KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Philip

Nazywać to zjawisko egocentryzmem nie jest idealne, aczkolwiek nie jest i ono przeze mnie na tyle zbadane, bym mógł się posłużyć czymś bardziej wyrafinowanym. Może być i arogancja/megalomania, jednakże liczę na waszą pomoc.

Otóż do rzeczy. Myślę, że każdemu z nas daje się zauważyć w raczej młodszych ludziach ( może dlatego, iż głownie w takim środowisku przebywam ) pewną skłonność do skrytego wywyższenia się nad innymi. Polega to m.in. na tym, iż przeciętna jednostka będąc w pewnym sensie zniechęconym do życia; szuka czegoś dzięki czemu będzie mogła udowodnić swą wyższość nad innymi. Jest to spowodowane poprzez:
- braki odczucia swojego miejsca w świecie,
- gigantyczny dostęp do informacji, co daje efekt zrównania siebie samego z "szarą masą " ( powoduje to właśnie chęć wybrnięcia się do góry ),
- niedocenienie przez rodziców
- negatywne opinie przez rówieśników, lub autorytety ( np nauczyciel )

Czym to się objawia?
- szukanie oryginalności, np zainteresowanie psychologią kiedy nikt inny z okolicy tego nie robi ( dzisiaj akurat taka moda na to jest, zachwycenie Freudem, Jung-iem ... internetowe testy osobowości ( mam wątpliwości co do dobra samo sprawdzania się w ten sposób ) ) a głównie technikami manipulacji
- szukanie wiedzy/ ćwiczenie umiejętności w danym temacie tylko i wyłącznie po to by wywyższyć się nad innymi, swoimi rówieśnikami
- bezmyślne mówienie na jakiś temat poprzez kopiowanie treści i dawania pozoru o swojej niby mądrości/inteligencji przykład: osobnik w wieku gimnazjalnym powtarza postulaty Darwina i zostaje przez to "ateistą", sam nie rozumiejąc ich do końca a jedynie powtarzając słowa wypowiedziane przez jakiś tam autorytet

Jak to pokonać ? Jedyne co mi przychodzi do głowy to zaufać Panu Bogu. Doświadczyć bycia chcianym i kochanym. Nie widzę zbytnio rozwiązania. Jakieś pomysły?

Myślę, że każdego z nas to po części dotyczy, mnie również ( można to stwierdzić nawet po tym wpisie :D ). Zastanawia mnie jak ktoś inny zapatruje się na tą dosyć uogólnioną przez mnie kwestie.

TOMASZ-V.A.D · Gość

Takim młodym należy pokazać inny wymiar życia, życia opartego na konkretnych wartościach, ukazać właściwe przykłady, według których mogą funkcjonować. Tacy młodzi ludzie są porządnie rozbici i myślę, że najgorsze ciosy otrzymują często w tym środowisku w którym powinni otrzymać maksimum miłości, zrozumienia - czyli u rodziców. Jeśli sami rodzice nie dają im tego co najważniejsze dla dziecka poza tymi wszystkimi gratami (elektroniką i innymi przyjemnościami) to takie dzieci nie mają tego podstawowego źródła, z którego będą mogli czerpać to co najważniejsze, tego trzonu, na którym będzie oparte ich życie. W pogoni za kasą na lepsze warunki rodzice często zapominają, że mają dzieci, które potrzebują ich obecności, wsparcia, autorytetu.

Kształtują więc autorytety poza domem wchodząc w świat walki o własną pozycję, aby dorównać rówieśnikom, szczególnie tym z dużymi możliwościami.
Brakuje im właściwego kierunku czyli wartości i poczucia bycia kochanym, szanowanym, docenienia ich zdolności. Świat w nich kształci wszelkie wartości, niestety często te negatywne.

Trudno jest potem z takimi młodymi ludźmi współpracować, uczyć ich, bo oni mają już psychikę ukształtowaną przez środowiska młodych, którzy żyją takim światem, tym że wszystko przychodzi łatwo. Taki człowiek, który sam walczy o swoją pozycję idąc nie zważając na innych, bo celem jest ukazanie siebie jako tej/tego, który/która musi być w centrum uwagi,, może liderem jakieś grupy, Ważne aby ukazać siebie wobec innych jako kogoś szczególnego, mądrego, doświadczonego. Tylko tak naprawdę są to osoby głęboko zranione, osoby, które szukają swojego miejsca tam, gdzie znajdą często cierpienie, większe problemy.

Tutaj potrzeba właściwych osób do takich młodych ludzi. A rodzice powinni od chwili urodzenia dziecka skupić się na właściwym pokierowaniu dzieckiem, wychowaniu go według wartości chrześcijańskich, bo tylko te dają dziecku a później dorosłej osobie ten właściwy trzon, fundament, na którym będzie oparte jego życie.

Często tacy młodzi ludzie nawet nie wiedzą po co tak naprawdę się uczą, ich cel wywyższenia się nad innymi zakrywa właściwy cel nauki i ten cel trzeba im odkrywać - cel nauki dla siebie, dla osiągnięcia konkretnego zawodu, który będzie dawał uczciwie zarobione pieniądze dzięki którym można spełniać marzenia.

Teraz młodzi uczą się dla rywalizacji, często chorej rywalizacji, która kończy się różnymi dramatami, czyimś cierpieniem, niesprawiedliwością, brakiem szacunku, aby tylko młody człowiek mógł pokazać wyższość nad innymi.

Zdrowej rywalizacji opartej na szacunku dla innych trzeba uczyć dziecka od małego, później już tylko są dobre owoce lub poważne porażki. I jest coś co przeraża: chorej rywalizacji opartej na braku szacunku dla innych uczą często dzieci ich rodzice.
Jak więc dziecko ma normalnie myśleć: rodzic zamiast uczyć szacunku to z braku czasu wpaja dziecku aby samo walczyło o swoje, nie patrząc na to, że ktoś z powodu takiej rywalizacji będzie cierpiał, najważniejsze jest osiągnięcie celu, sukces, który wywyższy dziecko ponad innych.

Te schematy wychowawcze idą pokoleniowo i trudno z tym w jakiś konkretny sposób walczyć a taką walkę najpierw trzeba by zaczynać od dorosłych, od rodziców. Jeśli oni sami nie idą właściwą drogą, jeśli oni sami nie pokazują dobrych wzorców to cóż można oczekiwać od dzieci źle wychowanych?

Dzieci można porównać do owoców drzewa: jeśli drzewo jest chore to nie da dobrych owoców a chore owoce trudno jest leczyć a poza tym aby leczyć cokolwiek należy najpierw znaleźć źródło choroby. Gdy jest źródło czym w tym przypadku sa rodzice to trzeba najpierw leczyć rodziców a dzieciom jako owocom chorego drzewa trzeba obcinać to co jest chore: te chore wartości, tak aby dzieci mogły wzrastać juz w normalnych warunkach - wartościach, które mogą przynieść później te dobre owoce.

Aby leczyć tak dużą rzeszę chorych młodych ludzi należy najpierw wyleczyć chorą rzeszę dorosłych dających zły przykład młodym. Myślę, że warto skupić uwagę także na zapobieganiu takiemu negatywnemu wychowaniu po przez znacznie dłuższe kursy,szkolenia dla przyszłych małżeństw na etapie narzeczeństwa, tak aby byli świadomi odpowiedzialności za owoce ich miłości. Zazwyczaj nauki obejmują naturalne planowanie rodziny plus jakieś drobne informacje, ćwiczenia dotyczące wzajemnych relacji między małżonkami. Pomija się sprawy wychowywania dzieci, odpowiedzialności, sposobów rozwiązywania problemów wychowawczych w oparciu o wartości chrześcijańskie to może nie byłoby tylu chorych małżeństw i złych owoców takich związków.

Co do sposobów leczenia takich młodych ludzi to sam nie wiem jakie formy należałoby wprowadzić, terapie czy inne, bo cały ten problem wiąże sie bardzo mocno z rodzicami i wtedy trzeba leczyć cała rodzinę a nie tylko młodych ludzi.
Niewątpliwie należy tez właściwie szkolić nauczycieli - tak aby nauczyciel nie był tylko nauczycielem, ale także przyjacielem ucznia, aby także prowadził go właściwą drogą zauważając problemy z jakimi uczeń się boryka, starając się zrozumieć a nie zrównywać z innymi, gdyż nie każdy jest na tyle zdolny, poradny aby dawać sobie radę ze wszystkim. Niestety nauczyciele często kierują się przekazywaniem jak największej ilości materiału a zapominają o możliwościach uczniów, ich wewnętrznych problemach a lekceważenie w jakikolwiek sposób ucznia sprawia zamknięcie się ucznia nie tylko na jednego konkretnego nauczyciela, ale także na pozostałych. Nauczyciel traci więc szacunek jako jeden z autorytetów dziecka/nastolatka i zostaje on sam, ze swoimi własnymi problemami szukając akceptacji, zrozumienia i szacunku u rówieśników i to często wprowadza młodych w świat negatywny, świat często przestępczy, bo tylko tam znajduje to na czym mu zależy: szacun, zrozumienie, może nawet jakieś przywództwo.

Dlatego chyba najbardziej dobrym rozwiązaniem dla takich młodych ludzi są terapie wraz z rodzicami a także częstsze spotkania z rodzicami, nie tylko w ramach wywiadówek m-cznych, ale także spotkań integracyjnych, kiedy można porozmawiać o problemach dzieci, o sposobach reagowania na problemy, zachowania dzieci.
Bez tego trudno jest leczyć młodych - oni muszą widzieć zainteresowanie nimi, okazywane zrozumienie, motywację i właściwy cel którym maja się kierować - naukę opartą na dążeniu do osiągania sukcesów w sposób uczciwy i z szacunkiem dla innych - po to aby coś osiągnąć a nie brac udziału w wyścigu szczurów - walczyć kto jest najlepszy, najbardziej wartościowy.

maly_kwiatek · Gość

Duśka · Gość

Człowiek od pierwszych chwil swego życia podlega różnorodnym oddziaływaniom społecznym. Rodzice, wychowawcy, rówieśnicy stawiają jednostce wymagania dotyczące jej sposobu zachowania się. Człowiek uczy się zatem zachowywać się w taki sposób, który przynosi mu aprobatę grupy społecznej.

maly_kwiatek · Gość

Duśka · Gość

Takie postrzeganie świata tylko ze swojego pryzmatu,chęć narzucania swojej woli innym Rolling Eyes

.Coś w stylu '' jestem panem tego świata, a reszta to sami idioci ''.