KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Oczywiście, że Bóg jest źródłem naszych czynów,:
Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili. (Ef 2, 10))

, a wspólnota jest tu wyrazem jedności członków Mistycznego Ciała. Nigdy nikt z nas tu obecnych nie twierdził inaczej.

Co do wspominania energii...
Bóg nie jest energią, ponieważ energia nie jest bytem samym w sobie, ale jest jakimś roboczym miernikiem zmian względnych.

Bóg nie jest ani zmianą czegokolwiek, ani tym bardziej nie ma nic wspólnego z czymś względnym:
Zatrzymajcie się i wiedzcie, że Ja jestem Bogiem,jestem ponad narodami, jestem ponad ziemią! (Ps 46,
11)

Chyba, że posługujesz się pojęciami fizycznymi obecnymi we współczesnej fizyce w rozumieniu duchowym?

maly_kwiatek · Gość

Exe, posłuchaj inżyniera.
Energia nie jest Bogiem.
To, ze jej nie widać, nie świadczy o tym, że jest duchem.

Tym bardziej Bóg nie jest ani energią, ani elektrycznością, ani magnetyzmem, ani grawitacją, ani myślą, ani wiatrem.

Bóg jest duchem.

Nie rozumiem, jak można mieć na tym tle jakiekolwiek wątpliwości.

maly_kwiatek · Gość

maly_kwiatek · Gość

Tak samo Bóg dozwala, by zaistnieli wśród stworzenia silniejsi ludzie, którzy będą pasterzami dla innych oraz pozwala na gromadzenie się ludzi we wspólnoty.

Jednak ten sam Bóg może w jednym momencie pozwolić na utratę sił mocarnego pasterza i na rozproszenie prowadzonej przez niego wspólnoty.

Dlatego twierdzę, że tylko Bóg dysponuje mocą, siłą, energią, mocami i wszystkim co stworzył.
Bo to On jest Bogiem, nikt inny!!!

exe

exe

Co do dysponowania czymś, co może być udzielonym człowiekowi i przyrodzie w ogóle... Tak, to dla nas wszystkich oczywiste.

maly_kwiatek · Gość

Dlatego poczytaj sobie te moje wszystkie wyjaśnienia bo dla Ciebie je napisałem.
Potem chwilę ochłoń i pomyśl, dlaczego pojęcia, jakich używam budzą w Tobie sprzeciw.

exe

Jeśli Bóg pozwala na rozproszenie wspólnoty i uderza w jej pasterza, to wspólnota była kierowana ludzka miłością, a nie nadprzyrodzoną, w myśl przestrogi Gamaliela.

exe

maly_kwiatek · Gość

Poleciłem Ci także podręczniki fizyki, skoro pytałeś o definicję energii.

Potem już nic Ci nie mogłem polecić bo brnąłeś w emocjach we wkładanie w moje usta to, czego nie mówiłem.
Poleciłem Cię więc Bogu.

exe

maly_kwiatek · Gość

Teraz jest już dawno po moim udziale w temacie homeopatii.
Rozmawiamy o kryzysach wiary, drogi Przyjacielu.

exe

maly_kwiatek · Gość

Exe, Przyjacielu,
a czy ja z Tobą w sprawach wiary polemizuję?

Nie mam kryzysu wiary, na szczęście, jak na razie.
Jednak bardzo Was i Ciebie prosiłem gdy tu dotarłem, byście trwali.
Bo Wasze trwanie było dla mnie jak wspólnota AA dla alkoholika pod względem i samego faktu wiary i praktykowania wiary. We wspólnocie zastałem Pasterza i owce w stadzie wraz z owcami rozproszonymi, do których się zaliczałem wchodząc tu.

No i nadal o to wytrwale proszę.
Podtrzymujecie mnie w wierze, a gdy Was nie ma, moja gorliwość w praktykach spada i pojawia się większa skłonność do grzechu i w końcu sam grzech.
Myślę, że nie jestem jedyny, który tę wspólnotę tak odczuwa.
Więc jeszcze raz dziękuję i proszę o więcej!

maly_kwiatek · Gość

exe

Tak mi się nasunęło jeszcze, że przecież wiara rodzi wymagania, stąd gdy spojrzymy na wspólnoty pogrążony w kryzysie wiary, przywództwa, itp., to w naturalny sposób moja uwaga skupia się na animatorach tych wspólnot. Gdzieś zgubili światło Ducha Świętego.
Jakże mogło do tej sytuacji dojść?

Myślę, że to jest tak, jak z dwiema rybkami: jedna chciała połknąć ocean i w efekcie, pomimo przywłaszczenia sobie wszystkiego, pogrążyła się w pustce...
Tak jest wśród wspólnot, gdzie animatorzy nie mają miłości nadprzyrodzonej, co objawia się według mnie łakomstwem duchowym i ekskluzywizmem. Z tych pęknięć pochodzą każde inne patologie wspólnot.

Druga rybka po prostu zanurzyla się w bezmiarze oceanu mając do dyspozycji wszystko wokół, a jednak zachowując pokorę "bycia niczym". To jest właśnie dla mnie jedna z postaw, będąca probierzem żywej wiary.

Pozdrawiam serdecznie,
exe
+++

Andzia

Szczęść Boże. Nie jestem pewna czy w dobrym miejscu piszę, jeśli nie to przepraszam.
Nie mam dużego doświadczenia w wierze. Droga w której przyjęłam Pana Jezusa do swego życia trwa pół roku - oby trwała na zawsze. Niekiedy czuję się jakby natchniona, przejawia się to ogromną miłością do Niego, tęsknotą za Nim, lepszym zrozumieniem prawd wiary, czynieniem dobra i staraniem kochania ludzi. Wtedy jest pięknie. I myślę, że nie może być tak cały czas i nie jest. Nawet właściwie wiem dlaczego. Tylko pytanie jest takie, czy ten czas (nazywam je) gorszych dni jest zgodny z wolą boza? Czy tak faktycznie ma to wyglądać, czy ja robię coś źle, lub czegoś nie robię a powinnam.? Gorsze dni objawiaja się tym, że w ogóle nie potrafię skupić się na żadnej modlitwie, nie potrafię Go uwielbiać, robię to tylko mechanicznie bo nie chce mimo wszystko Go zaniedbać, nie chcę znów Go opuścić. Tylko boje się, że te gorsze chwile oddala mnie od Niego. Właściwie często mam takie dni. Na szczęście kiedy mimo wszystko trwam i proszę o odrobinę światła jeśli taka Jego wola to po paru dniach JE dostaję. Wiem, że Boga mamy kochać zawsze, nawet kiedy jest źle. I tak mam nadzieję będę zawsze trwać ale głównym moim pytaniem jest to czy popełniam jakiś błąd, czy to normalne w świecie duchowym?

maly_kwiatek · Gość

Witaj Andziu,
Każdy człowiek ma swoje lepsze i słabsze dni.
Panna młoda zaślubiona niejako Jezusowi, po pół roku ma prawo czuć się zmęczona od mycia garów, sprzątania mieszkania i częstych modlitw do Oblubieńca.

I ma prawo do ludzkiego wypoczynku.

Chodzi w tym jednak o to, by nie stracić w ramach wypoczynku Oblubieńca z pola widzenia. Bo przecież On jest najważniejszy w życiu, także w chwilach zmęczenia i wypoczynku.

Więź z Bogiem nie polega tylko na ciągłych, czy częstych modlitwach, więź z Bogiem polega też na trwaniu razem z Nim w ciszy i w zabawie.

Szczęść Boże Andziu, witaj w wirtualnym klasztorze Very Happy

exe

Szczęść Boże, Andziu!
Witaj w naszym wirtualnym klasztorze, w miejscu gromadzącym katolików.

Wiesz, wiara chrześcijańska jest zarazem najbardziej wymagająca, a zarazem najbardziej optymistyczna, bo jest pelną realizacją przykazania miłości.

Mogę mówić tylko z perspektywy moich doświadczeń, oraz z perspektywy mnichów - kontemplatyków. Otóż uważam, że owe "gorsze dni", owo "mechaniczne wielbienie" Boga, owa tęsknota i troska zarazem o to, aby być przy Jezusie, są wyrazem tej miłości, o którą Jezusowi tak naprawdę chodzi. Posługując się słowami śp. o. Piotra Rostworowskiego OSB/EC: "wytrwale kochasz Boga" .

I o tą wytrwałość chodzi, bo jeśli ma się wytrwałość, to znaczy niechybnie, że ma się wiarę - tą wiarę, która jest jako to ewangeliczne ziarnko gorczycy.

Dlatego też głowa do góry, siostro!

Jaśmina · Gość

Te gorsze chwile są naszym cierpieniem , a cierpienia pomagają w praktykowaniu cnoty, zrozumieniu wartości ofiary, Krzyża i chęći naśladowania Pana Jezusa.

exe

Pismo Święte mówi o winnicy Pańskiej, a tu czujemy, że to kamieniołom Boży...

Winnica to jest życie i praca w winnicy, to jest zawierzenie życiu, któremu się tylko pomaga.

Potrzeba nam, aby nasze trwanie w Kościele opierało się na jakiejś ogromnej wierze w życie, będące w ludziach, którzy mają ogromne możliwości i zdolności duchowe. Jeśli nie będziemy mieli wiary w to życie, które jest w ludzkości, to będziemy cierpieć dodatkowo z własnej winy, a wtedy winnicę będziemy odbierać jako kamieniołom, w którym wszystko człowiek musi zrobić sam, włącznie z kroczeniem ku Bogu, co samo z siebie jest oczywiście niewykonalne, skoro w Piśmie stoi:
Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; (J 6, 44)

Andzia

Dziękuję za troskę w odpowiedziach. Nie sądziłam, że uda mi się gdziekolwiek znaleźć zrozumienie. Jeszcze raz dziękuję.

exe

Jaśmina · Gość