KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Kontemplatycy to ludzie, którzy zanurzajac się w rany Chrystusa i dający swe serce Bogu, by uczynił je na wzór SWEGO SERCA, uzyskują w ten sposób doskonałą wolność od stworzeń.
Spójrzmy:

Rzekł jeden z ojców:
„Człowiek powinien trwać zawsze przy swym wewnętrznym zajęciu. I jeżeli zajęty jest sprawami Boga, to wróg odwiedza go raz i drugi, ale nie znajduje miejsca, w którym by mógł zostać. Jeżeli zaś, przeciwnie, popadł w niewolę wroga, Duch Boży odwiedza go często, tylko my Mu nie zostawiamy miejsca, tak że z winy naszej złości odchodzi”.

Dlatego też popadnie w niewolę duchową ten, który namiętnie obserwuje i ocenia innych, a nawet samego siebie, ponieważ rozprasza swą uwagę, nie poświęcając jej należycie Bogu.

maly_kwiatek · Gość

Dobrą rzeczą jest kontemplować Boga.
Jednak nie po to zostaliśmy stworzeni.

Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem.
To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego:
Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.
Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy

Jesteśmy stworzeni jako wspólnota ludzka, byśmy się wzajemnie miłowali.
I byśmy jedni drugich brzemiona nieśli.

maly_kwiatek · Gość

Myślę, że najpotężniejsi Synowie Boży i Córki Boże to ci, którzy równocześnie trwają w kontemplacji Boga i działają w miłości Bliźniego.
Bo oni zaiste maja Moc Bożą nieustannie płynącą od Ducha Świętego na nich, by udzielali jej potrzebującym.

Jaśmina · Gość

exe

maly_kwiatek · Gość

Jaśmina · Gość

Ten święty był kontemplantykiem czynnym.

„Taka dusza szczęśliwą się czuje, gdyż działa już nie tyle myśląc o Bogu, ile dotykając się Wszechmocy Boga, działając pod Jego Wpływem, czuje się szczęśliwą w zetknięciu z Jej Mocą, promieniując w działaniu swym dobroczynną Mocą Boga na zewnątrz. Toteż dusza taka czuje się zjednoczoną z Bogiem w działaniu pod wpływem Woli Boga i gdy przez nią przepływa przebłogosławiona Moc Działania Boga, dusza ta jest całkowicie szczęśliwa, jej nic nie brakuje, ona poznaje Boga nie tyle wmyślając się w Boga lecz doświadczając Boga w działaniu Jego w niej i przez nią, w jej czynie dla Boga. To są dusze geniuszów, będących wyrazem przejawu Opatrzności Bożej w rodzaju ludzkim. Rozkoszą takich dusz, zjednoczonych w woli z Bogiem i potęgujących swą wolę pod wpływem Mocy Woli Boga, jest czyn ujawniony na zewnątrz przez działanie aktywne.

exe

O samej kontemplacji, jako najwyższym działaniu, piszemy w temacie "Kontemplacja-czym jest?
Zgadza się więc, że nie można być kontemplatykiem, jeśli się choć trochę nie udziela czynnie, a także nie można owocnie udzielać się aktywnie, jeśli choć trochę nie trwało się na adoracji.
Jednak stanowczo należy sprzeciwić się równocenności vita activa oraz vita contemplativa.

maly_kwiatek · Gość

Równoczesność to nie jest równocenność.

exe

maly_kwiatek · Gość

exe

Jaśmina · Gość

Była bardzo nieszcześliwa , ponieważ przeżywała dręczące ją nocne ciemności duszy. Święta uskarżała się na swoje wielkie wątpliwości duchowe, niezdolność do modlitwy, wewnętrzną oschłość i ciemności wiary.

exe

maly_kwiatek · Gość

Inne spojrzenie na kontemplację.

Mówi jezuita Przemo Gwadera SJ.

https://www.youtube.com/watch?v=tA3D56BuvvE

Te rozważania Przema są cenne o tyle, że nie są tanim, ani drogim dydaktyzmem, tylko są właśnie rozważaniami.

Przemo wychodzi od próby zdefiniowania kontemplacji i mówi mniej więcej coś takiego:

kontemplacja angażuje wyobraźnię wraz ze wszystkimi zmysłami, które służebnie mają towarzyszyć wyobrażonej wizji.

To podejście, zdaniem brata, pochodzi z duchowości ignacjańskiej.

W duchowości ogólno - katolickiej - spojrzenie wiary na Jezusa Chrystusa, oglądanie Boga, spełnienie i szczęście w widzeniu Boga.

I już za chwilę brat łączy jedno i drugie podejście mówiąc: kontemplacja to smakowanie Boga.

Potem już do końca, brat opowiada jak trudno jest wejść w kontemplację i konstatuje, że tylko Bóg - jeśli pozwoli - to może człowiekowi umożliwić stan kontemplacji, do którego człowiek dąży.

Ja to wszystko odczuwam inaczej. Poznawałem ten stan w opisach św. Teresy od Dzieciątka Jezus i św. siostry Faustyny.

Przede wszystkim aby wejść w stan kontemplacji w moim ujęciu, trzeba zatopić się w ciszy, lub naturalnych dźwiękach otaczającej przyrody.
Naturalne jest przechodzenie od stanu medytacji (koncentracja na świętym zagadnieniu, świętej osobie, na Bogu) poprzez rozmycie się koncentracji, skupienia uwagi, i rozproszenie tej uwagi w niebyt, aż do pojawiającej się samoistnie (a nie w wyniku pracy wyobraźni) wizji lub odczuwania Boga. Kontemplacja jest trwaniem w Bogu. Trwa tyle ile pozwoli Bóg i osoba która kontempluje Go.

Błąd podstawowy jaki można zrobić w wyniku przygotowań i działań opisanych na początku przez brata, to kreowanie Boga i nastawienie na słodycze zmysłowe, zamiast na odszukanie Boga w przestrzeni tuż obok, przyglądanie się Mu swoim duchem Inie zmysłami) i zaakceptowanie Go takiego jaki Jest.

Podejrzewam, że ludzie którzy postępują drogą wskazaną na początku przez Przema, docierają do własnych kreacji i wizji Boga, które łatwo poznać po tym, że każda wizja jest inna. Nieraz bardzo inna. Oczywiście to nie jest 100% metoda weryfikacji, jednak stanowi dość dobrą wskazówkę do oceny własnych wizji.

exe

Niezwykle cennym jest zaprezentowane tu rozważanie brata małego kwiatka , z którym się w pełni zgadzam. Uważam, że wspomniany zakonnik przeczy tradycji kontemplatywnej Kościoła, ponieważ kontemplacja nie angażuje wyobraźni, lecz właśnie odrzuca ją z powodów wymienionych przez naszego brata.
Przede wszystkim, wyobraźnia doprowadza do rozproszenia, a o tych sprawach traktuje konkretnie i wyczerpująco dzieło Ryszarda Rolle: "De Emendatione Vitae" , na którym to wychowały się pokolenia ostatnich 6 wieków.
Dziękuję za istotną uwagę, ponieważ brat Przemo nieuzasadnienie utożsamił kontemplację z medytacją.