KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

uel

Sposoby aby stale żyć w obecności Bożej

1. Wielka czystość życia

2. wielka wierność w praktykowaniu tej obecności i wewnętrznym wejrzeniu na Boga obecnego w sobie, które powinno trwać zawsze łagodnie, pokornie i miłośnie, nie poddając się żadnym niepokojom, ani troskom.

3. Trzeba zwłaszcza starać się o to, by to wejrzenie wewnętrzne poprzedzało czynność zewnętrzną chociażby na chwile, aby od czasu do czasu towarzyszyło jej i kończyło ją. Ponieważ trzeba dużo czasu i dużo pracy, aby zdobyć tą praktykę,toteż nie należy zniechęcać się, gdy o niej zapominamy, bo przyzwyczajenie powstaje z trudem, gdy zaś powstanie, wszystko będzie szło łatwo

Czyż nie jest rzeczą słuszną, aby serce, które zaczyna żyć najwcześniej i które jest ważniejsze od innych organów ciała, było pierwszym i ostatnim, które wielbi i miłuje Boga, czy to zaczynając czy też kończąc nasze czyny duchowe i zewnętrzne i w ogóle wszystkie czynności naszego życia; stąd powinny pochodzić nasze wewnętrzne wejrzenia, które należy czynić, bez wysiłku i bez rutyny, aby stały się łatwiejszymi.

4. Osobom rozpoczynającym tę praktykę ułatwi ją wymówienie w duchu jakichś słów, jak np.: Boże mój, Twoim jestem całkowicie Panie, uczyń mnie według serca Twego; Boże miłości, miłuję Cię z całego serca lub jakichś innych aktów, które miłość podsunie w danej chwili. Ale osoby te powinny czuwać, by umysł ich nie błąkał się, nie powracał do stworzeń, powinny go utrzymywać skierowanym ku samemu Bogu, aby widząc, że jest tak przynaglonym i przymuszonym przez wolę, był zmuszony trwać przy Nim.

5. Obecność Boża, tak trudna na początku, gdy jest wiernie praktykowana wywołuje w duszy cudowne skutki: ściąga na nią obfitość łaski Zbawiciela, prowadzi ją nieznacznie do tego prostego wejrzenia, do tego miłosnego dostrzegania Boga obecnego wszędzie, które jest najświętszym, najgruntowniejszym, najłatwiejszym i najskuteczniejszym sposobem modlitwy

6. Aby dojść do tego stanu, jest potrzebne umartwienie zmysłów, ponieważ niemożliwością jest, aby dusza, która podoba sobie choć trochę w stworzeniach, mogła cieszyć się w pełni Boską obecnością, ponieważ, aby być z Bogiem, należy całkowicie opuścić stworzenia.

Brat Wawrzyniec od Zmartwychwstania;
znany jest w Karmelu terezjańskim jako piewca praktyki życia w Bożej Obecności. Biograficznych informacji na jego temat zachowało się niewiele. Catalogus chronologicum et historicum zakonników paryskiej prowincji podaje jedynie lakoniczną wzmiankę: "Brat Wawrzyniec od Zmartwychwstania, Mikołaj, syn Dominiki Herman i Luisa Majeur, z miasteczka Hériminil (diecezja Toul), ur. 1614, profesja wieczysta 14 sierpień 1642 w Paryżu, zmarł w Paryżu 12 lutego 1691". Identyczny tekst odnajdujemy w Necrologium tejże prowincji: "Brat Wawrzyniec od Zmartwychwstania, brat konwers, imię świeckie Mikołaj Herman, z Hériminil, diecezja Toul, ur. 1614, profesja wieczysta 14 sierpień 1642 w Paryżu, zmarł 12 lutego 1691, wiek 77 lat, w zakonie 49 lat". Inne dane, równie ubogie, wyłaniają się z pism samego brata Wawrzyńca i przekazów ks. Józefa de Beaufort, który osobiście znał świątobliwego brata i odbył z nim kilka rozmów. To właśnie księdzu de Beaufort zawdzięczamy wydanie pism brata Wawrzyńca i wspomnień o nim już w 1693 r., a więc zaledwie dwa lata po jego śmierci. Dowiadujemy się zatem, że w młodym wieku wstąpił do wojska i brał udział w walkach w czasie szwedzkiego najazdu. Poważnie ranny w pobliżu miasteczka Rambervilliers opuścił wojsko ze stałym kalectwem. Znalazł następnie zatrudnienie jako służący u pana de Fieubert, skarbnika ministerstwa skarbu. Jak sam zaświadczył w rozmowie z ks. de Beaufort, nie była to praca zbyt udana z powodu cechującej go wrodzonej niezgrabności. Określił siebie jako "dużego i niezgrabnego człowieka, któremu wszystko leciało z rąk". Dalsze jego losy pozostają nieznane. Odnajdujemy jedynie wzmiankę o nawróceniu, które miało miejsce w osiemnastym roku życia. W późniejszym czasie doprowadziło go ono do furty paryskiego konwentu karmelitów bosych. Pewnego zimowego dnia, jak wspomina brat Wawrzyniec, patrząc na drzewo pozbawione liści i rozważając, że po jakimś czasie ponownie wyda liście, następnie kwiaty i owoce, przeżył w szczególny sposób prawdę o Bożej Opatrzności i Bożej mocy. To doświadczenie przemieniło jego serce i całkowicie oderwało od świata, rodząc wielką miłość ku Bogu. Nigdy też nie zatarło się w jego pamięci, tak że po okresie ponad czterdziestu lat życia w Zakonie potrafił opisać je w szczegółach.