KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Owsianeczka

W moim życiu wiele się wydarzyło...wiele osób mnie zraniło, w kontekście fizycznym i psychicznym...straciłam też przez to poczucie własnej wartości...brak pewności siebie....jak ktoś mi mówi że jestem beznadziejna to wtedy myślę że ta osoba ma rację...nie potrafię się otworzyć przed ludźmi, wraz z pojawieniem sie u mnie problemów życiowych znikneli też znajomi...dobrze że chociaż mam męża...no i zawsze mogę porozmawiać z Bogiem...ale mam pełno ran na duszy...bardzo cieżkich...zmieniły moją osobowość...może musiałam iść tą drogą żeby być właśnie taką...człowiekowi cieżko jest znaleźć sens naszego cierpienia bo rozmysla tylko nad tą chwilą w której sie znajduje. Bóg bowiem widzi już czym to w przyszłości zaowocuje. Ja natomiast zyję czasem przeszłością, martwię się chwilą i boję wybiegać się w przyszłość...

TOMASZ-V.A.D · Gość

Rozumiem ciebie doskonale, to odczucie jest bliskie wielu ludziom, także i mnie, ale takie rany można leczyć tylko wiarą i modlitwą. Pomaga tez w tym nadzieja, że będzie lepiej, że Bóg nas nie zostawia samym. To bardzo trudny czas, ale chyba najlepszy aby zbliżyć się do Chrystusa - w takich sytuacjach potrzebujemy Jego obecności, Jego działania. On też był sam w swoim cierpieniu, ale do końca ufał swojemu Ojcu.

Zaufaj Bogu i poświęć trochę czasu na modlitwę. Masz już wiele problemów, ale wytrwanie oznacza wygraną, wewnętrzny pokój.

Owsianeczka

Modle się jak tylko mogę...ale czasem walcze sama z sobą...żebym się nie poddawała...żebym nie słuchała tego co mówią inni....wywodze się z bardzo religijnej rodziny...zawsze byłam wpatrzona w kościół w duchownych...ale kiedy urodziła mi się dwója chorych dzieci to dostałam komentarz od ksiedza ze jestesmy rodziną patologiczną...to mnie bardzo zraniło...i trochę zmieniło podejscie do duchownych...nie potrafie im zaufac, powierzyc swoje problemy

TOMASZ-V.A.D · Gość

Wcale ci się nie dziwię, bo przy takim podejściu do człowieka i to ze strony księdza można się załamać. Nie wiem dlaczego ksiądz wyjechał z tak ostrym komentarzem, ale przegiął i to bardzo. Nawet, gdy w jakieś rodzinie są poważne problemy to rolą księdza jest nieść pocieszenie a nie dołowanie.

Ale pomyśl sobie w ten sposób, że ten ksiądz potrzebuje nawrócenia, że potrzebuje działania Chrystusa, podobnie jak i my. Też mam wiele chwil zwątpienia, że nie wiele udało mi się osiągnąć i jeszcze ten uszkodzony kręgosłup, ale właśnie wiara mnie podtrzymuje i ta chęć pomagania innym. Wiara jest tym wspaniałym środkiem, który pomaga żyć, daje sens i prowadzi dalej tą trudna drogą.

Tylko dzięki wierze i modlitwie będziesz mogła jeszcze wiele zrobić dla swoich dzieci.
Gdy sie patrzysz na nie chciałabyś oddać im cały świat, aby tylko dać im jak najwięcej szczęścia. Myśl o nich, bo dziewczynki ciebie potrzebują, potrzebują twojej wiary, nadziei i miłości. Wtedy będą szczęśliwe.

Owsianeczka

I chyba tak jest że moje dzieci mnie zmieniają a bóg daje mi na to wszystko siły. Tylko zebym mogła sobie poradzic sama z soba to juz by było super :)

TOMASZ-V.A.D · Gość

Stopniowo wyjdziesz z tego, ja w to wierzę i wierze w ciebie, wierze w was jako rodziców. Razem możecie znacznie więcej. Dbaj o męża, aby on mógł dbać o was a Bóg będzie wam błogosławił. Uwierz tez w swoje możliwości mimo trudności. Dzieci nam dają sens do życia, ja bez wiary bez rodziny nie miałbym sensu życia. To jest dla mnie to źródło, które mnie umacnia i dodaje sił.

Często rano budzę się z bólami kręgosłupa i zastanawiam się czy jeszcze żyję czy to już inny świat, ale gdy przychodzi moja mała córka to od razu wiem, że jeszcze żyję.
Namawia mnie :"tatusiu wstań, chcę jeść" i to skłania mnie mimo bólu do wstania, bo dziecku trzeba dać coś do jedzenia a potem reszta innych obowiązków. Wieczorami już jestem padnięty, ale jeszcze trzeba trochę odpokutować swoje grzechy, więc trzeba Ewangelizować, więc jeszcze praca. Ale to wszystko ma sens, wszystko czyni się dla Boga, aby wypełnić swoja powierzoną misję na ziemi a dzieci to życie po prostu upiększają, nawet gdy nie zawsze są grzeczne. Potrafią jednak okazać swoją miłość.

Gdy kilka lat temu byłem w szpitalu z tym kręgosłupem, to po powrocie moja młodsza córka na początku była trochę onieśmielona, jakby tatę widziała po raz pierwszy - po tygodniu czasu, ale po krótkim czasie szybko sie oswoiła, że tata wrócił i gdy starszaki siedziały przed komputerem ona położyła się koło mnie, wolała być ze mną niż siedzieć ze starszakami przy kompie. Gdy nie mogłem się podnieść rano często starszy syn robił mi herbatę, nawet sam potrafił zrobić mi śniadanie.

Dzieci wyczuwają miłość rodziców i potrafią okazywać wdzięczność. Wierzę, że wasze dzieci tez wam okażą wdzięczność za waszą troskę o nie. Cierpliwości więc, bo czasami takie trudne sytuacje wymagają czasu, ale przy waszej wzajemnej miłości będziecie szczęśliwi, nawet w tak trudnych sytuacjach.

Owsianeczka

Tez bałam sie o swoje małżeństwo kiedy urodziła się pierwsza chora córka. Nawet nie wiesz ilu ojców zostawia żony same z chorym dzieckiem. Nie wiem dlaczego? że sobie z tym nie radzą? że nie potrafią zaakceptować? Ta nasza miłość małżeńska była od początku wystawiona na probę i dzięki Bogu przetrwała. ale tak jak mówisz dzieci wynagradzają nam wszystko.
Jak jeżdżę po tych szpitalach widzę tyle dzieci cierpiących i umierających.
Ja z zawodu jestem pielegniarką. Napatrzyłam się na tyle cierpienia ludzkiego, na obojetnosc pielegniarek i lekarzy...że czasami myśle że ludzi ogarnia tylko cierpienie...

TOMASZ-V.A.D · Gość

Ten zawód jest trudny i niesie za sobą właśni takie widoki, które mogą się odbijać na psychice człowieka, bo cierpienia jest naprawdę wiele a szczególnie uderza cierpienie dzieci. Ale właśnie małżeństwo jest czymś wspaniałym, bo pozwala człowiekowi podnosić się z trudnych sytuacji - oczywiście, gdy panuje w nim miłość a u was jak widzę po twoich opisach i zdjęciach tak jest. Maż trwa przy was a to jest już wspaniałe i za to warto mu dziękować. A mąż może dziękować tobie za tak wspaniałą żonę i mamę jego dzieci. Zrozumienie, szacunek i miłość pozwolą aby wasze małżeństwo przetrwało, tylko aby nie rezygnować z wiary, z tego mocnego fundamentu jakim jest Chrystus.

Prawdę napisałaś: jest wielu takich mężczyzn, którzy w obliczu takiej sytuacji -choroby dziecka zostawia swoją kobietę, żonę z dzieckiem i odchodzi. Malo tego, jest wielu takich, którzy już na słowo DZIECKO odchodzą. Ale to są najczęściej ludzie totalnie nie odpowiedzialni, bez uczuć, bez sumienia. To sumienie odzywa się dopiero po latach, gdy dzieci są już dorosłe i chcą poznać swojego ojca lub gdy do niego samego dotrze myśl, że skrzywdził swoich bliskich.

Otrzymałaś chyba męża dobrego i to jest wspaniałe, za to można Bogu dziękować.
Życzę wam wszystkiego co najlepsze a w szczególności zdrowia dla dzieci i dla was sił, abyście mogli wychować swoje dzieci, uczynić je szczęśliwymi.

Owsianeczka

Bóg zapłać za twoje piękne słowa. :) :)

Owsianeczka

Niech ten wiersz bedzie puenta tej naszej rozmowy :)

Daj mi choć odrobinę wiary
Na chwile smutku i goryczy
Tej, co ukryłeś tylko dla mnie
W najmniejszym ziarnku gorczycy

Nie chce wiarą góry przenosić
Choć wiesz, jak bardzo chcę w to wierzyć
Ja tylko proszę pokornie, Panie,
Żebym ten dzień mógł przeżyć

Żebym cierpiącym mógł przynieść ulgę
I w Twoim słowie dać im pokój
Rozproszyć smutek mógł, co w sercach
Widzę na każdym kroku

Bym mógł przekazać choć tyle wiary
Ile natchnień dałeś poecie
Tyle, by człowiek mógł uwierzyć
Że nie jest sam na swiecie

Philip

[ Rz 5, 1-5 ] 1 Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, 2 dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. 3 Ale nie tylko to, lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość, 4 a wytrwałość - wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś - nadzieję. 5 A nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany.

Doskonale wiem co czujesz droga owsianeczko. Ja w związku ze strachem i brakiem poczucia własnej wartości byłem nawet pod opieką psychiatry, bywałem wśród psychologów, na różnych kursach. Pan pomógł mi przez tych ludzi oraz przez Ruch Światło Życie. Problemów w związku z tą kwestią mam trochę nadal, lecz wiem komu mam zaufać i chodź widzę często brak efektów, nawet po nowennie pompejańskiej to Pan Bóg nauczył mnie nieco wytrwałości i za to mu Chwała. Jeszcze nieco do roboty jest, ale tak się zastanawiam. Co miałby ze mną zrobić gdybym był już bez słabości? Tak też zauważyłem, że gdyby nie trwanie w pewnym grzechu, to miałbym problemy z częstą spowiedzią.

Im więcej ruin będzie, tym większa chwała dla Pana, który to wszystko podniesie.

TOMASZ-V.A.D · Gość

Rodzimy się dla Boga, żyjemy dla Boga i umieramy dla Boga aby potem przebywać z Bogiem - już na wieczność. Warto też myśleć o tym doświadczeniu nieba - ci, którzy mieli doświadczenie chwilowego przebywania w niebie, gdy wracają to mówią, że z tego miejsca nie chce się wracać, że jest tam tak pięknie. Czyż to nie motywuje, aby trwać przy Bogu? Być mu wiernym? Dlatego tak bardzo się trzymam wiary. Nie chcę już popełnić tego samego błędu odchodząc od Kościoła, od wiary.

Bez względu na trudy muszę iść tą drogą, na której jestem, bo to jest jedyna właściwa droga - droga do nieba. I tego jestem pewny w 10000000%.

wybrana

W życiu każdego człowieka, wcześniej czy później, przychodzi moment, kiedy zadać
sobie musi dramatyczne pytanie o cel i sens swojego życia. Dla ludzi wierzących ziemska
egzystencja nie jest pasmem mniej lub bardziej pomyślnych zbiegów okoliczności czy
przypadkowych wydarzeń, pociągających za sobą takie a nie inne konsekwencje. W sytuacjach
granicznych, czyli w skrajnych momentach egzystencjalnych, w sposób szczególny stajemy
przed prawdą, że nic na tej ziemi nie jest w stanie kompletnie wypełnić naszej duszy i ukoić
naszego serca. Ani dobra materialne, ani intelektualne bogactwo, ani satysfakcjonujące
kontakty z innymi. Przychodzi taka chwila, iż stajemy przed prawdą, że nie ma takiego
człowieka, ani takiego ziemskiego dobra, które byłyby w stanie obdarzyć nasze serce pokojem.
Ta trudna do nazwania tęsknota, którą nie zawsze rozumiemy, jest czymś świętym, ponieważ to
pragnienie głębszej relacji z Bogiem, gdyż dopiero wtedy, kiedy kompletnie otworzymy się na
Jego łaskę i działanie, pokój zawita w naszych sercach. Często jednak, zanim odkryjemy to
święte źródło naszych tęsknot i pragnień, upłynie sporo czasu. „Świat jest wypełniony ludźmi,
którzy wierzą w Boga, ale tak naprawdę nie wierzą, że On jest szczęściem i szczęścia szukają
poza nim.

maly_kwiatek · Gość

TOMASZ-V.A.D · Gość

Od taka prosta sugestia - krótki cytat, ale jakże głęboki. Trzeba tylko się w te słowa zagłębić.

wybrana

Szczęście wcale nie polega na posiadaniu wszystkiego i natychmiast, jak, niestety, wielu ludzi dzisiaj sądzi. Przede wszystkim człowiek jest szczęśliwy, kiedy tchnie pogodą ducha, kiedy umie docenić i kochać siebie takim, jakim jest; kiedy potrafi właściwie ocenić i mądrze używać tego, co posiada; ale nade wszystko, kiedy żyje w harmonii i pokoju z samym sobą, z przyrodą, z innymi ludźmi i z Bogiem.Istnieje wiele rzeczy na tym świecie, które dają nam poczucie szczęścia: wycieczka w góry, wakacje nad morzem, piękno kwiatu, spojrzenie dziecka, przebywanie z ukochaną osobą, towarzystwo przyjaciela, spełnienie własnego obowiązku, zrobienie dobrego uczynku itd. Wszyscy potrafimy bardzo dobrze wyczuć, kiedy mamy do czynienia ze stanem szczęścia i doskonale wiemy, że nie polega ono na zaspokajaniu powierzchownych potrzeb czy zdobywaniu rzeczy materialnych. Szczęście nie jest też kwestią pieniędzy. Sam pieniądz nigdy nie uszczęśliwił nikogo. Czasami można spotkać ludzi, którzy, choć posiadają wiele bogactw, nie są wcale szczęśliwi. Szczęśliwy zaś jest ten, kto kocha życie, szanuje przyrodę, żyje w harmonii ze sobą i z innymi, żyje uczciwie, mówi prawdę, potrafi zadowolić się tym, co posiada, troszczy się o biednego, wspiera tych, którzy są nieszczęśliwi. A zatem jeśli i ty szukasz szczęścia, nie ma lepszego sposobu na nie od tego: zacznij prowadzić prawdziwe życie duchowe.

Wszyscy szukamy i pragniemy szczęścia. W gruncie rzeczy wszyscy szukamy i pragniemy Boga. Św. Augustyn powiedział, że jedynie Bóg jest szczęściem, które potrafi uszczęśliwić. Człowiek może być szczęśliwym wtedy, kiedy zna i posiada Boga. Tylko Bóg może spełnić pragnienia ludzkiego serca: "Stworzyłeś nas bowiem dla siebie i niespokojne jest nasze serce, dopóki nie spocznie w Tobie"

Jaśmina · Gość

Zabrakło Pasterza ,rozproszyły się owce , bo nie miały pasterza i stały się żerem ... Nie ma pokoju w wielu sercach, które na próżno starają się wynagrodzić sobie niepokój duszy nieustanną bieganiną, namiastką zadowolenia z dóbr, które nie dają nasycenia, ponieważ pozostawiają gorzki posmak smutku (św. Josemaria Escriva).
Wszyscy apostołowie po śmierci Jezusa rozproszyli się. Ich świat się zawalił. My też jesteśmy poranieni, szukamy szczęścia tam, gdzie nie można go znaleźć : w świecie bez Boga.

maly_kwiatek · Gość

Mamy Pasterza.

uel

Jaśmina

Chyba nie da się tak łatwo uleczyć poranionej duszy. Wczoraj miałam odwiedziny Agaty, powiedziała mi , że wraca do agnoscytyzmu, bo tak łatwiej. Bóg jej nie pomaga. Myślę, że to siedzi głęboko w niej, ponieważ tkwi w zranionej przeszłości i nie potrafi z nią sobie poradzić. Natomiast co do kapłanów to trzeba spojrzeć na nich trochę indywidualnie, mają swoje zapatrywania... , nam będzie ciężko to zrozumieć. Poznałam na warsztatach księdza, ponieważ razem pisaliśmy Ikony to trochę częsty mieliśmy kontakt. W rozmowach wyszły pewne sprawy, które by się kłóciły z wyznawaniem naszej wiary. Najważniejsze chyba jest to, żeby nas nie poróżniło.