KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Geniusz syntezy - taka ma opinię i myślę, że słusznie.
Bardzo fajnie napisany, przystępny i poglądowy [link widoczny dla zalogowanych], który może stać się dla niektórych zachętą do wgłębiania się w jego prace.

Rocznie pisał, bądź dyktował kilku sekretarzom, około 4000 stron Exclamation

Zmarł w 48 roku życia. W pewnym momencie przestał pisać, a zapytany dlaczego, odparł:

"Po objawieniach, które miałem, wszystko, co napisałem, wydaje mi się słomą.

Jakie miał objawienia? Czy komuś zostawił jakieś informacje o tym?

pitong

To mój patron z bierzmowania. Niby bez większego zatanowienia i poznania go wybrałem, tak niemal na "chybił trafił" a jednak powoli odnajduję w tym głębszy sens :)
Ale co do objawień, to nie słyszałem o tym, ale cóż, on rozumowo, choć na pewno nie bez natchnienia, starał się prawdy wiary ująć, ale przecież jasnym jest, że jest to zaledwie cień rzeczywistości, które ograniczony, ziemski człowiek może pojąć minimalnie. Gdyby natomiast rzeczywiście poznać w pełnym tego słowa znaczeniu te sprawy, to rzeczywiście wszelkie rozumowe (po ludzku) poznanie jest słomą, choć najwyraźniej przydatną dla nas, ograniczonych :)

exe

Zaiste, jest przydatnym bardzo Wink

dla nas - malutkich Wink

Wiem tylko, że doznał jednokrotnego objawienia podczas Mszy Świętej, zaś co do spraw nadprzyrodzonych, to miał do czynienia z demonami wprost.

uel

exe

Zgłębianie dzieł św. Tomasza z Akwinu daje wyjątkową perspektywę na kwestie poznania ostatecznego. System św. Tomasza, stanowi sacra doctrina. Podlinkowałem temat, w którym to zagadnienie jest szerzej przeze mnie wyłuszczone.

Gdy spojrzę tylko na encyklikę papieża Leona XIII AETERNI Patris , stanie się jasnym, że w opinii Stolicy Apostolskiej, w doktrynie św. Tomasza z Akwinu zawiera się szczególną siła i moc, pozwalające chronić wiarę i rozum przed zagrożeniami tego świata.

Ogrom spuścizny Akwwinaty jest tak wielki, że aby można było przystępować do tak ważnej materii, jaką on poruszał, należy sobie uzmysłowić szczególne rysy autorytetu doktrynalnego.

Pierwszy z aspektów autorytetu doktrynalnego dotyczy przedmiotu lub materii, natomiast drugi dotyczy metody lub formy.

Nieco rozwijając ten podział, trzeba wyróżnić w aspekcie materii autorytet dotyczący tego, co podpada pod nauki filozoficzne (czyli w porządku prawd z natury już poznawalnych przez człowieka), oraz autorytet dotyczący tego, co podpada pod nauki teologiczne (czyli w porządku prawd przekraczających naturalne siły poznawcze rozumu ludzkiego), a które poznaje się poprzez przyjęcie jedynie przez wiarę objawienia Bożego.

W aspekcie formy także wyróżnić trzeba autorytet zarówno w dziedzinie filozofii, jak i teologii. W obu tych dyscyplinach trzeba koniecznie zwrócić uwagę na ich charakter wewnętrzny, naukowy, który dotyczy wewnętrznej siły autora, przekładająca się na wewnętrzną wartość doktryny, oraz charakter zewnętrzny, kanoniczny, zależący szczególnie od zatwierdzenia i polecenia przez Urząd Nauczycielski Kościoła. Ta władza Kościoła nie jest niewłaściwą, jak to próbuje się wmawiać szczególnie przez stronę protestancką chcącą pozostawienia w rękach UNK tylko spraw duchowych. Tymczasem władza Kościoła rozciąga się również na rzeczy doczesne. Dlatego też Magisterium Kościoła odnosi się również do nauk filozoficznych s aspekcie tego, co przynależy ostatecznie do teologii.
Papież Pius XII W encyklice Humani generis twierdził, że trzeba czuwać nad naukami filozoficznymi, "by fałszywe tezy nie przyniosły szkody katolickim dogmatom" .

I tu warto zauważyć, że czymś jeszcze innym jest autorytet zewnętrzny o charakterze czysto ludzkim, który zależy od osądu uczonych.

Autorytet wewnętrzny Akwinaty opiera się, jak u każdego filozofa, na właściwościach osobowych umożliwiających mu działanie, oraz na jego dziełach, na ile stanowią dowód prawdziwości jego doktryny ( sacra doctrina). W obu przypadkach Kościół uznaje nieprzeciętna doskonałość św. Tomasza z Akwinu .

Żywy jest spór o to, czy Doktor Anielski był bardziej filozofem, czy teologiem?
Myślę, że samo pytanie jest źle postawione, co wyjaśnia dosadnie prof. UKSW Artur Andrzejuk:

"W wielu publikacjach podkreśla się, że był przede wszystkim teologiem i sugeruje, że to właśnie nie tylko „zapotrzebowania” teologii, lecz wprost poszczególne tezy teologiczne wpłynęły na kształt. jego myśli filozoficznej. Sam Tomasz bez wątpienia czuł się teologiem – catholicae veritatis doctor – jak sam siebie określił w Prologu Summa theologiae. Jednak pamiętać trzeba, że Tomasz nie uprawiał współczesnej teologii pozytywnej, pracującej metodami prawniczymi (w wersji instytucjonalno-kościelnej) lub filologiczno-hermeneutycznymi (w wersji biblijno-historycznej), lecz scholastyczną teologię spekulatywną, której fundamentem, metodo-
logią i kryteriologią była filozofia. Każdy teolog więc musiał być filozofem; co więcej: od przyjmowanej filozofii zależał kształt nauczanej teologii. W przypadku Tomasza ten komponent filozoficzny był jeszcze wydatniejszy z dwóch powodów.

Po pierwsze, Akwinata skupił się właśnie na formułowaniu filozoficznych podstaw teologii.
Warto w tym kontekście zwrócić uwagę, że mniej więcej połowę wymienionego fundamentalnego dzieła teologicznego stanowi antropologia filozoficzna.
Po drugie, uważał, że prawidłowa filozofia jest conditio sine qua non uprawiania teologii i dlatego, będąc już mistrzem teologii, podczas
swej drugiej regensury paryskiej zajął się wykładaniem pism Arystotelesa – i to w formie expositio ad litteram, czyli pozostawianej zazwyczaj dla początkujących wykładowców.

Mówienie więc, że Tomasz nie był filozofem,
bo był teologiem, jest jak powiedzenie, że ktoś nie jest kierowcą, bo jest traktorzystą".