KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Nocturno19

Ave Abba!

Jedną z form wypaczeń sekciarskich, które stawiają wierzącego katola (a który nie zna faktów, które zaraz podam) w niemiłej pozycji, to uznanie, że Biblia i Bóg ograniczają naszą wolność.

Które sekty tak mówią:

Hare Kriszna; Szataniści; Poganie; Neopoganie nieświadomi; Ateiści i wiele innych.

Jest to wypacznie, którego źródłem jest nieznajomość żydowskiej tradycji Starotestamentalnej. W rozumieniu judaizmu, a więc także i katolicyzmu, Bóg dał prawa nie po to, by nas karać za każde wykroczenie i ograniczać naszą wolność, ale właśnie po to, by nasza wolność rozwinęła skrzydła i w uświęceniu stała się pełniejsza.

Wolnośc oparta na odrzuceniu Boga powoduje, że stajemy się ograniczani nami samymi. Pożądania biorą górę, niskie instynkty władają naszym umysłem, a racjonalizm idzie do lamusa, bo żyjemy w przekonaniu, że jesteśmy pępkiem świata. Owy egoizm tworzy niejako linę, która ściąga nas ku Złemu. Stajemy się skrępowani, niezdolni do Wielkiej Prawdziwej Miłości Wiecznej, do Zbawienia, do Poświęcenia, do Poznania Boga.

Wolność zaś oparta na przykazaniach Bożych, staje się niejako Słodką Niewolą Miłości. Bo odsuwając swoje zachcianki, pożądania, pretensje i chęci na bok, a stawiając krzyż z Chrystusem w centrum życia, pozwalamy tedy, by Chrystus - dowodząc naszymi sprawami - przesuwał je tak, by nas nie ograniczały w wywyższeniu własnej Miłości i Serca ku Świętości.

Święty Paweł w Liście do Rzymian powiedział:

(Rz 6, 20 - 23)

"Kiedy bowiem byliście niewolnikami grzechu, byliście wolni od służby sprawiedliwości. Jakiż jednak pożytek mieliście wówczas z tych czynów, których się teraz wstydzicie? Przecież końcem ich jest śmierć Teraz zaś, po wyzwoleniu z grzechu i oddaniu się na służbę Bogu, jako owoc zbieracie uświęcenie. A końcem tego - życie wieczne. Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, a łaska przez Boga dana to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym."

Zaś Święty Jan w Ewangelii mówi:

( J 8, 34 - 37 )

" Odpowiedział im Jezus: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu. A niewolnik nie przebywa w domu na zawsze, lecz Syn przebywa na zawsze. Jeżeli więc Syn was wyzwoli, wówczas będziecie rzeczywiście wolni. Wiem, że jesteście potomstwem Abrahama, ale wy usiłujecie Mnie zabić, bo nie przyjmujecie mojej nauki"

Nie wolno nam zatem uważać, że prawo Boga ma nas ograniczać. Ono ma ograniczać nasze słabości, głupotę, pyszałkowatość.. i to wszystko, co nas od Boga odrzuca. Świadomie lub nie. Bo możemy służyć Bogu nawet przy ołtarzu, a mieć serce brudne od pychy, arogancji czy umysł pełen głupoty.

Pozdrawiam!

exe

Jakże słusznie piszesz o wolności !
Tak !
Wolność W PRAWDZIE cechuje Prawo Naturalne , zaś wolność OD PRAWDY cechuje prawo ludzkie odbiegające od dekalogu.

To drugie prawo zmierza zresztą do DOWOLNOŚCI , a taką właśnie zauważa się w świecie ulegającym dehumanizacji , która jest zasadniczym efektem desakralizacji.

Pozdrawiam serdecznie.
kpax

Cyprinus

Osobiście, to dekalog kojarzy mi się bardziej z Żydami niż chrześcijanami.

Co powiecie na to:

"Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy" (Mt. 22:37-40).

exe

Prawo MIŁOŚCI kojarzy mi się tylko z Bogiem :wink:

Koleżanka

Krysznaici mają swojego boga Krysznę. On jest dla nich bogiem, choć wierzą w astrologię taichi itd. Do końca nie jest prawdopodobne, czy wyznajemy tego samego Boga jak twierdzą.
Jezus jest naszym Panem nikt inny.

MacMierz

Ajajajaj Koleżanko powiedz mi co to znaczy wierzyć w taichi?
Bo ja własnie prowadzę grupkę ćwiczącą tai chi styl Chen i przyrzekam że nie wierzę w nic takiego jak taichi.
Proszę Was wypowiadajmy się precyzyjnie. Jeżeli nie bardzo orientujemy się co do terminów jakich używamy to lepiej ich nie używajmy.

Pozdrawiam

exe

Wyrażając się o Bogu mówię , Zawsze tylko o Bogu w takim rozumieniu , jakie jest przypisane katolikom.

Pozdrawiam

Koleżanka

Może i nazwę pomyliłam, ale chodziło mi tylko o to, bo nic o tej samej nazwie nie ma....

Tajniki walk wschodnich

Sztuki walki praktykowałem od 10-tego roku życia, pomijając przerwy - przez ponad 8 lat. Do momentu nawrócenia (w 22 roku życia) najdłużej byłem związany z KUNGFU, konkretnie ze stylami CHANG QUAN SHAOLIN i TAICHI QUAN. Ponad rok ćwiczyłem NINJITSU uprawiałem też elementy AIKIDO, JUJITSU, IAIDO, KARATE, VING TSUN. Pod pojęciem sztuk walki wywodzących się rodowodem z dalekiego wschodu, rozumiemy systemy, na które składają się: techniki walki wręcz lub z użyciem białej broni, dostosowane do nich metody szkolenia, tradycyjną oprawę (ceremoniał ect.), oraz filozofie bez, której wiele elementów tego systemu jest niewytłumaczalnymi anachronizmami. Wszystkie te elementy są ze sobą ściśle zintegrowane, do tego stopnia, że trudno je od siebie oddzielić i traktować każdy z osobna.

Aby lepiej zrozumieć czym są wschodnie sztuki, na wstępie przyjrzyjmy się ich historii. Początki wschodnich systemów walki giną w mrokach dziejów, gdzie historia miesza się z legenda. Najstarsze ślady prowadzą nas do Indii gdzie już w odległej starożytności istniały pewne usystematyzowane sposoby walki i treningu, będące integralnym elementem kultury tamtejszej kasty wojowników. Przełomowym jednak momentem była dla naszej historii pielgrzymka (czy raczej misja) hinduskiego mnicha buddyjskiego Bodhidarmy do Chin. Osiedliwszy się w klasztorze Shao Lin po wieloletniej (jak głosi legenda) medytacji stworzył on chińską odmianę buddyzmu - CHEN - znacznie lepiej niż Mahajana przystosowana do mentalności tubylców. Kładł on nacisk na wewnętrzną dyscyplinę i długotrwałą koncentrację, której to rygorom mnisi nie mogli początkowo sprostać. Chcąc temu zaradzić ułożył on dla nich system ćwiczeń fizycznych najprawdopodobniej oparty na treningu indyjskich wojowników. Po pewnym czasie system ten został tak dalece udoskonalony, a mnisi doszli w nim do takiej perfekcji, że stal się on śmiertelną bronią i przyczynił się do powstania legendy o mnichach z Shao Lin, jako o niepokonanych wojownikach. Niemalże równocześnie z reformami Bodhidarmy powstały również rodzime - chińskie systemy ćwiczeń fizyczno - duchowych, oparte na rdzennie chińskiej religii taoistycznej. Tutaj zasłynął inny z kolei klasztor: taoistyczny Wu Dang. Tamtejsze sztuki walki inspirowane były zachowaniami zwierząt i przyrody do której to taoiści w myśl swej filozofii mieli dostosowywać swe życie. Wkrótce oba systemy - buddyjski i taoistyczny okazały się tak niebezpieczne, że przez całe pokolenia strzeżono ich tajników pod karą śmierci. Dopiero gdy współczesne władze CHRL uznały sztuki jako element kulturowego dziedzictwa narodu chińskiego, wiele styli po raz pierwszy ujrzało światło dzienne po często wielosetletniej izolacji w kręgu rodziny czy też sekty religijnej. Jednak jeszcze wiele wieków wcześniej, podobnie jak inne elementy kultury Chin przedostały się sztuki walki, a także buddyzm CHEN, przemianowany na ZEN, do Japonii. Powstały również rodzime - japońskie sztuki walki najczęściej związane z lokalną religią Shinto. Jak widzimy powstanie i rozwój wschodnich sztuk walki nieodłącznie związany jest ze wschodnimi systemami filozoficzno - religijnymi, sztuki te powstawały pierwotnie wcale nie jako metoda walki czy samoobrony, ale jako ćwiczenia mające doprowadzi do celów zakładanych przez daną religie. Były więc pierwotnie jednymi z wielu praktyk religijnych. Przeanalizujmy teraz filozofię sztuk walki i jej powiązania ze wschodnimi religiami. Podstawowa koncepcja pojawiającą się niemal w każdej sztuce walki jest koncepcją wewnętrznej energii człowieka, przepływającej w jego ciele licznymi i skomplikowanymi kanałami, ogniskującej się w siedmiu ośrodkach CZAKRAMACH umieszczonych od podstawy kręgosłupa aż do czubka głowy. Uruchamianie tych energetycznych ośrodków ma powodować pojawienie się nowych możliwości duchowych często o charakterze nadprzyrodzonym. Koncepcja ta ma swe źródło jeszcze w starożytnych hinduskich technikach jogi gdzie energia ta nazywana była praną. W Chinach nazwano ja Chi, a w Japoni Ki. Na tej koncepcji oparta jest też akupunktura i akupresura. Często z tą koncepcją związana jest dualistyczna teoria yin/yang leżąca u podstawy taoizmu i całej kultury chińskiej. Zachowywanie w człowieku i jego otoczeniu równowagi między tymi dwoma pierwiastkami: męskim i żeńskim miało być źródłem harmonii w człowieku wynikającej z jego zespolenia z rytmem fu a zwłaszcza Tai Chi. Z kolei buddyjskie style używały sztuk walki jako techniki prowadzącej do nirwany (jap. Satori). Było to więc ćwiczenie analogiczne do godzinnego siedzenia w bezruchu i liczenia oddechów, a zmierzające do otworzenia umysłu praktykującego na energie wszechświata i zlanie się z nią.

Jak zatem wschodnie sztuki walki przedstawiają się z punktu widzenia chrześcijańskiego? Przede wszystkim absolutnie nie do przyjęcia jest koncepcja leżąca u samych podstaw sztuk walki, a także jogi, akupunktury i in., tj. koncepcja wewnętrznej energii człowieka - prany. Powody: swą wiedze o Bogu i Zbawicielu chrześcijanin czerpie z Bożego Objawienia tj. z Pisma Świętego i ze Świętej Tradycji. Objawienie to nie formułuje nigdzie koncepcji analogicznej do koncepcji prany ani nie wspomina o jakichkolwiek ćwiczeniach mających prowadzić do efektów analogicznych z występującymi w kulturze wschodu. Wynika z tego wniosek, że człowiekowi nie jest potrzebne do zbawienia czy też pełnego życia pobudzanie ani używanie żadnej wewnętrznej energii, w przeciwnym bowiem razie nasz Pan nie omieszkałby nas o tym powiadomić w swej Dobroci. W przeciwieństwie do np. buddysty, chrześcijanin nie może sobie w żaden sposób zasłużyć na żadne duchowe dary - otrzymuje je zupełnie darmo - jako łaskę. Każda więc próba innego ich uzyskania - np. poprzez ćwiczenia energii wewnętrznej, otwierania czarkramów i in. jest aktem braku zaufania do Boga, który przecież lepiej wie co nam jest potrzebne z darów duchowych i nam ich hojnie udziela, co doświadczają zwłaszcza członkowie wspólnot charyzmatycznych. Praktykujący takie ćwiczenia odwraca się zatem od planu, który dla niego przygotowała Boża Opatrzność i wybiera własną drogę. Jest to jednoznacznie droga buntu. Ktoś może powiedzieć, że praktykuje sztuki walki nie dla pobudzenia wewnętrznej energii, a np. dla zdrowia czy samoobrony. Nie zapominajmy jednak, że techniki te zostały stworzone i służą do oddziaływania właśnie na tą energie. Postawa taka jest analogiczna do uderzania o siebie dwoma krzemieniami twierdząc, że robi się to dla dźwięku a zapominając o fakcie, że iskry lecą. Nie ulega bowiem wątpliwości, że ludziom ćwiczącym sztuki zwłaszcza qiqong, joginom towarzyszą różne zjawiska z dziedziny parapsychologii. Przy dzisiejszym stanie wiedzy trudno jednoznacznie ocenić, czy faktycznie jakaś tam energia istnieje, czy też są to zwyczajne manifestacje demoniczne przy czym sztuki te i techniki okazałyby się tylko zakamuflowanym okultyzmem czy czarną magią.

Analogicznie trzeba podejść do buddyjskiej koncepcji nirwany. Z całą pewnością zbawienie z nirwana nie ma nic wspólnego, nirwana nie zakłada bowiem w ogóle Boga. Osiąga się ją własną pracą bez udziału łaski. Same techniki wschodniej koncentracji i medytacji oderwane od Boga są bardzo niebezpieczne dla chrześcijanina - otwarcie się na energie wszechświata daje do człowieka dostęp różnym, nie zawsze przyjaznym siłom. Grozić to może duchowym zniewoleniem, a nawet opętaniem.

Podobnie, chrześcijanin źródło swego szczęścia znajduje w harmonii z Bogiem, w pełnieniu Jego woli, a nie w harmonii z naturą jak zakłada taoizm. Jeśli zaś zaczynamy te pojęcia utożsamiać, popełnimy herezje panteizmu potępioną przez Kościół. Ktoś może chcieć tłumaczyć swe zamiłowanie do taoistycznego kung fu dążeniem do pełni zdrowia. Nasze ciało - tłumaczy się - jako jeden z elementów przyrody powinno żyć z nią w zgodzie. Jest to próba ominięcia aspektu duchowości. Ale nawet wtedy praktyki takie są nie do przyjęcia. Chrześcijanin powinien zawierzyć Bogu w całości, również w kwestii swego zdrowia. Dysponujemy przecież sakramentem namaszczenia chorych a niektórzy ludzie otrzymują od Ducha Świętego specjalny charyzmat uzdrawiania. Mówiąc o parapsychicznych możliwościach płynących z uprawiania sztuk walki dopuściłem możliwość manifestacji demonicznych. Moim zdaniem istnieją jeszcze inne argumenty za istnieniem związków sztuk walki z okultyzmem. Wiele stylów powstało w wyniku inspiracji z zaświatów, czy to poprzez wizje nawiedzające danego mistrza podczas medytacji nad swymi technikami, a najczęściej poprzez ukazywanie się duchów starych mistrzów podczas snu. Takim wyśnionym stylem jest np. najbrutalniejszy i najbardziej bezwzględny styl Kung Fu - Ving Tsun, który zyskał niebywałą popularność na Zachodzie głównie dzięki pokazom Bruce'a Lee. Mało kto wie, że najwyższy stopień wtajemniczenia to ćwiczenie kata, w którym ćwiczący jako przeciwników widzi duchy starych mistrzów. W wielu szkołach jest żywa wiara w opiekę duchów dawnych adeptów tej sztuki nad obecnymi adeptami. Bardzo często specjalną, często nadludzką czcią jest darzony założyciel szkoły czy stylu. Wspomnieć należy też o stosowaniu różnych psychotechnik np. hipnozy zwłaszcza w sektach ćwiczących sztukę Ninjitsu wywodzącą się z tradycji japońskich skrytobójców, która to sztuka obejmuje również parapsychologię i elementy jogi. Innym zagadnieniem są powiązania organizacyjne sekcji sztuk walki. Ich filozofia pozwala zakwalifikować cały ruch wschodnich sztuk walki do ruchu New Age, z którym to ruchem ma wiele punktów wspólnych. Sztuki walki często są wykorzystywane jako metoda szkoleniowa w różnych tajnych stowarzyszeniach, a ostatnio również jako wabik używany do werbowania młodych ludzi do różnych sekt. Przykładowo w Polsce metodę tą stosuje sekta "Kościół Zjednoczenia Moona", oraz "KungChi". Podsumowując, wschodnie sztuki walki są groźną pułapką duchowa, zbudowane na fundamentach filozofii całkowicie sprzecznych z chrześcijańską wizja Boga, człowieka i zbawienia, dają fałszywe poczucie siły, zdrowia i wolności prowadząc często do zniewolenia. Z powodów, które przytoczyłem powyżej uważam, że nie jest możliwa chrystianizacja sztuk walki, tak jak nie jest możliwa chrystianizacja muzyki rockowej jako tworów inspirowanych demonicznie i przez to należących do królestwa ciemności z samej swej istoty, niezależnie od tego jaką łatkę się im przyszyje. Tym bardziej zasmucają wieści o księżach uprawiających karate, czy mnichach praktykujących jogę w chrześcijańskich klasztorach.
[link widoczny dla zalogowanych]

MacMierz

Właśnie o to mi chodzi że to są ogólniki :( Bez obrazy dla tej osoby ale 8 lat ćwiczenia to poziom zaawansowania powiedzmy tak mniej więcej gimnazjum.
Z uporem maniaka będę powtarzał:niebezpieczeństwo istnieje tylko wtedy jeżeli przyjmujemy duchowość dalekowschodnią za swoją. Jeżeli z ćwiczenia uczynimy sobie bożka.

Pozdrawiam

exe

beast

Przychodzą mi do głowy słowa, niestety nie pamiętam czyje:
"Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi mi pożytek"

Dekalog może i ogranicza wolność człowieka - z definicji: każdy nakaz, zakaz, przykazanie ogranicza wolność, ale to człowiek dobrowolnie wybiera - to człowiek sam wyznacza sobie ramy swojej wolności - i na tym polega jego wolność.

a na koniec również słowa, jakiegoś księdza na kazaniu:
"jeśli Bóg jest na pierwszym miejscu w naszym systemie wartości, to cała reszta jest na swoim miejscu"

exe

To był Święty Paweł :wink:

W rzeczy samej : Bóg na pierwszym miejscu i wszystko jest już na swoim miejscu !

Nie ma tutaj osoby , która nie podpisałaby się pod tym stwierdzeniem!
Z każdego upadku człowiek podnosi się właśnie na mocy tego stwierdzenia!!!

Pozdrawiam

beast

"To był Święty Paweł"

- no proszę, więc nieświadomie cytuję swojego patrona od bierzmowania. :)

exe