KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

GrasOne

Zdarzenie, które będę starał się opisać wydarzyło się 24 lipca 2002 roku i na początku uświadomienia sobie tego, co się stało nie przywiązywałem do niego zbyt dużej wagi, co w późniejszym czasie miało ogromny wpływ na moje dalsze życie. Nie dawno od niego skończyłem 14 lat, a dnia 17 lipca zostałem przyjęty na oddział neurochirurgii Instytutu Centrum Zdrowia Maki Polki w Łodzi z wznową miejscową procesu nowotworowego, która umiejscowiona była między III, a IV komorą mózgu, więc trzeba było ją, czym prędzej usunąć chirurgicznie, gdyż poważnie zagrażała mojemu życiu. Pragnę zauważyć, iż w 1992 roku, przeszedłem bardzo podobny zabieg, ale wtedy lekarze, którzy mnie operowali nie dysponowali takimi narzędziami i takim sprzętem, jak pod czas tej operacji, więc dla bezpieczeństwa mojego życia nie usunęli go doszczętnie, dlatego jakby uśpili nowotwór. Dodam, że o tym fakcie wiedziałem, ale wydawało mi się, że minęło już tyle czasu, że wznowa mieć miejsca nie powinna. Jednak zapomniałem o słowach lekarza, który operował mnie 10 lat temu i powiedział wtedy moim rodzicom, że „okres dojrzewanie, (w którym obecnie byłem), będzie miał kluczowy wpływ” – jakby wykrakał!

Było tak:

100… 99… 98… 97… 96… 95… 94… 93… 92… 91… 90… trzeba mu tyle narkozy podać, że słoń by już zasnął… 89… 88… 87… 86… 85… 84… 83… 82… 81… …50… wreszcie zasnąłem, ale jak się później okazało nie na długo.

Tak sobie dryfuję we śnie, jak żeglarz na pełnym morzu, otoczony wzburzonymi falami niczym te, które powstają w szklance herbaty, którą mieszamy łyżeczką. Po pewnym czasie, trafienia w ramiona Orfeusza, jestem przekonany, że się budzę – operacja zakończona sukcesem, wygraną ze śmiercią po raz kolejny – można już otwierać dobrze schłodzonego szampana, a zawartość butelki wlewać do ówcześnie przygotowanych kieliszków. Jednak nie… Otwieram oczy i czeka mnie nie lada zaskoczenie, bo wszystko, co znajdowało się w zasięgu mojego wzroku, przybrało nieco bardziej wyblakłe barwy, jak źle wyostrzony kadr w filmie. Wstałem, ale moje ciało z rozpłataną głową zostało w dole, jakbym oderwał się od niego z tym, że nie odczułem żadnego bólu. Grawitacja nagle przestała na mnie oddziaływać, więc bez problemu unosiłem się nad stołem operacyjnym, wszystkimi lekarzami, moją głową i lejącą się z niej krwią. Dodam, iż wtedy było mi strasznie zimno i chciałem się, jak najszybciej ogrzać - choć była połowa lipca, więc powinno mi analogicznie do tej pory roku, być w miarę ciepło. Tak rozglądając się po tym surrealistycznym świecie w jednym z górnych rogów sali operacyjnej zauważyłem oślepiające, ciepłe, pełne miłości światło, do którego za wszelką cenę chciałem się dostać i niczym dzielny poszukiwacz przygód, brnący przez amazońską dżunglę. Pamiętam, że było ono w kształcie gwiazdy z bliżej nieokreśloną liczbą promieni. Nagle usłyszałem głos, ale nie mogę określić, jaki, czy męski, czy żeński, alt, bas, tenor, itp., a także nie umiem określić skąd dochodził ów głos. Jednak poczułem, że ktoś lub coś daje mi wybór – mogłem wrócić do zimnego, zmasakrowanego ciała albo podążyć w kierunku światła. Zrozumiałem, że wtedy nie byłoby już odwrotu. Wybrałem pierwszą opcję i dalej sobie dryfowałem w kierunku, który wcześniej obrałem.

W 2008 roku trafiłem na Oazę Chorych i Niepełnosprawnych w Licheniu, organizowaną przez ks. Tomasza z parafii Najświętszej Mari Panny Królowej Polski, mieszczącej się w Koninie. Poza tym świadczy on posługę kapelana szpitalnego w tym samym mieście. Jechałem tam z pozytywnym nastawieniem, bo chciałem oderwać się, od codzienności, która czasami była nieznośna, co prawda, tylko na dwa tygodnie, ale dobre i to. Także wiedziałem, że poznam tam sporą liczbę nowych osób, co mnie niezmiernie cieszyło, bo uwielbiam rozmawiać, na każdy temat i jakoś nie boję się dialogu. To, co tam zobaczyłem wprawiło mnie w osłupienie! Warunki, jakie tam panowały, delikatnie rzecz ujmując były niekomfortowe, ale mimo to wszyscy byli radośni, uśmiechnięci i szczęśliwi z obecności drugiego człowieka. Ja jednak tego stanu rzeczy nie rozumiałem, bo byłem przyzwyczajony, do czego innego, ale prawdą jest, że na swój sposób kochałem drugą osobę i nie ważne, czy była zdrowa, chora, niepełnosprawna, starsza, etc..

Po naszych wczasów-rekolekcjach zrozumiałem pewne sprawy, których wcześniej nie było mi dane pojmować, ale duchowo cały czas walczyłem i wierzę, że walczę nadal. Moje podejście do spraw religijności ulegało także diametralnej zmianie. Zacząłem uczęszczać do kościoła, co prawda nie na msze, ale i tak był, to mój osobisty sukces, bo od czasu bierzmowania mnie tam nie było. Poza tym, jakże ważnym faktem, poznałem sporą liczbę osób, z którymi cały czas utrzymuje kontakt, bliższy lub dalszy.

Minął rok od wyjazdu i znowu przyszła okazja, żeby spotkać się w Licheniu. Bardzo się cieszyłem na spotkanie, ale wiadomo, że przyjechała nowa ekipa, ale osoby, z którymi się zaprzyjaźniłem były także.

Warunki, które tam panowały już mi w ogóle nie przeszkadzały, a od zeszłego roku nie uległy zmianie i nie przeszkadzają do dziś, bo cały czas uczęszczam na Oazę.

Wszyscy byli dalej uśmiechnięci, radośni, ale nie wiem, czemu nie czułem się wśród nich dobrze, moja dusza cierpiała, jakby jej czegoś brakowało. Ja starałem się z całych sił im dorównać, może nie dorównać, ale wytworzyć wokół siebie, tyle pozytywnej energii, co oni, ale teraz wiem, że czasami to mi nie wychodziło. Jednak wytrzymałem dwa tygodnie i po powrocie do miejsca zamieszkania zrozumiałem, że wszystko, co robiłem, miało sens, ale mogę przestać już to czynić i zająć się innymi rzeczami.

Właśnie od tamtego czasu zacząłem regularnie uczestniczyć w mszach świętych, przyjmować Eucharystię, brać udział w sakramencie pokuty i pojednania, a także w życiu wspólnoty parafialnej. Zmieniło się także moje nastawienie do samego siebie i myślę, że, nie muszę za wszelką cenę być taki sam, jak inni, więc jestem sobą w każdej sytuacji i nie przywdziewam już maski, na każdą sytuację inną.

Jednakże wiem, żeby utrzymać stan obecny mojej duszy, każdego dnia muszę mieć się na baczności, bo zły nie śpi.

exe

Twoje świadectwo jest bardzo dojmujące i napawa wielkim optymizmem.
Gratuluję wiary !!!

GrasOne

Mam jeszcze jedno świadectwo, które mnie osobiście bardziej porusza... Nawet nie wiem czemu? Jednak domyślam się!

Wilczyca

Czekamy! :)

GrasOne

Dwudziestego piątego maja, w piątek pojechałem ze znajomymi pod Całun Turyński, żeby się pomodlić, bo obiecałem książkę pożyczyć, którą ówcześnie sam przeczytałem, poza tym jakoś podświadomie potrzebowałem modlitwy w grupie. Spoglądałem na kopie tej tkaniny, a szczególnie moją uwagę zwróciły rany Chrystusa na plecach(?). Pomyślałem sobie, że Zbawiciel musiał strasznie cierpieć w czasie biczowania. Z czym się podzieliłem w późniejszym czasie ze znajomą. W drodze powrotnej dopadła mnie chęć zrobienia czegoś dla Jezusa, a konkretnie dla jego bolesnej męki! Olśniło mnie - jutro wyjazd do Koła na czuwanie modlitewne - pomyślałem, więc po przyjeździe do miejsca mego zamieszkania, zadzwoniłem do organizatorki i o dziwo było jeszcze miejsce(!), chociaż wyjazd był już jutro. Przyszła sobota (26.05), cały czas, kiedy jechaliśmy, miałem ciężkie rozkminki w głowie, ale później, stopniowo wszystko się odmieniło na lepsze! Po przyjeździe na miejsce od razu spotkałem znajomą, która akurat była z tej parafii, czyżby Bóg mi ją zesłał?
Miałem kilka grzechów na swoim koncie, więc w trakcie Adoracji Najświętszego Sakramentu podążyłem w stronę konfesjonału, w którym siedział jakiś ksiądz. Ku mojemu zdziwieniu, twarz była mi znajoma, czyżby Bóg posadził go tam?
Tak nawiasem pisząc muszę Bogu podziękować za to, że jestem niepełnosprawny, bo gdyby było inaczej, to bym nigdy nie zobaczył Jego twarzy, bo kratki konfesjonału by mi skutecznie to utrudniły.
Po adoracji nadszedł czas na przerwę, w której spotkałem tego księdza, ale nie słyszał mojego wołania, więc poprosiłem innego księdza, żeby go zawołał, co też uczynił. Przedstawiłem się, powiedziałem skąd go znam, bardzo mu podziękowałem za spowiedź i powiedział, żebym posłuchał sobie piosenki Hymn, zespołu Luxtorpeda. Oczywiście zapomniałem o tych słowach, ale rano w niedzielę (27.05) sobie o nich przypomniałem, jak przeglądałem pewny portal społecznościowy, ponieważ jest tam zamieszczony klip akurat do tej piosenki... Zbieg okoliczności? Nie wydaje mi się, ale mało tego!
Oglądam to video, będąc w ciężkim szoku z racji, tego, co się stało i patrzę, a tu rugby na wózkach i mój kolega grający w jednym z zespołów. Wszystko, to jest zbiegiem okoliczności? Nie wydaje mi się!
Duch Święty działa zawsze i wciąż - pamiętajmy o tym!

exe

Wiesz Gras , jesteś uduchowionym człowiekiem i powinni przeczytać Twoje świadectwa inni ludzie , a już przeginają szczególnie ci , którzy będąc pełnosprawnymi, ciągle narzekają i narzekają ...

Masz rację: Duch Święty Zawsze działa !

Ci zaś, którzy narzekają, szukają wszystkiego , oprócz Boga.
Pozdrawiam.

GrasOne

Wilczyca

exe

Aby "zobaczyć" Boga, trzeba się "oddalić" , aby doświadczyć Jego wielkości.

Bóg też dokonał pewnego niesamowitego ruchu w naszą stronę: dał nam siebie przeskalowanego w Najświętszym Sakramencie do takich wymiarów, abyśmy go zobaczyli bez oddalania się.

MacMierz

Witam!

Być może oglądałeś Gras to świadectwo a jeśli nie to proszę......
Jest ono dla każdego. Jeżeli sądzicie, że jesteście niepotrzebni i nic nie możecie zrobić. Polecam.
http://www.youtube.com/watch?v=AUdSJ6d7-ZM
[link widoczny dla zalogowanych]

Pozdrawiam

GrasOne

Cyprinus

exe

Caliah

Gras, piękne świadectwo bezpośredniego działania Boga w Twoim życiu :)
Dzięki, że się nim z nami podzieliłeś :)

GrasOne

Pewnego razu, a był to jeden z marcowych poniedziałków, skończyłem jeść obiad i nagle wpada mi myśl do głowy - pójdę do kaplicy Adoracji Najświętszego Sakramentu. Uczyniłem tak, jak sobie pomyślałem i po krótkim czasie już tam byłem... Modliły się tam jeszcze dwie osoby - jakaś młoda kobieta, która była tam, jakby za karę i starsza pani. Nie zwracając za bardzo na nie uwagi, wyciągnąłem z kieszeni czotki i zacząłem się na niej modlić, tzw Modlitwą Jezusową. Nim skończyłem połowę zrobiło się pusto, ale dokończyłem pięćdziesiątkę i odpocząłem - wpatrując się w Najświętszy Sakrament. Nie umiem opisać słowami uczucia, w którym się znajdowałem, będąc oko w oko z Jezusem! Następnie odmówiłem kolejne 50.