KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe · Wysłany: Śro 9:35, 30 Mar 2016 Temat postu: Psalm 63 (Tęsknota za Bogiem)

"1 Psalm Dawidowy. Gdy przebywał na Pustyni Judzkiej.
2 Boże, Ty Boże mój, Ciebie szukam;
Ciebie pragnie moja dusza,
za Tobą tęskni moje ciało,
jak ziemia zeschła, spragniona, bez wody.
3 W świątyni tak się wpatruję w Ciebie,
bym ujrzał Twoją potęgę i chwałę.
4 Skoro łaska Twoja lepsza jest od życia,
moje wargi będą Cię sławić.
5 Tak błogosławię Cię w moim życiu:
wzniosę ręce w imię Twoje.
6 Dusza moja się syci niby sadłem i tłustością,
radosnymi okrzykami warg moje usta Cię chwalą,
7 gdy wspominam Cię na moim posłaniu
i myślę o Tobie podczas moich czuwań.
8 Bo stałeś się dla mnie pomocą
i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie:
9 do Ciebie lgnie moja dusza,
prawica Twoja mnie wspiera.

10 A ci, którzy szukają zguby mojej duszy,
niech zejdą w głębiny ziemi.
11 Niech będą wydani pod miecze
i staną się łupem szakali.
12 A król niech się raduje w Bogu,
niech chlubi się każdy, który nań przysięga,
tak niech się zamkną usta mówiących kłamliwie."

Każdego ranka, gdy zanim z łaski Bożej jeszcze potrafię wyjść z łóżka ku dziennym obowiązkom, moje myśli dążą ku Tobie, Ojcze, któryś jest w Niebie . Myślę o Tobie, Boże, bo "Ciebie pragnie moja dusza" , a moje ciało pragnie podporządkowania duszy, jak to było pierwej u Adama, bo "za Tobą tęskni moje ciało" ...
A jeszcze tak niedawno, to żołądek był na pierwszym miejscu o tej porze. Jak wiemy z nauczania św. Ewagriusza z Pontu, pełny żołądek odbiera ciału chęć na kontakt z Bogiem, a w miarę utwierdzania się w tym nawyku, również i duchowi ludzkiemu. Idea

Udaję się na Mszę świętą, gdy tylko mam możność, choć " Wielu jest tych, co mówią o mnie:
"Nie ma dla niego zbawienia w Bogu". (Ps 3, 3). Tam też kosztuję Twej dobroci, Boże, dlatego "W świątyni tak się wpatruję w Ciebie, bym ujrzał Twoją potęgę i chwałę."

Panie mój i Zbawco Exclamation

Uczyń me rozmyślania w każden czas o Tobie stanem codziennym :
"Szczęśliwy mąż, który (...) ma upodobanie w Prawie Pana,
nad Jego Prawem rozmyśla dniem i nocą." (Ps 1, 1-2).

i uczyń je chlebem mojego życia :
" "Napisane jest: Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych". " (Mt 4, 4).

Prawdą jest to, Ojcze, co pisał św. Augustyn w Confessiones:
"Niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Bogu", skoro:
"do Ciebie lgnie moja dusza".

exe

Wydaje się, że człowiek tęskni za Bogiem (o czym wspominał św. Jan Paweł II mówiąc o poszukiwaniach Boga), ponieważ jest sam dla siebie zagadką.
Stąd właśnie również odwieczna prawdziwość reguły uwydatnionej przez Greków w Delfach: "gnothi sauton - poznaj siebie".

I to właśnie dlatego, jakieś strajkowanie, manifestacja własnych sztandarów ideologicznych, mających wyrazić dezaprobatę czy to dla cierpienia, czy to dla poczucia ograniczenia przez dekalog, staje się nie tylko jałowym przebieraniem nóżkami u niesfornego dzieciaka. Ta zuchwała żądanina typu: "skoro jestem zagadką, ktoś winien mi rozwiązanie", która wywołuje diabła.

Dlatego właśnie cała tajemnica mądrości Wschodu, której udzielali Zachodowi Ojcowie Kościoła, polega na wytworzeniu w sobie podstawowego warunku doskonalenia się: przestrzeni ciszy, tożsamej z cofnięciem wszystkich postulatów.

Tu widzę jaskrawiej, że tęsknota za Bogiem, na którą Bóg odpowiada we wspomnianej ciszy ludzkiego serca, nigdy nie zostanie zaspokojona wówczas, gdy człowiek postawi na piedestale wspólnotę dla samej wspólnoty. No bo przecież, spotkanie dwóch zagadkowych istot, tęskniących za Bogiem, nie rozwiąże ich zagdkowości.
W przypadku pojedynczej osoby, nie jest możliwe, aby ktoś rozwiązał samodzielnie własną zagadkowość, ponieważ ... przestałby być ową zagdkową osobą! Dlatego też św. Jan Paweł II mówił, że "nie można zrozumieć samego siebie bez Chrystusa"

Tęsknimy za Bogiem, częstokroć podejmując próby dalekich podróży "dokształcających", mających na celu pogłębienie doświadczenia, aby móc poszerzyć horyzont serca, lecz widzimy, iż poszerzanie strefy ciszy jest nieco inne co do zasady, niż to powszechnie się przyjmuje:
"Biegnę drogą Twoich przykazań,
bo czynisz moje serce szerokim." (Ps 119, 32)

Gdybyśmy poprzestali na zewnętrznym "doładowywaniu" serca wszelakimi doświadczeniami, narazilibyśmy się na krytyczny błąd poznania:
"Serce jest zdradliwsze niż wszystko inne
i niepoprawne - któż je zgłębi?" (Jr 17, 9)

Odwieczne poszukiwanie Boga nigdy nie jest naprawdę po omacku i na prawdę nie poszukujemy jakiegoś przedmiotu gdzieś przypakowo znalezionego:
" 26 On z jednego [człowieka] wyprowadził cały rodzaj ludzki, aby zamieszkiwał całą powierzchnię ziemi. Określił właściwie czasy i granice ich zamieszkania,
27 aby szukali Boga, czy nie znajdą Go niejako po omacku. Bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas." (Dz 17, 26-27)

Spójrzmy na sytuację biblijnego Adama w raju. oto widzi on żyjące w parach zwierzęta i w zasadzie mógłby zgłosić na poziomie płci roszczenie, ale przcież nie może on chcieć tego, czego nie wie - a nie zna on istotności spotkania międzyludzkiego. I to właśnie Biblia ukazuje nam w swym zapisie, że odpowiedź drzemie we wnętrzu Adama - blisko jego serca - a zostaje zrealizowana przez stwórczy akt Boży za pomocą żebra. jak widać, odpowiedź jest tak blisko, że nie można jej samemu znaleźć.

Zasada dialogu międzyludzkiego, zawierająca poszanowanie godności osoby ludzkiej nie tłumaczy - na płaszczyźnie czysto ludzkiego poznania - problemu zasady pośredniczenia pomiędzy dwiema ludzkimi wolnościami (powołuje się tu na prostą parawidłowość, mówiącą, że dusza jest nieodstępna).
Rodzi się wtedy pytanie, które zadajemy sobie wzajemnie: "Dlaczego mnie kochasz?"
Stawiamy sobie to pytanie, ponieważ wiemy wewnętrznie, że nasze "ja", gdyby pojmować je centrycznie wobec świata, stanowiłoby jakąś pustkę, prowadząc do pojmowania siebie za produkt jakiegoś "przed-osobowego" procesu, który uznać by trzeba - ku swemu niezadowoleniu - za nieskierowany na siebie samego, ale dzieło jakiegoś przypadku. uskrajnieniem takiego egocentryzmu jest myslenie Hegla, gdzie nasze "ja" utożsamia z "Ja" Absolutu, w którym rozpływa się.

Czyż nie jest zbawiennym dla człowieka, że tu na ziemi może tylko szukać, ale nie znajdować (sensu augustyńskiego: spocząć w Bogu za życia)?