KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Dziś wiele czyta się , słyszy o tym, jak to średniowieczna mentalność jest utożsamiana z zabobonem i ciemnogrodem. Wszyscy wiemy, że do języka potocznego przeszło zdanie, orzekające o ludziach - wiary w szczególności, a trzymających się Tradycji - że ich sposób myślenia, czy działania, są "rodem ze średniowiecza". Czy naprawdę można tak lekko i bezkarnie mówić o tamtych ludziach i wartościach, które chcieli przekazać Question

Bardzo ładnie wskazuje na tą kwestię [link widoczny dla zalogowanych]

Jakie, Waszym zdaniem, trwałe wartości pozostawili dla nas ludzie tamtych czasów Question

Czy są dla Was kwestie sporne, trudne, które warto spróbować omówić zarówno w aspekcie antropologii kultury, jak i relacji państwo-Kościół Question

Pierwsze, co rzuca mi się w oczy, to oczywiście konsekwentna pracowitość w służbie Bogu, dla własnego i innych uświęcenia. Tak bardzo jest to teraz pogardzana relacja pomiędzy wartościami, kiedy to liczy się dla wielu praca tylko dla samych siebie i to raczej ku zdobyciu władzy nad innymi, co ma rzekomo zabezpieczyć przed porażką (sensu: tego świata).

exe

Póki co, jeszcze nikt nie pisze i może nie napisze... Nie wiem i nigdy o tym nie myślę, odchodząc od komercji, choć wymiana myśli byłaby wskazana. Kochani, dobrze by choć czytano i zmieniano swe podejście do pewnych zagadnień, które zostało zmitologizowane na potrzeby antychrześcijańskiego świata, wdzierającego się dziś przebojem do serc coraz młodszych ludzi ... Tu myślę, że trzeba będzie rozwinąć sprawę metodyki wychowawczej i zanalizować jej podstawy odnośnie metafizyki.

W tej jednak chwili pragnę zwrócić się ku średniowieczu w aspekcie - jak dla mnie sztandarowym - a to znaczy: w aspekcie wyznawanych wartości.

Zadając sobie już na wstępie pytanie o to, czy słuszność mają współcześni nam ludzie świata nauki i kultury, gros których postuluje ślepotę średniowiecza na wartości ludzkie, już z góry pragnę uprzedzić, że z nimi zgodzić się nie mogę.

Przede wszystkim ludzie epoki oświecenia wyrobili bardzo złą reklamę średniowieczu po to, by - jak mniemam - sami mogli zaistnieć i propagować swoisty hedonizm, lokując afirmację człowieka w apoteozie ludzkiej natury, której kres umieszczono w .... człowieku. Embarassed

Oczywiście, niektóre akcenty programowe oświecenia są prawdziwe we wskazywaniu bolączek epoki średniowiecznej, jednak zasadniczo spotykamy się z uproszczeniem takiej charakterystyki. Przede wszystkim uproszczeniem jawi mi się stwierdzanie, że średniowiecze było na wskroś teocentryczne w swej istocie, a z antropocentryzmem nie miało nic wspólnego. Posunięto się nawet do tego, aby przypisywać epoce oświecenia odkrycie humanizmu, jako wyrazu postawy antropocentrycznej.

Nic z tych rzeczy ... Teocentryzm, który był widoczny niejako na zewnątrz wszelkich działań ludzi średniowiecza, stał się osnową dla troski o kształtowanie właściwego ducha w człowieku. Ten antropocentryzm trzeba jedynie odkryć - wydobyć z przepastnej ilości dzieł, rozważających człowieka w kontekście Bożej łaski, z którą Nasz Ojciec Niebieski przychodzi do nas, jak z kołem ratunkowym.

Powiedziałbym wręcz, że zarówno teocentryzm, jak i antropocentryzm są dwoma ekspresjami jednej, zharmonizowanej w działaniu natury ludzkiej. I tu, czytając wielu średniowiecznych myślicieli, dzięki uprzejmości poprzednich pokoleń, które poświęciły się ich tłumaczeniu i komentowaniu, odnoszę nieodparte wrażenie - a nawet pewność, że średniowiecze rozwijało humanizm chrześcijański.

Tu właśnie przypomnieć muszę mój zachwyt nad osobą świętego Jacka Odrowąża. Środki, którymi posługiwał się Święty Jacek, były głęboko ludzkie, a święty Tomasz z Akwinu opracował genialną koncepcję człowieka, która zawierała rozważania o osobie ludzkiej zarówno w aspekcie jej optimum potentiae, jak i w aspekcie potentia oboedientialis (mozność uległości) - związanej z ingerencją Boga w nasze kłopoty poprzez łaskę uczynkową.

Reasumując, trzeba zwrócić uwagę na słowa Jezusa:

Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca." (J 14, 24).

Tu święty Augustyn zadziwia się tak, że oniemiałem na te słowa pytającego komentarza:

"Jeśli nie Twoja, to jak Twoja? Jeśli Twoja, to jak nie Twoja? Mówisz przecież jedno i drugie i "moja"nauka i "nie moja"

Czytając te słowa Jezusa i komentarz świętego Augustyna, nie mogę się oprzeć wrażeniu, że zarówno teocentryzm, jak i antropocentryzm stanowią 2 aspekty chrześcijańskiego humanizmu, który obejmuje je, a nawet emergentnie z nich wyrasta, dając spójną koncepcję spełnienia się osoby ludzkiej, czego w oświeceniu zabrakło.