KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Nawiązując ściśle do tematu Chrysutus umarł za nasze grzechy - co to znaczy?, założonego przez siostrę Palma, gdzie należało podnieść sprawę wymiarów odkupienia, nie sposób nie dotknąć sprawy tzw. widzenia uszczęśliwiającego w kontekście nadziei Chrystusowej, którą Tradycja wyraża w przepięknym zawołaniu błagalnym: Spes Christe!

Sprawę uznałbym za niebagatelną, ponieważ w sposób naturalny musimy dojść kwestii "anima separata" - "duszy oddzielonej", ponieważ o ile pierwsze pokolenia chrześcijan miały niezwykle żywe poczucie solidarności wszystkich pokoleń ludzkich i różnych jednostek w dążeniu do jednego zbawienia, o tyle w czasach tzw. nowożytnych obserwuje się myślenie o zbawieniu "jednostkowym". myślę, że wiem, co mówię, ponieważ sam osobiście uegłem czarowi tzw. zdroworozsądkowego pojmowania zbawienia, tzn. w wymiarze osobistym, a żeby oddać sprawiedliwość autorytetowi Pisma Świętego, w wymiarze tylko osobistym...

Tymczasem nadzieja zbawienia, którą krzewił św. Paweł Apostoł, miała wymiar ewidentnie kosmiczny, a jak zresztą piszemy w innych tematach, zbawienie ma charakter społeczny i dopiero ten wymiar społeczny staje się warunkiem zbawienia jednostek.

Czytając metafizyczne dysputy doszedłem do wniosku - jak się później okazało: wcale nieoryginalnego - iż jakoby dusze ludzi wybranych nie mogły zaznać widzenia uszczęśliwiającego aż do dnia zmartwychwstania powszechnego (drugi Sąd). Okazało się więc mianowicie, że pisał o tym papież Jan XXII, zaczytywawszy się pouczeniami św. Bernarda z Clairvaux, wspominali o tym jeszcze: św. Augustyn, a jeszcze wcześniej Orygenes, Atanazy i Ambroży, ale w konsekwencji pogląd ten został potępiony.
O ile więc sama w sobie taka doktryna niemożności widzenia uszczęśliwiającego u dusz oddzielonych nie jest słuszna, choć można by to wyczytać z metafizycznych dywagacji konstatujących o niedoskonałości duszy oddzielonej od ciała, które przysługuje jej naturalnie, o tyle też owe mylne przypuszczenia mają pewien korzeń częściowo słusznego przeświadczenia , że indywidualne zbawienie jest możliwe tylko w obrębie zbawienia całości. Szkopuł w tym po prostu, że spróbowano przez te wieki uskrajnić wyjaśnienie kwestii consummatium gaudium - pełni szczęścia, odnosząc tłumaczenie węzła rzeczywistej przyczynowości za pomocą kategorii doczesnych.

Św. Augustyn rozróżniał pomiędzy ludźmi Starego Testamentu - de vetero testamento, a ludźmi sprawiedliwymi narodzonymi przed przyjściem Jezusa Chrystusa - in vetero testamento. To rozróżnienie sobie zapamiętałem, ponieważ wówczas ma dla mnie List do Hebrajczyków, który - jak mi się zdaje - sugeruje wyraźnie - że muszą te dusze oczekiwać drugiego przyjścia Chrystusa, aby oczekiwać swego osobistego szczęścia, które jest pełne samo w sobie, ale w zestawieniu z niedokonaną pełnią Kościoła, nie jest tym, co przyniesie Chrystus. Byłoby to zgodne z ideą równej zapłaty dla ewangelicznych pracowników winnicy z pierwszej i ostatniej godziny. Tedy Odkupienie nie osiągnęłoby swej miary, póki Ciało nie osiągnie pełni swej miary ...

Wydaje się, że - idąc za wspomnianym rozróżnieniem św. Augustyna, "święci nie wejdą bez nas do tego przybytku szczęśliwości; to znaczy święci nie wejdą bez ludu" - jak mówił papież Jan XXII, ta wielka nadzieja chrześcijańska ziści się w myśl napomnień proroków:
" Obrzeżcie się ze względu na Pana
i odrzućcie napletki serc waszych,
mężowie Judy i mieszkańcy Jerozolimy,
bo inaczej gniew mój wybuchnie jak płomień
i będzie płonął, a nikt nie będzie go mógł ugasić
z powodu waszych przewrotnych uczynków." (Jr 4, 4)
, dalej:
" "Oto dni nadejdą - wyrocznia Pana - kiedy nawiedzę wszystkich obrzezanych według ciała; 25 Egipt, Judę i Edom, Ammonitów, Moab i wszystkich, którzy podcinają włosy i mieszkają na pustyni. Albowiem wszystkie narody są nieobrzezane i cały dom Izraela jest nieobrzezanego serca". (Jr 9, 24)
, dalej:
"5 Oto nadejdą dni - wyrocznia Pana -
kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą.
Będzie panował jako król, postępując roztropnie,
i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi.
6 W jego dniach Juda dostąpi zbawienia,
a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie.
To zaś będzie imię, którym go będą nazywać:
"Pan naszą sprawiedliwością".
7 Dlatego oto nadejdą dni - wyrocznia Pana -
kiedy nie będą już mówić: "Na życie Pana,
który wyprowadził synów Izraela z ziemi egipskiej",
8 lecz raczej: "Na życie Pana, który wyprowadził
i przywrócił pokolenie domu Izraela
z ziemi północnej i ze wszystkich ziem,
po których ich rozproszył",
tak że będą mogli mieszkać w swej ziemi". (Jr 23, 5-8 )
, dalej:
"18 To mówi Pan:
"Oto przywrócę do poprzedniego stanu namioty Jakuba
i okażę miłosierdzie nad jego siedzibami.
Miasto zostanie wzniesione na swych ruinach,
a pałace staną na swoim miejscu.
(...)
Wy będziecie moim narodem,
a Ja będę waszym Bogiem." (Jr, 30, 18; 22)
, dalej:
"Słuchajcie, narody, słowa Pańskiego,
głoście na dalekich wyspach, mówiąc:
"Ten, co rozproszył Izraela, zgromadzi go
i będzie czuwał nad nim jak pasterz nad swą trzodą". (Jr 31, 10)
, a to wszystko w światowe Imię Pokoju :
"On będzie rozjemcą pomiędzy ludami
i wyda wyroki dla licznych narodów.
Wtedy swe miecze przekują na lemiesze,
a swoje włócznie na sierpy.
Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza,
nie będą się więcej zaprawiać do wojny." (Iz 2, 4)

Całą tą budowlę biblijnego przepowiadania wieńczy w mojej opinii prorok Izajasz, przez którego mówi Bóg:
"6 Pan Zastępów przygotuje
dla wszystkich ludów na tej górze
ucztę z tłustego mięsa, ucztę z wybornych win,
z najpożywniejszego mięsa, z najwyborniejszych win.
7 Zedrze On na tej górze zasłonę,
zapuszczoną na twarz wszystkich ludów,
i całun, który okrywał wszystkie narody;
8 raz na zawsze zniszczy śmierć.
Wtedy Pan Bóg otrze
łzy z każdego oblicza,
odejmie hańbę od swego ludu na całej ziemi,
bo Pan przyrzekł." (Iz 25, 6-8 )

Święty Tomasz z Akwinu pisze przepiękną "definicję" celu ostatecznego w swym doktrynalnym wykładzie:

"Celem wszelkiego rozumnego stworzenia jest to, ażeby stać się szczęśliwym, co jest możliwe tylko w Królestwie Bożym, które jest uporządkowaną społecznością radujących się oglądaniem Boga" . (C. Gentes, IV c. 50)

Święty Tomasz z Akwinu wskazuje więc na to, że o ile dusza po pierwszym Sądzie otrzymuje coś więcej, jak tylko samo Życie, a więc szczęśliwe życie, o tyle skoro kara za grzech pierworodny dotknęła cała naturę, w której wszyscy ludzie są jednym (a więc mowa tu o Kościele), tedy nie może być ona zniesiona dla jednych bez jednoczesnego zniesienia jej dla innych.

Takie też znaczenie jednoczenia się Kościoła w Chrystusie w przygotowywaniu nas do chwalebnej nieśmiertelności ma Eucharystia.

Tu z pomocą przychodzi Orygenes w "In Esechielem" - w "Komentarzu do Ks. Ezechiela" przypominając ważny motyw zbliżania się kości do kości, obrastania ciałem członków Chrystusowych, gdzie mamy znów wizję powstawania i trwania kościoła, to jest od vocatio - zwoływania do congregatio - zgromadzenia, a to wszystko zwieńczone jest Wcieleniem, które nie tylko jest zwykłym przyjęciem ciała ludzkiego - corporatio, ale czymś więcej - Słowo Boże wcieliło w Siebie nasze człowieczeństwo - jak mówi święty Hilary w "Komentarzu do Ks. Mateusza" - a więc mamy nawet bardziej do czynienia z concorporationem Dei Verbum -
współwcieleniem Słowa Bożego, ponieważ wówczas możemy wytłumaczyć sens Eucharystii także poprzez verbificatum - przebóstwienie naszego ciała, tą namiastkę Nieba, które objawia się w tym sakramencie sakramentów - sacramentum sacramentorum.

Zapytam za o. Piotrem Charlesem:

Czyż zatem można założyć, że nadzieja nie ma racji bytu w niebie i czy brakuje jej przedmiotu, póki dzieło Boże nie jest skończone i dopóki wszystkie prośby zawarte w "Ojcze Nasz" nie zostaną urzeczywistnione? Szczęście jednostki nie zastąpi szczęścia całej zbiorowości."

Tutaj konkluzja mi się nasuwa co do wspomnianego u początku postu wezwania Spes Christe!: znaczenie tegoż nie jest jakimś heretyckim założeniem jakiegoś braku u Chrystusa, lecz ukazaniem współcierpienia Chrystusa z Jego ziemskimi członkami.

maly_kwiatek · Gość

Bóg zapłać za te ważne i ogromnie celne rozważania, Bracie.
Uczta duchowa :)

Ks. Natanek uczy dodatkowo i konkretnie:
Nie wejdzie do Nieba żona bez męża, jeśli nie starała się go przyprowadzić ze sobą. Podobnie nie wejdzie mąż bez żony, jeśli nie stara się o jej zbawienie.

Ja księdzu Natankowi jestem ogromnie wdzięczny za tę naukę.
Czy ona w pełni poprawna teologicznie - nie wiem. Za to jakże obrazowa i jakże prowadząca do dobrych owoców!!!

exe · Wysłany: Nie 18:30, 11 Mar 2018 Temat postu:

maly_kwiatek · Gość