KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Wyspowiadanie się jest początkiem dobrego postępowania. Jest to przychodzenie do światła.

"Zbliżasz się do światła, aby się ujawniły czyny twoje, że w Bogu zostały dokonane" (J 3, 21).

Gdyby Boże światło nas nie oświeciło, grzech nadal by się nam podobał i nie wiedzielibyśmy, jak to z tym grzechem jest naprawdę. Przychodząc do światła, uznajemy swoje grzechy , by Bóg nam je zapomniał i wskazał, czego mamy w sobie nienawidzić.

Człowiek pyszny tylko unika spowiedzi podnosząc się przeciwko Bogu. czeka takiego człowieka śmierć , ponieważ wydaje się on na zgubę własnym namiętnościom, które będą nim coraz silniej targać.

Ten schemat ucieczki poprzez wykręty od odpowiedzialności widzimy już u Adama. Nie odpowiedział on Bogu : "Ona mi dała".

Stało się coś o wiele bardziej bezczelnego , kiedy odparł rozciągając winę na samego Boga (!) :

"Kobieta, którą postawiłeś przy mnie, mi dała." (Rdz 3, 12).

Czyż nie zauważamy powszechnie, że ci unikający spowiedzi, nawet jeśli mówią o grzechach współtowarzyszom, to tkwi w nich pragnienie przypisania Bogu źródła ich postawy grzeszenia ? Iluż ludzi wyznaje między sobą niegodziwość, prowadząc próżną licytację samoużalania się .

Powstają wymysły typu : "Bóg tak chciał", "tak mi było pisane", "pod takim znakiem się urodziłem", etc.

A więc ucieczka przed spowiedzią, jest ucieczką przed Prawdą i przed prawdą o sobie samym. W Psalmie 84, 12 jest napisane, że :

"Prawda z ziemi się narodzi",

a po dokonaniu grzechu powiedziano :

"Ziemią jesteś i do ziemi pójdziesz" (Rdz 3, 19).

Gdy nazwiemy siebie niegodziwcami wobec przedstawiciel Boga, wówczas prawda narodzi się więc z ziemi. Tak też postąpił celnik, który nie śmiał podnieść oczu na Jezusa, bijąc się w piersi :

"Panie, bądź miłościw mnie grzesznemu !" (Łk 18, 13).

Unikają spowiedzi faryzeusze, ale zapominają w swojej przewrotności, po co przychodzą do konfesjonału.

exe

Rozważanie istoty sakramentu pokuty opiera się między innymi na rozumieniu sensu i sposobu korzystania ze spowiedzi.

Wiemy, że pokuta jest w swej istocie spotkaniem z miłosierdziem Jezusa Chrystusa, który jako boski Lekarz przychodzi do nas w osobie księdza, aby uzdrowić nasze dusze. Rodzi się w sposób naturalny pytanie u większości ludzi: "Dlaczego w osobie księdza?" ano dlatego, że Jezus Chrystus pragnie dokonać przebaczenia w sposób w pełni ludzki, a jak wiemy, w pełni człowiekiem można być tylko poprzez coraz głębsze zanurzenie w Bogu.
sama pokuta jest już jak wiemy sakramentem, stąd jest ona na poziomie cnót teologicznych, dlatego też niezwykle istotnym jest poprzedzenie przygotowawcze do niej za pomocą aktów wiary, nadziei i miłości oraz aktu pokory, uniżenia.
Ludzie nieraz mówią, że ich któreś tam z rzędu "pójście do spowiedzi nic nie daje", ale to nie jest prawdą, ponieważ już samo pragnienie uniżenia się wobec Boga poprzez pójście do spowiedzi stanowi akt pokory.:
"Wobec utrapienia biednych i jęku ubogich - mówi Pan:
"Teraz powstanę
i dam zbawienie temu, który go pożąda" (Ps 12, 6).

Tedy więc pamiętając, że miłość karmi się pokorą, a obie są dwoma biegunami naszego życia zanurzonego w Bogu, trzeba nam, abyśmy spoglądali na każdorazowe nasze spowiedzi, jako okazje do ukorzenia się przed Bogiem.

Pokuta, jako sakrament, zawsze daje łaskę, dlatego nieprawdziwym jest wnioskowanie o nieobecności Boga nawet po spowiedzi na mocy swych odczuć o Jego nieobecności. Odczucia są tu wrogiem wszelkiego postępu duchowego, ponieważ Pan Bóg nie ma potrzeby słowa i objawia się nam w milczeniu.