KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Niniejszym pragnę wydatnie wspomóc Wszystkich ludzi dobrej woli, ale i tych, którzy nie rozumieją siebie w Kościele i istoty samego Kościoła (a nawet tych, którzy z powodu ignorancji już dokonali apostazji), ofiarując Wam - Moi Drodzy - scan drugiego wydania książki 📚 [link widoczny dla zalogowanych].
Tą pozycją Pan Bóg zmienił swego czasu moje spojrzenie na Kościół, na Objawienia : pierwotne kosmiczne, Noego, Mojżesza i wreszcie Chrystusowe. Tym samym zmiany mojego spojrzenia na Biblię, jako wyraz organicznego związku ST i NT dały mi wgląd w istotę Kościoła, o której od początku mawiają mężowie Boży, a która zgodnie z okresowo występującymi nowomodami, była i jest deformowana.
Bez tej pozycji eklezjologicznej, która jest potwierdzeniem linii myślenia i czucia sacrum przez ekipę Wirtualnego Klasztoru, nie sposób wyplątać się z mitologicznych naleciałości, quasi-prawdziwych konstrukcji intelektualnych, pozorujących jedynie słuszną interpretację Nauczania Kościoła katolickiego, w istocie stanowiących tylko minimalistyczny, a więc zawężony do granic wyraz sformułowań prawd wiary, w rzeczywistości mających stanowić tak naprawdę początek królewskiej drogi, jak pisał święty Cyryl Jerozolimski.

Kto tego nie rozumie, nie wie czym jest Kościół i nie zna samego siebie.

Ta pozycja książkowa nie jest zwyczajną. Należy ją czytać powoli, czasem tłumacząc akuratne zwroty łacińskie (mogę pomóc w interpretacji idiomów łacińskich), przemyśleć każdy rozdział, często powtórnie przeczytać i na pewno z Biblią w ręku i w sercu.
Zrozumiemy, że wszelkie podziały w Kościele, to wynik tylko pychy, a jakieś koła miłośników jakiejś tam fragmentarycznie umownej Tradycji (piję do miłośników tridentiny) są tylko wyrazem powrotu do niemożliwego, wyrazem archaizowania, które niczego nie buduje, lecz usztywnia. Musimy rozumieć, że Kościół jest żywy, nieustannie budowany z żywych kamieni, a wierność Tradycji nie ma nic wspólnego z niewolniczym naśladownictwem starożytności, czy średniowiecza, ponieważ mistycznego ducha egzegezy i szeroki humanizm Ojców odkryć możemy na nowo, adekwatnie do poziomu rozwoju Kościoła tylko pod warunkiem wysiłku twórczych przekształceń i ich zastosowań.
To jest właśnie męstwo sług z przypowieści, oparte na pomnażaniu talentów.

Czytajcie siostry i bracia katolicy, czytajcie niewierzący, agnostycy, apostaci. Wszyscy jesteśmy ludźmi - nie rańmy się, a szanujmy i kochajmy.

Tak mi dopomóż Bóg,
Z Bożym pozdrowieniem,
exe
+++

maly_kwiatek · Gość

Bóg zapłać Bracie.

exe

We wtorek lub we środę podam jeszcze didaskalia do książki, częstokroć niezbędne dla głębokiego odczytania myśli o. de Lubac. Pozdrawiam serdecznie.
+++

inquisitio

exe

Mój Bracie, Przyjacielu. Księga zawiera napomnienia natury ogólnej, a sam o. de Lubac jest roztropniejszy ode mnie, gdyż to ja sugeruję pewne przypadki szczególne, podchodzące - wg. mojego sądu - pod zastrzeżenia autora.
Pełna jedność z papieżem, Kościołem - ok, ale jak ona jest stwierdzana? Rozumiem, że formalnie? Tu nawet nie chodzi o jedność deklaratywną, statutową jakichś bractwo. Nie chodzi centralnie nawet o to, że ktoś preferuje jakiś nurt, bo upodobanie jest ludzką reakcją, lecz chodzi o to, że może się w ów nurt zapatrzyć. Skutki mogą być typowe dla bezkrytycyzmu wobec zesztywnienia towarzyszącego majestatyzmowi w bezczasowym unieruchomieniu. Chodzi więc o to, że dla wielu, jak czytam, tridentine jest jakimś ratunkiem wobec duchowego niepokoju.
To dla mnie ślepa ulica, niekatolicka.

Nieakceptacja protestantyzacji katolicyzmu motorem realizacji siebie w Kościele pod kątem preferencji: w porządku to jest, jako sam odruch racjonalny.
Jak jednak uczy doświadczenie, skupianie się katolików na "reakcji obronnej", poprzez "chronologicznie wstecz zakorzenione" zmiany tego, co obecne, generuje pewne "zacieśnienie" doktrynalne, przekładające się na "zacieśnienie" liturgiczne.
Mam na myśli nerwowy niepokój owocujący spogladaniem wstecz wbrew regule pro tempore prophetiae ;
Jeśli gniew władcy się przeciw tobie podniesie,miejsca swego nie opuszczaj,bo zachowanie spokoju zapobiec może wielkim wykroczeniom. (Koh 10, 4)

Wynoszenie np. tridentiny jest w mojej opinii sytuacją, gdzie katolicyzm odnosi pyrrusowe zwycięstwo, kiedy to król Cyrrus westchnął po jednej z takich bitew: "Jeszcze jedno takie zwycięstwo, a będę zgubiony" .

Niepokoi więc pewien indywidualizm, który wprawdzie jest naturalną reakcją wiernego na rzeczywistość liturgiczne i - jak mniemam płodny i słuszny w pewnych ramach, które są wyznaczanie przez dawanie zbiorowości należnego jej miejsca zarówno w porządku przyrodzonym, jak i nadprzyrodzonym.

maly_kwiatek · Gość

Na litość Boską, Sobór Watykański II nie był przejawem protestantyzacji Kościoła, tylko miał na celu bardziej powszechne zrozumienie istoty Kościoła i jego funkcji we współczesnym świecie, pełniejsze jego otwarcie na każdą osobę ludzką, oraz ogromne owoce miłości Kościoła i jego poszczególnych członków do ludzi.
Gdyby nie Sobór Watykański II nie byłoby świętej Matki Teresy z Kalkuty, nie byłoby świętego Papieża Jana Pawła II Wielkiego i prawdopodobnie nie byłoby świętej siostry Faustyny!

Sobór otworzył Kościół na Światło Ducha Świętego i dzięki temu światłu w Kościele jestem także ja. I nigdy nie przestanę być wdzięczny Ojcom Soborowym za to, co dla mnie uczynili.

Tradycji się nie boję, jest piękna, majestatyczna i należna Bogu.
Natomiast dla prostych ludzi w krajach Trzeciego Świata jest zazwyczaj niezrozumiała. Dlatego potrzebne były zmiany w liturgii i zmiany w nauczaniu pasterskim Kościoła.

To co robią protestanci to jest odejście od Kościoła. Nie możemy pozwolić by nam katolikom się to przydarzyło. My pokazaliśmy w ostatnim 50-leciu, w którym miałem przyjemność żyć, ze Kościół jest pełen miłości i szacunku do Boga i jednocześnie miłości do człowieka. Protestantom możemy szczepić jedno i drugie podejście.

Co do ruchów tradycjonalistycznych - patrzę po owocach. Wydaje się, ze tak samo patrzą Papieże. Lefebryści i sedewakantyści walczą nie o Kościół, by ten był pełen większej chwały i miłości dla Boga, tylko walczą o chwałę dla siebie. Każdy w swoim zakresie, każdy inaczej. Bo czym innym były wystąpienia arcybiskupa Lefebvre'a w latach 1970/80, a zgoła czym innym działalność ks. Rafała Trytka który po jego niesławnej deklaracji: "Homoseksualistów powinno karać się karą śmierci" już nigdy nie może reprezentować żadnej części Kościoła Katolickiego.
Ja się mogę nie znać na teologii i nie znam się, za to potrafię uważnie patrzeć na to, co się wokół mnie dzieje i potrafię analizować to i dobrze zapamiętywać wnioski.

maly_kwiatek · Gość

Dzisiaj może prawie nikt nie pamięta, jaki raban podnosili w Polsce komunistycznej racjonaliści, ateiści i komuniści, w obliczu kolejnych uchwał soborowych. Bo cały sobór był z wielką uwagą śledzony przez rozmaite siły wspierające szatana na całym świecie, a w naszym kraju szczególnie!

Dlatego też, gdy sobór się zakończył wielkim zwycięstwem Kościoła nad szatanem, te same siły, które kontestowały sobór, zaangażowały wielkie środki by owoce soborowe zdeprecjonować i zamienić w ich odwrotność - jeśli tylko się im by udało.

No i trochę się udało!
To, o czym pisze Brat Inquisitio rzeczywiście miało miejsce, jednak nie podczas soboru, a całe lata po nim. Pochód zwycięstwa szatana w Kościele był widoczny już w późnych latach 60-tych i dlatego bł. Papież Paweł VI ostrzegał Kościół przed niszczeniem owoców soboru, ogłaszając, ze gdzie tylko próbuje się wdrożyć uchwały soborowe, tam widać łapę szatana, któremu udaje się zamieniać te dobre owoce na owoce zatrute.

My, Polacy nie widzieliśmy wyraźnie tego procesu, bo zasłonił nam go zarówno Papież Polak i to na długie dziesięciolecia, jak też Episkopat Polski na którego czele wiele lat trwał Sługa Boży Kardynał Prymas Stefan Wyszyński. Po śmierci obu tych wybitnych Polaków nagle do Polski zawitał duch zrelatywizowania Kościoła i rozmienienia go na drobne poprzez prywatne wierzenia.

Tak było i jest, co nie znaczy, że katolicy, którzy widzą ten proces, mają go popierać! Myślę, ze naszym obowiązkiem członków Kościoła jest popieranie nie tyle tradycji liturgicznej, choć ta jest zawsze godna szacunku, co wspieranie integralności Kościoła i ciągłym kierunku na ekumenizm bez szatańskich kompromisów.

inquisitio

Mały Kwiatek

inquisitio

Exe

maly_kwiatek · Gość

exe

inquisitio

Mały Kwiatek

inquisitio

Jaśmina · Gość

Oczywiście, już zrobiła podziały .....

maly_kwiatek · Gość

Nie zamierzam się kłócić o sprawy, które nie są moimi, bo nigdy nie miałem zapędów ani do bałwochwalskiego traktowania tradycji liturgicznej, ani do protestantyzującej miałkości niektórych praktyk liturgicznych, prowadzących do traktowania ołtarza jak sceny na swoiste spektakle a świątyni jak teatru.

Droga złotego środka w tym wypadku jest moją drogą. I chwała Bogu, bo w wielu dziedzinach ulegałem w życiu różnym skrajnościom, nowatorstwu i modernizmom, tylko nie w dziedzinie liturgii i rozumienia znaczenia i misji mojego Kościoła.

Kościół mój jest katolicki - czyli powszechny dla wszystkich - tak rozumiałem jeszcze w czasach przedsoborowych i tak rozumiem cały czas, bez żadnej przerwy. To oznacza, że wszelkie ruchy dystansujące się od głównego nurtu Kościoła "dla wszystkich" uważam za mogące stanowić zarzewie schizmatyckie. Tak jest z Odnową w Duchu Świętym, tak jest w Neokatechumenacie, tak jest w ruchach tradycji kościelnej.
Choćbyś nie wiem co opowiadał i jak bardzo cierpiał, że nie jesteś zrozumiany, to ruchy tradycji kościelnej nie są i nie mogą być w głównym nurcie praktyk Kościoła, bo tak po prostu jest. One są marginalne.

Co do misyjności i miłości w Kościele.

Kościół powszechny zawsze był misyjny, ale w czasach antymodernistycznych jego misyjność była ograniczona, z uwagi na słabość zasobów, wynikająca z ograbienia Państwa Kościelnego i ze zubożenia chrześcijańskiej ludności wyniszczanej dwiema wielkimi rewolucjami międzynarodowymi i dwiema wojnami światowymi. Jak można tego nie dostrzegać? Dopiero w okresie właśnie posoborowym misyjność Kościoła wzrosła, a było to potrzebne między innymi z racji rozpadającej się rzeczywistości świata kolonialnego, który do lat 60-tych obejmował prawie cały świat Europy nie pomijając. Misje były i są potrzebne do szerzenia chrześcijaństwa, tam gdzie go nie było i do wspierania chrześcijaństwa tam gdzie ono nagle osłabło wskutek rozluźnienia więzi z kolonialnymi wprawdzie, jednak chrześcijańskimi państwami.

A miłość?

Nie byłem pilnym katolikiem, nie byłem bardzo świadomym chrześcijaninem, gdy byłem mały. Jednak od dziecka, od urodzenia wręcz byłem i jestem wrażliwy na miłość.
I uwierz mi, to słowo - miłość - nie istniało w przedsoborowej liturgii i w przedsoborowej katechezie.
Owszem, wyczuwałem coś takiego jak miłość Boga, z której to wszystko co jest zostało zbudowane, jednak to była dla dziecka istotna abstrakcja. No i w kościele o tym nie mówiono zbyt często, a raczej sporadycznie i od święta. W tym Kościele nie było miejsca na rewelacje siostry Faustyny, przeciwnie, jej orędzie Bożego Miłosierdzia i jej Dzienniczek zostały przez Święte Oficjum brutalnie zakazane. Działo się to na moich oczach, choć wtedy oczywiście nie wiedziałem, kto to jest Faustyna.

Powiem więc z całą mocą: w kościele przedsoborowym nie było słychać i czuć miłości!

To co pokazał wobec abp Lefebvre'a i jego grupy św. Ojciec Święty Jan Paweł II, a zwłaszcza co pokazał swoimi działaniami Jego wysłannik do rozmów z lefebrystami, świątobliwy Kardynał Józef Ratzinger to dowody, z jaką miłością traktuje się ludzi i ich poglądy oraz grupy w Kościele posoborowym. Nie wiem czy Bracie to czujesz, że gdyby Grupa Lefebvre'a wystąpiła np. za Piusa XII ze swymi postulatami to by została zmieciona z powierzchni Kościoła i nikt by z nimi nie rozmawiał, tylko obłożono by wszystkich ekskomuniką i po krzyku.

Duch Święty wprowadza na świat świadomość powszechności miłości i świadomość niezbędności miłości. Trzeba było tylko otworzyć Duchowi Świętemu drzwi. Drzwi do Kościoła i drzwi do każdego serca.

Duch Święty zawsze był w kościele, On ten Kościół stworzył. Jednak w najdawniejszych czasach mi znanych (czasy Papieża Piusa XII i Jana XXIII) słowo miłość i praktyki miłości takie jak się ją potocznie rozumiało wówczas (przed wylewem wolności seksualnej w połowie lat 60-tych), nie były w kościele powszechne, były wręcz rzadkie.

Tamten Kościół przedsoborowy nauczył mnie mistycyzmu - bezpośredniej rozmowy z Bogiem. Nauczyłem się, czułem i wiedziałem, że Bóg mnie kocha. (Nie, że Bóg jest miłością, to hasło jest już posoborowe). Nauczyłem się i czułem, że ta relacja jest bardzo intymna i nie można o niej rozmawiać i rozprawiać, bo przesadny entuzjazm prywatnego życia religijnego może być - poniekąd słusznie - uznany za złudzenie i kierunek na schizmatyckość.

W Kościele posoborowym takie bariery zniknęły.
Mogłem kochać w imię Chrystusa przechodzących ulicą ludzi, osoby napotkane w środkach transportu, czy w późniejszych latach, w internecie, w tym Ciebie Bracie. W tej miłości też jest miejsce na mistycyzm, w tym nurcie jest miejsce na świętość. W Kościele w jakim jestem od ponad 50 lat jest miejsce na wszystko, co przynosi chwałę Bogu i miłość ludziom. Dlatego było i jest tu miejsce na tradycję kościelną dla tych, którzy jej potrzebują. Jasno i wyraźnie nieraz o tym mówił świątobliwy Kardynał Ratzinger a następnie Papież Benedykt XVI.

Msza Trydencka nigdy nigdzie nie była zakazana!!!

Osobiście uczestniczyłem w takiej Mszy Świętej w języku łacińskim na Jasnej Górze jakieś 20 lat temu i nikt się nie dziwił. Ksiądz wybrał ten obrządek, bo w Kaplicy Matki Bożej było dużo osób obcojęzycznych z różnych stron świata.

Tak było, jest i będzie.
Ruchy schizmatyckie, w które przekształciły się grupy przy abp Lefebvre nie miały i nie mogę mieć istotnego wpływu na to co dzieje się w naszym Kościele Powszechnym. Owszem, miały wpływ na chrześcijańską Francję, w której islam szybko zastępuje chrześcijaństwo, a katolickich księży morduje się przy ołtarzu.

Kościół Powszechny jest także dla Francuzów i we Francji ma odnaleźć te korzenie chrześcijańskie, które tam zawsze były i tworzyły Pierwszą Córę Chrześcijaństwa. Ruchy Lefebvre'a nie miały z tą tradycją wiele wspólnego.

maly_kwiatek · Gość

Na koniec powiem coś, co zakrawa na herezję, jednak jest po prostu smutnym doświadczeniem z czasów przedsoborowych.

Uczono mnie wtedy katechizmu.
I w tym katechizmie były różne sprawy, jednak podstawą wielokrotnie omówioną i weryfikowaną w praktykach spowiedzi był Dekalog.
Przykazań Miłości, które podał Jezus jako najważniejsze też uczono, lecz nie podawano ich za najważniejsze, a raczej jako pewien chrześcijański element przylepiony do Dekalogu i jego wykładni. Element niezrozumiały na tle wykładni Dekalogu!

Parafrazując naszą dzisiejszą dyskusję: to był taki wstydliwy, modernistyczny rozpęd Jezusa!

Myślę, że w znacznej mierze ta właśnie wykładnia sprawiła, że na 14 długich lat odszedłem od Kościoła około rok po Bierzmowaniu. Ta wykładnia mnie dusiła i sprawiała dezorientację tego jaki jest Bóg. No bo albo jest taki, albo taki. No chyba, żeby był schizofreniczny, raz taki, raz inny. Odszedłem.

Nie wolno tak uczyć chrześcijaństwa.
Bo chrześcijaństwo to odszukiwanie i zbieranie zagubionych owiec, a nie rozpędzanie owiec by się rozproszyły i wyginęły.

To jednak temat na inne opowiadanie.

exe

inquisitio

Mały Kwiatek

exe

Bracie inquisitio,

Nie sposób ulec wrażeniu, że właśnie dlatego, iż nam przypisuje się jakoby stereotypowy "atak" na "pozycje" miłośników tridentiny, o tyle właśnie pojawia u Ciebie w formie odpowiedzi stereotypowe oskarżenie o traktowanie nurtu tridentiny, jak dżumy,.
Przewidywałem taką sytuację, jako wielce prawdopodobną, stąd wyżej zastrzegałem, że mówię w dziedzinie eklezjologicznej w sposób możliwie najszerszy z możliwych dla mnie, patrząc na to, co wiem, ale i na to, że jeszcze wielu rzeczy nie wiem, pisząc o tym, że w takich rozmowach panować będzie tendencja do skupienia się na tym, co jest nie tyle kontrowersyjne, co w ustach zwolenników tridentiny jest jakoś niedookreślone na tle istoty żywego Kościoła. Dobrze wiemy, że nawet, jeśli panuje tu klimat przeciwstawiania sobie jakichś dwóch nauk, to taka sytuacja nie wyklucza pewnych wspólnych założeń, stąd niebezpieczeństwem jest skupianie się na konieczności kontrowersji, co prowadzi poprzez "filozofię oddzieloną" do "teologii oddzielonej".
Dlaczego o tym piszę?
Wiemy bowiem, że im bardziej rzeczy się rozdziela i rozłącza, tym trudniej jest prawdziwie je rozróżnić. Z tego też powodu w ogóle poruszyłem temat zbytniego eksponowania tridentiny, jako jakiejś alternatywy na "zło tych czasów", bo taki motyw jej eksplikacji przyświeca od początków tego nurtu.
Rozróżnienia właśnie w tej materii dokonujemy wspólnie z małym kwiatkiem poprzez próbę umiejscowienia tridentiny w Kościele obecnym, a więc poprzez próbę syntezy, nie zaś poprzez jej oddzielanie i przeciwstawianie Kościołowi , jak to nam się zarzuca. Mam nadzieję, że teraz lepiej widać naszą uczciwość, dobrą intencję i maksymalną obiektywność sądów, co nie oznacza, że Ty Bracie jesteś tu owych przymiotów pozbawionym i pozbawianym!

Dlatego też, skoro przecież wyjaśniliśmy już możliwie dla nas, ludzi słabych i grzesznych, najbardziej obiektywnie nasze poglądy na temat umiejscowienia tridentiny na tle istoty Kościoła w ogóle, to nasza rozmowa jest już chyba póki co w dalszej mierze bezprzedmiotowa, bo zaczynamy dyskutować bardziej z Twą nie tyle wiarą może, co przywiązanie się do myśli, niźli z sądami o najszerszym zakresie eklezjologicznym.

Raz jeszcze więc nadmienię, że nikt tu tedy nie pomawia miłośników tridentiny nawet o bycie chorą grupą w Kościele, bo obiektywnie rzecz biorąc troskliwe dążenia wiernych do poprawy funkcjonowania Kościoła zawsze są co do intencji swej dobrymi, lecz czy to jest owo catholicae bonitatis o które walczą wiodący przedstawiciele tego nurtu, czy może jednak jest to bonum accidentale?

Sugerował to także maly_kwiatek na przestrzeni całego tematu, lecz i przy okazji powiem Bracie mój, Przyjacielu, iż odnoszę wrażenie, że umknął Tobie zapis zarówno o tej sprawie, jak i o tym, co oznacza w istocie stwierdzenie o "braku miłości w okresie przedsoborowym", aż że skończę na tym, że nie odczytałeś właściwie przyświecających małemu kwiatków intencji przy okazji jego stwierdzenia o tym, że "bez SWII nie byłoby św. s.Faustyny".

Wszak maly_kwiatek nie tylko zna historię powszechną, lecz więcej: jest w nim czucie "mocy ducha historii", jak to wyraził jeden z najsurowszych Ojców Kościoła, Maksym w " Quaestiones ad Thalassium".

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
+++

inquisitio

exe

Jaśmina · Gość

To mi przypomina ''walczące koguty '', jednak w tym przypadku jest o jednego koguta za dużo. Confused

Jaśmina · Gość

Cud w Sokółce pokazuje, że Pan jest obecny również w czasie Mszy św. sprawowanej według przepisów posoborowych. Nie rozumiem zatem tego całego zamieszania z Trydenciną .

exe

Jaśmina · Gość

Msza Trydencka to liturgia mistyków. Cudowna chwila pochylenia ciała, recytacji psalmu i aktu pokutnego, której nie zastąpi nawet najbardziej kunsztowny śpiew utalentowanego organisty, dlatego rozumiem cię inquisitio dlaczego tam cię ciągnie. Mnie też by pociągło.

exe

uel

Zgadzam się ze wszystkim co pisze Brat Exe i Siostra Jaśmina .

Przyznam się że sam jakiś czas temu zachłysnąłem się Mszą św trydencką i miałem ku temu powody gdyż w Krakowie taka msza nie dość że jest sprawowana co dzień na wawelu to okazało się jeszcze że osiedle dalej w czwartki tą mszę odprawiało Bractwo Kapłańskie św. Piotra. Bardzo lubie też chorał gregoriański. W odróżnieniu od piusowców i zwolenników Bractwa Piusa X zauważyłem że u nich nie ma postawy aby gardzić Soborem 2 , czy nową Mszą NOM która jest sprawowana od pół wieku. Na kazaniach kapłani ci często podkreślali nawet że nie najważniejsze są ornaty, rubryki, rytualizm ale miłość do Boga i drugiego człowieka.
Nie spodobało mi się natomiast zachowanie wyższości tych którzy się uważają za obrońców Tradycji, miałem wrażenie że spotykam ludzi zbawionych którym nic już nie zagrozi i z wielką śmiałością i pewnością siebie mogą innych z góry traktować jako gorszych tych którzy na pamięć nie znają historii dogmatyki , a oni tego używali aby ośmieszyć prostą wiarę...

Natomiast w przestrzeni różnych forach, spotykam się ostatnio często z postawą którą określił Brat Exe, że te środowiska uważające się za obrońców świętej Tradycji są wpatrzone w przeszłość, dogmatykę i pomijają obecny Kościół wręcz go nie akceptują. Często spotykam się z ich strony z pogardą i wrogością wobec św. Jana Pawła II, wobec Soboru 2, i wobec papieża. Wydaje mi się że wojujący ateiści którzy Kościołem gardzą za jego grzeszność, już dawno obrali drogę dzisiejszych tradsów (mam tu na myśli tych którzy nie akceptują SV II i NOM) i zdaje się że Kościół mają za miejsce święte a nie za miejsce grzeszne budowania świętości.

Ci tradsi wymagają miejsca świętego (niemożliwego do znalezienia z powodu grzesznych ludzi) jako warunek do budowania swojej świętości i relacji względem Boga, co jest niedorzecznością. Stanowisko Bractwa Piusa X które zostało powtórzone i potwierdzone ustami pewnego kapłana ze Szkoły Akwinaty jest : "Lepiej w ogóle nie chodzić na Mszę niż chodzić na NOM, nowa msza jest niegodziwa" ...

Takie stanowisko jest z góry antropocentryczne a nie Chrystocentryczne, gdzie odnosi się Boga i Mszę do siebie jako centrum, gdy tymczasem powinno być na odwrót, to własną niegodziwość powinno się odnosić do Boga i do Mszy świętej i jak uczy św. Tomasz z Akwinu w Sumie 28 o Eucharystii Msza nawet sprawowana nawet przez najgorszego kapłana nic nie traci . A św. Augustyn mówi: „W Kościele Katolickim przy sprawowaniu tajemnicy Ciała i Krwi Pańskiej ani dobry kapłan niczego nie doda, ani zły nie ujmie.

Ich zachowanie nauczyło mnie aby nie gardzić nikim, i że taki tradycjonalizm jest nic nie warty, dlatego z zachłyśnięcia się mszą trydencką szybko powróciłem do mszy NOM jako tożsamej tamtej.

Tradsi ci często mówią że w mszy trydenckiej jest cisza i świętość , ja uważam że oni popadli w swego rodzaju estetyzm i pomylili Boga z pięknością, nie są duchowo przygotowani, i nawet nie mają podstaw wiary , aby w tak wzniosłej mszy uczestniczyć, bo często wynoszą się nad tymi którzy chodzą na NOM, uważają ich za modernistów , a nawet heretyków. Nie potrafią oddzielić nadużyć liturgicznych , i te łączą zawsze z rytem NOM co jest krzywdzące i nie uczciwe. W każdym bądź razie uważają się za lepszych. A przecież zasługa wiary nie wzrasta gdy wszystko jest od góry zagwarantowane, gdy się uprawia samowole. Uważam że przez takie ich działania zniechęcają ludzi do Kościoła. Robią to samo co Luter który uważał się za nośnika Tradycji a w Kościele widział tylko błędy i zło , a tymczasem Kościół poszedł swoją drogą wraz z Tradycją a Luter i inni stali się prześladowcami tegoż Kościoła.

Często przeciwstawiam się takiej ich postawie mówiąc podobnie jak Jaśmina, że cuda Eucharystyczne działy się i przed Soborem 2 jak równiez po Soborze 2. Więc skoro Fundamentem jest cały czas Jezus Chrystus, to jeśli ktoś mówi że Msza NOM jest niegodziwa , to zadaje mu pytanie, a więc uważasz że włókno mięśnia sercowego i Krew Pana Jezusa uważasz za niegodziwe ?

Często nie słyszę odpowiedzi żadnej, i nawiązania tylko dalej swoje... że nową mszę wymyśliło 5 czy 6 protestantów i 2 żydów... Czytałem kiedyś książke Martina Malachiego to mówił że tak było i że sataniści nie odprawiają bluźnierczych mszy w rycie NOM bo nie uznają jej za prawdziwą... Jak dla mnie sataniści nie są godni aby dawać im posłuch... Msza NOM to jest ok 90-95 % wszystkich kościołów. Gdyby ją zlikwidować to by większość ludzi została bez sakramentów co by było niedorzecznością.

Gdy zaczęła się trwoga Pana Jezusa w Ogrójcu, gdy Go pojmali, ubiczowali , ukrzyżowali.Zmasakrowany Pan Jezus ponoć nie przypominał wyglądem człowieka , większość uciekła od takiego Boga, a pod krzyżem zostali Maryja i Jan i trwali przy Jezusie i się modlili gdy rzymianie wraz z żydami Go prześladowali . Co mówią tradsi ? Kto się modli z heretykami jest heretykiem. Oni nie dopuszczają myśli że są sprawiane msze NOM z bardzo wielką starannością i pobożnością , nie dopuszczają myśli w swej pysze że są ludzie którzy chodzą na NOM i klękają przed Bogiem gdy większość przyjmuje Boga na ręke i stojąco. Gdyby porównać pojmanie Pana Jezusa, do domniemanie stworzonej NOM przez protestantów , to przecież Bóg nic nie stracił ze swojej świętości i boskości gdy był ubiczowany czy nawet ukrzyżowany. A przypisywanie protestantom mocy nadboskiej, że zniszczyli Mszę uważam za przesadzoną, bo by to znaczyło że są ponad Bogiem , że mogą Go ograniczyć, pozbawić Go wszechmocy...

Uważam że pojawiło się straszne zatrzęsienie tradsów , nagle dziwnym trafem pojawiła się rzesza tradycyjnych katolików którzy nie akceptują pół wieku Kościoła , a ich przejawem wiary to są słowa : "Trzeba wrócić do prawdziwej świętej mszy, Franciszek to heretyk, antychryst, Kościół jest tam gdzie wiara (czyli tu gdzie ja i tradsi no bo inni myślący inaczej niż ja to moderniści ) ". Uważam że sami zaszkodzili Tradycji i doprowadzili do sytuacji gdy sam papież musiał zainterweniować wydając nowe motu proprio Traditionis custodes. Zachowanie tych tradsów powodowało ogromne podziały, tak że ludzi się ich podziałem było dzielenie ludzi na wiernych i nie wiernych którzy uczestniczą w NOM. Wojujący ateiści już dawno poszli tą drogą i skreślili Kościół jako grzeszny, a tradsi robią jeszcze coś gorszego bo może z wznioślejszego rytu uczynili sobie upust swej wrogości, i wyższości... Gdyby zwolennicy rytu dominikańskiego lub mozaarabskiego zaczęli głośno chórem mówić że są wyznawcami jedynej świętej prawdziwej katolickiej mszy, to z Tradycją by to nie miało nic wspólnego.

Ucieczka z mszy NOM do mszy trydenckiej, uważam jak ucieczka od Jezusa pojmanego, ubiczowanego, do Jezusa na górze Tabor i Jezusa uzdrawiajacego. Doszedłem do wniosku że tradsom tym brak wiary w sakramentalną obecność Jezusa Eucharystycznego. Większą zasługę wiary miała Maryja i Jan którzy stali pod krzyżem, niż wiara tych którzy byli z Jezusem uzdrawiającym i po ziemsku mocnym .

Miłości bez Krzyża nie znajdziecie, a Krzyża bez Miłości nie uniesiecie" - św. Jan Paweł II Te słowa rozumiem Jezusa bez Krzyża nie znajdziecie, a Krzyża bez Jezusa nie uniesiecie

uel