KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

W jaki sposób pogodzić te dwa fragmenty:

"Jezus ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: "Pójdź za Mną!" A on wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i zasiadło wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: "Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?" On, usłyszawszy to, rzekł: "Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników". (Mt 9,9-13)

oraz:

"Którymkolwiek grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są zatrzymane." (J 20,23) Question

Czy może chodzić o jakąś wiedzę Bożą, która ocenia te uwarunkowania, których nie poznają spowiednicy?

Papież Franciszek położył ostatnio nacisk na ten pierwszy fragment, ale widzę jakąś opozycję dosłowna, wiec musi być jakieś inne wyjaśnienie sprawy...

Pokornie proszę o Wasze analizy kwestii.

Water-mix

exe , a czy mozesz powiedziec konkretnie, ktory kontekst, co sie nie zgadza?

Prostaczek

Że z jednej strony to grzesznicy potrzebuja pomocy nie zdrowi a z drugiej tym którym odpuscicie są im opuszczone a tym którym zatrzymacie są im zatrzymane , chodzi o rolę księdza w niektórych sytuacjach np w stosunku do tych co żyją bez ślubu . O ile dobrze zrozumiałem exe popraw mnie jak by co :)

Water-mix

Bo lekarz jest po to , zeby leczyć a nie zeby powiedzieć
"Pan nie jest chory" i zostawić go w chorobie:P
Więc np takim co żyją bez ślubu pomaga brak rozgrzesznia zeby naprawili swoje postępki
Czasem lekarstwo jest gorzkie, ale zawsze powinno w zamierzeniu leczyć a nie poklepywać duchową chorobę:)
A szczegolnie takie lekarstwo jak Łaska Pańska:)
Zauwaz ze Chrystus jak ozdrawiał to część grzesznikow była mu wdzięczna
Gniewal sie na tych co byli świadkami cudów a nie wydawali plonu w duchu tylko żyli swoim okrutnymi zwyczajami
Pozdrawiam:)

all · Gość

Myślę,że trzeba by rozdzielić dwie kwestie.
Jedna to osoby już będące w łonie Kościoła,czyli jak stwierdziłeś:sakramentalni oraz ci,którzy są powołani do Kościoła ale jeszcze w nim nie są.
Wtedy pierwszy fragment odnosiłby się do tych drugich a drugi fragment do pierwszych.
Z Bogiem!
:D

MariaMagdalena

Do spowiedzi mogą pojsc wszyscy również ludzie żyjący w związkach niesakramentalnych!
Ale rozgrzeszenia raczej nie dostaną chyba ze zatają uw fakt,ale wtedy jest to spowiedź świętokradzka!
Brak rozgrzeszenia w takiej sytuacji nie wynika z niecheci kościoła do ludzi zyjacy w takich związkach tylko, z bronienia istoty sakramentu pojednania!
Jezus Każdemu przebacza odpuszczenie grzechu jest uwarunkowane wolą człowieka Jezus do jawnogrzesznicy powiedział "idx i nie grzesz więcej"
Związek niesakramentalny zakłada trwanie w grzechu ciężkim co zamyka drogę do rozgrzeszenia!
Więc po co> Ja myśle ze taka spowiedź bez rozgrzeszenia ma sens, to spotkanie z żywym Bogiem, to modlitwa jest szansa ze zaowocuje odrzuceniem grzechu , do tego zawsze mozna poprosić by ks w konfesjonale zamiast rozgrzeszenia to pobłogosławił!

Duśka · Gość

inquisitio

Rozgrzeszenia nie dostana za to blogoslawienstwo zawsze.

Duśka · Gość

inquisitio

Smierc w stanie grzechu ciezkiego niesie ze skba ryzyko potepienia wiecznego.
Blogoslawienstwo zas ma przysposobic penitenta do pracy nad soba i checi metanoi.
Ps.Nie meczysz pytaniami.
Przepraszam ze nie zawsze moge szybko odpowiedziec ( ot uroki rodziny )

Prostaczek

Niesie ryzyko to prawda jednak poprawcie mnie jeśli się mylę bo może tak być ;] Nie same grzechy świdcza o tym czy będziemy zbawieni czy nie i czy zdążymy się pozbyć ich pred śmiercią. Grzech jest czymś co sprawi ,że przebywanie z Bogiem będzie nie przyjemne dla nas i sami postanowimy ukryć się przed Światłe Prawdy jednak myślę ,że wola bycia z Bogiem więcej znaczy niż grzech dlatego jest cos takiego jak czyściec . Natomiast sama sprawa grzechu dlaczego ludzie żyją w związkach niesakramentalnych jest szersza i zależna od tego z jakich przczyn tak jest ,jesli ktoś tak żyje bo uzaje, że Bóg mu do niczego nie jest potrzebny to znczy coś innego niż np to ,że ktoś ma jakieś ograniczenia które sprawiają ,że trwa w takim stanie . Wiadomym jest to ,że grzech jest grzechem w obu przypadkach ale jego skala jest już różna. Ksiądz powinien dać błogosławieństwo takiej osobie która z tym grzechem przychodzi do spowiedzi to prawda .Jednak wydaje mi się ,że ciężko jest jednoznacznie odpowiedzieć na takie pytania czy taka osoba pojdzie do piekla gdy umrze, bo przecież milość Boga jest nie pojęta . Trzeba ufać ;]

inquisitio

Masz racje.
Nie sadzmy przedwczesnie gdyz nigdy do konca nie wiemy co jest w duszy blizniego i nie do nas nalezy potepienie i sadzsnie po praeicy Ojca.

exe

Bardzo słuszne i konstruktywne uwagi moich przedmówców skłaniają mnie do przedstawienia niezwykłego orędzia św. Jana Pawła II "Miłość silniejsza niż śmierć":

Victimae paschali laudes immolent christiani.

Żertwie paschalnej chwała i cześć! Chrześcijanie, zjednoczmy się w tym hymnie! Chrześcijanie Rzymu i Świata! Zjednoczmy się w uwielbieniu wielkanocnej Ofiary, w uwielbieniu Baranka bez zmazy, w uwielbieniu Zmartwychwstałego Pana!
Agnus redemit oves: „Okupił swe owce Baranek bez skazy, pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy”.

Oto Chrystus! Oto nasz Odkupiciel świata! Życie swe daje za owce. Zjednoczmy się w uwielbieniu tej Śmierci, która przynosi nam Życie, bo od śmierci potężniejsza jest Miłość: oto śmierć przyjęta z miłości — zwycięża śmierć! Oto śmierć przyjęta z miłości objawia Boga, który jest miłośnikiem życia, który chce, byśmy Życie mieli i mieli w obfitości, byśmy mieli to Życie, które jest w Nim. Żertwie paschalnej najwyższa chwała i cześć. W Jego śmierci jest nasze pojednanie z Ojcem. Jest to pojednanie z Bogiem grzeszników, pojednanie człowieka, który przez grzech umiera dla Boga i nie ma w sobie tego Życia, które jest w Bogu i tylko w Bogu. I tylko z Boga. Śmierć Chrystusa jest nowym początkiem. Jest to początek Życia, które nie ma końca. Nie ma końca, bo jest z Boga i w Bogu. Kiedy stworzenie umiera — Bóg żyje. Kiedy umiera Chrystus — ożywa całe stworzenie. Bądź błogosławiona, Śmierci życiodajna! Błogosławiony Dzień, który dał nam Pan.
Błogosławiony bądź, Chryste, Synu Boga Żywego! Błogosławiony bądź Synu Człowieczy, Synu Maryi, błogosławiony, ponieważ wstąpiłeś w dzieje człowieka i świata aż po granice śmierci: Mors et vita duello conflixere mirando. „Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy, choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy”.

Tak. Dzieje człowieka i świata są naznaczone tajemnicą śmierci, naznaczone piętnem umierania — od brzegu do brzegu. Wziąłeś to piętno na siebie, Synu przedwiecznie zrodzony, Synu współistotny Ojcu: Życie z Życia i przeniosłeś poprzez granice śmierci stworzenia, poprzez granice naszej ludzkiej śmierci, aby objawić w niej Ducha, który daje Życie.
My wszyscy, którzy śmierć przynosimy z sobą na świat, którzy rodzimy się z naszych ziemskich matek naznaczeni koniecznością śmierci, żyjemy z mocy Ducha. I w mocy tego Ducha, którego udziela nam Ojciec za sprawą Twojej Śmierci, o Chryste, przekraczamy granice tej śmierci, która jest w nas, i dźwigamy się z grzechu do Życia, objawionego w Twoim Zmartwychwstaniu! Ty jesteś Panem życia, Ty — współistotny Ojcu, który jest Życiem samym wraz z Tobą, w Duchu Świętym, który jest samą Miłością — a właśnie Miłość to Życie! W Twojej, o Chryste, śmierci — śmierć okazała się bezbronna wobec Miłości. I zwyciężyło Życie. Mors et vita duello conflixere mirando. Dux vitae mortuns — regnat vivus.

Ty, któryś zmartwychwstał i żywy królujesz na wieki, pozostań u boku człowieka, współczesnego człowieka, który na wiele sposobów jest kuszony podstępnie przez śmierć i jej ponure wdzięki. Spraw, by ponownie ujrzał Życie jako dar, który we wszystkich swoich przejawach jest wyrazem miłości Ojca: kiedy przepełnia odrodzonych w wodzie Chrztu lub daje o sobie znać w każdej cząstce ciała, które się porusza, oddycha i raduje; kiedy wyraża się w ogromnej różnorodności świata zwierząt lub przyodziewa ziemię w drzewa, zioła i kwiaty. Każda forma Życia ma w Twoim Ojcu swoje niewyczerpane źródło. Od Niego nieustannie bierze swoj początek i ku Niemu zmierza niezawodnie: ku Niemu, który jest hojnym dawcą każdego doskonałego daru (por. Jk 1,17).
W Bogu ma swój początek w sposób szczególny życie każdej ludzkiej istoty, którą On sam kształtuje na swój obraz, kiedy poczyna się w łonie matki. Niech nie gaśnie we współczesnym człowieku pełen szacunku zachwyt w obliczu tajemnicy miłości, która towarzyszy człowiekowi w momencie jego przyjścia na świat! Prosimy Cię o to, Panie żyjących! Spraw, by ludzie wieku technologii nie sprowadzali siebie do roli przedmiotów, ale szanowali niezbywalną i należną godność człowieka, już od chwili jego poczęcia. Spraw, by w tym, co odnosi się do narodzin i śmierci, odrzucili logikę produkowania i w harmonii z Bożym planem żyli zgodnie z jedyną właściwą im logiką: wzajemnego obdarowywania się osób w kontekście miłości wyrażającej się poprzez ów język ciała, który od samego początku jest z woli Boga przypieczętowaniem daru.
Spraw, Panie, by ludzie zawsze otaczali szacunkiem transcendentną godność drugiego człowieka: ubogiego czy głodnego, więzionego, dotkniętego chorobą, umierającego, zranionego na ciele lub na duszy, nękanego wątpliwościami czy ulegającego pokusie desperacji.

Człowiek zawsze pozostaje dzieckiem Bożym, ponieważ Bóg, kiedy daje, nie żałuje daru. Wszystkim ofiarowywane jest przebaczenie i zmartwychwstanie. Każdy zasługuje na szacunek i wsparcie. Zasługuje na miłość.

Dic nobis, Maria, quid vidisti in via:

Maryjo, powiedz, co ujrzałaś, nawiedzając o świtaniu dnia trzeciego grób, miejsce, gdzie Go pogrzebano.
Powiedz, Maryjo z Magdali, któraś tak bardzo umiłowała. Oto znalazłaś grób pusty: Sepulchrum Christi viventis et gloriam vidi Resurgentis. Pan żyje! Widziałam Zmartwychwstałego.

Angelicos testes, sudarium et vestes. Któż mógł o tym zaświadczyć? Jakie człowiecze usta? Tylko aniołowie mogli wyjawić, co znaczy tu pusty grób i całun porzucony. Pan żyje! Widziałam chwałę Jego pełnego Łaski i Prawdy (por. J 1,14). Widziałam chwałę.

Surrexit Christus — spes mea: „Zmartwychwstał Chrystus, cel mej nadziei, poprzedzi swoich do Galilei”.

Tak. Naprzód tam, do ziemi, która Go wydała jako Syna Człowieczego. Do ziemi swego dzieciństwa i młodości. Do ziemi życia ukrytego. Naprzód tam, do Galilei, by spotkać Apostołów. A później… A później poprzez świadectwo Apostołów do iluż miejsc, do iluż narodów, ludów i ras! Dziś do wszystkich pragnie dotrzeć głos tego wielkanocnego Orędzia, które poczęło się w Jerozolimie, przy pustym grobie: Scimus Christus surrexisse a mortuis vere. Tak, jesteśmy tego pewni: Chrystus naprawdę zmartwychwstał. O Królu Zwycięzco, daj nam Twoje zbawienie. Amen. Alleluja!

*Z Placu św. Piotra na Watykanie, w Wielką Niedzielę 1987 r.
Jan Paweł II

Duśka · Gość

exe

Duśka · Gość

Dobrze i przepraszam :P

W jakim czasie po śmierci można jeszcze udzielić sakramentu namaszczenia chorych?
Siostro- proszę nie zadawać miliona pytań w jednym miejscu. W dziale "sakramenty święte jest temat o namaszczeniu chorych i tam proszę rozmawiać - to nie pogaduszki, lecz poważne sprawy. exe

inquisitio

Sakrament namaszeczenia chorych,jak sama nazwa wskaxuje, jest dla zywych a nie zmarlych.

Duśka · Gość

Duśka · Gość

inquisitio

Sakrament namaszczenia chorych ma na celu podzwigniecie chorego w aspekcie duchowym lub/ i cielesnym .
Po smierci zostaje tylko modlitwa.

exe

Człowiek żyjący w związku niesakramentalnym może w nim tkwić z różnych przyczyn.

Odmawia mu się spowiedzi najczęściej, a nawet mogą padać słowa, jak słyszałem od ludzi:

"Po co tu przyszedłeś, skoro żyjesz tak, jak żyjesz?"

Czy to dobre jest?

Sprawa przypomina mi podejście niektórych sakramentalnych do Komunii Świętej w taki sposób, że nie czując się godnymi Ciała Jezusa, odkładają podejście do do Stołu Pańskiego, aż do śmierci. Tymczasem ci, którym odmawia się Ciała Jezusa, wielokrotnie pokutują całe życie różnorako.

Ci, którzy takimi pobożnymi się mienią, nabierają swoistego wstrętu do Mszy, Komunii Świętej - uważając się za niegodne Jezusa psy, za antychrystów.

Wydaje się, że tkwi tu pewien błąd podejścia do człowieka, zwany rygoryzmem doskonałości ewangelicznej. Celują w nim protestanci i inni sekciarze, odwodząc od sakramentów, ale i zwracam się z pytaniem o kapłanów:

Czy przystępując do Mszy Świętej macie choć połowę tych dyspozycji, jakich wymagacie od penitentów w konfesjonale?

Skąd ta pewność, że na przykład drugi związek nie jest nacechowany oddaniem Chrystusowi w formie, w jakiej wielu duchownym nie udało się być obdarowanym, a formalnie "musi trwać" na przykład z powodu odpowiedzialności za dzieci?

Czy łaska sakramentalna nie uczyni więcej dobra, niż odkładanie absolucji Question

Proszę o opinie.

Marek MRB · Gość

Nie bardzo chwytam Twoje wątpliwości.

Przypuśćmy że kradnę. Przychodzę do konfesjonału i proszę o rozgrzeszenie, zaznaczając jednakże że będę nadal kraść (i podając szereg "racjonalnych" powodów, np. bo nic innego nie umiem a mam żonę i dzieci albo bo nie mam innej pracy).
Czy należałoby sądzić, ze jest to "dyspozycja sakramentalna" bo "jednak przyszedł do spowiedzi"?

Czemu w innej sprawie mamy podchodzić do tego inaczej?

Przyznaję, że osoby którym rozpadł się pierwszy związek (niezależnie od powodów) a którzy (zamiast pozostać w oczekiwaniu na reaktywację związku) weszli w drugi związek i np. mają dzieci, znalazły się w mocno nieciekawej sytuacji.
Bo rzeczywiście - opuszczenie "drugiej żony" (de facto konkubiny) i dzieci także nie wydaje się dobrym rozwiązaniem.

Tyle że winnym tej sytuacji jest ta osoba, a nie Kościół ani Bóg, który przed takim ruchem przestrzegał.
Jedyne co można zaproponować takiej osobie, to pozostanie jako towarzysz i ojciec, ale w celibacie. I takiej osobie oczywiście nikt nie odmówi spowiedzi i Komunii Świętej.
Jest to ciężka droga? Tak. Ale to osoba nią dotknięta jest winna i to jest jedyny sposób by zminimalizować zło spowodowane jej decyzjami.

Pamiętajmy, że nie robimy nikomu dobrze mówiąc, że może przystąpić do Komunii Świętej, kiedy żyje w grzechu. Przeciwnie! narażamy te osobę na konsekwencje:
"Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny staje się Ciała i Krwi Pańskiej.
Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha.
Kto bowiem spożywa i pije, nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije.
Dlatego to właśnie wielu wśród was jest słabych i chorych i wielu też pomarło.
Jeżeli zaś sami siebie osądzimy, nie będziemy sądzeni." /1 Kor 11,27-31/

Duśka · Gość

A mnie się wydaje, jeżeli ktoś powtórnie się ożenił i ma dzieci powinien mieć dostęp do spowiedzi św. i ewentaualnie komuni i dla dobra dzieci .

exe

Tak, jest to dla wielu wiernych ciężka droga. Rzeczywiście, nie chodzi mi tyle o "stopniowanie dyspozycyjności sakramentalnej" w obliczu spraw materialnych, co jedynie w sprawach ducha.

I to nie chodzi mi o kwestię własnej oceny penitenta, która będzie autentycznym samousprawiedliwieniem nie mającym wiele wspólnego z obiektywnym rozeznaniem. Chodzi mi o kwestię oceny takiej dyspozycyjności sakramentalnej, podejmowanej przez kapłana. Czy jego rozeznanie "in minus" może stanowić przypadek niesprawiedliwości ludzkiego czynnika, kiedy to kapłan popadnie w rygoryzm?

Takie przypadki były niemal normą wśród jansenistów. Takie mam obawy.

Jednak taki celibat z tego, co rozmawiałem z proboszczem, musi być na podstawie jego opinii zatwierdzony przez biskupa, a na "słowo" nie ma co liczyć.

Marek MRB · Gość

Duśka · Gość

Jeżeli ma ślub cywilny a jest rozwiedziony to nie mówiłabym o konkubinactwie.

exe

Marek MRB · Gość

exe

Duśka · Gość