KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

maly_kwiatek · Gość

Bracie exe, bardzo piękna rozprawa filozoficzna, oparta o procesy logiczne i dane pierwotne, które płyną z doświadczenia, a nie z rozważań teoretycznych.

exe

Bardzo elegancko i trafnie wskazujesz Bracie mój na zagadnienie transcendowania przez duszę aktów, nazywanych "moimi" i jest to rzeczywiście wyraz owego prymatu ducha nad materią.

Na marginesie dodam, że wielu ludzi posługuje sie słowem "duch", nie wiedząc do końca, jak ubrać to w miarę lapidarną, acz treściwą definicję. Ja bym powiedział, że "duch" to byt, który sam dla siebie jest wewnętrznym, a więc który jest postawiony przed samego siebie. Dla kontrastu (co by lepiej "widzieć" problem definiowania ducha): zwróćmy uwagę na to, że w przypadku materii, wszystko jest dla niej zewnętrzne.

Bardzo dobrze również ująłeś problem powinowactwa duszy do materialnego ciała, jako że po śmierci człowiek ginie, ale dusza, skoro jest samoistną formą, trwa nadal - jest we właściwym słowa znaczeniu bytem. Akt bytu należy bezpośrednio do duszy, a więc bez jakiegokolwiek pośrednictwa (jako doskonałość natury), co w ostateczności implikuje, że akt taki "powołuje" byt z konieczności.

Problem, jaki mają ludzie odchodzący od KrKi z taką lubością przekreślający wiedzę duchowa przodków, dotyczy przeszkody, jaką stanowi dl a tych ludzi problematyka esse, jako istnienia. Pisałem o tym na przykładzie Arystotelesa rozumienia istnienia na podstawie złożenia bytowego z elementów infrabytowych (forma i materia). Św. Tomasz zmodyfikował to uzasadnianie poprzez wprowadzenie aktu - istnienia (akt drugi, bo pierwszym jest akt substancjalny - "połączenie" formy i materi - na którym bazował Arystoteles), czego uzasadnienie podałem w poście wyżej.

Na mocy właśnie wprowadzzenia tego aktu - istnienia (bytowego), pojawiła się trudnośc w dostrzeżeniu tegoż istnienia, skoro zresztą sam akt bytu jest niewyobrażalny, a z tego powodu i rzekomo niepoznawalny. A tymczasem, posiadając wlasny akt bytu (akt - istnienie), dusza jest nieśmiertelna, bo niezniszczalna, ale też i nie moze zrodzić się, a więc może być tylko (albo raczej aż) stworzoną.

Samej duszy z kolei (mowa o tym, co po śmierci) nie można nazwać człowiekiem, jako człowiekiem, ponieważ dusza jest (jak to uzasadniałem powyżej) samoistną (samobytującą) formą, będącą w relacji do materii (oczywiście ściśle zdeterminowanej przez materi, jako bazę wsszelkich zmian).

Dlatego też nikt nie mówi o tym, że człowiek, jako człowiek, śpi po śmierci, lecz trwa ludzka dusza z wszelkimi jej właściwościami niematerialnymi, jak intelekt, pamięć, wola - czekając na łaskę przywrócenia godności. O tej tęsknocie duszy za pełnią (za ciałem materialnym) - w mojej opinii mówi Bóg poprzez psalmistę:
"Łaskawość i wierność spotkają się z sobą,
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie,
a sprawiedliwość wychyli się z nieba." (Ps 85, 11-12)

exe

W 2 Sm 14, 14 w tłumaczeniu WULGATY znajduje się takie oto frapujące przeciwieństwo z ust Tekuitki, namówionej przez Joaba (wskazując na konieczność odróżnienia tegoż od sprzeczności - w temacie Religia i jej oryginalność contra psychoanaliza) :
"Wszyscy umieramy a rozciekamy się w ziemi, jak wody, które się nie wrócą; i nie chce Bóg by dusza miała zginąć; ale zwleka myśląc, aby nie zginął całkiem ten, który jest odrzucony."

W mojej opinii jest wskazane uprzednio, że śmierć ma władzę zasadniczo nad materią, lecz los samej duszy - będącej przedmiotem chcenia Bożego - może być zgoła inny.

Nie ma więc żadnej śmierci absolutnej, jak to sugeruje gross sekciarzy.

maly_kwiatek · Gość

Myślę, że po latach współegzystencji z Wami w naszym specyficznym, niezwykłym klasztorze mogę podzielić się z Wami, a może nawet powinienem pewnymi zjawiskami jakie mi się przydarzają, dawniej częściej ostatnio rzadko. Polegają one na kontaktach z osobami, które już nie żyją.

Wbrew temu, co usiłowali mi wmówić ludzie niegodziwi nazywając te kontakty spirytyzmem, nie rozmawiam z duchami ani nie przywołuję ich. Przychodzą do mnie dusze - a nie zjawy astralne zwane duchami.
Dlatego ich nie widzę oczami fizycznymi, a jedynie oczyma mej duszy. Widzę, słyszę, czuję i rozumiem co mi chcą przekazać.

Najczęściej przychodzą osoby opiekuńcze, zebrałem je w galerii na forum "Moi Przyjaciele". Praktycznie wszystkie te osoby, to osoby świętych, błogosławionych lub Sług Bożych.

Przychodziły też dusze cierpiące z prośbą o pomoc, jak to zdarzało się Marii Simma.

Dziś przyszła święta Edyta Stein, Patronka Europy.
Stało się to podczas Przeistoczenia na Mszy Świętej - nie widziałem jej samej tylko słyszałem Jej głos wydobywający się z komory gazowej w obozie śmierci Auschwitz w chwili, gdy święta umierała.
Konający głos wołał: Ojcze Nasz, który jesteś w Niebie!!!

Uświadomiłem sobie co jest najważniejsze, a właściwie jedynie ważne dla człowieka, dla ludzi. Najważniejsze jest, ze Ojciec Chrystusa jest NASZYM Ojcem, Ojcem WSZYSTKICH ludzi. Także katów i zakatowanych. Skrzywdzonych i krzywdzicieli. WSZYSTKICH.
Dlatego święta woła z Komory śmierci: Ojcze Nasz!!! przypominając, że mamy kochać wszystkich, nie tylko tych dobrych i miłych, także naszych katów i morderców. Nie mamy po prostu innego wyjścia, to są nasi Bracia i Siostry w Chrystusie.

Wizja była bolesna.
Czułem ból w głowie i w sercu. Po odmówieniu modlitwy Ojcze Nasz ból ustąpił.
Dzielę się z Wami tym przeżyciem bo może być Wam potrzebne.
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

exe

maly_kwiatek · Gość

Czasem przychodzą do mnie zmarli, we śnie lub w medytacji. Zwykle nie wiem, że oni umarli, zwykle są to osoby, które znałem w przeszłości. Nie ze wszystkimi się lubiliśmy. Otwieram internet a tam informacja, ze ta osoba niedawno umarła. Modlę się za te osoby, nawiązuję kontakt, jeśli możliwy mentalny i żegnam się wskazując im drogę do światła, jeśli to potrzebne. Bo bywa tak, ze te osoby nie widzą światła, a ja widzę. Na tym polega ta pomoc. Dość często dusze, które czeka przejście na tamtą stronę kontaktują się ze mną zanim odejdą. I wtedy czuję, że coś się dzieje.Za kilka dni w internecie pojawia się nekrolog. Staram się pomagać wszystkim duszom, które przychodzą przez ludzkie wsparcie sercem i przez modlitwę. Nie pytam jaki maja status, nie roztrząsam, co im jest. Modlitwa za nie, rozmowa, i pomoc w konkretnej sytuacji jeśli o to proszą. Dziś przyszedł we śnie, dawny dobry kolega, bardzo lubiliśmy się. W internecie nekrolog, że odszedł 20 czerwca br. Pomodliłem się za niego.

To było w nocy i nad ranem.

A po południu coś mnie skłoniło - głos intuicji - by spojrzeć do internetu na okolice Woli Gułowskiej, poszukać coś o walkach września 1939 w tym rejonie, co dawniej nazywano Bitwą pod Kockiem grupy generała Kleeberga z Niemcami.

I nagle jak zatrzaski pootwierały mi się klapki przez całe życie pozamykane. Tam do 5-6.10.1939 bili się ostatni żołnierze września, broniący Polski przed zagładą hitlerowsko - rosyjską. Przeczytałem wspomnienia o wojennych losach podchorążych Samodzielnej Grupy Polesie wśród których był i walczył mój Tata. Potem zobaczyłem obraz Matki Boskiej Gułowskiej łaskami płynący ukoronowany przez Prymasa jako obraz Patronki Żołnierzy Września w 1982 roku w rocznicę bitwy pod Kockiem. I pomyślałem jak durny jest człowiek, który może przeżyć kilkadziesiąt lat i nie zauważyć tego, co mówią do niego najbliżsi, o czym opowiadają.
Bo Ojciec często nawiązywał do tamtych czasów i wydarzeń, jednak przepuszczałem Jego słowa "bo to dziś inne czasy".

A dziś przypominam sobie jak pieczołowicie odtwarzał istotne dla historii szczegóły i przekazywał je badaczom historii, bo z opracowania historycznego poznaję zeznania Taty.

Rekonstrukcja walk w Woli Gułowskiej
Oni tam spoczywają na miejscowym cmentarzu, w liczbie około 200 żołnierzy.

Warto wiedzieć w tej historii, że w Woli Gułowskiej byłem ze 3-4 razy w sprawach służbowych w ostatnich latach i nie ciągnęło mnie do wspomnień, najwyżej do Henryka Sienkiewicza, który tam właśnie się urodził. Ostatnio tam byłem w sierpniu br.

No i co mam z tym zrobić?
Pomodlę się za Tatę, za wszystkich Jego Kolegów walczących razem z Nim i za wszystkich żołnierzy września.

A Was proszę, pomódlcie się za mnie.

Dlaczego dziś? Trwa wrzesień, polski wrzesień...

exe

Na mocy powyższych rozważań trzeba by przypomnieć, że owe szumne, ale i agresywne ataki pseudoargumentacyjne sekciarzy, mające wymusić u adwersarza uznanieidei śmiertelności duszy, mają swój korzeń w poglądach Awerroesa, wedle których duszy nie przypada jakieś duchowe samoistnienie. Szczególnie Siger z Brabantu i jego uczniowie byli piewcami tego poglądu.

Rzeczywistość duszy, jako formy substancjalnej ciała, wykazał aposteriorycznie św. Tomasz z Akwinu , wychodząc z analizy źródła działania. Aby zrozumieć ten wywód potrzebne jest przypomnieć sobie z poprzednich postów, że:

exe

Niejako podsumowując wszystkie powyższe rozważania, należy powiedzieć, że dusza jest samodzielna w swym istnieniu, lecz niesamodzielna bez ciała w poznaniu i decyzjach. Tworzy zciakem jedność substancjalną, ale nawet oddzielona od ciała przez śmierć materialną, jako rozpad ciała, zachowuje w sobie stałe skierowanie do ciała, co zresztą potwierdza sama Biblia, mówiąc o Sądzie Ostatecznym:

Spoczęła na mnie ręka Pana, i wyprowadził mnie On w duchu na zewnątrz, i postawił mnie pośród doliny. Była ona pełna kości. I polecił mi, abym przeszedł dokoła nich, i oto było ich na obszarze doliny bardzo wiele. Były one zupełnie wyschłe. I rzekł do mnie: «Synu człowieczy, czy kości te powrócą znowu do życia?» Odpowiedziałem: «Panie Boże, Ty to wiesz». Wtedy rzekł On do mnie: «Prorokuj nad tymi kośćmi i mów do nich: Wyschłe kości, słuchajcie słowa Pana! Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja wam daję ducha, byście ożyły. Chcę was otoczyć ścięgnami i sprawić, byście obrosły ciałem, i przybrać was w skórę, i dać wam ducha, byście ożyły i poznały, że Ja jestem Pan». I prorokowałem, jak mi polecono, a gdy prorokowałem, oto powstał szum i trzask, i kości jedna po drugiej zbliżały się do siebie. I patrzyłem, a oto powróciły ścięgna i wyrosło ciało, a skóra pokryła je z wierzchu, ale jeszcze nie było w nich ducha. I powiedział On do mnie: «Prorokuj do ducha, prorokuj, o synu człowieczy, i mów do ducha: Tak powiada Pan Bóg: Z czterech wiatrów przybądź, duchu, i tchnij na tych pobitych, aby ożyli». Wtedy prorokowałem tak, jak mi nakazał, i duch wstąpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach - wojsko bardzo, bardzo wielkie. I rzekł do mnie: «Synu człowieczy, kości te to cały dom Izraela. Oto mówią oni: Wyschły kości nasze, znikła nadzieja nasza, już po nas. Dlatego prorokuj i mów do nich: Tak mówi Pan Bóg: Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam» - wyrocznia Pana Boga. (Ez 37, 1-14)

Jest ona niepowtarzalną duszą tego oto jednostkowego człowieka. Nie ginie z chwilą śmierci człowieka, lecz jako możność o charakterze formy, jest wciąż ogarnięta przez akt istnienia. Właśnie w tym ogarnięciu przez akt istnienia tkwi źródło jej nieśmiertelności, czy też niezniszczalności.

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
🛐✝️

uel

Genialne !

exe

Dusza i powstawanie ciała nowego człowieka vs. in vitro

Rodzi sie pytanie u wielu osób, czy słusznym jest odmawianie tzw. "dzieciom z probówki" istnienia duszy, albo czy można powiedzieć, że dusza tych dzieci jest prostym wynikiem skomplikowania materialnego ?
Azaliż czy można powiedzieć, że dziecko uzyskuje - na przykład- w sztucznych macicach - wszystko, co potrzebne "od natury" w izolacji od rodziców?
Czy dziecko może kiedykolwiek powstać bez istnienia rodziców, a więc w sposób całkowicie sztuczny, abiologiczny?

By rozstrzygnąć tak ważkie problemy, należy posłużyć się metafizyką bytu istniejącego, w formie tomizmu konsekwentnego.

Najpierw odpowiedzmy na zasadnicze kwestie stojące u bram bytowości przygodnej:

1. Dlaczego Samoistny Akt Istnienia stwarza zależny akt istnienia, nie zaś go tworzy i co oznacza tu akt stwarzania?
2. Dlaczego też - z drugiej strony patrząc na zagadnienie pierwsze - nie może trwać sam akt zależny istnienia, będący formą określającą możność?

Natura istoty wskazuje na właściwe jej pryncypia (zasady) zewnętrzne. Te pryncypia nie są przyczynami sprawczymi istoty, gdyż urealnia ją i aktualizuje wewnętrzny w bycie, zależny akt istnienia. Bierze się to stąd, gdyż Samoistny Akt Istnienia, jako zewnętrzna przyczyna sprawcza, jest sam dla siebie jedynym pryncypium, czyli jest li tylko i aż istnieniem. Wynika dalej z tego, że Samoistny Akt Istnienia (istnienie czyste=Bóg) wpływa na powstanie zależnego aktu istnienia, czyli stwarza ten zależny akt.

Jak pamiętamy z tematu o relacjach Obarczanie Boga za nieszczęścia, cierpienie, zło... , Samoistny Akt Istnienia nie może bezpośrednio urealniać i uaktualniać możności, ponieważ urealniałby i uaktualniałby coś jednego - nieokreślonego. W wyniku takiego totalnego urealnienia i uaktualnienia nieokreśloności, otrzymalibyśmy jeden byt, będący nieokreślonością, a więc byt będący niebytem. Popadlibyśmy w monizm i absurd zarazem.

I z drugiej strony patrząc, nie można bytu nazwać istniejącym, gdyby miał tylko strukturę formy określającej możność, czyli formy substancjalnej i materii, ponieważ zrodziłoby to kolejną aporię (sprzeczność). Polegałaby ona na tym, że cokolwiek może być przyczyną samego siebie. Wiemy aż za dobrze, że tak być nie może, ponieważ forma substancjalna bytu musiałaby poprzedzać samą siebie. Gdyby zgodzić się na taką samoistność formy substancjalnej, uwikłalibyśmy się w kolejną niedorzeczność.

Otóż gdyby od strony możności mielibyśmy mieć do czynienia tylko z formami substancjalnymi, a więc tylko z aktami wyłaniającymi z siebie możność, która jako określona, staje się materią lub możnością duchowo-materialną, czy możnością duchową - a wiadomo, że ten zależny akt istnienia urealniając istotę (byt substancjalny) tworzy tzw. subsystencję, czyli istotę przenikniętą realnością - efektem byłaby identyczność bytów, a więc praktyczny monizm. Bierze sie to też z poprzedniej aporii, ponieważ formy substancjalne nie mogą samych siebie wyprzedzać, stąd też pluralizm bytowy ma źródło tylko i wyłącznie w Samoistnym Akcie Istnienia, czyli w Bogu.

Trzeba nadto zauważyć w myśl tematu o relacjach, że zależny akt istnienia "nosi w sobie" owo znamię zależności i to znamię jest właśnie powodem "wyłaniania się" możności, co świadczy zasadniczo o przygodności bytowej substancji.

Właśnie też i dlatego struktura bytu "zawiera" zarówno formę substancjalną (zależny akt bytu), jak i samoistny (niezależny) akt bytu. W tym miejscu obalam więc zarzut zwolenników Awerroesa, Awicenny, będących kompilatorami zarówno Platona, jak i Arystotelesa, zresztą na skutek błędów w interpretacji dzieł tych dwóch statożytnych - błędów polegających na nierzetelnym rozpoznawaniu autorstwa tych starożytnych filozofów greckich.

Dlatego to właśnie zewnętrzne pryncypia istoty (forma i materia) mogą być tylko wzorem, modelem innej istoty, jej miarą o charakterze celu. Nazywa się je właśnie przyczynami celowymi. Znaczy to, że są dla istoty obrazem tego, czym ma być ta istota. Nie jest to jednak obraz i cel tylko myślny. Przyczyny celowe są substancjami i całą swą istotą realnie wpływają na możność bytu jednostkowego. Wywołuje to takie realne upodobnienie i wymierzenie możności, że istnienie danego bytu musi to podobieństwo i miarę możności zaktualizować w swą istotę.

Dla wyjaśnienia wpływu przyczyn celowych na możność bytu jednostkowego rozważmy istotę człowieka.

Strukturalne ujęcie istoty człowieka ukazuje nam ją jako duszę i ciało. Dusza nie zawiera w swej strukturze materii. Taką jej budowę musiały wyznaczyć substancje podobnie nie zawierające w swej strukturze materii, substancje czysto duchowe. W istocie człowieka akt istnienia zaktualizował także ciało. W związku z tym, że mówimy o podobieństwie do wzoru, musiały je wymierzyć substancje, których forma wywołuje w nich tylko wymiary i ruch. Podłożem wymiarów i ruchu jest tylko rozciągłość. Tymi przyczynami mogą być najprostsze struktury materialne i kody genetyczne rodziców.

W dalszej mierze rodzice, jako duchowo-cielesne byty jednostkowe, ponadto oddziałują swą psychiką, a matka swym ludzkim organizmem, gdyż go obszarze dojrzewa do urodzenia człowiek. Rodzice są więc przyczynami celowymi istoty człowieka w odniesieniu do jego ciała i psychiki.

Substancje, pełniące role przyczyn celowych, są zewnętrznymi przyczynami istoty jednostkowych bytów.

Uwaga: wytłuściłem "przyczynami istoty", a więc substancji. Powstanie bytu jednostkowego i jego struktury wyjaśniają cztery zarazem działające przyczyny. Są to dwie przyczyny wewnętrzne i dwie zewnętrzne. Dwie wewnętrzne przyczyny to stworzony akt istnienia i urealniona oraz zaktualizowana przez niego istota. Dwie przyczyny zewnętrzne to samoistne istnienie, stwarzające zależny akt istnienia zapoczątkowujący byt jednostkowy, oraz przyczyny celowe wpływające na ukonstytuowanie się istoty

Zwraca uwagę fakt, że istoty bytów są różnorakie, że wobec tego akt istnienia aktualizuje wpływ właściwych tylko danemu bytowi przyczyn celowych. Wynika z tego, że trzeba przyjąć teorię typów aktów istnienia. Gdy ujmujemy byt i akt istnienia genetycznie, teoria ta nie jest czytelna. Jest zrozumiała w strukturalnym ujęciu bytu. W tym ujęciu akt istnienia zapoczątkowuje tylko ten oto byt, to znaczy zależy tylko od tej zaktualizowanej przez siebie istoty. Jest przystosowany do tej oto istoty. Jest aktem istnienia czlowieka, zwierzęcia, rośliny... Forma, jako akt zależny, urealnia i aktualizuje więc istotę właściwą temu oto bytowi. Bez niezależnego aktu istnienia, nie można myśleć więc o tym, aby powstał byt.

Nie można więc mówić, że byt powstaje jako istota bez jej formy, bedacej duszą, lub też, że dusza jest wkładana w ciało, jako jakiś komponent.

W przypadku człowieka - przypomnę - sprawa duszy ma się w ten sposób, że sama zasada intelektualna, jako niematerialna, jest formą substancjalną, czyli duszą niematerialną:

uel

Dziękuje Bracie Exe. Przeczytałem wszystko choć nie było łatwo Very Happy

exe

Jaśmina

Przeczytać to też przeczytałam ale czy zrozumiałam to inna bajka 😶

exe

exe

uel