KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Bóg nie oczekuje od nas niczego innego, jak tylko, byśmy Go szukali z całą mocą pożądania.

Bóg jest czasem dalej, czasem bliżej, choć pamiętajmy, że zawsze jest bliżej nas niż my sami. Chodzi o to, że czasem wchodzi w cień, abyśmy rozpalili w sobie pragnienie szukania Go.

Pragnienie musi stać się wołaniem wręcz, nieustąpliwym i natarczywym.

Trzeba ożywiać w sobie chęć spotkania z Nim, wzdychać za Nim i przyzywać Go.

Jak wielkie ma to być pragnienie? Święty Bernard z Clairvaux rozważając stopnie miłości Bożej, pisał:

"Modus diligendi Deum - sine modo diligere" - "Miarą miłości Boga, jest kochać Go bez miary". Idea

Czy to jednak wystarcza? Oczywiście, że nie ! Wszak dystans pomiędzy nami, a Bogiem jest nieskończony, dlatego też istotny jest pewien "bezmiar maksymalizmu duchowego" .

Tutaj święty Bernard mówił : "Kto więc czuje głód ducha, niech łaknie jeszcze więcej ; kto pragnie, niech wzmaga swe pragnienie jeszcze energiczniej".

Wówczas to pragnienie, zgodne z Pismem :

"Którzy mnie jedzą, jeszcze łaknąć będą, a którzy mnie piją, jeszcze pragnąć będą" (Syr 24,21),

staje się modlitwą pełną uniesienia. Jest to już oczyszczenie, ponieważ działa jak ogień, trawiący w duszy wszystko, co jeszcze niedoskonałe.

To gorące pragnienie doprowadza do miłości doskonałej, po której pozostaje tylko śmierć - pełna pokoju i radości.

exe · Wysłany: Pon 19:58, 09 Mar 2015 Temat postu:

Powyższe stwierdzenia należy powtórzyć z całą mocą tym, którzy są smutni z nieudolności, powszedniości i pospolitości życia - czasem nawet koszarowego - tak monotonnego ...

Pozycja wyjściową do kontemplacji Bożej Prawdy, staje się uprzednio wspomniane desiderium - pragnienie. To pragnienie jest wewnętrzną siłą duchową, która powstaje w najgłębszych zakamarkach ludzkiego serca .

Święty Bernard przekonuje nas, że :

" Zważcie, jak niezwykła jest przyszłość - a nawet obecność taką być może - trzeba tylko chcieć - trzeba się tylko odrywać od ziemi, pragnąć i pożądać całym sercem - resztę uzupełni łaska Boża, zawsze czujna i gotowa, by przyjąć wysiłki biednego człowieka...".

Dusza ludzka zawsze dąży do wyższej doskonałości już z natury swej - ad maiorem perfectionem i jak mawiał święty Bernard z Clairvaux : ku lepszemu ! - incessanter in melius!.

Wszyscy umartwieni, umęczeni życiem i mający skrupuły niegodności własnej, na swój sposób prawdziwej Exclamation

Wasza godność Dzieci Bożych domaga się już samego pragnienia, które jest więc modlitwą, tak więc doskonalcie się w mowie i słuchaniu Słowa Bożego. Amen.

Dorota64 · Wysłany: Pon 22:58, 09 Mar 2015 Temat postu:

Jeszcze pierwszego tekstu nie przeżyłam do końca, a Ty kolejny :( A o tym poście wyżej wspominałam właśnie w emailu :)
Ech...Exe... :)

ewa · Wysłany: Wto 6:12, 10 Mar 2015 Temat postu: jakze..

jakze szczesliwi sa ludzie, Obdarzeni Łaska Pana Boga..oni, maja wieczna pogode ducha w sobie,ktorej nie sa w stanie zmacic najgorsze"burze" naszego zycia.jakby plyna przez zycie,bo ich wnetrze jest Daleko Stad.oni na uwadze maja Tam-nie tu ...to nie znaczy,ze ich zycie nie obchodzi,przeciwnie staraja sie w tym zyciu byc wrecz perfekcyjnymi,by zawsze Bogu podobac,by co dnia dziekowac, za DAR DUCHA....

exe

Nasz Ojciec Niebieski przekonuje nas ustami psalmisty o tym, że pragnienie staje sie modlitwą:
"Wobec utrapienia biednych i jęku ubogich -
mówi Pan: "Teraz powstanę
i dam zbawienie temu, który go pożąda". (Ps 12, 6)

Dlatego też wołam z głębi swego serca do wszystkich, którzy mają problemy: pragnijcie Boga - Ojca swego i uczyńcie Go swym Królem w sercu i w zyciu zewnetrznym. Amen.

Duśka · Gość

Wszystko to, co zastaje człowiek w świecie materialnym jest niewystarczające. Nade wszystko trzeba szukać Boga. Co nami kieruje w poszukiwaniu Stwórcy ? - Odwieczna tęsknota za doskonałą Miłością.
Dawid doznawszy miłości, zaczął pragnąć Boga:

Ciebie pragnie moja dusza, za Tobą tęskni moje ciało... Ps 63(62).

Swą tęsknotę za Nim porównał do zeschłej ziemi spragnionej wody.

exe

exe

Kwestia pragnienia, jako modlitwy ma swoje uzasadnienie również w innym ujęciu.

Otóż, należy czuwac podczas oddawaniu się modlitwie, abyśmy czasem nie sięgali wyobraźnią Nieba, jakbyśmy mieli się wznieść ponad ciała niebieskie.

W sferze życia duchowego wyobraźnia nie ma wiele do powiedzenia, ponieważ sama w sobie jest materialną, nie zaś intelektualną, jak to sobie niektórzy powiadają.
gdybyśmy tedy mieli wstapić cieleśnie w sfery niebaińskie, jak to uczynił Chrystus, wówczas wzorowalibyśmy się na Nim, lecz nie wolno nam tego czynić, nie wolno nam popełniać tego błędu, gdyż:
"I nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił - Syna Człowieczego." (J 3, 13)

Nie da się więc żadną miarą wstepować do Nieba cieleśnie, lecz duchowo, a więc nie ma tu żadnej płaszczyzny, żadnego kierunku i żadnych atrybutów czasoprzestrzennych.

To więc, że św. Marcin i św. Szczepan widzieli Niebo oczami ciała, oczywiście było cudem, jednak było świadectwem rzezczy duchowej. Dlatego też należy umiejętnie rozbijać grubą skorupę zmysłową i karmijmy się duchowym jądrem cudu. Innymi słowy, nie otwiera się wówczas szerzej cielesnych oczu po to, aby dojrzeć sprawy duchowe, lecz głębiej się wnika w sprawy duchowego znaczenia stąd wynikające, ponieważ:
"Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się to wydaje i nie może tego poznać, bo tylko duchem można to rozsądzić. (1 Kor 2, 14)

exe

Pouczenie Boże jest wyraziste:

"jak niedawno narodzone niemowlęta pragnijcie duchowego, niesfałszowanego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu". (1 P 2, 2),

Dlatego też nie dziwi modlitewne wyznanie serca psalmisty:

"Panie, przed Tobą wszelkie moje pragnienie." (Ps 37, 10 WLG)

Wówczas Bóg daje swe Serce - swą Miłość, a wówczas doświadczyły tej słodyczy intymnej zażyłości z Bogiem:

"Dlatego znalazł twój sługa serce swoje, aby się modlił tą modlitwą do Ciebie". 2 Sm 7, 27 (WLG):