KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

maly_kwiatek · Gość

Z perspektywy ponad 60 letniego życia widzę wiarę trochę podobnie jak Ojciec Święty Jan Paweł II w rozmowach z Andre Frossardem: "Nie lękajcie się".

Nie było w moim zyciu iluminacji jak u św. Pawła, była od lat dziecięcych świadomość, ze Bóg istnieje i że jest blisko, ze czuwa i że jest dobry.

Na lekcjach religii nieco później, dowiedziałem się, że Bóg jest także sprawiedliwy, a jego sprawiedliwość może okazać się niszcząca dla wielu istnień ludzkich, niejako za karę za ich poczynania.

Niedługo potem racjonalny umysł podpowiedział mi, ze ta sprawiedliwość dosięgnie pewnie także mnie, bo nie umiem wyjść z pewnego grzechu, który wówczas mnie zaprzątał.
Racjonalne podpowiedzi jakich nie brakowało z wielu stron w latach 60-tych mówiły tak: to jak masz i tak i tak zginąć w piekle, to chociaż teraz naciesz się wolnością i rób co chcesz.

Przyjąłem te podszepty i zostałem agnostykiem, kontestującym wiarę, bo "przecież nie ma dowodów na istnienie Boga" a to co św.Tomasz z Akwinu nazywa dowodami to tylko filozoficzne mrzonki i dywagacje".

Nie znałem wówczas koncepcji Miłosierdzia Bożego, na lekcjach religii o nim nie mówiono. Mówiono ogólnie o miłości i to zdawkowo, a miłość uważano za coś podległego przykazaniom mojżeszowym i w dodatku czymś oznaczającym jakąś prawie że ludzką słabość i niedoskonałość.

Znajomi katolicy mawiali: "tak tak, Bóg jest miłosierny, ale ... " No i rozpoczynała się seria warunków, po spełnieniu których Bóg MOŻE uruchomić także swoją miłość.
No i taki był mniej więcej kościół przedsoborowy.

W moim domu nie używano słowa "miłość" i o niej nie rozmawiano. W trakcie rozwoju zacząłem sobie kojarzyć miłość z czymś wstydliwym i z erotyzmem.

To zaczęło się jakoś stopniowo zmieniać po soborze. Powstawały oazy, papież Paweł VI zaczął wydawać dokumenty i oświadczenia, które jakoś do mnie docierały, mimo że do kościoła rzadko już chodziłem. I one przynosiły jakiś powiew miłości, jeszcze nie werbalny ale już duch miłości zaczynał ogarniać ten mój świat przełomu lat 60 i 70.
Przyszła fascynacja poezją i muzyka poetycką, w której rozbrzmiewała miłość.

Byłem wolny, czułem się wolny i łapałem to co chciałem, co uważałem za dobre dla mnie.

Cały czas dostrzegałem walkę władz komunistycznych i racjonalistów z Kościołem i czułem, ze to Kościół w tej walce ma słuszność.
Bo Kościół pilnował interesu niewinnego Boga, który nikomu niczego nie zabrał i w swoich boskich planach chce dobrze dla człowieka.
Komuniści natomiast mieli różnie z tą czystością. Przeważnie tak sobie.

Przyszedł czas pontyfikatu Jana Pawła II.
Ponieważ inauguracja zbiegła się z chrzcinami mego bratanka, poproszono mnie bym był ojcem chrzestnym a chrzest odbył się właśnie w dzień ingresu.
Przygotowałem się do tego spowiadając się na Jasnej Górze.
Potem wziąłem jakiś czas później ślub katolicki, poprzedzono nauką Katechizmu.

W 1984 poznałem Miłosierdzie Boże dzięki siostrze Faustynie i ks. Jerzemu Popiełuszko.

No i mijały lata a ja się wciąż rozwijałem. W latach 80 przez 5 lat w każdy pierwszy piątek miesiąca przystępowałem do Komunii Świętej po spowiedzi. Dużo czytałem i pochłaniałem wiedzę o chrześcijaństwie o Kościele której mi wcześniej brakowało.

Na początku lat 90 utraciłem takie praktykowanie wiary, gdy w kościele zobaczyłem dotychczasowych przeciwników Kościoła a w telewizji jednego z bardziej agresywnych napełnionych nienawiścią ludzi posła katolickiego obściskującego się z Papieżem i głoszącym politykę nienawiści.

Tym razem odejście od praktyk było znacznie dłuższe.

W Boga wierzyłem już namacalnie i na pewno, bo zdobyłem dowody, ze On jest i że Jest wszędzie i zawsze.

Utraciłem wiarę w ludzi.

Ta wiara wróciła mi dopiero w wirtualnym klasztorze, choć ostatnio chwieje się trochę w wyniku okropnych zjawisk w kraju i na świecie, to tu powracam do oazy pokoju i miłości.

Ta długa droga nie byłaby możliwa, gdyby nie umiłowanie prawdy, jakie miałem od zawsze i mam nadal. To prawda mnie prowadziła, także przez upadki, bo zawierały one część prawdy, która upokarza człowieka. Jednak pełna prawda o człowieku to nie skierowanie do upadku i piekła, wprost przeciwnie. Pełna prawda o człowieku to Miłość Boga do człowieka i napełnianie ludzi Boską miłością tak, byśmy mogli wzajemnie się miłować.

Poznacie Prawdę, a Prawda was wyzwoli.
Zamiłowanie do prawdy pozwala na weryfikację wiary w każdym czasie i jej doskonalenie. Czuję się nieraz jak niesiony łódką w wartkiej rzece płynącej od pozorów i meandrów wiary do wiary pełnej.

Dlatego ważne jest by trzymać się prawdy i dobierać rzetelne narzędzia podające prawdę. W takich warunkach wiara, nawet jeśli blada lub pełna zabobonów będzie się doskonalić w kierunku wiary prawdziwej, zweryfikowanej przez dowody.