KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

maly_kwiatek · Gość

Przyśnił mi się jakiś człowiek, który wytłumaczył podstawowe zjawiska w świecie jakimś prostym równaniem, w którym czynnikami były siły przyrodnicze. Było w równaniu miejsce na siły, które można byłoby określić "siłami zła", on to jakoś nazywał inaczej, może siłami niekorzystnych przypadków, czy podobnie. Ten człowiek tłumaczył mnie i jeszcze jakimś innym dzieciom to, co wymyślił. Działo się to na łące oddalonej od miasta, a w mieście właśnie burzono wszystkie budynki, przygotowując miasto do budowania "nowego świata". Obserwowałem to jakoś bez emocji, choć gdy wędrowałem przez miasto, nigdzie nie dało się przejść, bo wszędzie były ruiny.

Siedzieliśmy z tym człowiekiem w miejscu spokojnym, oddalonym od miasta. Z początku byłem pełen uznania dla prostoty i trafności jego rozważań i formuły matematycznej jaką przedstawiał.
I nagle błysk w umyśle: przecież to równanie nie uwzględnia działania Boga!

Wstawiłem w myśli do równania działanie Boga, którego skutki były wielokrotnie większe od działania zła, była to suma sprawstwa dobra i niwelacja drobnego zła, które w świecie niewątpliwie istnieje i działa.

I wołam do tego gościa: proszę pana, ja się nie zgadzam z pana równaniem, bo moja wiara podpowiada mi, ze tam trzeba uwzględnić działanie Boga. On się trochę skrzywił i powiedział coś takiego:
Wolno Ci, to twoja wiara. Tylko równanie jest dla wszystkich, także tych, którzy nie wierzą.

Zgasił mnie, ale intensywnie myślałem i ważyłem w duchu skutki równania, w którym uwzględniono Boga i tego w którym Boga nie było. Równania prowadziły po prostu do rozbieżnych wyników. Mówię do gościa, że ja szanuję jego brak wiary, ale bez czynnika Boga, pana równanie prowadzi do iluzyjnych wyników, a nie do prawdy o świecie.

On na to już nie odpowiedział, tylko sytuacja zaczęła się we śnie rozmywać i zacząłem przechodzić do fazy jawy. Pomiędzy snem i jawą miałem jeszcze w umyśle wizję tego równania. Zło - czyli "suma niekorzystnych zbiegów okoliczności" było tam przedstawione przez tego pana jako krzyż. Ciekawe, ze jak wstawiłem tam działanie Boga (niby przeciwstawne do zła) to było ono w formule też przedstawione jako krzyż, tylko znacznie większy niż ten symbolizujący zło!
Jeszcze rozważałem na granicy końca snu, że te oba krzyże nie mają przeciwnych znaków a większy krzyż niweluje działanie mniejszego, chociaż przecież oznacza cierpienie Jezusa przy jego śmierci. Zdążyłem jeszcze we śnie dojść do wniosku, że większy krzyż nie oznacza tylko cierpienia, on oznacza wielkość dobra, jakie Bóg w niedostrzegalny sposób przynosi światu w każdym momencie jego istnienia.

OK
Zbudziłem się i wchodzę do internetu.
I zderzam się z tym artykułem, który wchodzi w moje oczy jako pierwszy tego dnia:

[link widoczny dla zalogowanych]

Ujawniamy list Alberta Einsteina do córki. Jego treść jest zaskakująca!

Pod koniec lat 80.XX wieku córka Alberta Einsteina, Lieserl, przekazała 1400 listów napisanych przez słynnego ojca Uniwersytetowi Hebrajskiemu, zastrzegając równocześnie, że ich treść może ujrzeć światło dziennie dopiero gdy upłynie 20 lat od śmierci fizyka.

Jeden z listów, należący do tych najbardziej poruszających, traktuje o uniwersalnej sile, jaką jest miłość. Jego niezwykłą treść i przesłanie znajdziecie poniżej:

exe · Wysłany: Śro 13:12, 22 Mar 2017 Temat postu:

Jestem niezwykle poruszony mój Bracie Drogi tym, co przedstawiłeś powyżej! mam nadzieję tylko, że ów list rzeczywiście jest autoryzowany, bo wszak wiesz o tym, jaką niezbyt przychylna reputację ma Einstein wśród wierzących w Boga osobowego ...
Od dawna "wyznaję" pogląd, że Miłość jest bazą rzeczywistości i jestem przekonany, że jest ma on status w pełni naukowy, dlatego odważam się przedstawić szerzej poglądy znanego mi nieco bardziej osobiście, ale to tylko (a może aż) z chwilowej, przelotnej korespondencji elektronicznej, prof. Zbigniewa Jacyny-Onyszkiewicza na Miłość, który to pogląd - jak mniemam - doskonale wkomponowuje się w opublikowany przezc Ciebie - Przyjacielu - list A. Einsteina do córki, a którego treść poruszyła we mnie wiele strun. Owe równania są tyleż zaskakujące, co tak po prostu naturalne, że aż piękne!

Pragnę również z pełną świadomością prawną powiedzieć, że niegdyś otrzymałem zgodę prof. Z. Jacyny-Onyszkiewicza na bezpłatne wykorzystywanie jego publikacji pt. [link widoczny dla zalogowanych] w formie niezmienionej co do sensu (milczące zastrzeżenie autora) dla celów deukacyjnych.
A więc autor konsekwentnie wyprowadza z reguł fizyki kwantowej prawo Miłości, nieuchronnie dochodząc do bytu Absolutnego, jakim jest Trójca Święta. Pracę niniejszą uznałbym za wiekopomną i przełomową, zaś jej kopię przekonwertowaną do pdf. [link widoczny dla zalogowanych], co by ją przestudiować na spokojnie przy kawce - offline ;)

maly_kwiatek · Gość

Drogi Bracie,
cieszę się, że ta historia znalazła tak głębokie odbicie w Tobie.

Piszesz:

exe · Wysłany: Śro 17:16, 22 Mar 2017 Temat postu:

I tu mam problem, bo nijak się do Izraela nie dostanę ... ale może faktycznie jest to prawda.
Nie wiedziałem o tym, że pracował nad opisem "pola miłości" ...
Tu nasuwa mi się pytanie: czy pola muszą być jedynie-mateialnymi?

maly_kwiatek · Gość

exe · Wysłany: Śro 19:07, 22 Mar 2017 Temat postu:

maly_kwiatek · Gość

Na razie jestem w takim szoku, że moge tylko powiedzieć:
Jakie to piękne!

O błędach porozmawiamy jeszcze, bo warto te rozważania prowadzić i je szlifować. Nieskończona energia aniołów czy niechby ludzi uduchowionych to jest jakieś nieporozumienie. Chyba, że chodzi o energie miłości - w takim wypadku trzeba rozważyć inne hipotezy.

Na przykład to, że akt miłości jest aktem woli osoby, jednak czerpie ona z nieskończonych zasobów miłości, jakimi napełnił świat i stworzenie sam Bóg.
Dlatego Bóg uczy ludzi, że nie mamy żadnych zasług wobec Nieba, jesteśmy tam przyjmowani z Nieskończonej Miłości Boga.

exe · Wysłany: Śro 23:12, 22 Mar 2017 Temat postu:

Hm ... Myślę sobie tak, zapewne "nieco" fantazjując, że duch, jako forma sama dla siebie, będąc niematerialnym, aktualnie sam w sobie ma energię nieoznaczoną w swej wielkości z racji tego, że czas dla duchowej istoty musi mieć granicę w zerze. Oczywiście, wspomniałem w poprzednim poście o aevum, jednak same równania Heisenberga są liniowe i dotyczą w zasadzie zakresu materialnego rzeczywistości.

Co do człowieka duchowego - jaki byt masz konkretnie na myśli?

Owo czerpanie energii z Miłości, swoista partycypacja w Bogu tytułem "tylko" stworzenia jest dla mnie jakimś kamieniem węgielnym rozważań w tym aspekcie, ponieważ myślę, za prof. Onyszkiewiczem powtarzając, iż świat materialny jest zespołem danych skorelowanych rozpiętych w naszych umysłach, a wszystkie stworzenia są w stanach splątanych - co ładnie pokazałeś mówiąc:

maly_kwiatek · Gość

Uświadomiłem sobie dziś, że wszystko, co było i jest dla mnie drogie, piękne,. kochane, albo nie było mi dane, albo dane i odebrane, albo dane i przekształcone tak, że zostało strasznie zohydzone, albo zamordowane lub po prostu zginęło, lub umarło.

Wszystko - oprócz Boga.
Tylko Bóg wciąż stoi przede mną w swej nieskończonej niewinności i wyciąga do mnie ręce wołając: Nie lękaj się, ja cię kocham!
Czyż to nie jest piękne?
Czyż można nie odpowiedzieć Bogu miłością?

exe

I ja w swym życiu przeżywam takie okresy, kiedy moja słabość zostaje postawiona mi przed oczy i wtedy tym bardziej zawstydza mnie Bóg, mówiąc ustami psalmisty:
Codziennie wyciągałem ręce do ludu buntowniczego, który postępował drogą zła, za swoimi zachciankami. (Iz 65,2)