzenie materiałów o Liturgicznej Służbie Ołtarza. Możnaby z tego, co tu uzbieramy napisać artykuł jakiś, kto wie?
Post został pochwalony 0 razy
Ostatnio zmieniony przez Odrowąż dnia Nie 9:36, 22 Cze 2014, w całości zmieniany 1 raz
|
|
| Powrót do góry |
|
 |
|
|
 |
Odrowąż
Hastatus posterior
Dołączył: 19 Cze 2014
Posty: 501
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Tarnów
Płeć:
|
| Wysłany: Nie 20:12, 22 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
Postaram się coś w najbliższym czasie napisać, ale nie wiem, czy warunki na to pozwolą. Ale nie martwcie się, coś się pojawi w najbliższym czasie. ;)
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Odrowąż
Hastatus posterior
Dołączył: 19 Cze 2014
Posty: 501
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Tarnów
Płeć:
|
| Wysłany: Śro 19:58, 25 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
Początki ministrantów
Ministrant – to sługa Chrystusa, który w czasie sprawowania liturgicznych obrzędów spełnia posługę pomocniczą w sposób określony przepisami Kościoła. Słowo „ministrant” pochodzi z języka łacińskiego „ministrare” i oznacza „służyć, pomagać”. Ministrant służy kapłanowi i ludowi Bożemu, a przez to służy samemu Bogu.
Od kiedy istnieją ministranci?
Odpowiedź na to pytanie jest właściwie bardzo prosta: od kiedy w ogóle istnieje nabożeństwo. W narodzie izraelskim było jedno pokolenie wybrane do służby w świątyni -pokolenie Lewiego. W powstającym Kościele
apostołowie potrzebowali kogoś do posługiwania wiernych. Wybrali więc siedmiu pomocników i nazwali ich diakonami, to znaczy sługami. Ewangelista Łukasz przedstawia sytuację, w której Jezus będąc w synagodze, po przeczytaniu Księgi Izajasza, zwinął ją i podał słudze (Łk 4, 18-20).
| Cytat: | | (18) Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, (19) abym obwoływał rok łaski od Pana. (20) Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. |
Znany jest nam też fragment o rozmnożeniu ryb i chleba. Tu bowiem pojawia się chłopiec, który miał ze sobą pięć chlebów i dwie ryby, dzięki którym Jezus dokonał cudu (J 6, 8-9).
| Cytat: | | (8) Jeden z uczniów Jego, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: (9) "Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?" |
Tradycja nazywa tego chłopca „paraministrantem” – przyniósł on pierwsze dary ofiarne. Służby ołtarza można dopatrywać się także w przygotowaniach do Ostatniej Wieczerzy. Tu ministrantami stali się św. Piotr i św. Jan, którzy z nakazu Jezusa byli odpowiedzialni za przygotowanie Wieczernika do wieczerzy paschalnej (Łk 22,7-13).
| Cytat: | | (7) Tak nadszedł dzień Przaśników, w którym należało ofiarować Paschę. (8) Jezus posłał Piotra i Jana z poleceniem: "Idźcie i przygotujcie nam Paschę, byśmy mogli ją spożyć". (9) Oni Go zapytali: "Gdzie chcesz, abyśmy ją przygotowali?" (10) Odpowiedział im: "Oto gdy wejdziecie do miasta, spotka się z wami człowiek niosący dzban wody. Idźcie za nim do domu, do którego wejdzie, (11) i powiecie gospodarzowi: "Nauczyciel pyta cię: Gdzie jest izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami?" (12) On wskaże wam salę dużą, usłaną; tam przygotujecie". (13) Oni poszli, znaleźli tak, jak im powiedział, i przygotowali Paschę. |
W pierwszych wiekach Kościoła funkcje liturgiczne poza biskupem i prezbiterem spełniali wyłącznie diakoni. W miarę rozszerzania się Kościoła potrzeba było większej ilości ludzi do posług; papież Korneliusz w swym liście wymienia kleryków niższych święceń: subdiakonów, akolitów, lektorów i ostiariuszy. Właśnie spośród akolitów, zanoszących Komunię Św. nie mogącym uczestniczyć w liturgii wywodził się główny patron służby liturgicznej - św. Tarsycjusz.
Dokumenty kościelne o służbie ołtarza
Dokumentacja Stolicy Apostolskiej po raz pierwszy o ministrantach wspomina w encyklice Mediator Dei z roku 1947, wydanej przez papieża Piusa XII. Papież wskazuje, że do służby należy wybrać: porządnych i dobrze wychowanych chłopców z wszelkich warstw społecznych, którzy z własnej woli będą służyli do Mszy św. prawidłowo, pięknie i gorliwie (MD 39). Z grupą
ministrantów wiązano także „nadzieje” powołań kapłańskich. Zresztą do niedawna jeszcze myślano, że jak ktoś jest ministrantem, będzie księdzem. Jednak dla ministrantów najważniejszym dokumentem jest Konstytucja o Liturgii, która daje służbie ołtarza oficjalne miejsce w zgromadzeniu. Funkcje i zadania ministrantów Również Sobór Watykański II miał na uwadze służbę ołtarza. Powrócił do pierwotnej tradycji i wyznaczył posługi: lektorów czytających Pismo Święte, wiernych przynoszących do ołtarza dary ofiarne chleba i wina lub czytających modlitwę powszechną, kantorów i innych.
STOPNIE MINISTRANCKIE
I Aspirant i Kandydat
Okres ten powinien trwać rok. Trzy pierwsze miesiące jest się aspirantem. W tym czasie przyszli ministranci nie zakładają jeszcze komży ani żadnej innej szaty liturgicznej. Na zbiórkach formacyjnych uczą się podstaw służenia oraz poznają modlitwy ministranckie. Po tym wstępnym okresie formacji przyjmowani są uroczyście na kandydatów, aby przez kolejne dziewięć miesięcy pogłębiać swoją wiedzę o roku liturgicznym, używanych szatach i naczyniach liturgicznych oraz kontynuują naukę służenia. Kandydaci podczas liturgii noszą komże.
II Choralista
Najważniejszą funkcją choralisty jest dawanie znaków dzwonkami. Czyni to podczas wyjścia z zakrystii, trzykrotnie dzwoniąc dzwonkiem, który wisi przy drzwiach zakrystii. Oprócz tego uderza w gong i dzwoni dzwonkami podczas Przeistoczenia. W czasie formacji choralista uczy się śpiewu oraz odpowiedzi na wezwania kapłana podczas Mszy Świętej.
III Ministrant Światła
Do obowiązków ministrantów światła należy noszenie świec podczas procesji oraz w czasie odczytywania Ewangelii. Na zbiórkach w szczególny sposób zagłębiają się w symbolikę światła. Chrystus bowiem został zapowiadany jako Światłość. Sam również nazywał siebie Światłością świata.
IV Ministrant Krzyża
Jak sama nazwa wskazuje, ministrant pełniący taką funkcje jest odpowiedzialny za krzyż używany podczas procesji. Nie może być on nigdy brudny, zakurzony ani też zniszczony. Ministrant krzyża dba również o miejsce, w którym krzyż się znajduje. Najważniejszą posługą jest noszenie krzyża podczas procesji czy też Drogi Krzyżowej. Wielki Piątek jest dniem szczególnej posługi ministrantów krzyża
V Ministrant Księgi
Odpowiedzialny jest za wszelkie księgi liturgiczne używane podczas Mszy Świętej oraz nabożeństw. Przed liturgią do jego obowiązków należy zaznaczenie odpowiednich czytań w lekcjonarzu, przygotowanie Ewangeliarza oraz Mszału. Podczas Mszy Świętej podaje Mszał kapłanowi sprawującemu Eucharystię. Musi więc znać dokładnie układ i rozmieszczenie tekstów.
VI Ministrant Ołtarza
Najważniejszym zadaniem ministranta ołtarza jest służenie kapłanowi przez przynoszenie i podawanie darów oraz wcześniejsze ich przygotowanie. Dlatego też na zbiórkach formacyjnych poznaje wszystkie naczynia oraz szaty liturgiczne. Troszczy się również o to, aby były one otoczone wielkim szacunkiem.
Ministranci Kadzidła
Do spełniania tej funkcji potrzebnych jest zawsze dwóch ministrantów. Jeden z nich to turyferariusz. Podczas liturgii podaje kapłanowi trybularz do okadzenia lub sam dokonuje okadzenia, np. podczas błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem. Dba również o czystość trybularza i zajmuje się rozpalaniem węgielków. Drugi ministrant to nawikulariusz. Odpowiedzialny jest za łódkę, w której znajduje się kadzidło, i dba o to, aby nigdy go nie zabrakło.
Ministrant Wody
Podczas liturgii podaje kapłanowi wodę święconą podczas obrzędu pokropienia, np. wiernych (aspersja) lub ziół i kwiatów czy dewocjonaliów. Dba również o kociołek z wodą i kropidło.
Ministranci Mitry i Pastorału (insygniarze)
Ich zadaniem jest opieka nad mitrą i pastorałem, gdy obecny jest biskup.
VII Lektor
Ustanowiony do czytania fragmentów z Pisma Świętego, z wyjątkiem Ewangelii. Może również podawać intencje modlitwy powszechnej, a gdy nie ma psałterzysty, może również wykonać psalm między czytaniami i śpiew przed Ewangelią. Każdy ministrant, który chce zostać lektorem, musi przejść kurs poprawnego czytania i szacunku do Pisma Świętego.
Psałterzysta
Wykonuje on psalm między czytaniami (responsoryjny) oraz aklamację Alleluja przed Ewangelią.
VIII Ceremoniarz
zwany również mistrzem ceremonii (w dokumentach wydanych po Soborze Watykańskim II jedynie to określenie jest używane) czuwa nad prawidłowym zorganizowaniem i przebiegiem liturgii, jak i wykonaniem wszelkich ceremonii liturgicznych. W czasie liturgii pozostaje w pobliżu celebransa jednocześnie dając odpowiednie znaki i polecenia (komendy) pozostałym usługującym, by spełnili w danym momencie przeznaczone im funkcje. Zasadniczo w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego funkcję ceremoniarza spełnia osoba świecka, lecz dawne dokumenty zalecają, by była to osoba duchowna. A. Jougan w „Słowniku kościelnym łacińsko – polskim” pisał:„Przed Soborem Watykańskim II ceremoniarzem był duchowny, zwany mistrzem ceremonii, który czuwał nad godnym i właściwym spełnianiem uroczystych czynności liturgicznych(1958, s. 82). Wydane po Soborze Watykańskim II Caeremoniale episcoporum w roku 1984 wskazuje wyraźnie, że posługa ceremoniarza nie jest zarezerwowana wyłącznie dla duchownych.
Nazewnictwo
W długiej historii liturgii przyjęło się wiele określeń opisujących funkcję ceremoniarza. W pierwszych wiekach spełniał ją diakon (gr.diakonos - sługa). W późniejszym czasie mistrzami ceremonii zostali archidiakoni (archi od gr. archiod, tj. „początek” tłumaczy się jako „główny” lub „naczelny”). Następnie wykształciły się następujące określenia:admonitores, memoriales, rememoratorii lub vuggestores- nazwy te wskazywały na ich zadania spełniane w czasie liturgii oraz ich kolejność. W Kościele greckim ceremoniarze byli nazywanihypomimniskon lub hieromnemon, natomiast Goar w swymEuchologion używa określenia: caeremoniarum praefecti. W XV wieku utrwaliły się określenia caeremoniarius (ceremoniarz) i magister caeremoniarum (mistrz ceremonii), które są do dziś używane w nomenklaturze kościelnej oraz w mowie potocznej.
Strój ceremoniarza
W liturgii Mszy świętej sprawowanej w formie nadzwyczajnej ceremoniarz ma na sobie sutanellę oraz komżę. Jego strój nie wyróżnia się zatem niczym od ubioru pozostałych ministrantów.
Posługując w liturgii Mszy świętej sprawowanej w formie zwyczajnej ceremoniarz winien być ubrany w albę, przepasaną na biodrach paskiem, jeżeli ta nie jest uszyta w taki sposób, że przylega do ciała bez niego. Jeśli alba nie osłania dokładnie szyi, przed ubraniem alby należy nałożyć humerał (por. OWMR 336).
Zarys historyczny funkcji ceremoniarza
Jan Chryzostom pisał, że Apostołowie, jeśli chodzi o liturgię, nie lekceważyli nawet najdrobniejszych i najmniej znaczących rzeczy. Święty Paweł zaś w liście do Efezjan pisał, aby w Kościele wszystko odbywało się „godnie i w należytym porządku” (por. Ef 5,19n). Od zawsze istniała potrzeba kogoś, kto czuwałby nad przygotowaniem i przebiegiem liturgii. Św. Hieronim (zm. 420 r.) wspominał o kapłanie Nepocjanie, który starannie i troskliwie zajmował się rzeczami odnoszącymi się do ceremonii liturgicznych. Z biegiem czasu nad przygotowaniem i przebiegiem liturgicznych czynności zaczął czuwać diakon. Początkowo był on odpowiedzialny za rozdzielenie funkcji, informowanie wiernych „co, kiedy i jak” mają robić oraz pilnował porządku celebracji. Skutkiem wzrostu liczebnego i terytorialnego gmin w wielkich miastach chrześcijańskich, wynikła potrzeba ustanowienia posług o charakterze pomocniczym dla diakona. W III wieku pojawiają się funkcje:
a) subdiakona opiekował się ołtarzem i naczyniami świętymi, pomagał diakonowi;
b) akolity (z gr. acoluthos, co znaczy towarzysz, sługa) posługiwał przy ołtarzu (wino, woda, chleb), niósł światło (świece), pomagał przy łamaniu chleba dla wiernych;
c) egzorcysty (uzdrawiający) troszczył się o wodę święconą i pilnował porządku;
d) lektora czytał Pismo, a w wiejskich gminach zastępował diakona w mniej ważnych zadaniach;
e) ostiariusza (z łac. ostium, co znaczy wejście) spełniał on posługę podobną do dzisiejszego zakrystiana; stróż świątyni. W ten sposób diakon zaczął koordynować niewielką liczbą posługujących, a jego zadania były następujące:
a) wyznaczać miejsca i upominać, gdy ktoś usiadł gdzie indziej;
b) czuwać nad drzwiami, by nikt ich nie otwierał w czasie liturgii eucharystycznej, oraz by niepowołane osoby nie wchodziły do środka;
c) zwracać uwagę na zachowanie zgromadzonych by nie rozmawiali, nie śmiali się;
d) wzywać do pocałunku pokoju;
e) w odpowiednich momentach dawać znaki, kiedy wstać, uklęknąć, czy zachować milczenie;
f) odsyłać katechumenów, opętanych, pokutujących, niewierzących, innowierców;
g) nakazywać odstępować tym, którzy nie przyjmowali Komunii św.;
h) odsyłać zgromadzonych słowami Ite in pace.
W następnych wiekach funkcję diakona przejęli archidiakoni, ze względu na dostojeństwo posługi. Wtedy też wytworzyły się pewne stopnie posługi archidiakona (admonitores, memoriales, rememoratorii, vuggestores). Przykładowo: jeden z nich dawał znaki scholi do rozpoczęcia śpiewu, inny nakazywał akolitom zapalać świece, archidiakon dawał znak biskupowi do powstania, wyznaczał diakona, który miał odesłać wiernych. Łatwo jest z powyższego wywnioskować więc, że ówcześni „ceremoniarze” w coraz mniejszym stopniu zajmują się zgromadzonym ludem, by wyłącznie czuwać nad prawidłowym przebiegiem ceremonii liturgicznych. Okres od końca VIII do XIV wieku nie przyniósł żadnych nowych opracowań, czy istotnych prób stworzenia nowych funkcji i posług w liturgii. Urząd ceremoniarza, jaki znamy dzisiaj, wykształcił się około XV wieku. W tamtym czasie (między XII a XV wiekiem) do liturgii przenikały elementy ceremoniału dworskiego (pojawiło się wiele nowych obrzędów wraz ze szczegółowym opisem ich sprawowania. Funkcję ceremoniarza spełniał duchowny zwanycaeremoniarius lubmagister caeremoniarum, który kierował całością ceremonii liturgicznych. Arcybiskup Nowowiejski pisał, że wtedy służba boża była spełniana z przystojnością odpowiednią, godnością i majestatem i by była zachowana w najdrobniejszych szczegółach do obowiązujących przepisów. Z grona dygnitarzy kościelnych, papież wybierał kolegium ceremoniarzy, na czele, którego stał tzw. ceremoniarz prefekt . Kierował on celebrą papieża oraz kardynałów sprawujących liturgię w jego zastępstwie. Biskupi miejsca w swoich diecezjach mianowali dwóch mistrzów ceremonii w katedrach, jak i w innych kościołach, do kierowania celebrą pontyfikalną własną lub swoich delegatów. Na ten urząd biskup mógł mianować duchownego nawet z łona kapituły, choćby po za nią znajdowali się odpowiedni do tego duchowni. I tak: pierwszy ceremoniarz, którego zwano starszym, pełnił funkcję sekretarza biskupa i miał na uwadze czynności spełniane przez celebransa oraz czuwał nad całością obrzędów, zajmował się osobą samego biskupa; drugi zaś kierował asystą (niższą i wyższą), zajmował się osobami prałatów i kanoników. Pierwszy musiał mieć skończone lat 25 i być kapłanem, drugi najczęściej był diakonem, lub subdiakonem. Ceremoniał biskupi, synody prowincjonalne oraz sama św. Kongregacja Obrzędów wymagały od ceremoniarza następujących cech, zdolności (aby urząd ten dostał się w godne ręce): a) odpowiedniego wykształcenia teologicznego; b) umiejętności pisania i mówienia po łacinie; c) znajomości obrzędów wraz z ich znaczeniem tak, aby będąc zapytanym, mógł rozwiązać każdą ważniejszą wątpliwość; d) znajomości śpiewu gregoriańskiego; e) znajomości ksiąg liturgicznych wraz z komentarzami do nich. Warto odnotować ciekawostkę przytoczoną przez abp Nowowiejskiego: Papież Pius II spełniał także, zanim został biskupem, urząd mistrza ceremonii i tak pisze o przymiotach tego ostatniego: ‚Kto będzie przeznaczony na ten urząd, ma być ciałem silny, biegły w liturgii, myślą wszystko obejmujący, aby wszystkich mógł zastąpić, za wszystkich myśleć i wszystkiemu zadość uczynić; a tak ma swój urząd spełniać, iż cokolwiek robi albo czegokolwiek innych nauczy, było jak najlepszym’”. Aby ceremoniarz mógł z jak największym pożytkiem spełniać swoją posługę, posiadał pewne przywileje, które każdy inny duchowny winien był szanować. Wszystkich, bez wyjątku (również członkowie kapituły), obowiązywało posłuszeństwo ceremoniarzowi w tym, co dotyczy się ceremonii. Mieli zważać na jego słowa, skinienia, znaki i spojrzenia, wskazujące, co należy czynić. W momencie, gdy ceremoniarz sam nie zdołał podołać swoim obowiązkom, spośród innych duchownych wybierał sobie pomocników (subceremoniarzy). Ceremoniarz był do tego stopnia odpowiedzialny za liturgię, że jego obowiązkiem było informowanie biskupa o tym, że ktoś nie miał w poszanowaniu rubryk (dziś może uczynić do każdy wierny (por. Redemptionis Sacramentum 183, 184). Spośród całego duchowieństwa ceremoniarz wyróżniał się swoimi insygniami. Były to: sutanna koloru fioletowego z czarnymi guzikami i bez czerwonych wypustek (ceremoniarz katedralny) lub właściwy ubiór jego godności kościelnej (zwłaszcza ceremoniarze papiescy) oraz komża. Nadto ceremoniarz katedralny w ręku piastował berło (ferula), jako znak swego urzędu, jak i obowiązku karcenia. Berło to nie było tak wielkich rozmiarów, jak laska do podbierania (baculus), ale mogło być pokryte jedwabiem, lub suknem i ozdobione herbami kościoła, albo biskupa, jak też posążkiem patrona katedry. W papieskiej i biskupiej liturgii funkcja ceremoniarza przysługiwała wyłącznie duchownym z wyższymi święceniami. W parafiach można było zaś tę posługę powierzyć duchownym niższych święceń (klerykom), a także odpowiednio przygotowanym świeckim mężczyznom. Dopiero pierwsze wydanieOgólnego wprowadzenia do Mszału rzymskiego (OWMR) z 1969 roku zaleca (choć nie wymienia ceremoniarza wprost wśród grona służby liturgicznej) powierzanie komuś pieczy nad podziałem funkcji liturgicznych oraz czuwanie nad właściwym ich sprawowaniem, a także troskę o przygotowanie paramentów liturgicznych (co poprzednio było zalecane subdiakonowi). Zniesiony został wymóg, aby funkcję ceremoniarza powierzać osobie duchownej. Kościół w dokumentach wydanych bezpośrednio po Soborze Watykańskim II nie określił dokładnie funkcji ceremoniarza: W większych kościołach i wspólnotach dobrze jest wyznaczyć kogoś, kto by się troszczył o należytą organizację czynności sakralnych i o wykonywanie ich przez służbę liturgiczną w sposób godny, w należytym porządku i pobożnie (OWMR 69, 1969r.). OWMR z roku 2002 wyraźnie powraca do funkcji ceremoniarza: Wypada, aby przynajmniej w katedrach i w większych kościołach był odpowiednio przygotowany mistrz ceremonii, który by się troszczył o należytą organizację czynności liturgicznych oraz o wykonywanie ich przez wyświęconych szafarzy i przez wiernych świeckich w sposób godny, w należytym porządku i pobożnie (OWMR 106). Na podstawie tych dwóch ustępów z różnych wersji OWMR można wywnioskować, że wskazane jest, aby w każdej większej parafii i wspólnocie była choć jedna osoba przygotowana do spełniania funkcji ceremoniarza , która zadbała by o wcześniej omawiane piękno liturgii, by pomagać wiernym w owocnym i dobrym przeżywaniu w Eucharystii. Trzeba jeszcze wspomnieć o tym, że po Soborze Watykańskim II funkcję ceremoniarza może i zazwyczaj spełnia osoba świecka. To oczywiście nie znaczy, że nie może jej pełnić duchowny (diakon, prezbiter). Wyraźnie na to wskazuje wydany w 1984 roku Ceremoniał biskupi.
Istota posługi ceremoniarza
Bardzo ważne w posłudze ceremoniarza jest to, aby należycie przygotowywał i prowadził ceremonie Mszy świętej w sposób zgodny z dokumentami, przepisami i zaleceniami Kościoła. Toteż nie wolno nikomu, kto bierze udział w liturgii, sprawować ceremonii samowolnie, według własnego uznania. Są one ściśle określone przepisami i zwyczajami (H. Ettensperger, W służbie ołtarza, Poznań 1948, s. 233). Papież Jan Paweł II nawoływał: ?Czuję się zatem w obowiązku skierować gorący apel, ażeby podczas sprawowania Ofiary eucharystycznej normy liturgiczne były zachowywane z wielką wiernością. Są one konkretnym wyrazem autentycznej eklezjalności Eucharystii; takie jest ich najgłębsze znaczenie. Liturgia nie jest nigdy prywatną własnością kogokolwiek, ani celebransa, ani wspólnoty, w której jest sprawowana tajemnica (Ecclesia de Eucharistia 52). Można w tym miejscu także powiedzieć, że liturgia nie jest własnością ceremoniarza. Nie może on jej zmieniać i kształtować według własnego widzimisię. Należy to podkreślić jeszcze raz: bo jak szata musi być dostosowana do ciała, a to ostatnie godne duszy, która je zamieszkuje tak i obrzędy muszą być odpowiednie i godne tego dzieła, które wyrażają sobie na zewnątrz. Toteż nie wolno nikomu, kto bierze udział w liturgii, sprawować ceremonii samowolnie, według własnego uznania. Są one ściśle określone przepisami i zwyczajami (H. Ettensperger, W służbie ołtarza, s. 233). Dotyczy to tak samo Eucharystii sprawowanej w ogromnej katedrze z udziałem biskupa, jak i Eucharystii sprawowanej w małym kościele parafialnym. Nawet wtedy bowiem, gdy Eucharystia jest celebrowana na małym ołtarzu wiejskiego kościoła, jest ona wciąż poniekąd sprawowana na ołtarzu świata. Jednoczy niebo z ziemią(Ecclesie de Eucharistia 8). Tak, więc rzeczą właśnie ceremoniarza jest znać wszystkie przepisy i zwyczaje, przyswoić je sobie i według nich kierować służbą przy ołtarzu H. Ettensperger, W służbie ołtarza, s. 233), aby sprawowanie Eucharystii odznaczało się godnością i pięknem, gdyż jest ona celebracją paschalnego misterium Chrystusa . Swoją troskę o piękne i godne sprawowanie misteriów paschalnych, w stosunku do posługi świeckich, wyraził też Kościół w instrukcji Redemptionis Sacramentum: niech dbają, aby liturgia Kościoła była sprawowana godnie i pięknie (Redemptionis Sacramentum 44). Jak więc widzimy sama istota posługi ceremoniarza nie zmieniła się od czasu II Soboru Watykańskiego II.
Funkcje ceremoniarza
W zwyczajnej formie rytu rzymskiego ceremoniarz spełnia swoje „standardowe” funkcje, a więc odpowiada za przygotowanie i przebieg liturgii. Istnieje również funkcja tzw. subceremoniarzy (pomocników ceremoniarza), którzy prowadzą procesje (wejścia, z darami), czy czuwają nad spełnianiem odpowiednich funkcji przez danych ministrantów (praktyka pomocników ceremoniarza znana była przed Soborem Watykańskim II, o czym w dalszej części tekstu). Ceremoniarz uzgadnia wszelkie szczegóły ceremonii z celebransem, wykonującymi poszczególne posługi, a także zakrystianem; ustala skład zespołu liturgicznego; rozdziela funkcje; przeprowadza próby asysty w dogodnych terminach dla posługujących; jeżeli nie ma zakrystiana to przygotowuje paramenty liturgiczne (np. księgi, szaty), przygotowuje miejsca celebracji (prezbiterium, ołtarz, miejsce przewodniczenia, miejsca dla koncelebrantów); kieruje przebiegiem celebracji; koordynuje czynności wszystkich zaangażowanych w liturgię (celebransi, ministranci); spełnia dodatkowe zadania (np. podaje teksty dodatkowych modlitw lub tekstów); formuje procesję wejścia i zejścia; wydaje odpowiednie komendy; interweniuje w sytuacjach nadzwyczajnych, nieoczekiwanych (np. brak hostii, wina, kluczyka do tabernakulum); rozpoczyna modlitwę przed i po Mszy świętej w zakrystii; jest odpowiedzialny za przygotowanie, a podczas liturgii za podawanie i odbieranie, insygniów biskupich.
W nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego ceremoniarz ma do spełnienia następujące funkcje:
przed rozpoczęciem liturgii przygotowywuje paramenty liturgiczne w prezbiterium; wyszukuje i zaznacza odpowiednie formularze mszalne; ustawia Mszał na ołtarzu; kielich na kredencji (w Mszy z asystą kielich jest przynoszony na ołtarz w czasie Offertorium); w zakrystii kieruje obmyciem rąk biskupa, pomaga mu zdjąć Cappa magna (dzisiaj bardzo rzadko używana) i mucet; daje znak akolitom, by przynieśli szaty liturgiczne biskupa; przed wyruszeniem do ołtarza daje znak by pokłonić się krzyżowi, a przy wyjściu podaje wodę święconą subdiakonowi i diakonowi; w czasie procesji wejścia idzie obok celebransa (w liturgii papieskiej ceremoniarz idzie na czele procesji, a pozostali ceremoniarze kroczą przy sedia gestatoria).
daje znaki do wykonania danej czynności odpowiednim posługującym (zazwyczaj przez skłon): celebransowi i pozostałym ministrantom by podeszli lub usiedli; diakonowi, by wziął ewangeliarz i zdjać biret, oraz by po odśpiewaniu Ewangelii ucałował rękę biskupa; akolitom, by przynieśli ampułki do ołtarza (w liturgii papieskiej ceremoniarz daje znak biskupowi zakrystianowi, by udał się do kredencji).
może prowadzić, czy przeprowadzać posługujących: celebransa do ministrantów; kaznodzieję do ucałowania ręki biskupa; diakona do ambony; subdiakona przed i po odśpiewaniu epistoły; subdiakona, archidiakona, audytora roty w czasie przekazywania znaku pokoju; tych, którzych zadaniem jest przygotowanie ołtarza; turyferarza i akolitów ze świecami do zakrystii oraz w innym momencie – do miejsca odśpiewania Ewangelii (w liturgii papieskiej prowadził posługujących przy obmyciu rąk papieża w czasie ablucji).
przy okadzaniu ewangeliarza podaje i odbiera trybularz od diakona; przy nakładaniu kadzidła odbiera i oddaje łódkę od diakona; w czasie podniesienia po Konsekracji może okadzić Najświętszy Sakrament, wcześniej nakładając kadzidła.
podaje i odbiera od usługujących księgi liturgiczne (subdiakonowi podaje epistolarz, wcześniej biorąc go z kredencji, a odbierał go po odśpiewaniu epistoły; diakonowi podaje ewangeliarz, by po odśpiewaniu Ewangelii odebrać go od subdiakona i odłożyć na kredencji); jednemu z ministrantów może podać kanon do trzymania biskupowi (może go sam trzymać).
pokazuje celebransowi wszystkie modlitwy w Mszale oraz przewraca w nim strony (gdy zachodzi taka potrzeba również w ewangeliarzu).
podaje i odbiera od diakona i celebransa birety; przed prefacją zdejmuje piuskę biskupowi, zakładając ją po Komunii świętej.
podaje bursę i patenę diakonowi z kredencji, wcześniej odsłaniając je; od subdiakona odbiera welon na kielich (oraz podaje mu go w odpowiednim momencie); biskupowi podaje poduszkę do uklęknięcia; umieszcza asterysk na patenie (dotyczy to głównie liturgii papieskiej).
Ważne jest też to, by ceremoniarz spełniając swoją posługę był dyskretny, nie przesłaniał sobą obrzędów (szczególnie, gdy znajduje się w centrum akcji liturgicznej). Należy też zaznaczyć, że gdy prowadzi posługujących idzie na ich czele, natomiast, gdy dochodzili do swojego miejsca ustępuje im, by mogli oni swobodnie przejść. Przedstawiony tutaj zarys jest bardzo ogólny. Dla ceremoniarza bardzo ważne są również okresy roku liturgicznego oraz charakter danej celebracji liturgicznej (np. Środa Popielcowa, sakrament bierzmowania, a szczególnie Triduum Sacrum).
Narazie tyle. Ten tekst będę uzupełniał. Mam nadzieję, że będę miał dostep do komputera, wtedy wszystko sie poprawi i bedzie git :D
Post został pochwalony 1 raz
Ostatnio zmieniony przez Odrowąż dnia Pią 16:03, 27 Cze 2014, w całości zmieniany 1 raz
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Maria
Princeps posterior
Dołączył: 09 Kwi 2014
Posty: 678
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 5 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Lubelskie
Płeć: 
|
| Wysłany: Śro 20:32, 25 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
warto wstawić te modlitwy które mówicie przed rozpoczęciem Mszy i po
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Odrowąż
Hastatus posterior
Dołączył: 19 Cze 2014
Posty: 501
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Tarnów
Płeć:
|
| Wysłany: Śro 20:53, 25 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
Wszystko będzie ;) to jest dopiero początek, jak dorwę się do komputera, to będzie tu dużo więcej rzeczy. :)
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Maria
Princeps posterior
Dołączył: 09 Kwi 2014
Posty: 678
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 5 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Lubelskie
Płeć:
|
| Wysłany: Śro 20:59, 25 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
Ok, rozumiem. Z chęcią przeczytam
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Odrowąż
Hastatus posterior
Dołączył: 19 Cze 2014
Posty: 501
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Tarnów
Płeć:
|
| Wysłany: Pią 16:03, 27 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
update
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Maria
Princeps posterior
Dołączył: 09 Kwi 2014
Posty: 678
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 5 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Lubelskie
Płeć:
|
| Wysłany: Sob 18:27, 28 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
a w rzeczywistości wygląda tak, że ministranci nie dzielą się na stopnie tylko dzielą się między sobą, czyli kto jest
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Odrowąż
Hastatus posterior
Dołączył: 19 Cze 2014
Posty: 501
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Tarnów
Płeć:
|
| Wysłany: Sob 18:31, 28 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
No ale teoria to teoria xD nieraz jestem sam o 15 w niedziele i trzeba sobie ze wszystkim jakoś poradzić. :P
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Maria
Princeps posterior
Dołączył: 09 Kwi 2014
Posty: 678
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 5 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Lubelskie
Płeć:
|
| Wysłany: Sob 18:34, 28 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
u mnie w Kościele kiedyś był pogrzeb i nie było żadnego ministranta i wszystko musiałam zrobić. nawet kadzidło rozpalić. po prostu wstyd mi za ministrantów w moim Kościele
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Odrowąż
Hastatus posterior
Dołączył: 19 Cze 2014
Posty: 501
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Tarnów
Płeć:
|
| Wysłany: Sob 18:37, 28 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
A to u nas właśnie na kadzidło przychodzą ;)
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Maria
Princeps posterior
Dołączył: 09 Kwi 2014
Posty: 678
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 5 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Lubelskie
Płeć:
|
| Wysłany: Sob 18:40, 28 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
u mnie nawet nie ma ustalonych kto ma się tym zajmować tylko kto jest t idzie a jak nie ma osób to nie ma kadzidła...
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
Odrowąż
Hastatus posterior
Dołączył: 19 Cze 2014
Posty: 501
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Skąd: Tarnów
Płeć:
|
| Wysłany: Sob 18:56, 28 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
Kiedyś było nas trzech na adoracji i jakoś poradziliśmy sobie ze wszystkim xD
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
exe
Dux Ducis unum inter multi
Dołączył: 17 Cze 2012
Posty: 13510
Przeczytał: 5 tematów
Pomógł: 378 razy
Ostrzeżeń: 0/2
Płeć:
|
| Wysłany: Sob 22:42, 28 Cze 2014 Temat postu: |
|
|
Często takie rzucenie ministranta na głęboką wodę, jeśli nawet wynika z zaniechania dyscyplinowania służby ołtarza, daje dobre owoce. 
Bardzo ciekawe informacje podajecie.
Dobrze się czyta
Jednak sugeruję, aby rozdzielić historię, od hierarchii, oraz od tzw. problemów bieżących.
Będzie bardziej przejrzyście
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
