KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

uel

Witajcie . Czy spotkaliście się z sytuacją czy to kręgach katolickich , wspólnotowych z taką postawą że niekiedy ktoś uczyni wam krzywde , zło , kłamstwo i co gorsza tego nie dostrzega albo jest świadom że sprawił wielkie cierpienie a później odwraca kota ogonem zasłaniając się że ma wolną wolę ? Że jakby coraz częściej probierzem wiary we wspólnotach jest radość i dobra zabawa pomimo wszelkiej nieuczciwości i niestałości woli w decyzjach i obietnicach ? Coraz częściej niestety dochodze do wniosku że we wspólnotach katolickich i duszpasterskich Bóg odgrywa rolę tylko poboczną jako obrońcy dobrego humoru

Coś takiego mnie spotkało , zadawałem się z pewną osobą , wspolnie odmawialialismy rożaniec , chodzilismy czasem do kościoła , podobne poglądy i przeciez ta sama wiara , wszystko wydawało się obiecująco , umowilismy sie nawet ze jak beda jakieś problemy to sobie bedziemy wyjasniać i rozmawiać , niby było wszystko ok aż w końcu ta osoba postanowiła zakończyć relacje ze mną , mówiąc że nie żałuje podjętej decyzji . Zostałem obwiniony w dodatku że naruszam wolność tej osoby , za to że z bólem przyjąłem taki obrót sprawy o 180 stopni , bo mi na tej osobie zależało i mi była bardzo bliska . Do dziś ciężko mi się pozbierać , wszystkie 3 części różańca stały się dla mnie częściami bolesnymi przez to że radość ze wspolnego odmawiania różanca z tą osobą i wdzięczność wobec Boga była bardzo duża , więc adekwatnie strata była dla mnie ogromna , jakby również i Bóg mnie zostawił . I nigdy nie wyobrażałem sobie że mógłbym zostać oszukany "zdradzony" z osobą z którą się modliłem z którą przystępowałem do Komuni a z tych względów ta osoba mi była bliska . Jednak że stało co się stało , ponowne zaufanie jakiejś kobiecie staje się nie możliwe a nawet probierzem aby zaufać nie mogą być już praktyki pobożne czy przynależność do wspolnoty czy chodzenie do kościoła. I już dla mnie nic nie jest wyrazem prawdomówności danej osoby.

Niepokoi mnie bardzo postawa że pobożności używa się do realizacji swoich planów , że nawet jak ktoś chce zerwać kontakt to znajdzie wymówke i usprawiedliwienie w postaci chrześcijanskiej "wolnej woli " . Bardzo ubolewam jak wiele się czyni aby zewnętrzna forma pięknie wyglądała , aby otaczać się wieloma ludzmi , aby ciągle się cieszyć , a jednak to wszystko dziś mi przypomina

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo podobni jesteście do grobów pobielanych, które z zewnątrz wyglądają pięknie, lecz wewnątrz pełne są kości trupich i wszelkiego plugastwa. Tak i wy z zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, lecz wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości. Mt23 27-28

Zmieniłem kolor czcionki w tekście cytującym Jezusa na niebieską, dla lepszego odbioru - MK

Niczego tak się jednak nie obawiam jak utraty osobistej miłości nie tylko do Boga ale i do ludzi . Bo trudno wystawiać się na zranienia , zostać zranionym , jeśli my własnej miłości nie ofiarujemy innym . A im więcej miłości komuś ofiarujemy i im bardziej jest odrzucana , to w końcu może dojść do nienawiści siebie , ludzi , Boga ? Że po ludzku trudno będzie uwierzyć w miłość nawet od Boga ? Naprawdę nieraz człowiek tyle razy się poświęcał , myśląc z nadzieją a tu za każdym razem zdrada i odrzucenie , wymiganie się , i wydaje mi się czasem jakby sam Bóg odrzucał Neutral

. I co robic uciekać w samotność aby nabrać duchowe siły , czy wychodzić do ludzi narażając się na dalsze odrzucenia , z jednej strony człowiek jest ostotą społeczną a z drugiej strony spotykanie zawodów popycha człowieka do samozniszczenia i brak wiary w jakiekolwiek dobro pomimo że żyjemy w katolickim kraju.

Jaśmina

Szklanka może być do połowy pusta albo pełna. Lepiej, żebyś widział to drugie.

exe

Porzekadło ludowe mówi:
"W samotności nie nabiera sie charakteru"

Jest ono prawdziwe, ponieważ, aby móc żyć w samotności z Bogiem, trzeba najpierw osiągnąć mistrzostwo w życiu wspólnotowym z ludźmi., co dzieje die poprzez zarówno rozwijanie cnót moralnych, jak i dzięki darom cnót teologalnych, bez których cnoty moralne same w sobie nie wystarczają.

Pobożność nie jest tym samym, co wiara, zaś ufność ludziom nie jest efektem treningu, a jest efektem zawierzenia Bogu poprzez Maryję. Jeśli zawierzasz Bogu, wówczas rezygnujesz z siebie. Chowają w sobie nieufność, wskazujesz samemu sobie, że jeszcze masz do zrobienia jakieś konkretne działania na drodze do pokory, co związane jest z tym, że nadal uważasz siebie za kogoś.

Im bardziej jesteśmy kimś dla siebie, tym mniej miejsca dla Ducha Świętego - taka jest prawidłowość w życiu duchowym.

Tymczasem więc uległość Duchowi Świętemu wymaga rezygnacji całkowitej z siebie, a więc również ze swych zranień. Nie można dopuszczać, aby wpadać raz po raz w te same wyżłobione przez innych ludzi koleiny w naszej psychice. Nie jesteśmy pojazdami szynowymi, abyśmy mieli się kierować tam, gdzie tory prowadzą. Czyż nie, Bracie?

uel

Dziękuje za odpowiedzi Bracia i Siostry Smile

exe

Dwie sprawy, które rzucają mi się w oczy, Bracie.

Otóż miłość jest zwieńczeniem cnót teologalnych jest cnotą własną s serce, którą można doskonalić poprzez czyny miłości w życiu wspólnotowym. Mistrzostwo życia wspólnotowego nie oznacza doskonałości absolutnej w miłości, lecz oznacza doskonałość ewangeliczną w cnotach moralnych. Dopiero ta doskonałość jest probierzem dla przełożonych dla wystawienia zgody na życie pustelni że, bądź półpustelnicze.

Kontemplacja to modlitwa własną, która nie jest jakimś sukcesem mnicha, lecz darem Bożym i w tej modlitwie nie chodzi o to, że człowiek odpoczywa, ale odpocznienie znajduje Bóg z powodu jedności Serca z ludzkim sercem:
"I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy." (J 17, 22)

To cechuje już przede wszystkim życie eremity, choć nie jest to sztywny wymóg, jako że Bóg ma własne drogi docierania do serc.

Co do wolnej woli względem miłości to pragnę zauważyć, że miłość nie jest przypadłością, lecz niewyczerpaną substancją Bożą tożsamą Jego istnieniu i to ona daje światło i życie, a w tej dwoistosci jest zanurzony człowiek.

Miłość nie może być wyprzedzana ani przez rozum, ani wolę, ani nawet umysł, gdyż człowieka stanowi w swym jądrze serce, nie zaś wymienione przypadłości, zwane władzami.
Bardzo łatwo to zauważyć na przykładzie dziecka poczętego, ale także noworodków, czy niemowląt. Oczywiście potrzebują doczesnej troski rodziców, jednak najpierw potrzebują być kochanymi. Jeśli nie są kochane, albo mają zaburzenia psychiczne, albo są chore fizycznie, albo umierają w wyniku powikłań.

Drogi Bracie, obrona przed krzywdzicielem jest efektem poczucia wartości daru Bożego, jakim jest nasze życie. Jest to potrzeba wynikająca z miłości naturalnej, z umiłowania swego istnienia.

Jednakże Pismo Święte musielibyśmy obejmować całościowo, a wtedy zauważmy za świętym Tomaszem z Akwinu w De perfectione spiritualis vitae - O doskonałości życia duchowego, że istotą obrony nie jest działanie, lecz potencjał ducha ludzkiego, a mianowicie gotowość do obrony, leżąca w zawierzenia Bogu, nie zaś w sobie samym.

Jezus powiedział więc:
"Gdy to rzekł, jeden ze sług stojących obok spoliczkował Jezusa, mówiąc: «Tak odpowiadasz arcykapłanowi?» Odrzekł mu Jezus: «Jeżeli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz?» (J 18, 22-23)

A św. Paweł dodaje w innym miejscu:
"Arcykapłan Ananiasz kazał tym, co przy nim stali, uderzyć go w twarz. Wtedy Paweł powiedział do niego: «Uderzy cię Bóg, ściano pobielana! Zasiadłeś, aby mnie sądzić według Prawa, a każesz mnie bić wbrew Prawu?»" (Dz 23, 2-3)

maly_kwiatek · Gość

Ja bym radził rozważenie takich aspektów:

- przywiązanie do jakiejś osoby nie może przesłaniać szerszego kontekstu, a w szczególności wolności tej osoby w rozporządzaniu jej decyzjami, zachowaniem, gospodarowaniem czasem itp.,
- miłość do drugiej osoby nie powinna być większa od miłości do Boga,
- miłość do drugiej osoby oznacza nastawienie nie na nasze potrzeby lecz na najwyższe dobro tamtej osoby, w tym pozwolenie na jej odejście, jesli ona tego potrzebuje,
- w moim rozumieniu zjawisko krzywdy tworzą krzywdziciel i skrzywdzony tworząc niejako wspólnie, choć zwykle bez porozumienia, warunki do zaistnienia zdarzenia krzywdy,
to, że ktoś po dotknięciu gorącego pieca został oparzony jest jakąś krzywdą spowodowaną przez bezmyślne zjawisko fizyczne, jednak nie doszłoby do niego, gdyby nie aktywność skrzywdzonego,
- powinniśmy żyć tak, by nie dochodziło do niepotrzebnych krzywd, ani dla nas, ani dla nikogo innego,
- Krzywda potrzebna" w pewnym sensie "powinna się wydarzyć" dla nauki uczestników zdarzenia, lub obserwatorów.

To co podpowiadam nie wynika z jakiegoś nieuzasadnionego mentorstwa, tylko z własnego kilkudziesięcioletniego doświadczenia popartego rozważaniami.

Szczęść Boże, Gregorius +++

uel

Im bardziej staram się o dobro w życiu i o relacje z Bogiem tym bardziej widzę że żadnych postępów nie zrobiłem w miłości ani wierze a wręcz przeciwnie że coraz bardziej mnie to wszystko przerasta , zupełnie jakby człowiek z miłości miał walczyć z diabłem i ze złem, o czystą miłość do innych a Bóg jakby tylko się przyglądał i eksperymentował ile zniesie tyle wart i i milczał , zezwalając na coraz to trudniejsze niespodzianki . Nieraz myślę że gdybym nie znał tych wszystkich książek duchowych i mistyków , to z pewnością miałbym więcej miłości i pokory i czasu dla ludzi , że te książki to tylko spowodowały że się kręce wokół swojej duchowości walcząc o czystą miłość i doskonałość której nie osiągne , zamiast po prostu miłować innych .

Coraz bardziej dochodzi do mnie i odczuwam z powodu tylu słabości , że zdolność nawet do małego dobra dla drugiego człowieka ,chęć wstania z łóżka , czy przezwyciężanie grzechów ciężkich , czy modlitwa jest łaską Bożą i że osobiste wysiłki i pragnienia są niczym , jeśli Bóg nie zechce Sam się ulitować i pomóc , że fizycznie może człowiek żyć w dobrobycie , mieć dobrą pracę jednak to na tą duchową pustke to wpływu nie ma ani człowiek i tylko Bóg może coś zrobić .

Sztywna granica że za grzech ciężki idzie się do piekła jest dla mnie jasna i ją akceptuje , z jednej strony jest zrozumiała , a z drugiej strony straszna i ciężko mi przyjąć taki stan rzeczy gdy z powodu różnorakich upokorzeń , zranień i niesprawiedliwości upada się pod ich ciężarem w grzechy ciężkie pomimo niechęci i nienawiści do zła i grzechu , co jest kolejnym cierpieniem i upokorzeniem Sad

... Zastanawiam się czy Bóg się ulituje nad kimś kto jest na samym dnie w ściekach grzechów i egoizmu pomimo że ze wszystkich sił czuje się niechęć do tych ścieków i usiłuje się wydostać ?

Nie dziwi mnie , że tak nie wielu jest chrześcijan , rozumiem że między Bogiem a ludzmi jest nieskończona przepaść "że myśli Boga nie są myślami ludzkimi itd..." ale coraz częściej mi ciężko "zrozumieć " dlaczego miłość człowieka do Boga jest jednostronna , dlaczego Bóg tak długo milczy jak się do Niego człowiek zwraca ? A jak człowiek odejdzie od Boga i zło się przytrafia to się mówi że to człowiek zawinił , że Bóg nigdy nie zostawia ... Z jednej strony rozumiem że Bóg przemawia przez Słowo Boże , jednak oczekuje się że będzie się miało osobistą relacje z Bogiem a nie czytało Słowa skierowane do proroków i Izraela które jest jakby z drugiej ręki a to tak jakby zadowalać się czytaniem listu miłosnego który został napisany do jakiejś osoby co kiedyś żyła . I mam ochote powiedzieć za św Teresą "że nie ma co się dziwić że Bóg ma tak mało przyjaciół skoro ich tak traktuje" . Nie dziwi mnie że jest tyle osób co już straciły cierpliwość , może odeszły z kościoła . Jesli człowiek otwiera sie na miłość Boga , a tej miłości w sobie jakoś nie odczuwa , nie jest przepełniony nią , to własnymi wysiłkami też jej nie zdobędzie jeśli Bóg nią nie obdarzy ? Neutral

uel

Dziękuje Exe i mały kwiatek

exe