KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Machabeusz

W dniu 5 czerwca 2016 r. czyli już w najbliższą niedzielę Papież Franciszek ogłosi Ojca Stanisława Papczyńskiego świętym Kościoła katolickiego. Jest to postać niezwykła więc przybliżyłem ciekawe fakty z Jego życia w poście:
http://www.jhs.fora.pl/swieci-ojcowie-i-doktorzy-kosciola-ludzie-modlitwy-i-nawroceni,7/sw-o-stanislaw-papczynski-od-jezusa-i-maryi-niepokalanej,6237.html
Natomiast w niniejszym poście chcę podzielić się ciekawym artykułem pt:.

Dlaczego kościół wynosi świętych na ołtarze?
ks. prof. Waldemar Chrostowski, Pismo Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich w Polsce „Z Niepokalaną” Lato 2 (86) 2016

Źródłem świętości, z którego ona pochodzi, oraz celem, ku któremu zmierza, jest Bóg. Stary Testament i liturgia wysławiają Boga: „Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów” (Iz 6,3). Nowy Testament odnosi ów przymiot do Jezusa Chrystusa, nazywając Go „jedynym Świętym” (Ap 3,7). Izraelici jako lud Bożego wybrania otrzymali wezwanie do świętości: „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz” (Kpł 19,2; 20,26). Skierowane jest ono również do chrześcijan, nabierając wymowy chrystologicznej zakorzenionej w wezwaniu do naśladowania Chrystusa (Mt 16,24-28; Mk 8,34-9,1; Łk 9,23-27).

Promieniowanie świętości
Świętość odnosi się przede wszystkim do Boga, lecz udziela On jej również ludziom, których stworzył na swój obraz i podobieństwo (Rdz 1,26-28). Warunek osiągnięcia świętości i wzrastania w niej stanowi szczere pragnienie naśladowania Boga urzeczywistniane w życiu i postępowaniu tak wyraźnie, iż stają się one świadectwem widocznym i ważnym dla innych. Taki człowiek, odpowiadając na Bożą miłość i miłosierdzie, przeobraża się wewnętrznie, stając się znakiem życiodajnej obecności Boga w świecie. Pierwszej „kanonizacji”, zapowiadającej późniejsze kościelne akty beatyfikacji i kanonizacji, dokonał sam Jezus, umierając na krzyżu. Jeden z dwóch złoczyńców prosił Go: „Jezu wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa” (Łk 23,42).

Wyznając wiarę w zbawczą moc Jezusa, wyznawał, że śmierć nie jest końcem, lecz bramą do nowego życia. Świętość nie ogranicza się do ram doczesności, lecz otwiera na wieczność. Widząc skruchę i głęboką wiarę nawróco-nego złoczyńcy, Jezus zapewnił go: „Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju” (23,43).

Kościół od samych początków cenił tych swoich wiernych, którzy stali się żywymi przykładami naśladowania Jezusa Chrystusa. To naśladownictwo realizuje się na dwa zasadnicze sposoby: przez wierność posuniętą aż do męczeństwa oraz przez święte, czyli oddane Bogu życie. Pierwszy męczennik chrześcijański, św. Szczepan, został ukamienowany u bram Jerozolimy kilka lat po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Pamięć o nim, ukazywana jako wzór mądrości i męstwa, została utrwalona na kartach Dziejów Apostolskich (6,8-60). Krew męczenników stała się zasiewem chrześcijaństwa pierwszych wieków i pozostaje nim do dzisiaj. Druga droga świętości to wierne naśladowanie Boga w swoim życiu, zarówno przez radykalne nawrócenie (np. św. Paweł, św. Augustyn), jak i trwałą niewinność (np. św. Jan Apostoł, św. Stanisław Kostka, św. Teresa z Lisieux).

Przekazywanie świętości dokonuje się przez wiarę i chrzest oraz Eucharystię, które umożliwiają rzeczywisty udział w życiu Chrystusa. Ponieważ wszyscy jesteśmy powołani do świętości, dlatego bardzo potrzebne jest wskazywanie na tych, którzy ją osiągnęli. Pamięć o nich wchodzi do kalendarza liturgicznego, w którym na pierwszym planie jest zawsze Bóg w bogactwie swego wewnętrznego życia, czyli Ojciec, Syn i Duch Święty, a także Maryja, Niepokalana Matka Boża. W blasku tajemnicy Boga Kościół czci licznych świętych i błogosławionych, którzy zarówno dawniej, jak i w naszych czasach stali się wzorem niezłomnego zaufania Bogu i triumfu nad grzechem.

Znamienne, że na kartach Nowego Testamentu wyznawcy Chrystusa, najpierw członkowie Kościoła jerozolimskiego (Dz 9,13; 1 Kor 16,1; Ef 3,5), a następnie wszyscy wierni ( Flp 4,21-22; Rz 16,2; 2 Kor 1,1; 13,12), są określani jako „święci”. W ten sposób podkreśla się ich odmienność względem pogańskiego otoczenia, osiąganą przez szczególny udział w świętości Boga, który objawił siebie w Jezusie Chrystusie.

Wzniosły status wymaga całkowitego zerwania z grzechem i postępowaniem, które nie licuje z godnością chrześcijanina (1 Tes 4,3; 2 Kor 1,12; Tt 3,4-7). Nie można poprzestać na minimalizmie, lecz całkowicie zaufać Bogu, co dokonuje się przez poznanie Jezusa Chrystusa, „zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach” (Flp 3,10).

Beatyfikacja to akt, na mocy którego papież po śmierci osoby cieszącej się uznaniem i wdzięcznością pozwala na jej publiczny kult w Kościele w obrębie diecezji czy kraju lub zgromadzenia zakonnego. Taka osoba otrzymuje tytuł „błogosławiony”. Kanonizacja to ostateczne orzeczenie, w którym papież stwierdza, że zmarły wierny, wcześniej beatyfikowany, wszedł do wiecznej chwały. Taka osoba
otrzymuje tytuł „święty” i staje się obiektem kultu publicznego w całym Kościele.

Do IV w. czcią w Kościele otaczano męczenników, którzy przelawszy krew za Chrystusa, stali się Jego uprzywilejowanymi martyroi, czyli „świadkami”. Od IV w., gdy status chrześcijaństwa w Imperium Rzymskim zmienił się na lepsze, kult objął również wyznawców, czyli chrześcijan, których życie i postępowanie odwzorowywało wierność Chrystusowii Ewangelii.

Warunkiem kanonizacji stało się stwierdzenie cudu dokonanego za przyczyną błogosławionego po jego beatyfikacji. Aby uniknąć wszelkich wątpliwości, długotrwały i szczegółowy proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny musi być zatwierdzony przez papieża.

Błogosławieni i święci są prawdziwym i nieocenionym bogactwem Kościoła. Przypominają, że Kościół jest jak księżyc, który nie świeci własnym światłem, lecz odbija blask słońca. Kościół odbija światło Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, a kult świętych i błogosławionych sprzyja, aby patrzeć na Kościół i przeżywać swoją w nim obecność z perspektywy Chrystusa. Męczennicy potwierdzają, że misja Kościoła nie może się w pełni urzeczywistnić bez udziału w Jego cierpieniach.

Wyznawcy świadczą, że wejście i trwanie na drodze świętości jest możliwe, największy zaś skarb człowieka stanowi ufna przyjaźń z Bogiem. Kościół wynosi wybranych wiernych na ołtarze, by tym mocniej wskazywali na Boga i do Niego prowadzili. Beatyfikacja i kanonizacja nie tylko potwierdza heroiczność cnót, lecz także zabezpiecza przed zapomnieniem. Dzięki nim oraz wpisaniu do specjalnego katalogu błogosławionych i świętych stają się oni przedmiotem czci, a rozważanie ich życia buduje trwałość i jedność Kościoła.

Chrześcijanie, jak drzewa, potrzebują życiodajnych soków, którymi mogą się karmić, zapewniających umocnienie duchowe i właściwy wzrost wiary. Piękno Kościoła tkwi w jego świętych, okazywana zaś im cześć ustawicznie przypomina prawdę o świętych obcowaniu, czyli tajemniczej jedności Kościoła, który pielgrzymuje na ziemi, cierpi w czyśćcu oraz raduje się wieczną chwałą w niebie.

exe

Machabeusz