KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Podczas rozmowy z beast obiecałem, że temat mówiący stricte o religii pojawi się na tym forum, więc zdania dotrzymuję niniejszym, otwierając debatę na temat istoty religii i jej miejsca w zyciu człowieka. Wprawdzie od naszej wspólnej rozmowy minęło bez mała pół roku, lecz w końcu postanowiłem owo "zagadnienie rzekę" nieco skompaktować na potrzeby forum tak, byśmy mogli zaglądnąć racjonalnie w podłoża ludzkich interpretacji tego zjawiska, nakreślając meritum sprawy.

Rozmowy na określone tematy rozpoczyna się częstokoroć od wyłuszczenia definicji interesujących zjawisk, rzeczy, etc, tym razem jednak rozpoczynam zupełnie "od kuchni", ponieważ wydaje się, że próba ujęcia religii nie jest zbyt prosta, a na pewno wymaga większego wysiłku, niż na przykład zdefiniowanie pojęcia strumienia w ujęciu całkowym, itp. Dlaczego tak jest, to postaram się kiedyś, w miarę rozwoju tematu przybliżać, chyba że ktoś mnie w tym ubiegnie, za co wdzięczen będę.

Fenomen religii badać można metodami spekulatywnymi (filozoficznymi), empirycznymi, lingwistycznymi, czy fenomenologicznymi, lecz wydaje się, że każda z nich traktuje przedmiot swoich badań zbytnio wycinkowo, o czym - jak wspomniałem - nie w tym poście a'la opening ;)

W tym miejscu zamierzam zająć się fenomenem religii od kuluarów, to znaczy chciałbym przeprowadzić publiczną, krytyczną debatę nad bazą racjonlaną twierdzeń oscylujących swym wydżwiękiem wokół wyświechtanego, historycznego - lecz ciągle żywego - powiedzonka wrogów Kościoła: "religia to opium dla ludu".

Wydaje się, że religia, jako osobowa relacja człowieka do Boga zakłada, że człowiek jest osobą - podmiotem poznania, z całą swoją wolnością działania i decydowania. człowiek czyniący, to człowiek świadomy, przeżywający siebie, transcendujący wszelkie byty wokół siebie, jak i siebie samego. Tak świadomy człowiek jest istotą religijną i tak to rozumiem, w opozycji do bycia istota niereligijną, a więc taką, która sądzi, że jest niezależnym bytem korzystającym z wlasnych mocy, uzdolnień, etc. (samospełnianie się).

A więc pragnę powiedzieć, że religijność jawi mi się tutaj już, jako fenomen objawiający jakość rozeznania tzw. "rzeczywistej rzeczywistośco", nie zaś objawiający jakoweś wewnętrzne projekcje psychiczne!

Formułując tą tezę roboczą rzucam wyzwanie każdemu ateiście, który niechaj wykaże mi na gruncie racjonalnym, że do bycia istotą niereligijną doprowadziło go myślenie zgodne ze standardami dorzecznymi. Uważam w myśl sformułowanej przed chwilą tezy, że człowiek niereligijny nie może prawidłowo używać rozumu i woli. Jakkolwiek brzmi to obrazoburczo, nie chodzi mi o taki efekt, a o zaznaczenie braków, jakie uniemozliwiają mu świadome istnienie i normalne poznanie istniejącej rzeczywistości lub podejmowanie wolnych decyzji. Dlatego też jednakowoż myślę, że wszelkie próby poszukiwania prawdy (Prawdy) są wartościowe i inspirujące, acz mogę wykazać że to nie religijność jest brakiem, skazą na ludzkiej psyche, a jej brak.

Jak później zaznaczę na konkretym przykładzie, religię nieraz stawia się na równi z kulturą, ponieważ to bardzo wygodne stanowisko, taka myśliwska ambona, z której strzela się do bezbronnej zwierzyny, a tymczasem jest to kardynalny błąd rzeczowy w pojmowaniu fenomenu, będącego tematem tego i przyszłych wypowiedzi.
Do kultury przynależą wszelkie zainteresowania rzeczywisością tego świata, natomiast do religii należy wejście człowieka w relację z rzeczywistością transcendentalną Exclamation

tutaj trzeba by zatrzymać się nad pojęciem Transcendencji w ogólności (tu przypomina mi się film "Transcendencja" - polecony przez beast). W świecie ateistycznym, transcendencja (czy też raczej byt transcendentny) jawi się jako rodzaj transcendentnej świadomości, której treść jest przypisywana realnie istniejącej rzeczywistości materialnej, dostrzeganej zmysłami. Czasem mówi się też o emergentnym pojęciu transcendentalnego bytu.
Tutaj materialiści (bo za takich uważam ateistów) wykładają się sami na talerzu, ponieważ byt transcendentalny jest zupełnie inną jakością, jakością pozaczasową, a więc zupełnie oderwaną od bytów przygodnych. Gdyby nie było tak, jak piszę, a było tak, że świat dostrzegalny, mierzalny i doświadczalny zmysłowo ("szkiełkiem i okiem") byłby wszystkim (do tego zmierza ateizm), wówczas nie byłoby żadnej transcendencji nawet interpretowanej negatywnie, jako projekcji psychicznej człowieka religijnego. Rzeczywistość transcendentna nie jest oczywiście odcięta jakoś od świata, bo trzeba by rozpatrywać taki byt (Absolut) w jego własnej kategorii istnienia, a to staje się stanowiskiem deizmu - ponoć najczystszej formy ateizmu. Byłby tu tylko monolog, a przecvież religia u swych podstaw ma dialog, nie monolog.

Ateista zawsze - niejako statutowo - będzie podważał prawdziwość religii. Jest to zagadnienie mega-istotne i nie można go lekceważyć! Od tej strony prawdziwość religii była i jest podważana poprzez stanowisko pragmatyzmu, z którym kazdy z nas styka się niemal w każdej konfrontacji ze światem ateistycznym. Tymczasem przedmiot religii - byt Absolutny (manieryzując metafizycznie), jest realnym istnieniem, jak i najwyższą wartością.
Dlaczegóż to Question

Gdyby tak nie było, każdy wyznawca religii, biorąc ją od strony pragmatyzmu, podchodziłby do niej utylitarnie, ale to zrodziłoby bardzo poważne wątpliwości co do samego przedmiotu działania, osłabiające na tyle motywację działania człowieka religijnego na tyle, że religia obumierałaby systematycznie, a wraz z nią, upadałyby wszystkie systemy działania ludzkiego. Wszelkie odnoszenie się człowieka do Boga byłoby nonsensowne i skazywałoby go na dodatkowe, a i głębsze cierpienia, których każdy człowiek unika ze swej natury. Realnośc przedmiotu religii - Absolutu - jest warunkiem koniecznym istnienia religii Exclamation

Kardynalnym błędem stanowiska pragmatycznego jest to, że widziało ono w religii tylko sferę jakiejś tam wartości, ale traktowano i traktuje się ją nadal, jako drogę do innych wartości, a to jest niezgodne z rzeczywistością, jako iż religia posiada swój własny obszar wartości, które utożsamiają się z Absolutem, mają w Nim źródło i z Niego wypływają. Tu trzeba by mówić nieco dygresyjnie o SACRUM, lecz na razie nieco pozostawię tą kwestię na inny czas, co by nie zejść z drogi meritum.

Tyleż raniące moją duszę, co i zresztą bardzo ograniczone są pewne podstawowe rysy myślenia o religii, których korzenie zapuszczone są głęboko w historii - jak to się zwykle okazuje, ale jest to skrzętnie pomijane, albo ukrywane, albo zawoalowane. Ja to z dziką rozkoszą odkryję, zdemaskuję i zdyskredytuję, bo po prostu nie cierpię ignorancji nazywanej z patosem mądrością, naukowością, czy też myślicielstwem. Zadziwia mnie tylko, jak można uznać nieracjonalne stanowiska za racjonalne, ale to już mój problem ...

Przede wszystkim, w nurcie psychologicznym krytykanctwa fenomenu religii, jedną z największych kłód pod nogi ludzkości religijnej położył znany zapewne choć ze słyszenia Ludwik Feuerbach. Ów kontynuator filozofii Kartezjusza, którą w innych miejsach forum zdyskredytowałem, przyjmował, że przedmiotem filozofii nie moze być byt pozapodmiotowy (np. Absolut), a jedynie psychologiczna zawartość ludzkiej świadomości. Był on czołowym przedstawicielem epoki "Oświecenia" uważając, że człowieka wyjaśnia się bez konieczności odnoszenia go do Boga. Ten koleś stał się wyznawcą własnej wiary, którą można by nazwać ontologicznym materializmem. I tutaj pan Feuerbach wyłożył się dokumentnie, ponieważ w tej naturalistycznej koncepcji człowiek ma być tworem materialnej (jedynie materialnej) - tworem najdoskonalszym ze względu na świadomość, która jakoby decyduje o tym, że może rozpoznawać swoje istnienie, jako część egzystencji całego gatunku.
Wyłożył sie tutaj, ponieważ świadomośc nie jest żadnym bytem explicite i nie jest ona warunkiem poznania, lecz tylko jego aspektem. Pojawia się ona na skutek stykania się z rzeczywistością (z rzeczami), ktora takie poznanie wyzwala (wyzwalając świadomość). Świadomośc tkwi w nas implicite podlegając prawu dojrzewania, doskonalenia poznawczego, czemu nie da się po prostu zaprzeczyć czysto doświadczalnie obserwując doskonalenie się inetelektualne małych dzieci.

Feurbach twierdził, że nieskończoność (swiadomość nieskończoności) rodzi się w głowie ludzkiej w bliżej nieokreślonym przez niego odruchu intuicyjnym, kiedy to jakoby człowiek tworzy sobie wyobrażenia, a które odbijają się w lustrze psychiki, które to - poprzez coraz mocniej zaznaczające się ślady wrażeniowe - nabierają cech realności Iistniejących przedmiotów).
zapewne widzicie, moi Drodzy Czytelnicy, że ów pan - zwany filozofem (nie wiem dlaczego, bo jego poglądy to raczej "mniemanologia"), dał podwaliny pod ewolucjonizm przyrodniczy, skoro "kropkę nad i"postawił mówiąc, że "religia jako taka, należy do dzieciństwa ludzkości" ... Pan Feurbach uważał tedy, że świadomośc religijna to tylko świadomośc samego siebie, która została uprzedmiotowiona, więc religia jest tylko tworem samego człowieka. Świadomość jakiejś nieskończoności (?) świadomości ludzkiej ma być zasadniczą przyczyną przerzucenia w jakieś wyimaginowane zaświaty własnej osobowwości udoskonalonej i oczyszczonej z wszelkich braków, niedoskonałości, a Bóg ma być właśnie tą osobą doskonałą (nami) po projekcji. Nie zostały przy tym przedstawione żadne dane racjonalne za tą tezą, a stała się ona sztandarowym mottem jego pseudo-filozofii stojącej na straży stanowiska, że religia jest faktorem dehumanizującym. Co ciekawe, uważał religię za czynnik wieczny, a nawet za wzniosły produkt ludzkiej psychiki.
Ten człowiek, dający pomost od Hegla do Marksa, może śmiało być nazwany idealistą (totalnie oderwany od rzeczywistości), ponieważ zasadniczym brakiem jego systemu myślenia jest brak gnozeologicznego dostępu do rzeczywistości, którego początkiem stała się jego ignorancja filozoficzna, zgodnie z którą nie zauważył (nie chciał zauważyć?), iz żadna istota przygodna nie nadała sobie samej istnienia.

Niektórzy, tacy jak Wiliam James odrzucili materializm Feuerbacha, wcale ne przekreślając religii samej w sobie, ale potraktował ją w sposób, który i dziś wysuwa sie na czoło interpretacji tegoż fenomenu: czysto pragmatycznie. Trzeba by mu przyznać, że nieco nawet bronił godności człowieka mówiąc, że materializm poniża ją - tu zapewne wszyscy się z nim zgodzimy, czyz nie Question

Jamesa nie interesowała wogóle realność przedmiotu religii. Uważał, że religijny fenomen można by adekwatnie opisywać tylko za pomocą działań doświadczalnych, mierzalnych, nie zaś za pomocą metafizyki, którą - jako przedstawiciela działań spekulatywnych, uznawał za czynnik zakłócający otrzymywane wyniki badań, a nawet zafałszowujące je. Tylko nie bardzo wiemy, na czym ma polegać zakłócająca rola metafizyki bytu realnego dajmy na to w dochodzeniu do standardów dorzeczności myśleia? Sprawa sie rozwiąże, gdy postawi się tezę o tym, że ów lęk dotyczył jego własnego systemu myślenia, a to z tego powodu, że pojmowanie doświadczenia religijnego ma u niego charakter intuicyjny! Dla Jamesa religia była w swym zrębie tworem oscylującym wokół czucia i intuicji właśnie. Uważał on, że w religii wiodącym czynnikiem jest emocja, nie zaś rozum i jego racje, które uznał za wtórne i nie zasadnicze dla tego fenomenu. Tutaj koles popłynął, a w zasadzie to juz odpłynał w świat fantazji, ponieważ wiara zawsze jest zgodą woli na poznanie rozumowe, a nigdy inaczej: nihil volitum nissi praecognitum - nie ma chcenia bez poznania.
Kardynalnym błędem wyznawania takiego emocjonalnego zrębu fenomenu religii jest to, że James podkłada sam sobie nogę. Oto jest tak, że skoro za kryterium prawdy stawia on utylitaryzm, to przecież jest oczywistym, iż człowiek w imię swoiście pojmowanego dobra, nie unika posługiwania się złem, kłamstwem - nawet dla obrony wyższych wartości, a przecież mamy tu podstawową sprzeczność: kłamstwo w służbie prawdy ...
zwracam uwagę, że świadomie mowię tu o sprzeczności oppositio contradictoria, w odróżnieniu od przeciwieństwa oppositio contraria, co ma zasadnicze znaczenie, aby nie wpaśc w pułapkę zastawioną przez Hegla.
"Dzięki" Jamesowi doszło do publicznego, globalnego zrelatywizowania prawdy, uzależnionej od przydatności, a nadto znów nie widać dorzecznego rozumienia boskości.

Na zakończenie tego przydługiego tekstu, do którego musiałem zaangażowac wyjątkowo komputer, muszę zagaić o inną intelektualną porażkę tego świata: o psychoanalityków.
Na myśl przychodzą mi oczywiście: Freud, Jung oraz Fromm, toteż pobieznie o nich napiszę na tyle treściwie, aby już nie przedłużać, a zarazem oddać to, co w ich (nie)myśleniu uważam za rażące, a nawet za skandaliczne.
Freud, jak wiemy, uznawał za kierujące nami popędy biologiczne, poprzez rzutowanie ich na nasze świadome zycie. Stąd też uznawał popęd seksualny oraz destruktywny (ku śmierci) za flagowe. mało tego: całą sfere kultury uważał on za swoistego rodzaju sublimację niespełnionych ludzkic dążeń, z których wiele zostało stłumionych (dlaczego stłumionych?). Niestety, pan Freud przekroczył swe kompetencje (kompetencje to za dużo nawet powiedziane, bo dla mnie był szarlatanem) i owe założenia antropologiczne odniósł do wyjasniania religii. Skoro swoją teorię budował na projekcji podświadomości na świadomość, to i religię wytłumaczył sobie, przenosząc ją do sfery kompensacyjnej - czyli do sfery niespełnionych pragnień i dążeń ludzkich, ustawiając religię obok kultury, a przeciz juz na samym początku wytłumaczyłem, czym rózni się religia od kultury Idea

Ów człowiek tak daleko poszedł w fantazję, że juz niemal z górki przyszło mu upatrywać genezę religijności ludzkiej w kompleksie Edypa. Tutaj znów mamy nawrót do Feurbacha i jego sprowadzania religijności do dziecięctwa w tym sensie pejoratywnym (fizjologicznym, ontologicznym biologicznie). Dla Freuda religia jest tylko wyrazem tęsknoty z ojcem, a sama w sobie daje złudne, iluzoryczne obrazy.
Naprawdę fantastyczne to już bajanie ...

Carl Gustav Jung, jego uczeń, poszedł w nieco innym kierunku, ale również po bandzie. Jego teoria jest tyleż nowa, oryginalna, co raczej uwiarygodniona wymyślnymi konstrukcjami rzekomo przyczynowo-skutkowymi. Oto przeciwstawienie świata wewnętrznego światu zewnętrznemu ma stanowić ramy istnienia człowieka, zresztą bardzo dynamiczne, bo napięte ramy. Można zauwazyć, że owe ramy utworzone przez przeciwieństwa, stanowiące jakoby motor działania (ruch), nieustannie z sobą walczą, a same w sobie nie istnieją. Istnieje tylko to napięcie, wynikłe z ich przedziwnej syntezy. Czy zauważyliście teraz chiński motyw jing-yang Question

Jung obmyslił to tak: świat zewnętrzny to świadomośc zbiorowa (przedmiotym, rzeczy, treść świadomości, wartości, normy), a świat wewnetrzny to nieświadomość zbiorowa (archetypy - jako wynik napięcia pomiędzy sferą popędową człowieka, a duchem - czyli konieczne reakcje na to napięcie).
Co ciekawe, archetypy są dane a priori, lecz pytam ... Dlaczego apriori Question

A priori również przyznał on duszy funkcję religijną, jako psychiczny przejaw działania opartego na wpływie nieświadomości zbiorowej. Dlaczego Question

Fromm nieco zamaskował swoje podejście do religii, uznając ja za wartościowe zjawisko o znaczeniu terapeutycznym, ponieważ wg niego religia to nie jest związana z problemem Boga, lecz człowieka. To człowiek potrzebuje mocy, płynącej z motywacji, ale znów kłania się sprawa uprzednio przeze mnie zaanonsowana: sprawa odsuwania kwestii prawdziwości religii na rzecz jej przydatności.

Wszyscy tu wymienieni skrótowo przeze mnie, są winni ogromnej deprawacji intelektualnej ludu Bożego, nie podejmując w ścislym tego słowa znaczeniu zagadnienia wiary, która przeciez warunkuje podmiotową stronę religii. Pojęcia i założenia, są niepełne, mylnie (i niedorzecznie) ujmowane tak, aby pasowały do ich własnych wynurzeń, zwanych szumnie koncepcjami, systemami.
Taka jest moja wstępna ocena genezy deprawacji społeczeństw od wielu już wieków.

maly_kwiatek · Gość

exe

Bracie maly_kwiatku

maly_kwiatek · Gość

Bracie,
dziękuję za wyjaśnienia, rzucają one trochę światła na zagadnienie stosunku twórców psychoanalizy do religii. Oczywiście te wyjaśnienia są tylko przykładami, nie stanowią kompleksowej analizy.
Niemniej coś jest na rzeczy.
Junga bardzo nie lubią teologowie kościelni, nigdy nie zastanawiałem się dlaczego. A teraz skojarzyłem, że z Junga szeroko czerpie się przy rozwoju świadomości duchowej, Jung jest w tej dziedzinie uważany za jednego z większych mistrzów. Mimo to, a może trochę dlatego, rozwój duchowy zbyt często oddala od Boga zamiast do Boga zbliżać. I to jest zastanawiające - dlaczego?

Będę nad tym pracował.

Jeszcze raz dziękuję i Bóg zapłać Bracie za dobre inspiracje!

exe · Wysłany: Pon 13:00, 06 Mar 2017 Temat postu:

exe · Wysłany: Pią 9:37, 17 Mar 2017 Temat postu:

exe