KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Czy samotność jest "zdrowa" Question

Takie pytanie zadaje sobie wielu, dotkniętych tym problemem.

Przede wszystkim zwróćmy uwagę, że samotność jest pewnym stanem , który ma nas nakierować na Boga. Drogą do własnego serca jest naturalnie modlitwa, stąd oczywistym staje się postawienie pytania o to, czy i jak samotność może obudzić w człowieku modlitwę Question

W jaki więc to sposób, modlitwa miałaby uczynić samotność znośną i celową, a pustynię, na której się znajdujemy w pewnym etapie życia, zamienić w rajską dolinę Question

Przede wszystkim trzeba by uzmysłowić sobie, że samotność nie jest umiejscowiona gdzieś poza światem, ale jest jego integralna częścią Exclamation

Toteż wynika z tego, że aby wejść w ową samotność, nie tylko nie potrzeba uciekać od świata w sensie dosłownym, ale i nie należy tego czynić. Należy zaś unikać pewnego ściśle wyznaczonego aspektu "tego świata", który jest zewnętrznie ograniczonym Idea

, a więc mówię tu o samotności serca.

Sami po sobie widzimy, że choć co jakiś czas, pragniemy chwili samotności, bo tylko wtedy potrafimy wyrazić coś z samych siebie. Intuicyjnie wiemy, że to właśnie w samotności mamy zapewnione stawanie się najbardziej człowiekiem Idea

Samotność jest stanem, który wydaje nas samym sobie. Dostrzegamy wyraźniej swoja nędzę, ubóstwo.... Rolling Eyes

Trwając w tej świadomości ubóstwa własnego, które wystawiamy na miłość Bożą, powodujemy, że wiara głęboko przenika nasze serce. Wówczas odsłania się rdzeń naszej istoty, gdzie mieszka Duch Święty delikatnie szepczący nam Słowo Miłości - a więc miejsce, gdzie modlitwa jest nam dana.

Czego nauczył nas Jezus, przebywając w samotności Question

:

"Pełen Ducha Świętego, powrócił Jezus znad Jordanu i przebywał w Duchu [Świętym] na pustyni" (Łk 4,1),

" W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga. " (Łk 6, 12).

Jezus w owej samotności nauczył się (nas) być człowiekiem Exclamation

To w samotności doświadczymy wyjścia naszego serca "na powierzchnię", gdyż wtedy jesteśmy wolni od walki oczu, uszu i języka , a grzech wypływa na powierzchnię , jak plama oleju na wodzie.

To w samotności śmierci Pan Jezus zszedł "do piekieł" - czyli do Szeolu - zszedł do serca ziemi - do serca człowieka:

" Albowiem jak Jonasz był trzy dni i trzy noce we wnętrznościach wielkiej ryby, tak Syn Człowieczy będzie trzy dni i trzy noce w łonie ziemi." (Mt 12, 40).

i w tym zawiera się "Pascha" - "Przejście" :

"Tak zaś spożywać go będziecie: Biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć Pana." (Wj 12, 11).

Pan nasz wnika w najbardziej skryte i tajemne przestrzenie ludzkiej istoty : cierpienie i śmierć. To przecież w Szeolu Jezus nawiązał najbardziej intymny kontakt z naszym światem, łącząc się z naszym sercem w jednym , paschalnym grobie. Owo zejście Jezusa do samotności Szeolu, zapłodniło ziemię - świat do nowego życia - poprzez zmartwychwstanie :
"Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. " (J 12, 24).

Pamiętajmy, że tak, jak samotność wzięła udział w zwycięstwie Jezusa , tak i w naszym zwycięstwie musi wziąć udział. Idea

Magnolia · Gość

Samotność jest przyjemnosćią tylko dla tych którzy jej potrzebują i pragną .Natomiast stanowi mękę dla tych którzy są do niej zmuszeni :D :( . Sami wybieramy życie w samotności, a przyczyn takiego postępowania może być wiele. Jest taki rodzaj ludzi zwanych Pustelnikami na przykład i oni wybierają samotność z wyboru , gdyż dzięki życiu w odosobnieniu lepiej mogą zrozumieć naturę człowieka, postępować zgodnie z własnym sumieniem, być wolnym od czyiś sugestii czy porad. Warto się nad tym zastanowić ,w przypadku gdy natomiast inni uważają, że samotnością odpokutują za swoje grzechy, popełnione w przeszłości. Czy w ten sposób taka forma pokuty ma sens ? .Są osoby , które nie potrafią być sami, kończą jeden związek i od razu rozpoczynają kolejny nie zastanawiając się tylko odrazu poszukują na szybko następnego a inni juz decydują się na spędzenie reszty życia będąc samym i czerpiąc z tego przyjemność uważąjąc to za błogosławieństwo :D .
Uwielbiam tą fazę byćia samym i nie mam zamiaru tego zmieniać :D

Artmedia9 · Wysłany: Nie 12:03, 02 Mar 2014 Temat postu:

Każdy potrzebuje czasem chwili samotności.
jak dla mnie, to główny cel istnienia kościołów jako budynków, miejsc gdzie można znaleźć ciszę i stać się na chwilę samotnym wobec Boga. Bo modlitwa bez słów jest tak samo skuteczna jak mówiona.

Prostaczek · Wysłany: Nie 19:01, 02 Mar 2014 Temat postu:

W samotności widzę swoja marnośc .

exe · Wysłany: Nie 19:06, 02 Mar 2014 Temat postu:

Prostaczek · Wysłany: Nie 19:10, 02 Mar 2014 Temat postu:

Uwielbiam iśc z psem nad rzekę i sie modli albo rozmyślac w samotności ,poezja ;]

Rubin · Wysłany: Nie 20:25, 02 Mar 2014 Temat postu:

W samotności rozmawiamy z własną duszą. Wtedy czujemy obecność Ducha Świętego i chociaż zamykamy oczy to widzimy więcej, choć panuje cisza to słyszymy więcej. Samotność wprowadza nas w stan poznania samego siebie, ponieważ gdy nie ma nikogo wokół, to musimy spojrzeć we własne serce.

Prostaczek · Wysłany: Nie 20:31, 02 Mar 2014 Temat postu:

Racja Bracie ;]

exe · Wysłany: Nie 21:02, 02 Mar 2014 Temat postu:

Gość

ale ile sie tak mozna zaglebiac w sobie i zapadac w sobie... no ileż można...

MariaMagdalena

Kochani nie ma powołania do samotności. Do życia w pojedynkę tak. Do życia pustelniczego tak ale nie do samotności. Bóg dopuszcza samotnośćvna człowieka by cos mu ukazać. Czym innym jest samotność chwilowa taki czas i miejsce odludne gdzie jesteśmy sami z Bogiem to udanie sie na pustynię .

exe

Gość

exe

MariaMagdalena

dobrze o tym pamietać

Magnolia · Gość

exe

Duśka · Gość

exe

exe

Dwa posty wyżej użyłem francuskiego słowa l'abandon, jednakże nie z powodu jakiejś prózności, lecz z powodu szerokiego spectrum znaczeń czysto mistycznych, które w tym języku są zebrane pod jednym terminem, natomiast, w języku polskim sprawa nieco się gmatwa i wymaga rozszerzonego komentarza, co też winienem jestem Wszystkim Czytającym.

O ile więc w j. francuskim to słowo oznacza jeden rozumny akt woli, jedną czynność opuszczenia siebie, zapomnienia o sobie i zarazem zdaniu się na Boga, o tyle w języku polskim nie widać bezpośredniego przełożenia tego wyrazu bez dzielenia włosa na troje (jeśli by kto był biegły w języku francuskim, niechaj pomoże mi w tej tematyce lingwistycznej). Wszystkie te aspekty poboznosciowej postawy duszy i ciała realizują się u kontemplującej duszy jednocześnie, stąd wynika potrzeba posługiwania się jednym terminem.

A więc "kompleksowo" patrząc, w samotności serca, w opuszczeniu samego siebie - kontemplujący człowiek składa cały ciężar swego istnienia oraz cała nadzieje w Bogu i to jest kwintesencja postawy l'abandon: porzucenie siebie, obumarcie czlowiekowi grzechu i zawierzenie.

Trwanie w tym stanie implikuje równolegle poszerzanie serca ludzkiego , co jest specyficznym objawem niezmierzonej głębi duszy, zdolnej odpowiedzieć na moc i hojność: z Boga dane. Bóg odpowiada ze swa całą możliwą dla duszy hojnością, mierzoną oddaniem się duszy.
I tu widzimy, że Bóg obdarowuje duszę, jak Oblubieniec Oblubienicę, która dzięki Jego darom może czynić to, do czego wzywał prorok Jeremiasz:
" I wyciągnąwszy rękę, dotknął Pan moich ust i rzekł mi: "Oto kładę moje słowa w twoje usta. 10 Spójrz, daję ci dzisiaj władzę nad narodami i nad królestwami, byś wyrywał i obalał, byś niszczył i burzył, byś budował i sadził". (Jr 1, 10)
Taka dusza, pełna mocy Bożej, transcenduje świat, ponieważ Bóg udziela daru najwyższego - daru nieustannego współrodzenia nowego stworzenia:

"Per ipsum, et cum ipso, et in ipso, (Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie)
est tibi Deo Patri omnipotenti, (Tobie, Boże wszechmogący)
in unitate Spiritus Sancti, (w jedności Ducha Świętego)
omnis honor et gloria (wszelka cześć i chwała)
per omnia saecula saeculorum. (przez wszystkie wieki wieków)"

Pamietać należy poruszany przez mistrza Eckharta aspekt trwania duszy mistyka w Duszy Boga, który to zresztą był niezrozumiany przez inkwizycję (jej członkowie akurat tutaj dali świadectwo bycia dalekimi od doznawania istnienia Bożego w swych sercach). Oto Ojciec rodzi wciąż Syna - również w duszy mistyka. I tutaj mamy możliwość ścisłego nawiązania do tematu Dlaczego klasztory kontemplacyjne są potrzebne?. O ile w tamtym temacie zajmujemy się wierzchnią, tj. widzialną własnością działalności zakonników - kontemplatyków, o tyle nynie wypada mi kontynuować (z myślą o wspomnianym zagadnieniu sensu istnienia kontemplacyjnych zakonów) szczegółowszą "analizę" procesu dojrzewania mistycznego duszy dla pełniejszego zobrazowania głębi realizmu udzielania się dusz ludzkich Bogu i jednoczesnego partycypowania w Miłości.

Dusza ludzka winna tedy czerpać wzór z Maryi, która oddała się Bogu w sposób niedościgniony w swej realizacji, tj. w spełnieniu owego l'abandon, co objawiło się z kolei nieskonczenie niedoścignioną hojnością Bożą wobec matki Bożej, co zauważył św. Łukasz Ewangelista:
"Anioł wszedł do Niej i rzekł: "Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą.". (Łk 1, 28 )
Dlatego też w swej ignorancji nie rozumieja protestanci, czym jest pełnia łaski u Maryi - a jest ona owocem wspaniałomyślnego, niewyczerpanego oddania się Boga dla Jej duszy, adekwatnemu wiernemu zjednoczeniu się z Synem.

W ten to sposób [b]mistycy stają się otwartą bramą łaski dla Koscioła. Podobnie do Maryi, przez swoją modlitwę i udział w miłości, kontemplatyk - mistyk jest wtedy "współtwórcą" rzeczywistości Kościola. Dusza kontemplacyjna pragnie odzwierciedlać głębiię Bożą własnie na wzór Maryi Exclamation

Pamiętając tekst doksologii "Per ipsum, et cum ipso, et in ipso, (Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie)" widzimy wyraźniej - a przynajmniej mam taką nadzieję, Drodzy Czytelnicy, że dusza kontemplatywna jest nie tylko Bogu oddana cała, ale oddana Mu we wszystkim i przez wszystko. Rodzi to oczywistą odpowiedź Bożą, że moc boska objawia sie poprzez samego człowieka zanurzonego w Nim, który staje się giętki i uległy natchnieniom Ducha Świętego, co definitywnie uzdatnia kontemplacyjną duszę do wykorzystania całego istnienia, wszystkich władz - ku włączeniu pełni siebie w dzieło miłości.

Ukazana powyżej personalizacja i konsekracja świata w duszy kontemplacyjnej - poprzez przyporządkowanie ich miłości wg kryteriów Bożych, powoduje regresję grzechu, osłabiając siły zła, walczące przeciw Królestwu Bożemu Idea

Oto jest wnioskowanie wieńczące sztandarowe stwierdzenie: kontemplacja jest działaniem doskonałym. Amen.

maly_kwiatek · Gość

Tunel życia

idę wąskim tunelem między życiem i śmiercią
tunel jest tylko dla mnie
nikt go nie zna, nikt nim nie szedł i nie pójdzie

w tunelu jest wszystko co potrzebne
samotność
brak światła
brak drogowskazu
niemożność powrotu
dotkliwa realność
brak celu

z jednej strony ściana życia
z drugiej ciemna przepaść śmierci
i wąska ścieżka pomiędzy
w dodatku kręta

idę
trzymam się ściany
idę nie wiedząc
kiedy postawię
ostatni krok
w ciemność

(Martin, 1.08.2012) - MK

z doświadczeń samotnej ciemności