KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Od pewnego czasu dostrzegam bardzo silne napięcie wokół Kościoła Katolickiego, wytwarzane przez osoby mu niechętne, czy też wrogo usposobione, a związane z kreowaniem poglądu, jakoby Kościół nie odnajdywał Ducha Świętego, ponieważ jest on zrytualizowany na sposób niebiblijny. :-(

Wg tych poglądów, nasze katolickie podejście do wiary, jest pełne hańbiącego przepisu i brak mu tego wyniku, jakim jest żywa, czysta wiara :-(

Czy aby na pewno w naszych sercach katolickich, nie ma tej modlitewnej łączności z Duchem Świętym Question

Rozumiemy doskonale, że dobrze jest się zamknąć w swoim pokoju i modlić się do Boga w samotności i ukryciu:

"Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie." (Mt 6,6). Idea

Jeśli to wiemy, mówiąc o tym oponentom, tedy dlaczego wciąż powtarzają o nas to samo?

Przede wszystkim należy zrozumieć, że jest ścisły związek pomiędzy liturgią zewnętrzną, a wewnętrzną.

Jednak od pewnego już czasu właśnie, wytyczana jest granica pomiędzy modlitwą zewnętrzną i wewnętrzną. Dlaczegóż Question

Jednym chodziło o rozróżnienie, innym o rywalizację , a innym o przeciwstawienie tych liturgii, innym zaś o to, jakoby w sposób niedozwolony filozofia została wplątana w wyjaśnianie liturgicznych obrzędów Exclamation

Tymczasem, Słowo Boga jest jednocześnie Słowem publicznym, jak i Słowem prywatnym Exclamation

Słowo Boga wzywa cały Kościół i wzywa osobiście.

Dlatego, pomiędzy modlitwą zewnętrzną, zwaną liturgiczną, a wewnętrzną, zwaną modlitwą serca, nie ma w strukturze żadnej różnicy Exclamation

Zarówno w jednej , jak i drugiej , Słowo zajmuje centralne miejsce.

To samo Słowo jest głoszone w zgromadzeniu liturgicznym, jak i w ciszy samotności. Obieg Słowa jest w tych przypadkach taki sam, tzn. Słowo dosięga serca, tam jest wchłonięte i przyswojone.

Zwróćmy uwagę, że zarówno w zewnętrznej liturgii, jak i wewnętrznej, są momenty ciszy, która ma tak wielkie znaczenie.

Już w najdawniejszych opisach życia mnichów, na przykład w "Ustawach życia mnichów" Jana Kasjana, jest wyraźnie pokazane, że po nocnej liturgii wspólnotowej, jest określona pora na modlitwę serca - w samotności.

Należy więc celebrować w ciągu całego dnia to, czego człowiek uczy się we wspólnocie, jako grupy, pozwalającej eliminować błędy, których samemu nie da się tak po prostu ujrzeć.

A więc, liturgia zewnętrzna - widzialna, jest ściśle związana z liturgią wewnętrzną - niewidzialną, zaś każdy chrześcijanin powinien celebrować najpierw liturgię zewnętrzną (modlitwę liturgiczną), która jest nieodzowna, dla nauczenia się liturgii serca Exclamation

Innymi słowy, nie jest możliwym, aby ktoś wszedł do sanktuarium swego serca, jeżeli nie uczestniczył w liturgii widzialnej Kościoła. Idea

Mało tego! To właśnie cicha, liturgia serca, modlitwa serca, jest owocem liturgii widzialnej Exclamation

Można również mówić o trzech Kościołach : Kościół ziemi, Kościół serca i Kościół nieba, jak to pisze się w "Księdze stopni".

Liturgia wewnętrzna, na którą powołują się protestanci, czy różne wspólnoty , walczące ramię w ramię z Kościołem Katolickim, choć nie używają takich pojęć na modlitwę serca (właściwie żadnych konkretnych nie spotkałem) jest dla nich etapem, kiedy to" słyszą" Ducha Świętego na mocy tylko tego, że czytają, dyskutują i spotykają się co jakiś czas.

Samo okrojenie liturgii uważają za zbożny cel, tymczasem widzimy wyżej, jak się ma liturgia zewnętrzna do wewnętrznej.

Liturgia widzialna, ma swój Kościół z ołtarzem i swoim chrztem , zaś w liturgii wewnętrznej, ze swego ciała czynimy świątynię, zaś z serca - ołtarz.

Toteż w miarę postępu uduchawiania się. będzie proporcja czasowa obu liturgii zmieniała się ma korzyść wewnętrznej, ale nigdy nie będzie wewnętrznej, bez wewnętrznej. Dlatego nie popełniajcie błędu, polegającego na wmawianiu sobie i innym, że bardzo uproszczona liturgia zewnętrzna (brak sakramentów, etc) prowadzi nas wprost w objęcia Ducha Świętego Exclamation

Ten proces dojrzewania duchowego wymaga wytrwałości w modlitwie.

Po pewnym czasie modlitwy, zaczynamy modlić się ustawicznie i modlitwa przenika wszystko. Realizuje się więc Kościół nieba.

Tym Kościołem nieba staje się masz pokoik, w którym samotnie się modlimy. (patrz znów Mt 6, 6).

Nie bez kozery jest ogromne podobieństwo, pomiędzy słowami : "coelum"-niebo, a "cella"-cela.

Niebo i cela są więc sobie bardzo bliskie, jednak nie dajmy się oszukać "nauczycielom", że Kościół serca i nieba, otrzymujemy tylko dlatego, że walczymy z rzekomo głupimi praktykami liturgii widzialnej w Kościele Katolickim.

Iwona19

Magnolia · Gość

Jana 14.6

" Ja jestem drogą prawdziwą do życia. Każdy dochodzi do Ojca tylko przeze Mnie."

Jana 10

(9) Ja jestem drzwiami; jeśli kto przeze mnie wejdzie, zbawiony będzie i wejdzie, i wyjdzie, i pastwisko znajdzie"

Nie ma innej możliwości zbawienia jak tylko przez Jezusa Chrystusa. Żaden kościół ani kapłan czy inny duchowny wyznaczonego kośćioła czy zboru nie może nas zbawić. Jak się mylę to proszę mnie poprawcie , ponieważ tak serce mi podpowiada , na podstawie cytatów jakie czytam :D .

Mateusza 5, 17-20

„Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. 18 Zaprawdę. bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. 19 Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim. 20 Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.”

"Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus." (1Tym. 2; 5)

"I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni." Dz. Ap. 4; 12

Philip

exe

exe

Przeglądając tematy, które mógłbym eksplorować ku wspólnemu, jak mniemam, pożytkowi - chciałbym "zaczepić" samego siebie ;)

O ile wydaje się, że pobieżnie udało mi się w jakiejś mierze naszkicować "sztuczną" problematykę sprzeczności liturgii, kiedy to

exe · Wysłany: Wto 11:55, 06 Mar 2018 Temat postu:

Na mocy powyższych wypowiedzi naszych Sióstr i Braci w tym chociażby temacie śmiem zapytać o to, czy myślenie "za pomocą upodobań liturgicznych", co objawiać się może zawiązywaniem jakichś "kół miłośników tradycji", częstokroć zorientowanej - dajmy na to dla przykładu - na przedsoborową Mszę Trydencką (słynna kwestia "wyższości tridentiny), stanowi czynnik jednoczący, czy też uniemożliwiający otwartość chrześcijańską?

Sprawa jest o tyle ciekawa w mojej opinii, że równie dobrze możemy zakwestionować każdą liturgię, jeśli zabraknie w niej tego, o czym my pomyślimy, że powinno być.

Tutaj zauważyłbym, że coś się "poprzestawiało" w systemach "wartościowania liturgii" wielu wiernym, ponieważ jeśli by podważać aktualne nauczanie Kościoła dotyczące liturgiki, to wówczas mógłbym skonstatować poprzez (uskrajnienie konsekwencji tej tezy), że jakoby to my nosimy Chrystusa w sobie, a przecież Chrystus nosi nas w sobie. Myślę, że to sformułowanie jest jasne dla każdego, kto kto ma ducha miłości i wspólnoty chrześcijańskiej. Stawiam tedy raz jeszcze pytanie o zasadność tworzenia i udzielaniu się w fermencie, jakim są tworzące się zgrupowania miłośników poszukiwania prawdy w nieobecnych dziś przepisach dawnych liturgii.

Myślę, że Kościół wie doskonale co robi, szukając prawdy gdzie indziej (co nie znaczy, że deprecjonuje rolę liturgii, skoro jest ona wyrazem duszy Kościoła) ponieważ - przypomnę - nie jest On tylko congregatio generis humani - zgromadzeniem rodzaju ludzkiego, lecz przede wszystkim nie jest z tego świata, jest to Kościół w świętej dziewicy Maryi - Ecclesia in sanctis Virgo Mater.

Łączy nas więc nie tyle liturgia taka, czy inna, lecz więź pokoju - vinculum pacis.

exe

maly_kwiatek · Gość

Liturgia to jest narzędzie wyrażania uwielbienia Bogu i równocześnie podnoszenia uczestników nabożeństwa na odpowiedni poziom duchowy, odpowiedni do rangi wydarzenia - tak to bym określił, wyrażając się współczesnym potocznym językiem.

Gorszące są spory, a nawet walki miedzy zwolennikami tridentina i zwolennikami prostej, czytelnej dla uczestników liturgii posoborowej.
Obie liturgie mają swoje specyficzności i w określonych warunkach z pewnością każda z nich ma swoje miejsce, o czasie nie wspomnę.
Czego nie powinniśmy robić? kłócić się o liturgię.
Bo w czasie kłótni zamiast wielbić Boga, urągamy Mu. Sobie zaś nie niesiemy żadnej korzyści.

maly_kwiatek · Gość

exe

exe

Bardzo słusznie i owocnie podkreśla nasz Brat mały kwiatek, mówiąc:

"Liturgia to jest narzędzie wyrażania uwielbienia Bogu i równocześnie podnoszenia uczestników nabożeństwa na odpowiedni poziom duchowy, odpowiedni do rangi wydarzenia - tak to bym określił, wyrażając się współczesnym potocznym językiem..

Liturgia Kościoła katolickiego jest największym cudem, który jest wyeksplikowany poprzez Eucharystię, która to zarazem może być w pełni rozumiana poprzez tę liturgię. Ową liturgię możemy traktować w sposób prawdziwie teologiczny i kontemlacyjny właśnie w świetle tego sacramentorum sacramentum

Wszyscy krytycy liturgii spotykają się na wspólnej płaszczyźnie błędu, którym jest przyjęcie jedynie historycznego punktu widzenia, gdy zachowuje się tylko zewnętrzne ryty, tworzące elementy każdej religii.

Każdy, kto zechce skrytykować liturgię Kościoła katolickiego musi wpierw zauważyć, że tajemnica chrześcijańskiej liturgii polega na tym, iż zewnętrzne ryty są sprowadzone do sakramentów, a zatem do łaski. Na liturgię nie można więc patrzeć symbolicznie tylko, lecz realnie, ponieważ jest w niej obecny JEZUS, którego liturgia ukazuje w różnych wydarzeniach JEGO, które są więc także tajemnicami.

A więc i dlatego nie można na liturgię patrzeć tylko ze względu na - z jednej strony - niewystarczająco teologiczny i kontemplacyjny sposób patrzenia na nią, jak i - z drugiej strony - po ludzku rozumianą wspanałość liturgii. To wielkie ryzyko skrajnego postrzegania liturgii.

Liturgii nie możemy więc deprecjonować poprzez zaniedbywanie protokołu ustanowionego przez Kościół, wybierając sobie z owego protokołu to, co nam pasuje.... Innym niebezpieczeństwem jest też widzieć w liturgii tylko ryty i ściśle ich przestrzegając, zaniedbywać cnoty teologiczne.

Liturgia nie ma życia bez cnót teologicznych.

Dlatego też nie możemy porzucać określonej uległościi miłości Tradycji, jako że zewnętrzne ryty istnieją tylko dla wewnętrznego uwielbienia. Liturgia jest oczywiście, jak wspaniała szata, którą Oblubienica Jezusa przykrywa swe ubóstwo sakramentów , ale musimy tez pamiętać, aby te szaty, które powinne uświetniać sakramenrty, nie przesłoniły skarbu, który mają prezentować. Liturgia daje zatem strukturę zarówno ogólną, jak i indywidualną, dzięki której przywołuje ona i przedłuża błogosławione chwile kontemplacji. jest to w pełni naturalnym, jako że życie kontemplacyjne nie jest ciągłe.

Liturgia ma więc znaczenie zarówno naturalnego, jak i nadnaturalnego życia kontemplacyjnego i życia czynnego, bojak wiemy, żaden kontemplatyk nie jest naprawdę kontemplatykiem, jeśli jakoś nie udziela sie aktywnie i zarazem żaden aktywny sługa Boży nie będzie owocnie pracował w Winnicy Pańskiej, jeśli nie będzie po trosze kontemplatykiem. Czynne, zewnętrzne życie pobożnościowe daje nam poczucie dyskretnej komunii, kiedy to dusza wkłada swój zapał i gorliwość w ową liturgię, co zostaje ukryte w formułach. I tu widać słuszność znanego wyznania psalmisty:

"Bo gorliwość o dom Twój mnie pożera" (Ps 69, 4)

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
+++

ABRAHAM45

Liturgia Eucharystyczna to nic innego jak duchowy pokarm duszy. Właśnie po przez Liturgię możemy żywić się samym Chrystusem otrzymując życie (tylko niech niewiezący nie myślą że to jakiś kanibalizm - trzeba mieć wiarę by to zrozumieć). Zarówno część zwana Liturgią Słowa jak i część Eucharystyczna to żywy pokarm duszy bo karmimy się Słowem samego Boga jak i Ciałem samego Chrystusa a jak sam mówił Jezus: "35 Odpowiedział im Jezus: «Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie5." (Ewg Jana 6,35)

Jeśli ktoś w to wątpi lub temu zaprzecza sprowadza się do postępowania Żydów którzy szemrali przeciw Jezusowi mówiąc m in. : "«Jak On może nam dać [swoje] ciało do spożycia?»"

Odpowiedzią na wątpliwości,szemrania, zaprzeczenia są słowa Jezusa które potwierdzają że to co On mówi oraz pokarm jakim jest Jego Ciało i Krew dają każdemu życie wieczne: " Duch daje życie; ciało na nic się nie przyda10. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem. " (Ewg Jana 6)

A zatem każda Liturgia to pokarm życia - życia wiecznego.
Biorąc pod uwagę że podczas Liturgii karmimy się żywym pokarmem można jasno powiedzieć że Liturgia jest ucztą pidczas której jest obecny sam Chrystus - tak jak było podczas ostatniej wieczerzy Jezusa - Eucharystia jest bowiem pamiątką tego ważnego wydarzenia,które ma każdemu dawać udział w tej duchowe uczcie.

Oczywiście słowa które wypowiada sam Chrystus ustanawiając ten święty duchowy sakrament świadczą też o tym że Eucharystia jest też pamiątką ifiary złożonej przez Chrystusa z siebie samego aby każdy mógł mieć życie wieczne.

Każda więc Liturgia powinna być tak piękna aby była godna obecności samego Boga. Odnosząc się tutaj do piękna i majestatu Liturgii chciałbym poruszyć dwie ważne kwestie.

Pierwsza to przebieg samej Liturgii w obecnych czasach,który - przykro to stwierdzić nie jest już tym właściwym jaki był za rytu trydenckiego. I nie chodzi tutaj o język łaciński w jakim były odprawiane Liturgie,ale o to duchowe podejście do Liturgii.
Spójrzmy najpierw na to jak wyglądają i jak przebiegają współczesne Liturgie: kapłani odprawiają msze aby szybciej,to samo dotyczy udzielania Komunii. Brakuje w tym tego duchowego wymiaru oraz szacunku dla sacrum. Podczas Liturgii człowiek powinien czuć ten duchowy wymiar. Gdy teraz wróciny do czasów Liturgii Trydenckich to od samego początku ten duchowy wymiar jest odczuwalny, jest ten szacunek do sacrum,jest duchowa koncentracja na Liturgii a także godny stosunek do przyjmowania Komunii. Czy widzicie różnicę? Jeśli ktoś ma wątpliwości to niech obejrzy sobie w sieci msze trydenckie i niech porówna do współczesnych. Kolosalna różnica.

Druga kwestia to wygląd świątyń. Spójrzmy na świątynie muzułmańskie lub prawosławne lub nawet na nasze stare polskie świątynie - tam jest piękno, tam jest ten duchowy wymiar.
A co można powiedzieć o nowych świątyniach? Białe ściany, jakaś taka pustka, czuć nowoczesność Gdy połączymy to z samym przebiegiem Liturgii to niestety - współczesna Liturgia nie oddaje tego piękna,majestatu wobec tego co było za czasów Trydentu: piękno świątyń i piękno samej Liturgii dawało ten godny szacunek dla sacrum, Liturgii i sakramentów.

LITURGIA TO REALNA OBECNOŚĆ BOGA WIĘC MA BYĆ PIĘKNA I MAJESTATYCZNA.

meteos24

meteos24

meteos24