KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Przez powołanie w naszej wierze, rozumiemy powołanie do świętości. Chodzi tutaj o tę relację człowieka z Bogiem, o tą zażyłość, która niechaj jak najwierniej będzie przypominać relację z ogrodu Eden.

Kiedyś pojmowano świętość ogólnie, jako odrzucenie grzechu, błędów i nałogów. Oczywiście, nie można deprecjonować takiej postawy, natomiast trzeba by wypośrodkować akcent w kierunku dążenia ku takiemu stanowi wewnętrznemu, gdzie Bóg ożywia nas swoją świętością :

"Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty" (Kpł 19, 2).

Z jednej strony musimy pamiętać, aby rozważać cnoty teologalne, ponieważ musimy być pobudzani przez Ducha Świętego. Z drugiej strony jednak musimy ofiarować Duchowi Świętemu nasze konkretne człowieczeństwo. Nie możemy rozdzielać wartości transcendentnych, jako darów Bożych, od wartości wcielania ich w życie przez nas poprzez właściwą postawę.

A więc świętość nie polega na pewnego rodzaju doskonałości ludzkiej uptrywanej w jakiejś heroicznej postawie, jak to często się kąśliwie niektórym suponuje, ale na realizacji jednoczenia się z Bogiem w takim wymiarze, aby Jego miłość rozlała się , za naszą zgodą - na całe nasze życie.

Przyjmując dar świętości, zmieniamy całe nasze życie , umieramy , aby pojawił się nowy człowiek. Musimy umrzeć zarówno w sensie metaforycznym , jak i dosłownym - musimy włączyć się w Mękę Chrystusa i podnieść swój krzyż.

Chcąc Chrystusa bez Krzyża, dostaniemy Krzyż, ale bez Chrystusa.

Machabeusz

Caliah

exe

Bardzo uderzyło mnie wyznanie Boże, dokonane ustami proroka Izajasza:

"Przekażę ci skarby schowane i bogactwa głęboko ukryte, ażebyś wiedział, że Ja jestem Pan, który cię wołam po imieniu, Bóg Izraela. Przez wzgląd na mego sługę, Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nadałem ci twój tytuł, bardzo zaszczytny, chociaż Mnie nie znałeś." (Iz 45, 3-4)

Lata upływają, a ja coraz bardziej przekonuję się, jak bardzo Pan dba o każdego z nas, o każde Swe przybrane dziecię.
Wiem, że Bóg obdarza mnie swoimi darami każdego dnia, choć nie jestem większości zauważyć hic et nunc:

"Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego." (Ef 4, 7)

Ów zaszczytny tytuł dla mnie jest jeden: moc być uczniem Chrystusa.

Jak więc odczuwacie swe powołanie do życia w Bogu?

U mnie to się dzieje tak:

" Ja zaś dzięki obfitej Twej łasce, wejdę do Twojego domu, upadnę przed świętym przybytkiem Twoim przejęty Twoją bojaźnią." ((Ps 5, 8)
, ponieważ trawi mnie juz jedno pragnienie:
Ps 27, 4 - O jedno proszę Pana, tego poszukuję:
bym w domu Pańskim przebywał po wszystkie dni mego życia,
abym zażywał łaskawości Pana,
stale się radował Jego świątynią. (Ps 27, 4)

Philip

Każdy jest powołany do świętości. Niemniej jednak Pan Bóg powołuje nas w różnych momentach naszego życia, nieraz do ścieżki jaką chcemy obrać a nieraz do tego, aby być w takiej a nie innej sytuacji w danym momencie. To wezwanie często jest odpowiedzią na potrzebę Kościoła w danej chwili. Od prostych rzeczy w stylu pomocy w zadbaniu o lokalny Kościół po wyruszenie na misje do Kolumbii. Interesującą kwestią jest to, że w przeciwieństwie do tego jak działają dzisiejsze korporacje Bóg nie szuka już wykwalifikowanych pracowników(chodź i tacy są), ale tych którzy za pomocą Jego łaski mogą się takimi stać. W myśl świetnej zasady: "Bóg nie powołuje uzdolnionych, ale uzdalnia powołanych". Chciałbym się może pochylić nad tą minimalnie bardziej konkretną formą powołania.
Bardzo długo zastanawiałem się jak wygląda moja droga, taka ścieżka, która da mi szczęście. Szukałem jednoznacznej, klarownej odpowiedzi do tego co mam robić od początku do końca. Rzecz jest bardzo prosta. Myślę, że tak na prawdę to nie powołanie czyni nasze życie sensownym oraz szczęśliwym. Dopóki nie nauczymy się współpracować z łaską oraz samemu zawalczyć o codzienne szczęście to żadna obrana przez nas droga nie wypełni tej luki. Jeżeli teraz w codziennym życiu czujesz się niespełniony, przybity, oddalony od Boga to będąc księdzem, małżonkiem, zakonnikiem czy kimkolwiek innym nadal taki będziesz. Wszystko się zbiega do tego co pisali moi poprzednicy. Jeżeli uświęcamy siebie oraz innych żyjąc z Bogiem to powołanie będzie jedynie dopełnieniem naszych możliwości. Co ciekawe, nie musimy być już w tym idealni. Wystarczy chcieć i zawierzyć się Jezusowi, stanąć naprzeciw siebie(swojemu staremu człowiekowi) a to nam wystarczy. Czasem jest to jedna z najtrudniejszych rzeczy jaką przyjdzie nam dane zrobić w danej chwili.
Mając to wszystko na uwadze myślę, że bardzo ciekawym pytaniem jest:
Czy da się w ogóle pomylić powołanie?

exe

maly_kwiatek · Gość

Philipie i ja Tobie dziękuję za Twoje wskazówki i dzielenie się Twoimi refleksjami.
Są dla mnie coraz ciekawsze i coraz więcej z nich korzystam.

Tym razem zrozumiałem jak święta Faustyna, że może być tak, że powołanie, jakie ma dla nas Bóg, jest przed nami ukryte, np. dlatego, by nie rozhuśtać nam ego przez tę wiedzę. Faustyna nie miała problemów z ego, była mistrzynią pokory. Ona zrozumiała, że może być tak, że Bóg pozwoli jej uruchomić jej powołanie w czasie późniejszym i należy z pokorą to uznać. (Chodziło o powołanie do zakładanie nowego zakonu).
Gdy umierała, była już świadoma, że będzie realizować swe powołanie w Niebie.

Świątobliwa Helena Kmieć była mistrzynią dnia teraźniejszego. Wszyscy, którzy ją znali, podkreślali, że Helena kochała chwilę bieżącą, umiała się śmiać do ludzi i bawić z ludźmi, umiała się modlić właśnie w tej chwili, umiała pracować i była uważna w pracy, umiała się uczyć, towarzyszyć swemu chłopakowi, koleżankom i potrzebującym pomocy dzieciom na misjach. Potrafiła mówić o swym powołaniu do życia codziennego z wielką miłością. I równocześnie, codziennie, w każdej chwili, robiła rzeczy niezwykłe.

Pojechała do Boliwii malować kwiaty na ścianach nowego przedszkola dla dzieci. Malowała je a po pracy poznawała miasto do którego przybyła. Na koniec dnia uśmiechnęła się, pożegnała z nami i odeszła na swój ostatni spoczynek.

Swoją wielką misję uruchomiła już nazajutrz w Niebie, bo stamtąd opiekowała się potrzebującymi.

Pokora nie robi problemu z braku określonego powołania. Bóg nad tym czuwa i to wystarczy.
Jezu ufam Tobie!