KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

uel

Czy to oderwanie jest takie samo u największych świętych i u dusz, które doszły do mniejszej doskonałości? Postawienie tego zagadnienia jest już jego rozwiązaniem. Trzeba mieć pewną młodzieńczą odwagę, aby pisać: Oderwanie od stworzeń powinno być takie samo dla wszystkich dusz doskonałych: całkowite, bezwzględne, ogólne... niemożliwe jest znalezienie środka między posiadaniem a nieposiadaniem wad.

Doskonałość wyklucza z natury swojej wszelkie grzechy dobrowolne czy to pośrednio, czy bezpośrednio. Gorliwość wewnętrzna, którą się włoży w oderwanie się od wszystkiego, będzie różna zależnie od stopnia otrzymanej łaski, która jest zarodkiem zwycięstw mniej lub więcej wspaniałych, ale obiektywnie mówiąc, wyrzeczenie się wszystkiego, co jest sprzeczne z wolą Bożą, nawet najmniejszej rzeczy, powinno być całkowite i bez żadnego wyjątku.
Formalizm logiczny, który zatrzymuje się na formule:,,Niemożliwe jest znalezienie środka między posiadaniem a nieposiadaniem wad", nie powinien nam zasłaniać konkretności ani wielkiej różnicy, jaka istnieje między duszami doskonałymi, począwszy od najmniejszej, a skończywszy na świętej duszy Chrystusa. W konkretnej rzeczywistości wyrzeczenie się siebie, nawet obiektywnie wzięte, postępuje wraz z gorliwością woli osobnika, w którym się znajduje. Jest rzeczą pewną, że dusza już doskonała może jeszcze postępować i że oderwanie się od stworzeń wzrasta w niej wraz ze zjednoczeniem z Bogiem; są to dwie strony postępu życia łaski na drodze zjednoczenia. Toteż wiele grzechów pośrednio dobrowolnych – następstwo niedbalstwa, na które nie zwracało się prawie uwagi - stopniowo zanika, w miarę jak się dusza do głębi oczyszcza i jednoczy z Bogiem związkiem bliższym i bardziej ciągłym. Prócz tego pewne jest, że sprawiedliwy, nawet jeśli jest już doskonały, mimo że może unikać każdego poszczególnego grzechu powszedniego, nie może zawsze unikać wszystkich; jednak wzrastając w miłości unika ich coraz bardziej, tak że w zjednoczeniu przekształcającym - jak wyjaśnia św. Teresa (VII Mieszkanie, rozdz. II) - dusza jest prawie wyzwolona od niepokoju namiętności. Dopóki jest w łasce aktualnej zjednoczenia przekształcającego, nie popełnia grzechów powszednich dobrowolnie. Poza tymi momentami zdarza się jej jeszcze popełnić jakiś grzech powszedni, szybko naprawiony.
Nie wszystkie dusze doskonałe, lecz tylko niektóre są utwierdzone w dobru. Wreszcie nie zapominajmy, że oderwanie się od stworzeń było o wiele większe u Najświętszej Maryi Panny niż u największych świętych, gdyż nie popełniła Ona nigdy najmniejszego grzechu powszedniego. Było jeszcze większe u Pana Jezusa, który nie tylko nie zgrzeszył faktycznie, ale który nawet tu na ziemi był absolutnie niezdolny do grzechu.
Zbyt uproszczone jest więc twierdzenie: „Niemożliwe jest znalezienie środka między posiadaniem a nieposiadaniem wad". Prawdą jest, że nie ma środka między absolutną niezdolnością i zdolnością do grzechu, między ciągłym unikaniem lub nieunikaniem wszelkiego grzechu, między chceniem lub niechceniem, aby ich coraz bardziej unikać. „Człowiek [pokutujący] powinien stale dążyć do zmniejszenia liczby grzechów powszednich" (S. th., q. 87, a. 1, ad 1). Ale zależnie od tego, czy to chcenie będzie mniej lub więcej silne lub gorliwe, będzie się ich unikało faktycznie mniej lub więcej. Wraz z postępem miłości lub przywiązania do Boga wzrastać będzie oderwanie od stworzeń. O. Chardon kładzie na to wielki nacisk w swojej pięknej książce pt. La Croix de Jésus. Oczywiście jest wiele stopni w tym, co św. Tomasz wyraża w ten sposób (II-a II-ae, q. 184, a. 2): ,,Z miłości człowieka wyklucza się nie tylko to, co jest przeciwne miłości, ale również to, co przeszkadza, aby miłość duszy całkowicie kierowała się ku Bogu". Jest w tym wiele stopni, nawet jeśli chodzi o wykluczenie grzechów powszednich (por. tamże, ad 2):
„Ci, którzy są w tym życiu doskonali, w niejednym wpadają w grzechy powszednie, jakie wynikają z ułomności życia doczesnego". To nie jest twierdzenie uproszczone, ale jest prostą wypowiedzią zdrowego rozsądku chrześcijańskiego.

exe

Pięknie wyłożone 😊
Trzymając się tego właśnie zdrowego rozsądku, mamy możliwość uniknięcia aberracji wyobraźni na temat postawy chrześcijańskiej.
Tutaj przypominai się również wyraźne rozdzielenie przez Akwinatę stanu doskonałości od stanu doskonałego.

Stan doskonały to stan osób konsekrowanych, które wcale nie muszą być w stanie doskonałości ludzkiej. 😅

uel

exe

uel

Co do doskonałości polecam ciekawy wykład o. Tomasza Gałuszki OP pt : "Doskonałość jako herezja" https://youtu.be/UczIXeGfsjg