KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Nieco już pisałem o fałszywym rozróżnieniu pomiędzy działaniem , a kontemplacją. Embarassed

W tej chwili chciałbym wyjść z ze zgodności działania i kontemplacji, ku wierze religijnej. Temat ten jest o tyle drażliwym na forach dyskusyjnych, że bardzo często zauważamy, ze wszech miar niegodziwe, suponowanie adwersarzom braku wiary, bądź "udowadnianie w imię nauki" nieracjonalność wiary ... Embarassed

Tymczasem, jak wiemy, kontemplacji nie należy rozważać w jej bazie za pomocą kategorii poznawczych, choć tak można byłoby sądzić (tylko pobieżnie) po lekturze na przykład świętego Tomasza, lecz za pomocą kategorii "uobecnienia" Idea

Miłość łącząca człowieka z Bogiem, jest wzajemnym przystosowaniem do siebie osób i jest ich spotkaniem, dzięki istnieniu,
jeśli takowe spotkanie jest relacją osób w ich własności prawdy, mówimy wówczas o wierze,
jeśli takowe spotkanie jest relacją osób w ich własności dobra, mówimy wówczas o nadziei

Widzimy, że trzy cnoty teologalne są trzema relacjami osobowymi, w których spełnia się realna obecność Boga w człowieku, toteż mówienie o nierealności wiary , jest bezpodstawnym Rolling Eyes

Dlaczego

Wynika z tego po pierwsze, że życie religijne jest zespołem nadprzyrodzonych relacji osobowych.
Po drugie, intelekt poznaje tą nadprzyrodzoność, a wola swą decyzją ją wybiera

Dochodzimy więc do uświadomienia sobie, że te dwie władze duszy stają się świadkami trwania współobecności Osób Boskich i osoby człowieka Idea

Właśnie to świadczenie intelektu i woli o współobecności osób jest kontemplacją i nie ma w modlitwie niczego, co byłoby nierealnym :wink:

Wiara religijna powstaje najpierw w naszym intelekcie i woli, gdyż wiarę wywołuje Objawienie, budząc akceptujące odniesienie do prawd objawionych.
Wiara powstaje więc w istocie osoby ludzkiej, gdzie przebywa Bóg, związany z nami relacją wiary i działa w nas poprzez to, że ON Jest Idea

Toteż widać , że działanie i kontemplacja nie tylko nie sprzeciwiają się wzajemnie, ale też trzeba powiedzieć, że kontemplacja jest szczytowym działaniem, jako że działa sam Bóg Exclamation

To właśnie obecność Boga w naszej istocie - Boga oczywiście odrębnego, transcendentnego - wyzwala tę wiarę w intelekcie i woli.

Tutaj przede wszystkim możemy zdiagnozować błąd "intelektualistów" , polegający na ignoranckim czynieniu założenia o tym, że Bóg miałby jakoby przenieść się do intelektu i tam wpływać na człowieka swoją potęgą Question

Tymczasem można by mówić wówczas o doświadczeniu mistycznym, które jest jednak tylko poznaniem poprzez wiedzę i siłą rzeczy jest takowe doświadczenie "płytsze" od realnej obecności Boga w osobie ludzkiej Idea

Kolejnym błędem , bezkrytycznie powielanym przez "racjonalistów" i ateistów, jest utożsamianie "bycia człowiekiem" z "byciem świadomością- wolnością" Embarassed

To właśnie takowe bezecne, pseudointelektualne założenie sprawiać ma wrażenie, że to tylko człowiek stał się autorem wiary, a wiarę sprowadza się do relacji myślnej, czyli abstraktu tego samego poziomu, co matematyka Embarassed

Widzimy więc, że podstawowym punktem wyjścia dla wszystkich ataków na ludzi modlitwy, staje się ignorancja oponentów, nie rozumiejących fragmentaryczności swego pojmowania pojęcia "realności" Exclamation

Podsumowując, ateiści i "racjonaliści" prowadzą dyskretną, partyzancką dywersję, skierowaną przeciwko realności Objawienia Bożego Idea

exe

MIŁOŚĆ CHRZEŚCIJAŃSKA

exe

NADZIEJA CHRZEŚCIJAŃSKA

exe

WIARA CHRZEŚCIJAŃSKA

Jaśmina · Gość

Mawiał pewien św. opat - powinieneś na wzór pracowitej pszczoły ze wszystkich kwiatów miód zbierać , to jest od jednego uczyć się skromności, od innych milczenia , od innego znowu cierpliwośći itp. Pamiętaj Exclamation

, że ze cnót wijesz sobie wieniec, które kiedyś Pan włoży na twoją skroń . Obyś nie usłyszał ; '' Twe srebro żużlem się stało, wino twoje z wodą zmieszane ''. (Iz 1, 22).

uel

Cnoty teologiczne są cnotami wlanymi, których przedmiotem jest sam Bóg, nasz cel ostateczny nadprzyrodzony. Dlatego noszą nazwę teologicznych. W przeciwieństwie do nich przedmiotem cnót moralnych wlanych są środki nadprzyrodzone odpowiednie do naszego celu ostatecznego. Tak więc roztropność zwraca nasze czyny w tym kierunku, religia sprawia, że oddajemy Bogu cześć należną, sprawiedliwość wymaga, abyśmy oddali każdemu, co się mu należy, męstwo i umiarkowanie regulują naszą uczuciowość tak, aby nie dać jej się zabłąkać i by doprowadzić ją do współdziałania na swój sposób z naszym dążeniem do Boga. Z cnót teologicznych wiara wlana jest jakby zmysłem duchowym wyższym, pozwalającym nam słyszeć harmonię Bożą, niedostępną dla żadnego innego środka poznania. Sprawia ona, że wierzymy we wszystko, co Bóg objawił, ponieważ jest On samą Prawdą.

Wiara wlana jest jakby wyższym zmysłem słuchu, wrażliwym na symfonię duchową, której twórcą jest sam Bóg. Jest więc różnica ogromna między czysto historycznym studiowaniem Ewangelii i cnót, które ją potwierdzają, a nadprzyrodzonym aktem wiary, którym wierzymy Ewangelii jako słowu Bożemu. Człowiek wykształcony i szczerze szukający prawdy może przeprowadzić badania historyczne i krytyczne Ewangelii i potwierdzających ją cudów, nie dochodząc jeszcze przez to do wiary, która wprowadzi go w świat wyższy, wyższy nawet niż życie naturalne anioła
Łaską bowiem zostaliście zbawieni przez wiarę, i to nie z was, bo i ona jest darem Bożym- mówi św. Paweł (Ef 2,8) : jest ona podstawą usprawiedliwienia, gdyż daje nam poznać cel nadprzyrodzony, do którego powinniśmy dążyć. Kościół podał jako dogmat przeciw semipelagianom, że nawet initium fidei - początek wiary jest darem łaski.

Wszyscy wielcy teologowie wykazują również, że wiara wlana jest z istoty swej nadprzyrodzona, nadprzyrodzonością o wiele wyższą niż nadprzyrodzoność cudu widzialnego lub proroctwa , które zapowiada przyszłe zdarzenie porządku naturalnego, jak np. koniec wojny.

ponieważ cnoty określają się przez swój przedmiot i motyw formalny, ta nadprzyrodzoność istotna wiary wlanej zależy od jej przedmiotu pierwszego i od jej motywu formalnego, które są niedostępne wszelkiemu poznaniu przyrodzonemu. Przedmiotem pierwszym wiary jest istotnie sam Bóg w swoim życiu wewnętrznym, a motywem formalnym wiary wlanej jest autorytet Boga objawiającego. Możemy wprawdzie samym rozumem poznać poznać autorytet Boga, sprawcy natury, a nawet sprawcy widzialnego cudu, nie możemy jednak samym rozumem przyjąć autorytetu Boga, sprawcy łaski. A z tego właśnie tytułu Bóg interweniuje, gdy nam objawia tajemnice w istocie swej nadprzyrodzone Trójcy Świętej, Wcielenia, Odkupienia, Eucharystii, życia wiecznego.

Wiara sprawia w istocie, że zgadzamy się w sposób nadprzyrodzony i niezawodny na to, co Bóg nam objawia o swoim życiu wewnętrznym w formie, w jakiej podaje nam to Kościół, który ma powierzone przechowanie Objawienia. Wiara wlana należy więc do porządku nieskończenie wyższego niż studia historyczne i krytyczne Ewangelii. Jak słusznie mówi o. Lacordaire : bywają uczeni, którzy studiują naukę katolicką, którzy nie odrzucają jej z niechęcią, a nawet powtarzają nieustannie: jakże szczęśliwi jesteście, że macie wiarę; chcielibyśmy ją mieć tak jak wy, a nie możemy. I mówią prawdę: chcą wierzyć, ale nie mogą [jeszcze], gdyż studia i dobra wola nie zawsze zdobywają prawdę, aby jasno się okazało, że pewność rozumowa nie jest pewnością pierwszą, na której opiera się nauka katolicka. Taki uczony zna więc naukę katolicką, przyjmuje jej fakty, że istniał człowiek, który nazywał się Jezus Chrystus, który żył i umarł w sposób niezwykły; wzrusza go krew męczenników, ustrój Kościoła, chętnie przyzna, że jest to najwspanialsze zjawisko w dziejach świata; powie prawie : to prawda ! A jednak nie wyprowadza wniosków, czuje się przytłoczony prawdą jak gdy we śnie widzi się bez patrzenia. Ale pewnego dnia uczony ten padnie na kolana poczuje nędze człowieka , wzniesie ręce ku niebu i powie : Z głębokości nędzy mojej wołałem ku Tobie, Boże! W tej chwili coś się w nim dokonuje, łuska spada mu z oczu, tajemnica dopełnia się, człowiek się przemienia ! Staje się cichy i pokornego serca : już może umrzeć, gdyż zdobył prawdę (Conferences a Notre- Dame, konf. 17)

Gdyby dla osiągnięcia motywu formalnego wiary chrześcijańskiej wystarczyła wiara nabyta, zrodzona z badań historycznych Ewangelii i potwierdzających ją cudów, wiara wlana byłaby zbędna, podobnie jak byłyby zbyteczne nadzieja wlana i miłość wlana. Wystarczyłaby naturalna dobra wola, o której mówili pelagianie. Dla nich łaska i cnoty wlane nie są absolutnie koniecznie do zbawienia, a jedynie do łatwiejszego pełnienia aktów życia chrześcijańskiego

Wiara wlana jest jakby zmysłem słuchu nadprzyrodzonego, jakby wyższym uchem muzycznym, które nam pozwala słyszeć harmonie duchowe królestwa niebieskiego, słyszeć jakby głos Boga przez proroków i przez Syna Jego, zanim będziemy dopuszczeni do widzenia Go twarzą w twarz. Między studiującymi Ewangelię: niewierzącym i wierzącym jest różnica taka, jak między dwoma słuchaczami symfonii Beethovena, z których jeden jest muzykalny, a drugi nie. Obaj słyszą wszystkie dźwięki symfonii, ale tylko jeden z nich chwyta jej znaczenie i ducha. Podobnie tylko wierzący przyjmuje w sposób nadprzyrodzony Ewangelię jako słowo nadprzyrodzone Boga i przyjmuje ją, chociaż jest człowiekiem bez wykształcenia, podczas gdy uczony posiadający wszystkie narzędzia krytyki nie może bez wiary wlanej przyjąć jej w ten sposób
"Qui credit in filium Dei, habet testimonium Dei in se - Kto wierzy w Syna Bożego, nosi w sobie świadectwo Boże 1 J 5,10" .
Dlatego o. Lacordaire mówi dalej : To co się w nas dzieje, gdy wierzymy, jest rzeczywistością światła wewnętrznego i nadludzkiego. Nie mówię, że rzeczy zewnętrzne nie działają na nas jako motywy rozumowe pewności; jednak sam akt tej pewności najwyższej, o której mówię, przenika nas bezpośrednio jako zjawisko światła; powiem więcej, jako zjawisko ponadświetlne... Jesteśmy przeniknięci światłem... ponadświetlnym... Gdyby było inaczej, jakaż mogłaby być proporcja miedzy naszym przyświadczeniem, które byłoby naturalne, rozumowe, a przedmiotem, który przekracza naturę i rozum? Tak intuicja sympatii wytwarza między dwojgiem ludzi w jednej chwili coś, czego logika nie wytworzyłaby w ciągu wielu lat. Tak czasem nagłe oświecenie daje natchnienie geniuszowi.
Człowiek nawrócony powie nam: Czytałem, rozumowałem, pragnąłem, a nie osiągnąłem; aż pewnego dnia, nie wiem w jaki sposób, na rogu ulicy lub przy kominku, stałem się innym, uwierzyłem... To, co dokonało się we mnie w chwili ostatecznego upewnienia się, jest czymś zupełnie różnym od tego, co było przedtem. Przypomnijcie sobie uczniów idących do Emaus"

Pięćdziesiąt lat temu człowiek, który nie znał jeszcze radia, byłby bardzo zdziwiony dowiedziawszy się, że kiedyś będzie można słyszeć w Rzymie symfonię wykonywaną w Wiedniu. Przez wiarę wlaną słyszymy symfonię duchową, której źródłem jest niebo. Doskonałe akordy tej symfonii noszą nazwę tajemnic Trójcy Świętej, Wcielenia, Odkupienia, Mszy Świętej, życia wiecznego. Ten wyższy słuch prowadzi człowieka do wieczności, gdyż powinien on coraz bardziej dążyć ku szczytowi, skąd płynie ta harmonia.

Aby skutecznie dążyć i dojść do tego celu nadprzyrodzonego, człowiek otrzymał jakby dwa skrzydła nadzieję i miłość . Bez nich mógłby tylko iść w kierunku wskazanym przez rozum; przy ich pomocy leci w kierunku wskazanym przez wiarę.

Podobnie jak nasz umysł bez światła wlanego wiary nie może poznać celu nadprzyrodzonego, tak samo nasza wola nie może do niego dążyć, o ile jej siły nie są pomnożone więcej niż dziesięciokrotnie, podniesione do wyższego porządku. Potrzeba jej do tego miłości nadprzyrodzonej i nowego porywu. Przez nadzieję pragniemy posiadać Boga i aby Go osiągnąć opieramy się nie na naszych siłach przyrodzonych, ale na pomocy, którą On nam przyrzekł. Opieramy się na samym Bogu zawsze pomagajacym tym, którzy Go wzywają.
Miłość jest ukochaniem Boga wyższym, bardziej bezinteresownym; sprawia ona, że miłujemy Boga nie tylko, aby Go kiedyś posiadać, ale dla Niego samego i bardziej niż siebie samych z powodu Jego nieskończonej dobroci, która jest godniejsza miłości niż wszystkie dobrodziejstwa od niej pochodzące(S. th I-a II-ae, q.62 a.4) .

Cnota ta sprawia, że miłujemy Boga ponad wszystko jak przyjaciela, który nas pierwszy umiłował. Skierowuje ona ku Niemu akty wszystkich innych cnót, które ożywia i czyni zasługującymi. Jest naszą wielką siłą nadprzyrodzoną, siłą miłowania które przezwyciężyło podczas wieków prześladowań wszystkie przeszkody, nawet u słabszych dzieci, jak św. Agnieszka i św. Łucja.

Człowiek oświecony wiarą wznosi się w ten sposób do Boga na dwóch skrzydłach nadziei i miłości. Ale gdy tylko zgrzeszy śmiertelnie, traci łaskę uświęcającą i miłość, gdyż odwraca się od Boga, którego przestaje miłować bardziej niż samego siebie. Miłosierdzie Boże utrzymuje w nim jednak wiarę i nadzieję wlaną, póki nie zgrzeszy śmiertelnie przeciwko tym cnotom. Pozostaje mu jeszcze światło, które ukazuje drogę, może więc jeszcze zaufać nieskończonemu miłosierdziu i prosić je o łaskę nawrócenia.

Z tych trzech cnót teologicznych miłość jest najwyższa i wraz z łaską uświęcającą ma trwać wiecznie :
"Miłość nigdy nie ustaje... Teraz tedy pozostaje wiara, nadzieja i miłość: to troje, a z tych największa jest miłość " mówi św. paweł w 1 Kor 13,8 13 . Będzie ona trwała zawsze, wiecznie, gdy wiara zniknie, aby ustąpić miejsca widzeniu, i gdy nadzieję zastąpi nieutracalne posiadanie Boga, poznanego w sposób jasny. Oto są funkcje wyższe organizmu duchowego : trzy cnoty teologiczne, które wzrastają razem, a wraz z nimi cnoty moralne wlane, które im towarzyszą.

exe

Niezwykle wymowne staje się ujęcie relacji pomiędzy cnotami, a ich zwieńczeniem, wyrażone przez Etienne Gilson'a:

Aux quatre cardinales,
Vertu formelle,
Aux trois théologales,
Grâce réelle

Czterem kardynalnym,
odpowiada cnota prawdziwa,
trzem teologalnym,
prawdziwa łaska.

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
+++

exe

Zdarza się często, iż wyobrażenie o cnotach wlanych jest takie, że są one dodane do cnót przyrodzonych, jako ich wierzchołek.
Tak jednakże nie jest.
Cnoty wlane przepajają tak cnoty przyrodzone, że te ostatnie zmieniają się w sposób specyficzny. Otóż sama moralność przyrodzona pod wpływem łaski wlania cnót teologicznych nie zmienia się. Cnoty pozostają cnotami, ale zmienia się człowiek, a więc ten który je posiada.

Nie można tedy wyłączać przyrodzonych cnót moralnych z tego jakby organizmu teologicznego, by sprowadzić je do stanu cnót tylko przyrodzonych, jak chciałby tego naturalizm ateistyczny. Jest to złudzenie, ponieważ taka ekstrakcja łaski od cnoty nie zakończy się pożądanym przez naturalistów ateistycznych sprowadzeniem cnót do poziomu natury, ale zakończy się przeniesieniem cnót do poziomu natury upadłej . Taka natura, upośledzona w zdolności do działania w myśl wskazań dobra i do zdobywania cnót godnych tej nazwy, umożliwiających jej pełnię rozwoju, jest najmniej sobą. Następuje degeneracja natury.
To dlatego też moralność przyrodzona jest moralnością natury, uleczonej przez łaskę i przywróconej niemal do pełni władz, dzięki Bożemu życiu, które ją na wskroś przenika.

Taka dusza otrzymuje wlaną Mądrość, a człowiek staje się mędrcem.