KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

TOMASZ-V.A.D · Gość

Jak narazie to 41 i uszkodzony kregosłup. Na szczęście mogę chodzić. Nie mogę go jednak nadwyrężać dźwiganiem i innymi wysiłkowymi czynnościami. Tak wszystko z umiarem. Przy 4-rce dzieci takie całkowite unikanie przeciążania kregosłupa jest raczej nie możliwe, ale staram się choc trochę powstrzymywać się od ciężkich prac.

Tak więc do starości jeszcze mi trochę brakuje. Ile Bóg mi pozwoli pozyć i czy dopuści do mnie starość - trudno powiedzieć, ale nie obawiam się starości, obawiam sie tylko nagłej śmierci i tego, że mogą nie zdążyć się wyspowiadać przed śmiercią.

Duśka · Gość

Palma

Kościół naucza, że jeśli się jest w stanie łaski uświęcającej to nie ma się czego bać.

Duśka · Gość

Dlatego najpewniejsza metoda to zaraz po dokonaniu grzechy ciężkiego iść się wyspowiadać . :wink:

TOMASZ-V.A.D · Gość

Tak, to jest bardzo ważne, aby nie czekać długo ze spowiedzią. Są jednak sytuacje, że ludzie nie zdążą pójść do spowiedzi i takiej śmierci bym nie chciał.

Duśka · Gość

TOMASZ-V.A.D · Gość

Owszem. Spowiedź jest przecież ratunkiem dla każdego grzesznika. Po przez spowiedź jednamy się z Bogiem prosząc o przebaczenie naszych grzechów. Tylko jest tutaj jeden problem - często zapominamy o grzechach, mówimy te, które często popełniamy a jest jeszcze wiele innych, może nawet ciężkich. Dlatego konkretny rachunek sumienia jest konieczny, aby nie przyjmować potem Komunii w stanie grzechu. No i oczywiście w skład spowiedzi wchodzi również zadość uczynienie bliźniemu lub przynajmniej pojednanie się z nim.

Duśka · Gość

Nie wiem jak wy , ale ja codziennie przed snem robię taki mały rachunek sumienia , z tego co zrobiłam za dnia i w trakcie spowiedzi jeszcze samo mi się nasuwa , tak ,że to jest dobra metoda według mnie . :wink:

TOMASZ-V.A.D · Gość

I to ci się chwali. Przynajmniej wiesz jakie masz grzechy i co z nim robić trzeba. Tak trzymaj. Jesteśmy grzesznikami, ale płaszcz Bożego miłosierdzia jest wielki i ponad naszymi grzechami, tzn, że Bóg może nam naprawdę różne grzechy wybaczać, nawet te ciężki, aby widział w nas poprawę. Ja robię skromny rachunek sumienia, jakoś trudno mi się zebrać na ten konkretny - z tym spory dylemat, ale wiem, że muszę przynajmniej raz na jakiś czas zrobic taki właśnie rachunek, aby całkowicie się oczyścić z tego co mnie niszczy, zabija.

Siedzenie w ciężkich grzechach to tak jak pływanie w szambie: śmierdzi.

Duśka · Gość

Ale my chyba zeszliśmy z tematu . Piszemy nie na temat w tym temacie :?

TOMASZ-V.A.D · Gość

Tylko po częsci, bo temat dotyczy starości a to wiąże się ze śmiercią a przed śmiercia dobrze jest się wyspowiadać, prawda? Umieranie w stanie grzechu nie jest dla nas korzystne. Starość jest tym czasem właśnie, kiedy trzeba rozważać ten moment odejścia, przygotować się do niego i być gotowym. Ludzie starsi cierpią nie tylko z powodu chorób, ale także z lęku przed odejściem. Nie są często gotowi do takiego faktu, może nawet mają bardzo obciążone sumienia. Przeraża ich bardziej to co sie z nimi stanie po śmierci niż jakaś samotność, choć i ona boli - szczególnie na starość.

Mnie jednak szokuje to co sie dzieje z najbliższymi osobami: rodzicami, dziadkami, którzy przez wiele lat pomagają, zajmują się wnukami gdy sa małe a potem ląduja w domu starców lub domu opieki, bo ani wnuki, ani dzieci nie chcą sie nimi zająć. Co ciekawsze - często jest tak, że to ci biedniejsi predzej zostawią rodziców w domu rodzinnym niż ci bogaci, którzy oddadzą swoich rodziców, dziadków do takich placówek, bo nie ma czasu sie nimi zajmować, kariera wazniejsza, nie pasują też do eleganckich domów, gdzie przychodzą może goście na poziomie.

To także dla takich starszych ludzi jest wielkim cierpieniem.

Duśka · Gość

Starość to duże ograniczenia , w tym demencja starcza, bardzo uciążliwa choroba . Ludzie młodzi nie radzą sobie z takimi osobami , z dziadkami czy rodzicami. Wolą często zapłacić i mieć spokój , wiedząc ,że inni dla pieniędzy zaopiekują się nimi. Bogatszych stać na ośrodki , biedniejszy zostawiają w domu , u mnie to jeszcze wynajmują kogoś do doglądania -odpłatnie , poza emeryturą , jeszcze państwo dokłada . Nie wiem czy to jest dobre, ciężkio mi sie wypowiedzieć . Człowiek starszy potrzebuje spokoju , może lepiej jak jest sam , niż mieszkając w rodzinnym domu z całą gromadką i małymi dziećmi. Wydaje mi się ,że wtedy taki staruszek sie męczy.

Duśka · Gość

Krąży stereotyp ,że starośc Bogu się nie udała . Wydaje mi się ,że jest ona konsekwencją grzechu i raczej Bóg nie miał w planie starości . Także to ,że starośc jest czasem nawróceń . Co do tego nie jestem pewna . Niektórzy odbierają to jako drogę poniżania człowieka. I tego nie bardzo rozumiem . :?

exe · Wysłany: Nie 19:45, 20 Mar 2016 Temat postu:

Duśka · Gość

Jak Bóg da i dożyje starości to będę czytała ksiązki i spała. Tak wyobrażam sobie starośc , zresztą tak zaobserwowałam u ludzi odwiedzając ich . :wink:

62Krzych · Wysłany: Nie 21:39, 20 Mar 2016 Temat postu:

Duśka · Gość

Jezus powiedział ''Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz''.
Nie bardzo rozumiem znaczenie tych słów. Co Jezus miał na myśli Question

exe · Wysłany: Czw 7:31, 31 Mar 2016 Temat postu:

Ja rozumiem to w myśl Psalmu 102, a szczególnie :
"Siła moja w drodze ustała, dni moje uległy skróceniu.
Mówię: Boże mój, nie zabieraj mnie w połowie moich dni: Twoje lata trwają poprzez wszystkie pokolenia.

Ty niegdyś założyłeś ziemię i niebo jest dziełem rąk Twoich.
Przeminą one, Ty zaś pozostaniesz.

I całe one jak szata się zestarzeją: Ty zmieniasz je jak odzienie i ulegają zmianie, Ty zaś jesteś zawsze ten sam i lata Twoje nie mają końca.

Synowie Twoich sług będą mogli osiąść na stałe i potomstwo ich będzie trwało wobec Ciebie." (Ps 102, 24-29)

Duśka · Gość

''Starośc'' to zmierzenie się ze swoimi niedomaganiami, czas próby , czas reflekcji.

PANIE, CZY TO JUŻ STAROŚĆ...

Panie, starzeję się, a starość jest trudna.
Nie mogę już biegać ani chodzić szybko,
nie mogę dźwigać ciężarów,
ręce mi się trzęsą i oczy się męczą czytaniem.
Pamięć słabnie i gubi daty i nazwiska...

Starzeję się i więzy uczuć nawiązywane przez lata
rwą się i gubią. Tyle osób znanych i kochanych
odeszło stąd do Ciebie na zawsze.
Z każdym dniem jestem coraz bardziej sam
z moimi wspomnieniami – z tym, co przecierpiałem
i co trwa w moim sercu...
Zrozum mnie. Panie! Ty nie doświadczyłeś starości.
Modlę się niekiedy o rychłą śmierć,
bo życie moje zda się bez pożytku.
Nie masz racji, mówi Pan. Serce ludzkie,
nawet kiedy bije słabo, może kochać,
a miłość w słabym ciele może być mocna i czysta.
Spójrz na moją Matkę, kiedy stała we łzach u stóp krzyża,
tak boleśnie słaba i bezradna.
Jedynie Mnie Ojcu ofiarowała za was wszystkich
i tak ze mną zbawiała ten wasz świat.
Teraz Ty z Nią razem pod krzyżami świata
zbieraj wszystkie cierpienia ludzi,
wysiłki i radości, aby były ofiarowane a nie zmarnowane.
Uwierz mi, mówi Pan, twoje życie może być pożyteczne,
jeśli zgodzisz się trwać wśród mroków wieczoru
i nadchodzącej nocy.
Razem z cierpieniami starych i samotnych ofiaruj
twoje cierpienia, samotność i niemoc,
połącz je z moją samotnością i niemocą Wielkiego Piątku.
Tak będziemy razem, ty i Ja, zbawiać ten świat. Trzeba.

:wink:

exe · Wysłany: Czw 12:40, 31 Mar 2016 Temat postu:

Myślę, że istotnym zebraniem naszych opinii będzie Psalm 71 , będący prośbą o szczęśliwą starość , do którego odmawiania zachęcam.

exe

inquisitio

Prawdziwe.

exe

maly_kwiatek · Gość

Starość to dla mnie wciąż wielka Tajemnica.
Żyjemy w takich czasach, w których ludzie umierają dojrzali ale niekoniecznie starzy, przynajmniej w moim otoczeniu tak mi wygląda.
Wizerunek niedołężnej starości znam z obrazów filmowych i może z 1-2 zaledwie przykładów w rodzinie.

To bardzo ładny obraz rozświetlonej starości narysowałeś, exe.
Jednak nie każda starość taka jest.
Są starości pełne nierozwiązanych wcześniej problemów, konfliktów, także konfliktów bieżących, których nie da się albo nie chce się utopić w modlitwie i oddać już Bogu. Takie też są.

Zdarza się, ze człowiek, który przeżył godnie cały okres życia zawodowego, na starość popada w niedostatek, z uwagi na niską emeryturę, albo jakieś niepotrzebne kredyty, nieuzasadnione żyrowania pożyczek, kradzieże lub pożary.
To swoiste doświadczenie totalnego ogołocenia ze środków materialnych i dóbr, do których człowiek przywykł w ciągu życia. A wtedy też trzeba umieć żyć i odnaleźć swoją własną misję w tym właśnie ubogim życiu.

My, młodsi, szczęśliwsi i bogatsi, lub raczej mniej ubodzy, zróbmy wszystko, by nasi starsi nie popadali w depresję wywołaną swoim rzekomym brakiem przydatności. Stara babcia czy dziadek zawsze mogą się spełniać opowiadaniem wnukom i prawnukom bajek i historyjek, albo w modlitwie, choćby takiej, której nie słyszy nikt poza Bogiem.
Dajmy im odczuć, że dobrze, że są wciąż z nami.
Gdy starsi są uciążliwi z różnych powodów, traktujmy to jak nasze środki pokutne i życiowe budujące w nas cnoty cierpliwości i miłości pomimo wszystko.