KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Samuel

Spowiadam się Wam bracia i siostry...

Wszystko zaczęło się pięć i pół roku temu. Byłem świeżo upieczony studentem. Na sylwestra 2009/2010 pojechałem z większą grupą w góry. Poznałem tam fajną dziewczynę. Wesoło mi się z nią rozmawiało, więc postanowiłem się do niej odezwać już w nowym roku. Zaczęliśmy się spotykać i już na pierwszej randce dowiedziałem się, że w przyszłym roku akademickim zamierza wyjechać na wymianę z erasmusa. Pomyślałem sobie, że szkoda i że nie będę się z nią spotykał. Czułem się jednak zbyt dobrze w jej towarzystwie i nie potrafiłem się powstrzymać, żeby się z nią nie spotykać. W końcu zostaliśmy parą. W związku układało się różnie, dopóki był dobrze to świetnie nam się rozmawiało, gorzej jak się kłóciliśmy. Szczególnie na początku potrafiłem urządzić kłótnie o byle co, potem nauczyłem się tego nie robić. Kiedyś powiedziała mi o swoim byłym, że nigdy nikogo tak nie pokocha. Cały związek byłem o tego byłego bardzo zazdrosny, ciągle żyłem wątpliwościami co ona tak naprawdę czuje do mnie. Cały nasz związek stał pod znakiem jej wyjazdu, nie mieliśmy dla siebie za dużo czasu bo ona musiała dużo pracować na uczelni. Wiedziałem że to jest jej największe marzenie, widziałem też ja jestem gdzieś na dalszym miejscu. W pewnym momencie pod koniec roku akademickiego powiedziała mi, że jedzie tylko na pół roku ze względu na mnie (to było kłamstwo do którego się potem przyznała, po prostu był jakiś błąd w papierach) wywiązała się jakaś sprzeczka bo ogarnęło mnie przerażenie, że rezygnując ze swoich marzeń będzie ze mną nieszczęśliwa. Wyszło jakoś dziwnie tak, że zerwaliśmy chociaż oboje tego nie chcieliśmy. Mówiła mi, że musimy wszystko poskładać na nowo, latałem za nią, ale nic w temacie się nie ruszało. Pojechałem za nią w góry, olewała mnie, aż pewnego dnia powiedziałem jej że kończymy to. Następnego dnia napisała mi bardzo emocjonalny list, że mnie kocha i że przeprasza że to tak wygląda (słowa kocham i przepraszam rzadko przechodziły jej przez gardło). Potem dalej próbowaliśmy to ponaprawiać, ale nic nie wychodziło. Każde wróciło do siebie na wakacje. Codziennie do niej, a ona nie miała czasu (chęci) rozmawiać. Pewnego dnia dzwonię do niej i okazało się, że pakuje się do wyjazdu następnego dnia, zapytałem co z nami, odpowiedziała „nas nie ma, z nami koniec” i się rozłączyła. Pozostała mi masa wątpliwości. Co ona czuła, dlaczego stało się tak jak się stało, jakie jest jej spojrzenie na to wszystko, kiedy zdecydowała że to już koniec, dlaczego tak się zachowała itd. Wpadłem w obsesję poznania prawdy. Znałem jej hasła internetowe, bo kiedyś mi powiedziała bo podpatrzyła mi moje. Zacząłem regularnie ją szpiegować w nadziei że się czegoś dowiem, nie dowiedziałem się wiele. Męczyły mnie wyrzuty sumienia, nie potrafiłem sobie patrzeć w oczy. Czasem udawało mi się wyrwać z obsesji i tego nie robić, ale szybko do tego wracałem. Jednocześnie co jakiś czas pisałem do niej jakieś żale oskarżenia, wszystkiego czego oczekiwałem to, że odbędzie ze mną jedną szczerą rozmowę. A ona w ogóle nie chciała w ogóle wracać do tematu. A to było wszystko czego potrzebowałem. Dodatkowo uważała, że moje pretensje są z powietrza, że zachowała się porządku wobec mnie, że nie miała obowiązku informowania mnie o swoim wyjeździe bo i tak nie byliśmy razem. Bardzo ciężko to przeżywałem. W końcu po kilku miesiącach udało i się wyrwać z tego i przestałem ją szpiegować, co nie znaczy że przestałem cierpieć. Minęło kolejnych kilka miesięcy i coś mnie podkusiło, że jeszcze raz sprawdzić jej internetowe konta, wiadomości. Przeczytałem tam coś co bardzo źle o niej zaświadczyło (chociaż raczej była to nie prawda, bo ona przed ludźmi udawała kogoś innego niż jest. Więc wiedząc to wiedziałem że dobór słów jest mocno przesadzony i kontekst jest trochę inny). Dowiedziałem się też że parę miesięcy wcześniej chciała wrócić do swojego poprzedniego chłopaka (o którego byłem tak zazdrosny i miałem wiele wątpliwości), że wykryto u niej wzw C, a nie poinformowała mnie nawet, a przecież byłem narażony na zakażenie (do dziś pamiętam jak raz całowałem ją w skaleczenie). Pomyślałem sobie, że zemszczę się za całe moje cierpienie i napisałem anonimowo maila do jej matki co tam ona wyprawia (odnośnie tej dwuznacznej informacji którą przeczytałem). A jednocześnie odezwałem się do niej i poprosiłem o spotkanie. Chciałem z nią osobiście pogadać i zobaczyć czy wszystko u niej w porządku czy ciągle jest tą fajną dziewczyną którą znałem. W ostatnim momencie ona odwołała spotkania, ja jej zacząłem robić wyrzuty i powiedziała i o tym maila ja wszystkiemu zaprzeczyłem i to była nasza ostatnia rozmowa. Potem jeszcze cierpiałem kilak miesięcy (łącznie 1,5 roku), aż w końcu udało mi się jakoś uspokoić. Potem studia pochłonęły mnie zupełnie, chociaż miałem to wszystko gdzieś z tyłu głowy, chyba codziennie mi gdzieś tam przez myśl przebiegała. Starałem się o tego nie rozpamiętywać. Parę miesięcy temu przyśniła mi się, byłem zdziwiony, no ale nic. Potem znowu, zacząłem o tym myśleć , ale przestałem. Potem znowu dwa razy i zacząłem przeżywać wszystko od początku. Wyrzuty sumienia, złość, smutek. Postanowiłem się do niej odezwać, ale mi nie odpowiedziała. Wysłałem jej dwa maila w których były jakieś ogólniki. Cierpię bardzo, dręczą mnie wyrzuty sumienia z powodu tego co zrobiłem. Czasem jest mi smutno gdy pomyślę jak ona mnie potraktowała. Czasem czuję złość. Czasem tylko jakkolwiek się uspokajam. Nigdy nie potrafiłem jej ta naprawdę wybaczyć, bo nigdy nie przyznała, że źle mnie potraktowała i nigdy mnie nie przeprosiła. Często siedzę i płaczę, prawie cały czas o tym myślę. Czuje obrzydzenie do samego siebie przez to co jaj jej zrobiłem. Za mną jest 10 lat ateizmu, ale pewnego dnia obejrzałem świadectwo Marcina Boczka. Wywarło na mnie ogromne wrażenie. Pomyślałem że mi też Bóg może pomóc, ale nawet wstydzę się do niego modlić. Nie chcę go prosić o pomoc, bo nie zasługuję na nią. Żeby ona mi wybaczyła, to musiałby się wydarzyć prawdziwy cud, ale tylu dobrych ludzi go nie doświadcza. Wymyśliłem sobie, że pojadę do Marcina Boczka i on mi powie coś sensownego. Dowiedziałem się gdzie mieszka, pojechałem na stopa, nie zastałem go. Było późno, a musiałem już wracać, więc nie czekałem aż wróci. Potem wymyśliłem sobie że zadzwonię na telefon zaufania „Jezus Cię kocha”, ale odebrał ktoś tak jakby do zupełnie prywatnej osoby się dodzwonił, nie wiedziałem co powiedzieć i się rozłączyłem. Jedyne czego pragnę to własna śmierć, takie czuje brzydzenie do siebie i tak cierpię. Nie zabiłem się chyba tylko ze względu na rodziców. Prosiłem Boga o śmierć, ale zrozumiałem, że z powodu gnoju jaki sam sobie w życiu narobiłem skazałbym moich rodziców na cierpienie. Poszedłbym do spowiedzi, ale przecież nie będę jakiemuś za przeproszeniem staremu dziadkowi przez kratkę trukał o co mi chodzi przez godzinę bo co najmniej tyle by zajęło opowiedzenie wszystkiego (gdybym miał powiedzieć wszystko co mi na sercu leży, co mnie boli to byłoby to kilka godzin, to jest bardzo długa historia), a poza tym czuję że bez jej przebaczenia nigdy się od tego nie uwolnię. Dzisiaj jestem tutaj i już zupełnie nie mam pomysłów co ze sobą zrobić i nie mam już sił. Każdy oddech jest dla mnie męką.

exe

MariaMagdalena

exe

Jaśmina · Gość

Ja może trochę z innej beczki , jednak też w temacie . Nie należy ulegać rozpaczy . Ona jest gorsza od samego grzechu. Jak to zauwazył Jan Karpatos, mówiąc ;
, że rozpacz jest czymś gorszym niż grzeszenie . Gdy Judasz (...) popadł w rozpacz, wróg rzucił sie na niego i założył mu sznur na szyi. Gdy Piotr natomiast (...) doznał upadku nie uległ (...) rozpaczy.

Andy72

Jaśmina · Gość

Jaśmina · Wysłany: Pią 14:41, 20 Mar 2020 Temat postu:

Bowiem gorszy jest ten, kto ukrywa grzech, niż ten kto grzeszy. Ten, kto grzeszy, może prosić o przebaczenie. Lecz ten , kto nie wyznaje grzechu... nigdy nie zostanie rozgrzeszony. Nigdy !.