KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

RELACJE

Aby dojść do rozwiązania problemowego zagadnienia źródła przyczynowania wszystkiego, a więc nawet to, co możemy nazywać złem i czy ma w tym jakąś rolę Bóg, musimy dokonać pewnych zasadniczych rozróżnień dotyczących wzajemnych powiązań zarówno pomiędzy ko-"elementami" bytowymi, infra-"elementami", jak i powiązań pomiędzy bytami. Mamy zarówno prawo, jak i jeszcze bardziej obowiązek przeprowadzić taką analizę, gdyż samo rozważanie zarzucanego przez ateistów Bogu udziału w trwaniu i w swoistej autoryzacji zła wśród stworzeń, opiera się na jakiejś relacji.

Przede wszystkim zacząć należy od właściwego określenia, czym relacja jest. Jest więc ona swoistym bytowaniem "pomiędzy", bytem niesamodzielnym, wspierającym sie na bytach samodzielnych. Jeden z tych bytów unum jest podmiotem relacji, nadawania relacji actio, a drugi byt aliud jest kresem relacji, odbierającym działanie passio.

Można powiedzieć, że relacja jest przyporządkowaniem jednego bytu do drugiego - ordo unius ad aliud. Ważnym jest również jest wiedzieć, że podmiot i kres to nie są pojecia zamienne z przyczyną i skutkiem, ponieważ relacja nadawana przez podmiot ani nie tworzy kresu, ani nie stwarza, lecz ten kres juz istnieje, bo tylko z powodu istnienia już kresu, który moze nawiązać więź z podmiotem.

Widać, że naturę relacji wyznaczają podmiot i kres. Nawet nie tyle wyznaczają, co są podstawą wykrycia relacji i jej natury, a więc tego, czym owa relacja jest.

I tu należy pamiętać o tym, że drogą ślepą i błędną staje się rozpatrywanie relacji samej w sobie. Dokonujemy wówczas nieuprawnionej reizacji czegoś, co rzeczą nie jest. W literaturze filozoficznej oznacza się takie urzeczawianie nie-rzeczy, trudno przekładalnym pojęciem a parte rei. Takie to właśnie zabiegi sztucznego ekstrahowania relacji, z powodu ich powszechności, stoją za wyrobieniem w społecznym odbiorze przekonania, iż relacje są tylko czymś wymyślonym. Czując, że efekt takiej reizacji jest zgoła nienaturalny, zaczynają ludzie szukać na siłę osobnej racji dostatecznej istnienia takiej relacji, przypisując jej status osobnej struktury.
Takie to działania prowadzą do paradoksów, z których sztandarowym może być przypisywanie relacji poznawczej bytom niemającym władz poznawczych.

Pamiętajmy więc z tej pierwszej odsłony, że relacja jest prawidłowo wyznaczana w pierwszej mierze poprzez jej podmiot i kres.

exe

RELACJE WEWNĄTRZBYTOWE

Relacje mogą być wewnątrzbytowe (przez wzgląd na jedność pryncypiów tworzących byt) oraz zewnątrzbytowe, czyli kategorialne (przez wzgląd na odrębność bytów).

Relacje wewnątrzbytowe są tu relacjami transcendentalnymi, które - jak wspomniałem ciut wyżej - jednoczą byt. Podmiotem i kresem relacji transcendentalnej są odpowiednio: akt i możność, ktore to wzajemnie siebie warunkują i tylko w tej relacji można mówić o ich realności, a o nich z osobna jedynie a parte rei. Akt urealnia i aktualizuje możność, nadając bytowi - jako jego forma - tożsamość, okresloność. Natomiast możność wywołuje w akcie ograniczenie, zindywidualizowanie bytu poprzez uczynienie aktu aktem tylko tej możności, współtworzącej byt jednostkowy. Mamy więc relacje pomiędzy wszystkimi pryncypiami wewnętrznymi.

exe

RELACJE ZEWNĄTRZBYTOWE (KATEGORIALNE)

Relacje kategorialne są zawsze zewnątrzbytowe, natomiast mogą one być realne lub myślne.

Tu zajmę się tylko relacjami realnymi, ponieważ metafizyka nie zajmuje się zasadniczo relacjami myślnymi jako takimi, względnie po to tylko, by wyróżnić relację realną.

Relacje kategorialne realne, bo wyznaczane przez wewnętrzną strukturę bytu (istnienie i istota), mogą być istnieniowe i istotowe.
Tu muszę zauważyć taką oto rzecz, bardzo znamienną. Otóż należy ściśle odróżnić własności transcendentalne bytu (przejawy istnienia bytu, sposoby istnienia bytu,) od relacji transcendentalnych (ktore zawsze są wewnatrzbytowe, stąd przysługują wszystkim bytom), i od relacji kategorialnych budowanych na własnościach transcendentalnych, które to relacje są zawsze zewnątrzbytowe, ponieważ nie przysługują wszystkim bytom i w tej samej ilości, jakości.

Relacje kategorialne mogą być istnieniowe:

1. pomiędzy samoistnym (niezależnym) aktem istnienia, a zależnym (stworzonym) aktem istnienia.

2. relacje osobowe, oparte na własnościach transcendentalnych realności, dobra i prawdy. Odpowiednio są to miłość, nadzieja i wiara.
Na tych relacjach opiera się zarówno humanizm, jak i religijność.
Na wspomnianych transcendentaliach realności, dobra i prawdy opiera się poznawanie niewyraźne (in actu confuse rzeczy, nazywane mową serca, odpowiedzialną za powstawanie wizji prawdy. Relacje osobowe są dwukierunkowe i są warunkiem obecności, współprzebywania, współotwarcia i upodobnienia. Zauważmy, że owo upodobnienie jest istotą poznawania poprzez tworzenie tzw. relacji intencjonalnej, gdzie intellectus in actu, est intellectum in actu.

3. relacje nieosobowe, są zawsze jednokierunkowe i ukazują byty w spotkaniu z nimi (zauważmy, że tylko w relacji osobowej spotkanie przeradza się w obecność).

Relacje istotowe to relacje zazwyczaj jednokierunkowe, w których byty odbierają siebie za pomocą własności kategorialnych.

Na relacjach istnieniowych osobowych i nieosobowych, oraz na istotowych, nie będę się teraz dłużej zatrzymywać, ponieważ nie wnoszą one istotnego wkładu w odpowiedź na kwestię problemową, podniesioną na wstępie tematu.

exe

RELACJA KATEGORIALNA ISTNIENIOWA SPRAWCZA- KLUCZ DO ROZWIĄZANIA PROBLEMU

Nas interesować bedzie relacja istnieniowa sprawcza, która zachodzi - jak wspomniałem wyżej - pomiędzy samoistnym aktem istnienia, a zależnym aktem istnienia zapoczątkowanego aktu istnienia.

Ta relacja nie jest relacją sensu stricto, lecz jest cechą lub skutkiem spowodowanym przez istnienie samoistne w istnieniu stworzonym. Wygląda to w ten sposób, że byt jednostkowy, zapoczątkowany przez ten zależny (stworzony) akt istnienia, wskazuje swą realnością na pochodność od niezależnego, samoistnego aktu istnienia. Mamy więc tutaj do czynienia z relacją sprawczą, jako skutkiem "wyrytym" w istnieniu stworzonym. Nie dziwi więc, że Bóg powiedział:

"Oto wyryłem cię na obu dłoniach,
twe mury są ustawicznie przede Mną." (Izajasza 49,16).

Nie możemy więc tutaj powiedzieć, że zależny akt istnienia bytu jest zapodmiotowany w samoistnym istnieniu! Inaczej, należy tu powiedzieć, że mamy tu do czynienia z aktem stwarzania, ponieważ akt samoistnego istnienia urealnia istotę w taki sposób, że przygodnego bytu nie wyprzedza żadne zewnętrzne wobec niego tworzywo. Mówi się wówczas o różnicy, wedle której tworzenie przez przyczyny stworzone jest li tylko productio rei ex nihilo sui, natomiast stworzenie w sensie aktu stworzenia, jako productio rei ex nihilo et subiecti, odnosi się nie tylko do materii, ale i do formy.
Możemy o tym przeczytać w temacie "O Trójcy Świętej".

Dlatego też można to podsumować metafizycznym językiem, że Bóg jest zasadą faktu, nie zasadą czynu - Deus est principium facti, non actionis. Bardziej kolokwialnie mówiąc, przypomnę stare adagium: "Bóg nic nie robi, ale wszystko jest zrobione".

Czynienie Boga przyczyną sprawczą zła jest tragiczną konsekwencją stanowiącą pokłosie platońskiego i neoplatońskiego widzenia świata, a potem konsekwentnego powielania arystotelizmu, który u schyłku sredniowiecza rozwijał Awicenna i Jan Duns Szkot, wedle którego Bóg jest wyłącznie przyczyną sprawczą świata. Zagubiło się całkowicie pojmowanie Bożego działania, jako stwarzania wedle Jego woli. Taka "drobna" nieuwaga, a skutki są potworne !!!

Bóg został obarczony sprawczością dobra i zła, powodzeń i niepowodzeń, szczęścia i nieszczęścia, cierpienia i radości.

Zgodnie z arystotelizmem, uznano stwarzanie za przejaw relacji ruchu, relacji, gdzie zewnętrzna przyczyna sprawcza (w chrześcijaństwie YHWH), oddziaływuje na materię wewnątrz bytu, jako wewnętrzną przyczynę substancji, wywołując w niej wewnętrzny kres w postaci formy i zewnętrzny kres w postaci przypadłości. Zarówno forma, jak i przypadłości, są w arystoteliźmie wyłaniane z materii, co właśnie jest ruchem. Mamy tu do czynienia z odziedziczonymi jeszcze po Platonie metodami: dialektyczną i apofatyczną (odróżniania i porównywania), które stoją u podstaw teorii emanacji boskiej w bytach, oraz będącej milczącym, ale fundamentalnym, założeniem darwinowskiego ewolucjonizmu przyrodniczego w aspekcie powstawania życia i gatunków.

Tutaj też możemy zrozumieć, dlaczego sakrament pokuty działa ze skutkiem natychmiastowym. Publikuję rozwazanie o tym w temacie "Natychmiastowość działania rozgrzeszenia

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
🛐✝️

uel

Bardzo to mądre Bracie Exe.

Jak jednak wytłumaczyć tym którzy w miejsce Boga stawiają osobę Szatana ? A wszelkie tłumaczenia i historie o buncie Lucyfera uważają za wymysł Kościoła zrównany z ideologią lub sektą ? Czy systemowe demonizowanie religii i pozareligijne "rozgrzeszanie" wszelkiego zła i niemoralności nie doprowadziło do tego że nawet uczciwe źródła mądrosci i wiedzy są podejrzane ?

Dziś sama definicja Bóg jest niejasna. Bóg kojarzy się z surowym tyranem. A szatan jest przedstawiany w popkulturze, jako Chrystus, jako ktoś pokrzywdzony przez Boga. Dziś wielu ludzi chyba nie widzi że zatraca się w dziełach swoich rąk, w dziełach swoich urojeń i fantazji, które to fantazje opierają się na tym co grzeszne, a które wznieca szatan. Patrzy się źle na Boga że zakazuje grzeszyć ale nie pochwala się Boga za to że daje wolną wolę , że daje życie, że chce dobra i wolności człowieka. Dziś największą wartością nie jest Bóg który chce dobra, ale ten który pozwala grzeszyć, usprawiedliwia grzech chociaż nie ma do tego najmniejszego prawa bo zajmuje całe piekło i rzesze upadłych duchów.

exe