KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Kontemplacja jest przede wszystkim spojrzeniem zwróconym ku Bogu. Jest to ludzka istota, usytuowana niejako poza zwyczajowym wyobrażeniem o sobie samej, poza osobą, za jaką zwykła się uważać.

Jest jej zstępowaniem poniżej owego fałszywego powszedniego ego i wnikanie w najgłębsze źródło, gdzie staje przed Bogiem, zwracając się świadomie ku swemu Początkowi.

W kontemplacji nie zajmujemy się tylko ćwiczeniem pobożności i na pewno nie będziemy zajmować się czymś, co zależy od stosowania jakichś metod.

Kontemplacja jest naturalna i jest stosowalna do każdej istoty. A więc to kontemplacyjne spoglądanie na Boga , nie polega na pięknym myśleniu, ani na pielęgnowaniu jakichś emocji, uczuć i pobożności. Polega na stawaniu przed Bogiem całą swoją istotą, a nie tylko jedną władzą umysłu.

Postawa taką w swym szczytowym momencie jest modlitwą-uwielbieniem.

Dlatego nie znajdziemy Boga w błaganiu "daj mi, daj mi", ani w dziękczynieniu , ani ekspiacji, ani żalu nawet.

Jest tak dlatego, ponieważ Bóg jest mam bliższy, niż my sami sobie!

Nikt nie może stać się mistykiem, ponieważ za pomocą władz przyrodzonych nie można uzyskać tego, co objawić może tylko Bóg. Jest więc kontemplacja formą dialogu, lecz na poziomie bytu.

Nie jest więc kontemplacją mówienie do Boga : ja Jemu, On mi.

A więc nasz dialog z Bogiem musi mieć udział w pewnej relacji na poziomie bytowej , nie zaś na poziomie intelektu., czy emocji.

Kontemplacja jest więc wychodzeniem ku Bogu poprzez wyrzeczenie się samego siebie, ponieważ my nie możemy się uświęcać , lecz Duch nas uświęca.

Magnolia · Gość

Nie bardzo rozumiem tą Kontemplacje ale wydaje mi się ,że jest związana wyłącznie w dużej mierze z modlitwą . To jakby tęsknota za Bogiem , także sprzyja spokojnej refleksji nad tym, skąd jesteśmy, dokąd zmierzamy, jaki sens ma to wszystko, co się wokół nas dzieje?. Wydaje mi się,że - Kontemplacji towarzyszy stała świadomość obecności Bożej.

exe · Wysłany: Sob 0:06, 15 Mar 2014 Temat postu:

To prawda, jest stała świadomość obecności Boga i stała nieświadomość swej modlitwy Wink

exe

exe

Gwoli rozwinięcia poprzednich wpisów, chciałbym powiedzieć, że podchodząc do modlitwy kontemplacyjnej, nie należy z góry ptzyjmować, myśleć o tym, co czynić będziemy na modlitwie. Przeciwnie: musimy odsuwać od siebie wszelkie myśli, nawet te święte, stąd nie ma miejsca tu na myślenie o tym, ile modlitwa będzie trwać i jaką forme ona przyjmować by miała: hymnu, psalmu, modlitw codziennych, specjalnych, etc ...

Jedyna myśl, przyjmująca formę jakby skoncentrowanej wiązki, to myśl nie tyle o Bogu, co myśl zanurzona w Bogu, co jawi się owym prostym spojrzeniem na Boga, prostym jakby oglądaniem Boga poprzez miłość. Po prostu fundamentem naszej modlitwy ma być tylko wiara. Ten akt kontemplacji zasadza się więc na aktach wiary i miłości, nie zaś na intelektualnej gimnastyce.

Owo opieranie się na prostej, szczerej wierze, jest odczuwane i rozumiane, jako niejasne odczucie własnego bytu. Ta jakby naga myśl, jest mówieniem o tym, że ofiarujemy Bogu siebie tym, czym jesteśmy - Bogu takiemu, jaki jest, choć nie możemy Go poznać rozumem, a tylko przez miłość. Bez problemu można więc zrezygnować z wszelkich atrybutów naszej osobowości, ponieważ jedynym atrybutem i myślą ludzkiej duszy staje sie pokorna ciemność.

Nie rozważamy więc siebie, bo nie my jestesmy oodstawą swego bytu, lecz sam Bóg, co suponuje św. Paweł:
" Ten zaś, kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem." (1 Kor 6, 17)

Zauważmy, że zadatek kontemplatycznego profilu naszej duszy w postaci nadnaturalnej furtki otrzymaliśmy już podczas narodzin:
"Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem." (1 Kor 12, 13)

Jesteśmy więc złączeni z Bogiem poprzez łaskę, pod warunkiem oczywiście, że rezygnujemy wtedy z rozważąń nad własnymi i Jego przymiotami, ale i z wrażeń. To jest kenoza ludzkiego ducha, która jest karmiona Bogiem w Jego Duchu.

I tu muszę sobie pozwolić na dość dosadną uwagę odnośnie dzisiejszego, ale i nie tylko, niezrozumienia istoty praktyki modlitwy kontemplacyjnej.

Przede wszystkim, mitycznym jest przekonanie o konieczności bycia mistrzem życi duchowego, aby kontemplować Boga. Co ciekawe, takie uwagi są autorstwa osób, które należą do grup osób wykształconych, albo żywo biorących udział w różnorakich formach aktywizacyjnych w Kościele. Tacy ludzie twierdzą, że trzeba niebywałej inteligencji, aby kontemplowa, bo isama lektura traktatów mistycznych pisanych przez kontemplatyków Bożych jest mało przystępna ...

Przyczyną takiego mitycznego podejścia do kontemplacji tej oto grupy ludzi jest ich upodobannie w nauce, inteligencji i wreszcie niewłaściwy kierunek ich dążeń. Oto jest ich ślepota:
"Słuchajcież tego, narodzie nierozumny i bezmyślny,
co ma oczy, a nie widzi,
uszy, a nie słyszy." (Jr 5, 21)
oraz:
"9 I rzekł [mi]:
Idź i mów do tego ludu:
Słuchajcie pilnie, lecz bez zrozumienia,
patrzcie uważnie, lecz bez rozeznania!
10 Zatwardź serce tego ludu,
znieczul jego uszy,
zaślep jego oczy,
iżby oczami nie widział
ani uszami nie słyszał,
i serce jego by nie pojęło,
żeby się nie nawrócił
i nie był uzdrowiony.." (Iz 6, 9-10)

A głoszę to, ponieważ jest powiedziane:
" Głoście to w domu Jakuba
i obwieśćcie to w Judzie (Jr 5, 20)

Dusza ma dwoje oczu: rozum i miłość. Akt kontemplacji dotyczy oka miłości:
"zraniłaś me serce siostro moja, przyjaciółko moja, moja oblubienico, zraniłaś me serce, jednym z twych oczu - vulnerasti cor memu, soror mea, amica mea et sponsa mea, vulnerasti cor meum in uno oculorum tuorum" (PnP 4, 9 WLG)

maly_kwiatek · Gość

maly_kwiatek · Gość

exe

Bardzo wymowne są te przykłady wskazujące na relację dziecka do rodziców. Nie ma to, jak na ukazanie tego, co dla bytowości ludzkiej pierwsze, choć nie najbliższe (bezpośrednie). Podobnie jest z duszą (choć nie jest to może najfortunniejsza analogia), gdy rozważamy tejże duszy relację do jej władz, na przkład do intelektu:
"Anima est principium operandi, sed primum, non proximum".

exe

Jaśmina · Gość

Jak coś mogę dodać do tematu , to ;

''Oddajemy hołd Bogu, gdy czcimy księgi, dzięki którym słyszymy jego słowa. Podobnie dzięki malowanym podobiznom oglądamy odbicie jego kształtu cielesnego, jego cudów i ludzkich działań. Uświęcamy się, przeżywamy pełnię wiary, radujemy się, doznajemy błogości, wielbimy, czcimy, oddajemy hołd jego kształtowi cielesnemu. I oglądając jego kształt cielesny docieramy myślą, jak to tylko możliwe, również do chwały jego boskości. Ponieważ mamy podwójną naturę, będąc złożeni z duszy i ciała, nie możemy dotrzeć do rzeczy duchowych w oderwaniu od cielesnych. W ten sposób przez kontemplację cielesną dochodzimy do kontemplacji duchowej.''

exe

exe

W tym temacie powracalem już do zagadnienia dobrego pobożnego czynu, podniesionego ongiś przez [benedykta[/b]. Powrócę i drugi raz, ponieważ trzeba ko iecznie wskazać na duchowe konsekwencje (owoce) postawy kontemplatywnej w życiu doczesnym, która to nie tylko nie znosi postawy czynnej, ale ja umacnia w stopniu niepojętym dla umysłu.

Zwróćmy uwagę na trzeci czwarty rozdział Księgi Przysłów.

"Czcij Boga posiadłością swoją, a ubogich karm pierwocinami twych owoców: wówczas twoje spichrze będą wypełnione ponad miarę, a twoje prasy będą oplywać w wino." (Prz 3, 9-10 WLG)
Widzimy tutaj, że w kontekście duchowym, czczenie Boga posiadłością swoją odpowiada staraniu się o pozostawienie wszelkiego działania naszych władz naturalnych na boku, abyśmy mogło oddać Panu Bogu pelenkult, poprzez ofiarowanie swegonagiego bytu. To ofiarowanie poprzez pełnię oddania się, jest najprostszym z możliwych, bo bez dzielenia, wyróżniania lepszego i gorszego. Praktycznie objawia się to na modlitwie nierozproszeniem uwagi.

Pierwociny owoców to nasze najpierwsze przymioty duchowe , które otrzymaliśmy podczas naszego stworzenia. Tworzą one wiazkę, o której wspominałem wcześniej, a jest nią nasz ofiarowany Bogu - nagi byt . Tymi owocami jesteśmy zobowiązani obdarzać siostry i braci.

Tak więc czcić trzeba Boga w sposób pełny, niepodzielony. Zauważmy, że gdy Adam dał się odciągnąć od miłości pełnego przylgnięcia , a wtedy wszyscy ludzie "zginęli" w nim . I z drugiej strony patrząc : wszyscy, zanurzeni w modlitwie miłości pełnego przylgnięcia, będą zbawieni w Nowym Adamie - w Jezusie Chrystusie, Panu naszym.
Jezus ofiarował się w pełni, bez podziałów, warunków, wyróżnień - w łasce i wedle natury. To jest największą z ofiar i nie ma większej miłości ponad taką.

I gdy tak będziemy nasycać pierwocinami naszymi innych ludzi, wówczas nwypelnieniem naszych spichlerz po brzegi, stanie się w sensie duchowym wypełnieniem miłością naszej woli i uczuć, bo będą rozkoszować się w Bogu, na którym się opieramy i do którego dążymy.
Co do wina i tłoczni, to spójrzmy i na to duchowo: winem jest tu mądrość duchowa, która jest objawem nasycenia naszej duszy Miłością, odczuwaną jako pełnym słodyczy doświadczeniem Bóstwa.

Idąc dalej, czytam w Prz 3:
"Szczęśliwy, kto mądrość osiągnął, mąż, który nabył rozwagi, bo ją lepiej posiąść niż srebro, ją raczej nabyć, niż złoto. (...) Najpierwsze i najczystsze są jej owoce..(...)
Przezorności i rozwagi, strzeż mój synu, a życiem Twej duszy się stanę i łaską dla twych ust. I drogą swą pójdziesz bezpiecznie, bo noga się twoja nie potknie: gdy spoczniesz nie zaznasz trwogi, zaśniesz, a sen twój będzie przyjemny." (Prz 3, 13; 14; 21-26 WLG)

Złoto i srebro oznaczają tu wszystkie inne sposoby poznania, sposoby naturalne, a także sposoby duchowe polegające na oddaniu się studium, ćwicząc nasze wladze na przedmiotach, które są na tym samym co i my poziomie i które nam też podlegają. Polega to na zastanawia i się nad przymiotami Boga i stworzeń.
Wyższość mądrości duchowej nad tym studium uzasadnia się tu w owym stwierdzeniu:
Primit et purissimi fructus ejus - Owoce są najwczesniejsze i najczystsze.. (w. 14)
Wszelkie owoce pracy przyrodzonych władz, są daleko od blasku mądrości duchowej, własnej przez Boga.
Wezwanie Salomona (tak myślę za Tradycją) do zachowania tego Prawa i tej roztropnosci jest wezwaniem nadrzędnym, ponieważ w nim to w sposób doskonały wypełniają się wszystkie przykazania i wszystkie rady zawartej w całej Biblii. Jest tu więc nawiązanie do Mt 22, 40:
"Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy."
, a podsumowanie podaje święty Paweł Apostoł:
"Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa - Plenitudo legis est dilectio" (Rz 13, 10)

No i widzimy, że to prawo i mądrość będą życiem naszej duszy i staną się łaską dla naszych ust.

Dlatego też tak nawiązuję do benedyktowegj mowy spornej o "wyższości aktywnego życia nad kontemplatywnej" i chce pokazać, że gdy dojdziemy do doskonałości aktu kontemplacji wewnętrznie i zewnętrznie , wówczas bezpiecznie pójdziemy naszą drogą, ponieważ opierać się będziemy na łasce Bożej. Nasza noga się nie potknoe, ponieważ nie będziemy błądzić z powodu działania wyobrażeń, produkowanych przez nasze władze.
Co ciekawe, mowa tu o "zaśnięciu duszy". Jest to szczególny moment, w którym jest pokazane, na czym polega ten szczególny stan ślepej uwagi, powstały w wyniku "oddalenia" duszy od poruszen i hałasu autorstwa piekielnego wroga, ułudy tego świata i od naszej własnej słabości.

Diabeł nie ma tu szans, ponieważ jest utrącony w swej pewności i oślepiony. Nawiasem mówiąc, demony mogą wiedzieć, co się dzieje w naszej sferze zmysłowej i uczuciowe, a także w naszej wyobraźni, e do naszej woli i intelektu nie mają dostępu. Jeszcze mniej są zdolne poznać łaski Bożej, dlatego modlitwa kontemplacyjna jest dla nich nie do pojęcia.

Z tego też powodu ludzie kontemplujący Boga będą szczególnie poddani atakom diabłów, w tym otwartym manifestacjom, a to po to, aby ściągnąć nas z Bożej wysokości.
Dlatego też Pan nasz nie da nam uczynić krzywdy, ale też poprzez nas rozlewa łaski na innych ludzi.

Oto jest rozumienie właściwe owej wyższości vita contemplativa nad vita activa.

exe

Rozwijając kwestię pierwocin ofiarowanych Panu, których esencją jest wspomniany poprzednio nagi byt chciałbym powiedzieć, iż w mojej opinii praktyczny przejaw tejże ofiary upatruję szczególnie w codziennym ofiarowaniu zalążków myśli i czynów .

Spójrzmy na autorytet Pisma Świętego:

Ja zaś, o Panie, wołam do Ciebie i rano modlitwa moja niech do Ciebie dotrze. (Ps 88, 14)
Przychodzę o świcie i błagam; pokładam ufność w Twoich słowach. Moje oczy się budzą przed nocnymi strażami, aby rozważać Twą mowę. (Ps 119, 147-148)
gdy wspominam Cię na moim posłaniu i myślę o Tobie podczas moich czuwań. (Ps 63, 7)
Ty zatrzymujesz powieki mych oczu: jestem wzburzony i mówić nie mogę. Rozważam dni starodawne i lata poprzednie wspominam. Rozmyślam nocą w sercu, roztrząsam i duch mój docieka (Ps 77, 5-7)
Nie wejdę do mieszkania w moim domu, nie wstąpię na posłanie mego łoża, (Ps 132, 3)

Jaśmina · Gość

Właściwą postawą w relacji z Bogiem jest postawa słuchania, która zakłada milczenie. To jest tak ważne w kontemplacji . „Słuchaj” to biblijne słowo jest kluczem.

uel

Bardzo cenne wiadomości dotyczące kontemplacji i życia czynnego.

Wczoraj czytając św. Tomasza tom 23 o charyzmatach natknąłem się na rozdzial o życiu kontemplatywnym i czynnym. I tak pisał św. Tomasz:

Zdaje się, że życie czynne jest ważniejsze od kontemplatywnego, bo:

1. Zdaniem Filozofa „To należy uważać za lepsze, co spotyka się u lepszych”. Lecz
życie czynne należy do osób znaczniejszych, tj. do przełożonych, którzy mają władzę i są otaczani czcią. Stąd to Augustyn pisze: „Na tym świecie tym, co należy miłować, nie jest cześć ani władza”. Wydaje się więc, iż życie czynne jest ważniejsze niż kontemplatywne.

2. We wszystkich zawodach i działaniach wydawanie rozkazu należy do ważniejszego; tak np. zawód wojskowy jako ważniejszy ma pod swoimi rozkazami zawód siodlarstwa. Otóż do życia czynnego należy zarządzanie życiem kontemplatywnym i jego normowanie. Świadczą o tym słowa skierowane do Mojżesza: „Zstąp na dół i upomnij lud surowo, aby się nie zbliżali do Jahwe, chcąc Go zobaczyć". Przeto życie czynne jest ważniejsze niż kontemplatywne.

3. Nikogo nie powinno się odrywać od ważnych zajęć, by podjął mniej ważne, gdyż Apostoł upomina: „Ubiegajcie się o lepsze dary (charismata)”. Otóż niektórych odrywa się od stanu życia kontemplatywnego i rzuca w wir życia czynnego; widać to na przykładzie tych, których się podnosi na jakieś wyższe stanowisko w Kościele. Wydaje się więc, iż życie czynne jest ważniejsze od kontemplatywnego.

Wbrew temu Pan Jezus tak mówi: „Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona”. Lecz Maria oznacza życie kontemplatywne. A więc to właśnie życie jest ważniejsze niż czynne.

Odpowiedź: Może tak być, że coś samo w sobie jest ważniejsze, a jednak pod jakimś względem coś innego bierze nad nim górę. Należy więc odpowiedzieć, iż życie kontemplatywne zasadniczo jest lepsze i ważniejsze niż czynne; a jest takie, według Filozofa, z ośmiu powodów:

Pierwszy, bo życie kontemplatywne przysługuje człowiekowi ze względu na to, co w nim jest najlepsze, mianowicie ze względu na umysł oraz ze względu na jego właściwy przedmiot, mianowicie na najwyższe prawdy; natomiast życie czynne zajmuje się sprawami zewnętrznymi. Stąd też, zdaniem Grzegorza, [imię] Rachel, która symbolizuje życie kontemplatywne, oznacza „widziany początek”, natomiast Lia symbolizuje życie czynne, bo miała „przygaszone oczy”.

Drugi, bo jak wyżej powiedziano, życie kontemplatywne może trwać dłużej, choć nie według najwyższego stopnia kontemplacji. Stąd też o Marii symbolizującej życie kontemplatywne mówi ewangelia, że stale „siedziała u stóp Pana”.

Trzeci, bo życie kontemplatywne sprawia większą radość niż czynne. Stąd też Augustyn wyraził się: „Marta troszczyła się, Maria ucztowała”.

Czwarty, bo w życiu kontemplatywnym człowiek jest bardziej samowystarczalny, gdyż mniej mu do niego potrzeba. Stąd Pan Jezus powiedział: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele”.

Piąty, bo życie kontemplatywne da się bardziej miłować dla niego samego; tymczasem życie czynne zmierza do czegoś innego. Psalmista tak tę myśl oddaje: „O jedno proszę Jahwe; tego poszukuję: bym w domu Jahwe przebywał po wszystkie dni mego życia, abym zażywał łaskawości Jahwe, stale się radował Jego świątynią”.

Szósty, bo życie kontemplatywne polega na jakimś spokoju i odpocznieniu, w myśl słów psalmu: „Uspokójcie się i obaczcie, że ja jestem Bogiem”.

Siódmy, bo życie kontemplatywne obraca się koło tego co Boże, zaś czynne koło tego co ludzkie. Stąd też Augustyn tak pisze: „Na początku było Słowo: Oto co Maria słuchała! Słowo Ciałem się stało: Oto, komu Marta usługiwała!”

Ósmy, bo życie kontemplatywne odbywa się w tej części człowieka, która jest mu najbardziej właściwa, mianowicie w umyśle; natomiast w działalności życia czynnego biorą udział również niższe władze, które są wspólne nam i nierozumnym zwierzętom. Stąd też, gdy psalmista powiedział: „Niesiesz, Jahwe, ocalenie ludziom i zwierzętom”, zaraz dodał to, co jest szczególne dla ludzi: „W Twej światłości oglądamy światłość”.

Dziewiąty dodaje Pan Jezus, mówiąc: „Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona”. Wyjaśniając te słowa Augustyn pisze: „Ty [Marto] nie obrałaś złej [cząstki], ale ona [Maria] lepszą. Dowiedz się, dlaczego lepszą: bo jej nie będzie pozbawiona. Ty będziesz kiedyś pozbawiona ciężaru życia: wieczna jest słodycz prawdy”. Pod jakimś wszakże względem, w niektórych wypadkach, na skutek wymagań obecnego życia, należy raczej postawić wyżej i wybrać życie czynne. Przyznaje to i Filozof pisząc: „Lepsze jest filozofowanie niż gromadzenie majątku; wszelako dla cierpiącego niedostatek lepsze jest gromadzenie majątku”.

Na 1. Przełożeni nie powinni oddawać się samemu tylko życiu czynnemu, ale także mają odznaczać się życiem kontemplatywnym. Grzegorz tak ich poucza: „Przełożony niech przoduje w działaniu i zarazem niech góruje nad wszystkimi życiem kontemplatywnym”.

Na 2. Życie kontemplatywne polega na jakiejś wolności ducha. Grzegorz tak to wyraża: życie kontemplatywne „ogołocone z doczesnych trosk i wpatrzone w wieczność przechodzi w stan swoistej wolności ducha”. A Boecjusz: „Gdy dusze
ludzi tkwią niewzruszenie w kontemplacji Boga, z konieczności stają się bardziej wolne; przeciwnie, gdy są pochłonięte cielesnymi sprawami, stają się mniej wolne”. Widać z tego jasno, iż życie czynne nie wydaje wprost rozkazów życiu
kontemplatywnemu, a tylko przystosowuje do niego, nakazując niektóre uczynki życia czynnego, przez co raczej służy mu niż nad nim panuje. Wyraźnie o tym pisze Grzegorz: „Życie czynne to służba, kontemplatywne to wolność”.

Na 3. Niekiedy kogoś odrywa się od kontemplacji ze względu na potrzeby obecnego życia, ale nie aż tak dalece, żeby musiał całkowicie zaprzestać kontemplacji. Augustyn tak uczy: „Miłość prawdy szuka świętego spokoju; przynaglająca miłość podejmuje się należytych przedsięwzięć”, tj. życia czynnego. „A gdy nikt tego obowiązku nie nakłada, należy oddawać się zdobywaniu i rozważaniu prawdy, ale jeśli ktoś nałoży ów obowiązek, należy go podjąć ze względu na przynaglającą miłość. Lecz i wtedy nie należy całkowicie porzucać rozkoszowania się prawdą, by nie dać się pozbawić owej słodyczy i nie stać się niewolnikiem obowiązku”. Wypływa z tego następujący wniosek: gdy ktoś z życia kontemplatywnego jest wezwany do życia czynnego, ma się to stać nie ze szkodą dla życia kontemplatywnego, ale z jego wzbogaceniem.

exe

Wspaniałe to rozważania, perły Tradycji Kościoła.

exe · Wysłany: Sob 16:07, 25 Mar 2023 Temat postu:

Pamiętać jednakże trzeba, że "dusza tylko wtedy naprawdę kontempluje, czyli odkrywa czystą i boską głębię swojej własnej istoty, kiedy umie zachować pokój. Tylko spokojne wody przepuszczają światło i mogą się nim nasycić.
Problemem jest nie to, jakoby kontemplacja była trudna, lecz to, że serce i duch poszukują pretekstu, żeby nie utrzymywać spojrzenia skierowanego na Boskie Słońce", jak pisał MNICH z Zakonu Kartuzów w "Szkoła ciszy".

Autorytet Pisma Świętego również potwierdza w Syr 32,17 (BT IV):

"Człowiek grzeszny unika nagany i według swej woli znajdzie wymówkę"

Sotheies 🛐✝️

exe

Warto przy okazji zagłębić się w temat uzupełniający kwestię relacji pomiędzy kontemplacją, ekstazą, a doświadczeniem mistycznym