KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Do wyszczególnienia tego tematu spośród innych (wbrew moim zapowiedziom) skłoniło mnie uzasadnienie Philipa, któremu dziękuję za wskazówki. Tutaj dziękuję niewymienionym wcześniej Wszystkim moim Siostrom i Braciom za wsparcie wieloaspektowe: Duśce, Życie Jest Piękne, inquisitio, Machabeuszowi, pitong'owi, Prostaczkowi, Tomaszowi, Water-mix'owi.

Myślę, że w temacie śmierć sporo mówi się o śmierci widzianej „od zewnątrz” - od strony spostrzeżeń unaoczniających się, narzucających się niejako „objawowo” (fenomenologicznie), co sprawia, że nieustannie trwamy na tym samym „poziomie” rozważań – trwamy w tym samym paradygmacie myślenia, co wcale, a wcale nie popycha naszych konkluzji „do przodu”.

Czy nie macie wrażenia, Szanowni Użytkownicy i Czytelnicy, że summa summarum kręcimy się w zaklętym kole narzekania, buntu, zadziwienia i jakiegoś permanentnego „niedosytu konstatacji”, nie mogąc postawić przysłowiowej „kropki nad ‘i’”?
Postanowiłem to zagadnienie śmierci, jako ewidentnego faktu bytowego, odświeżyć i zarazem przenieść na inny poziom. Bynajmniej, nie będzie to poziom w rozumieniu wertykalnym (pionowym) – w rozumieniu: „lepszym, cenniejszym” – a będzie to poziom horyzontalny, występujący „obok”, stanowiąc spojrzenie „od wewnątrz” (i tu miałem na myśli ten inny paradygmat myślenia). Wierzę, że będzie możliwym wyłożyć swe myśli filozoficzne w jak najbardziej przystępnej formie, acz nie sądzę by pewne niuanse konstrukcyjne można było ot tak po prostu opisać potocznym słownictwem. Przedsmak tego spojrzenia "od wewnątrz" już daje kapitalny temat Prostaczka Być czy nie być.

„Spoglądając” na własną śmierć, stwierdzamy powszechnie, że nie możemy się pogodzić ad hoc z jej nieuchronnością, z jej faktycznym zaistnieniem w życiu każdego człowieka. To przemożne uczucie jakiejś dyskretnej presji gniecie każdego, choć to oczywiście w swym nasileniu zależy od przygotowania duchowego człowieka.

Każdy z nas ma tą swoistą intuicję faktu śmierci, jako czegoś nienaturalnego, co zresztą ma swe potwierdzenie w Nowym Testamencie (tu odwołuję się do wierzących w Boga osobowego). Jest to intuicja wieczności, a sama intuicja nie jest jakąś wypadkową procesów poznawczych refleksyjnych, jako ich sztuczne dopełnienie, mające wieńczyć geniusz ludzkiego myślenia (takim ex machina), lecz jest ona przejawem świadomości swego myślenia (tu: dynamizm typu „myśli mi się”, w odróżnieniu od dynamizmu „ja myślę”) - przejawem spontanicznego poznania, któremu towarzyszy refleksja pierwotna, dająca „wizję” prawdy, jako źródło aksjomatów ogólnych, dających podstawę do przyszłej refleksji właściwej, pogłębionej.

Takowa intuicja wieczności i zarazem nienaturalności śmierci człowieka łatwo jest rozpoznawalna w przypadku spojrzenia na konieczność powoływania w strukturach policyjnych osoby, zwanej mediatorem, która prowadzi próby nawiązania racjonalnego kontaktu z człowiekiem w stanie psychicznej traumy, „gotowego” na śmierć. Do czego zmierza mediator w swym działaniu, jak nie do odwołania się do intuicji nienaturalności śmierci „podopiecznego” i do ożywienia i uwyraźnienia owoców spontanicznej refleksji nad swą sytuacją zagrożenia życia, które powinno trwać.
Słowa, które wyrzuca z siebie wspomniany desperat, czy tez każdy człowiek w stanie traumy, afektacji, nie są słowami wyrażającymi spontaniczną refleksję pierwotną, która zawsze wskazuje na wartość życia, lecz są słowami wyrażającymi już wtórną, dalszą refleksję nad swą sytuacją życiową, skądinąd błędną, skoro prowadzącą do negacji zasadności swego bytowania, swego istnienia!

Ta z gruntu błędna, wtórna refleksja, jest owocem emocjonalizacji świadomości. Nieopanowane emocje zaburzają pracę umysłu w aspekcie pełnego odzwierciedlenia świadomościowego konkretnych treści (chociażby zawartych w pamięci), a więc nie dopuszczają do pełnego wykorzystania wiedzy ludzkiej, a więc nie dopuszczają do głębokiego, roztropnego wnioskowania o swej sytuacji. To prowadzi do tragedii …

Czy człowiek rozważający własną śmierć, rzeczywiście realnie ocenia „pożądany” stan nieistnienia? To pytanie wydaje się o tyle zasadne i pożyteczne w praktyce, że jeśli jest możliwe realne postawienie siebie w stanie niebytu, nieistnienia, wtedy pozostałoby tylko powiedzieć, że ów idący za pokuszeniem desperat faktycznie wie, co mówi, a co za tym idzie: wie co czyni!

Jak zatem można by to próbować rozstrzygnąć?

Można sobie wyobrażać niemal wszystko. Niemal, bo istnieje pewna dorzeczna granica konstruowania intelektualnego, związana z najgłębszą „warstwą” naszego podmiotowego bytowania, a więc związana z naszym „ja”.
Tak więc to, że potrafimy sobie wyobrazić „nas samych” w trumnie, w kondukcie żałobnym, czy podczas umierania, nie oznacza to od razu, że jest to realne i faktycznie jest to nasze własne realne doznanie (w swej symulacji).

Zwróćmy uwagę, że zasadniczo w każdym z naszych przeżyć myślowych, nieusuwalnie i permanentnie jest stwierdzalne nasze „ja”! Ta immanencja „ja” (wewnętrzna obecność, jednocząca niejako człowieka w przeżyciu samego siebie) jest zespolona jednocześnie z typową, jedynie-ludzką funkcją transcendowania (bezprecedensowego wyróżniania) człowieka ponad jego własną naturę.

Nawiasem mówiąc, zupełnie nie zauważyli tej transcendencji ludzkiego ducha: ani Platon, ani Arystoteles, który oddalił się poglądowo od swego nauczyciela, ale im się nie dziwię, bo byli pionierami metafizyki, ale już potem D. Hume (ależ zadurzył się w nim Hegel), czy Max Scheller - to już „pojechali po bandzie” w deprecjonowaniu podmiotowości ludzkiej duszy zupełnie tak, jakby nie wiedzieli, że zanim coś tak wielkiej wagi chciałoby się rozstrzygać, trzeba by zajrzeć do Franciszka z Ferrary, czy do św. Tomasza z Akwinu …

Trzeba nam jasno stwierdzić, że myśl sama w sobie (jako widzenie niematerialnego bytu) jest tak samo pozbawiona racji (uzasadnienia)bytowania samoistnego, jak i nasze widzenie fizyczne jest pozbawione racji własnego istnienia, jeśli nie będzie bazy, jaką jest oko i mózg. Dlatego jest oczywistym, że myślenie ma rację swego bytowania jedynie w naszym umyśle – z niego biorą się myśli i dzięki niemu trwają, a ten w swej aktywności opiera się na ciele materialnym (mózgu). Mówiąc lapidarnie: to podmiot ludzki jest racją myślenia, nie zaś odwrotnie, jak chciałby tego Kant w "Krytyce czystego rozumu".

Już sam ogląd zewnętrzny faktu śmierci wskazuje na jej ścisły związek z degradacją bytowania człowieka, gdzie nawet jakieś filozoficzne uzasadnianie istnienia duszy nie ma większego znaczenia w tak trudnej dla nas chwili śmierci, przezywanej przez ludzi.
Zatem unicestwienie człowieka (podmiotu) w jego dostrzegalnym i odczuwalnym przejawie musi implikować jego nie-myślenie. Gdybyśmy chcieli przeforsować realność myślenia o własnej śmierci, wówczas napotkamy na przeszkody oparte na aporiach (sprzecznościach), które są nieusuwalne!

Oto gdyby miało istnieć nasze myślenie o sobie, jako umarłym, to myślimy wówczas o sobie, którego nie ma (aporia: podmiot w niebycie nie może być, bo nie ma nie-bytu). Zauważa się tedy, że samo myślenie o własnej śmierci jest jakąś sztuczną konstrukcją, która używa idei, bądź relacji pomiędzy tymi ideami, które nie są stricte nasze!

Stwierdzając niedorzeczność realnego myślenia o własnej śmierci, trzeba mi wskazać na nieusuwalną i stałą afirmację naszego „ja” w każdym sądzie o rzeczywistości, w każdej refleksji.

Wspominany uprzednio ów desperat mówiąc o swym „nieistnieniu”, dążąc do tego „nieistnienia”, tak naprawdę afirmuje swe przywiązanie do życia, a pragnie tylko innej formy istnienia!
Ta afirmacja istnienia jest w praktyce zawsze wołaniem o życie, a każda wypowiedź niedoszłego samobójcy dotyka bądź jego własnej egzystencji, bądź egzystencji drugiego człowieka!

Niemożność ucieczki od afirmacji własnego istnienia, którą łatwo stwierdzić wiarygodnie i doświadczalnie poprzez rozmowy z byłymi niedoszłymi samobójcami, implikuje niemożliwość postawienia „siebie nieistniejącego” w miejsce „siebie istniejącego”, ponieważ albo myślelibyśmy o nie-myśleniu, a także myślelibyśmy o „sobie, którego nie ma – o sobie nieistniejącym).

Jest to jawny absurd przezierający tylko z filozofii Hegla i jego zwolenników, gdzie do struktury bytu (a więc jakiejś istniejącej „jedni” wprowadza się sztucznie „coś” nieciągłego, a więc niebyt, którego przecież nie ma (idąc za Parmenidesem. Jest fatalne zauroczenie w skutkach, ponieważ byt nie może być niebytem, a co łatwo skonstatować, skoro widzimy, że skoro „ten oto” człowiek „jest”, to na pewno nie może być tak, że „ten oto” człowiek „nie jest”.

Czysto technicznie również nie da się wykonać ani realnego, ani myślnego utożsamienia swego bytu z niebytem za pomocą zasobów „własnego sumptu”(zasobów naturalnych wynikających z bogactwa możliwości działania bytu), ponieważ trzeba by siebie samego uprzedmiotowić, a następnie oddzielić siebie samego (podmiotu), jako przeżywającego tą śmierć. Byt ludzki, jak każdy zresztą inny byt, posiada w sobie tylko i wyłącznie rację istnienia, zaś nie posiada racji nieistnienia, bo to byłaby sprzeczność (wspomniany heglizm).

Z tych to powodów, nie jest słusznym powiedzieć, że człowiek doznający rozległej, czy już totalnej emocjonalizacji świadomości, w pełni ogarnia siebie poznawczo i wie co czyni! Przeciwnie: taki człowiek nie wie co czyni, ponieważ nie tyle „ten oto” człowiek „działa świadomie”, co raczej „ten oto” człowiek ma „świadomość swego działania”, a więc świadomość tego, że „li tylko coś się w nim dzieje”, a taka wiedza jest niewyraźna i dająca pole innej potencjalności, mogącej dochodzić do głosu - naturze ludzkiej. Tu istotną sprawą jest to, ze nie możemy patrzeć na naturę ludzką, jako priorytet w wyjaśnianiu działania świadomego de facto: czynu!), nie popadając w błędy Platona i Arystotelesa, którzy na bazie bardzo uogólnionego pojęcia natury próbowali zmierzyć się z wyjaśnieniem faktu osoby ludzkiej, jako konkretnej jednostki. Idąc za priorytetem natury, można mówić o człowieczeństwie i je wyjaśniać coraz głębiej, ale nie można mówić o "tym oto" człowieku i próbować mówić o realnym trwaniu we własnej śmierci.

Nawiasem mówiąc, to niedopatrzenie platońsko-arystotelesowskie miało przez pewien czas wydźwięk w niemożności poradzenia sobie z urealnieniem unii hipostatycznej (jedna Osoba Boska w dwóch naturach), z czym poradził sobie Sobór Chalcedoński porzucając prymat neoplatonizmu uświadamiając wszystkim, że natura ludzka nie stanowi automatycznie osoby ludzkiej, a czego do tej pory nie umieją pojąć odstępcy od wiary katolickiej, wikłając się w niedorzeczności, co wynika całkowicie z ich winy.

Prostaczek

Bardzo wartościowe spojrzenie i każdy na pewno wyłowi coś dla siebie z tego. Mi osobiście jeden akapit rozjaśnił wszystko i to dla mnie taka kwintesencja całej wypowiedzi :

"Czysto technicznie również nie da się wykonać ani realnego, ani myślnego utożsamienia swego bytu z niebytem za pomocą zasobów „własnego sumptu”(zasobów naturalnych wynikających z bogactwa możliwości działania bytu), ponieważ trzeba by siebie samego uprzedmiotowić, a następnie oddzielić siebie samego (podmiotu), jako przeżywającego tą śmierć. Byt ludzki, jak każdy zresztą inny byt, posiada w sobie tylko i wyłącznie rację istnienia, zaś nie posiada racji nieistnienia, bo to byłaby sprzeczność (wspomniany heglizm). "

Nie wiem jak to opisać ale powiem tak : Mój mózg właśnie takiego tłumaczenia potrzebował :D
A idąc dalej zobaczyłem, że i ja popełniałem nieświadomie ten błąd Hegla wiem, że wiele osób tez to robi i chcę zapytać:
Czy nie uważasz, że jesteśmy bardziej podatni na takie błędy niż na prawdę ? Czemu nasze ja pozwala nam brnąć w taką sprzeczność i się nie buntuje? Czemu z łatwością mogę "myśleć, że myślę o własnym nie bycie " ?

Andy72

Ja obawiam się śmierci bliskich a nie swojej, na którą czekam. Nawet gdyby to miał być niebyt, w co nie wierzę, to niebyt by mnie nie przestraszył.

Duśka · Gość

Niebytu się nie odczuwa. Nie ma możliwośći ,żeby odczuwać stan niebytu. Możliwe ,że my faktycznie tak naprawdę nie boimy się śmierći tylko lęku przed tą nicośćią i rozczarowaniem , a co będzie jak się okaze ,że tam nic nie ma Question

. Nawet jak tak będzie to nie będziemy mieli świadomości żadnej .

Andy72

JA nie boję sie rozczarowania nicością, gdy mnie nie będzie nie będzie się miał kto rozczarować Wink

Proste. Niemniej uważam że nicości nie będzie.

exe

exe

exe

Andy72

Nigdy nie wierzyłem że może być nicość. Ale załóżmy że wyobrażam sobie super hiper niebo a tam nicość - i tak nie ma rozczarowania.
Rozczarowanie byłoby gdyby okazało się że jednak jest reinkarnacja i szoruj w następne ciało.

exe

Andy72

W tym wątku będziemy rozprawiać sie z reinkarrnacją?

Duśka · Gość

Ja mam taką wizję , że dusza po odzieleniu się już od ciała znajduje się pośród innych duchów, zarówno tych przyjaznych , jak i tych złych. I tak wędruje ,aż pojawi się światło , a za tym tunelem będzie stał człowiek w białej poświacie i będzie trzymał w ręku teczkę , może być cienka , a może być bardzo gruba i wtedy się zacznie '' Sąd '' :?

exe

Andy72

A ja mam myśl że dusza nie istnieje aż do skończenia świata. Ale z punktu widzenia umierającego jest to natychmiastowe (dlatego Dobry Łotr mógł być już dziś w raju). Więc umierając znajdziemy się od razu poza czasem i spotkamy nie tylko naszych przodków ale i potomków.OD razu Sąd Ostateczny

Water-mix

Bardzo ciekawy materiał, ale wymagający - aż w mozgu piszczy,hehe jednak warto sie wgłębić
Mam pare komentarzy i pytań:)

pitong

exe

Andy72

Czyli dusza jest pasywna ? "pasywność duszy samej w sobie"

exe

TOMASZ-V.A.D · Gość

inquisitio

Tomasz

Prostaczek

Racja inquisitio łatwiej powiedzieć " Boga nie ma" jednak głupiec mówiący to zdanie nie wie, że mówi coś wewnętrznie sprzecznego.

exe

Prostaczek

Chodzi o ontologiczny dowód na istnienie Boga.
Jeśli pomyślimy o bycie tak wielkim od którego większego nie da się pomyśleć, to mamy to pojęcie w swoim umyśle, a więc byt tak pomyślany, nie może być tylko pomyślany, musi istnieć prawdziwie, bo jeśli jest tylko w myśli to można pomyśleć o nim także jako rzeczywiście istniejącym. A byt taki rzeczywiście istniejący jest czymś większym niż ten co tylko w myśli istnieje .
A więc żeby uniknąć sprzeczności jesteśmy zmuszeni uznać, że taki byt musi istnieć .

exe

Owszem - jest to kuszący sposób argumentacji, który i mi się podoba, acz ten sposób myślenia, wskazany przez św. Anzelma, ma jeden minus: przeciwstawia się prawu bytowemu mówiącemu, iż od możliwości, do istnienia nie ma przejścia.

TOMASZ-V.A.D · Gość

Duśka · Gość

Wierzą , wierzą , gdyż znam ateistę , który wierzy w Jezusa , a mimo , tego deklaruje się jako ateista.

Water-mix

exe

TOMASZ-V.A.D · Gość