KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

W jednej z rozmów na forum padło takie oto pytanie:

Duśka · Gość

Kiedy ból dosięga szczytu i chciałby oddalić ten kielich cierpienia, bo tak jest poprostu łatwiej .

41 A sam oddalił się od nich na odległość jakby rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się 42 tymi słowami: "Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich!

Też powinniśmy przyjmować taką postawę a nie szukać sposobu na ucieczkę . Dziękuje za ten post .

exe

Człowiek nie widzi światła, gdy przebywa we własnym piekle utraty stanu laski uświęcającej:
"Moja ręka w nocy niestrudzenie się wyciąga,
moja dusza odmawia przyjęcia pociechy.
4 Jęczę, gdy wspomnę na Boga,
duch mój słabnie, kiedy rozmyślam." (Ps 77, 3-4)

Temat jest aktualny zawsze, a postanowiłem upublicznić anonimowo pewną notatkę z mojej korespondencji z jedną ze znanych mi osób, bardzo naturalnie poruszającej problem braku światła w spojrzeniu na samego siebie w tym ciężkim stanie ducha. Czynię to wierząc, że będzie to jakoś pomocnym dla zrozumienia poprzez inne osoby, że Bóg wszystko przewidział, ale i tym mocniej oczekuje naszego przytulenia się do Niego.

Bóg dopuszcza na nas ciężki los, nie chcąc ingerować w wolną wolę człowieka:
"Zapomniała już o tym, że to Ja właśnie
dałem jej zboże, moszcz, świeżą oliwę,
że nie skąpiłem srebra ni złota,
z którego czyniono Baala" (Oz 2, 10)
, powstały w wyniku naszych aktywności oddalających od Niego:
"Ci, którzy idą za obcymi [bogami],
pomnażają swoje boleści." (Ps 16, 4)
Jednakowoż
"Wie On, z czego jesteśmy utworzeni,
pamięta, że jesteśmy prochem." (Ps 103, 14)
Dlatego też z jednej strony należy nie tylko pilnować się przed tym, co stymuluje nasze serce:
"Z całą pilnością strzeż swego serca,
bo życie ma tam swoje źródło." (Prz 4, 23)
bo wówczas, byłaby to jedynie bierność, ale i z drugiej strony: należy też aktywnie działać ku doskonaleniu się w przestrzeganiu Bożych nakazów:
"Serce swoje nakłaniam,
by wypełniać Twoje ustawy
na wieki, na zawsze." (Ps 119, 112)
Należy zrozumieć, że ostatecznie wzywać Pana należy ku pomocy, aby wsparł nasze wysiłki, ponieważ inaczej nie damy sobie rady z naszymi słabościami:
"O Boże, okaż Twoją potęgę,
potęgę Bożą, z jaką działałeś dla nas." (Ps 68, 29)
oraz:
" A dobroć Pana Boga naszego niech będzie nad nami!
I wspieraj pracę rąk naszych,
wspieraj dzieło rąk naszych!" (Ps 90, 17)

To wszystko, owo wyważenie pomiędzy naszą aktywnością, a Bożym wspomożeniem naszych wysiłków, jest via regia - drogą królewską, o której mówi się w Biblii między innymi tak:
"21 Następnie wysłali Izraelici posłów do Sichona, króla Amorytów, którzy mieli [mu] oznajmić:
22 "Chcemy przejść przez twoją ziemię. Nie wejdziemy na pola ani do winnic i nie będziemy pili wody ze studzien. Chcemy tylko skorzystać z drogi królewskiej, póki nie przekroczymy twych granic". (Lb 21, 21-22),
czego swoisty abstract widzimy w napomnieniu:
"Nie zbaczaj od słów, które ja ci dzisiaj obwieszczam, ani na prawo, ani na lewo, po to, by iść za bogami obcymi i służyć im." (Pwt 28, 14)

Dlatego też wyrażanie owego stanu jest ze wszech miar naturalne wobec ogólnej, marnej zreszta kondycji ludzkiej, ale zupełnie nieadekwatne do Bożego spojrzenia na człowieka, o czym poucza prorok Izajasz:
" 20 Choćby ci dał Pan chleb ucisku i wodę utrapienia, twój Nauczyciel już nie odstąpi, ale oczy twoje patrzeć będą na twego Mistrza.
21 Twoje uszy usłyszą słowa rozlegające się za tobą: "To jest droga, idźcie nią!", gdybyś zboczył na prawo lub na lewo." (Iz 30, 20-21)
Nauczyciel nie odstąpił i nie odstąpi, ponieważ jesteśmy już w Jego ramionach :) :
"Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie? (1 Kor 6, 19)
Wysiłkiem swego jestestwa spójrzmy na siebie łaskawiej, na swe rany i zanurzmy je w ranach Chrystusa (modląc się różańcem świętym):
"Lecz On był przebity za nasze grzechy,
zdruzgotany za nasze winy.
Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas,
a w Jego ranach jest nasze zdrowie." (Iz 53, 5)
Jest to istotnym, ponieważ:
"Wtedy za nieczyste uznasz srebrne obicia twych bożków i złote odzienia twych posągów. Wyrzucisz je jak brudną szmatę. Powiesz im: "Precz!" (Iz 30, 22)

Przechodząc do meritum sprawy, wydaje się, iż Pan nasz Niebieski przez wzgląd na wszystko powyższe - zaliczyć nam zechce tą naszą mizerną i pełną upadków walkę z materialną ułudą tego świata, z pożądliwością i namiętnościami, które nami targają, ponieważ mówi ON ustami Koheleta o tym, że swoiste dla tzw. świadomego swej choroby nałogowca, wstydliwe oddalenie od Boga jest poczytane za uczciwość sumienia, co na zasadzie kontrastu jest uznane za pewne minimum roztropności w podejściu do transcendentnego Ojca, mające uchronić przed częstą próbą wykorzystywania miłosierdzia Bożego, jako rzekomej Bożej słabości (grzech przeciwko Duchowi Świętemu):
"Zważaj na krok swój, gdy idziesz do domu Bożego.
Zbliżyć się, aby słuchać,
jest rzeczą lepszą niż ofiara głupców,
bo ci nie mają rozumu, dlatego źle postępują." (Koh 4, 17)

Pamietając o wszystkim, co wyżej wskazałem pamiętajmy, że im dłużej wytrzymujemy napór pokus, tym mocniej miejmy się na baczności, ponieważ owa "cisza" wokół człowieka, jest ciszą przed burzą, w której sztan pragnie swoje 5 minut dla zaistnienia. Jest to dość powszechnie spotykana nieostrożność, gdzie ciszę wokół człowieka (powściągliwość od namietności) myli się z osiągnięciem czystości na skutek uzyskania stanu beznamiętności. Na tą sytuację przewrotnej ciszywskazuje prorok Ozeasz:
"Uspokoiło się na mały czas miasto od zamieszania kwasu, ażby się zakwasiło wszystko". (Oz 7, 4 WLG)

Psalmista w [link widoczny dla zalogowanych] pokazując jednoczesnie, jak się modlić w tym stanie bez łaski uświęcającej, co serdecznie polecam. Tak właśnie się dzieje, że Pan Niebieski, nasz Ojciec, tylko czeka na nasze wezwanie:
"Wtedy zawołasz, a Pan odpowie,
wezwiesz pomocy, a On [rzeknie]: "Oto jestem!" (Iz 58, 9)
Uwierzmy Mu:
"W swej łaskawości Bóg wychodzi mi naprzeciw,
Bóg sprawia, że mogę patrzeć na [klęskę] moich wrogów." (Ps 59, 11)

Bądźmy sobą i nie zbaczajmy ani na lewo, ani na prawo pamiętając:
"21 Pojednaj się, zawrzyj z Nim pokój,
a dobra do ciebie powrócą.
22 Przyjmij z Jego ust pouczenie,
nakazy wyryj w swym sercu.
23 Wyzdrowiejesz, gdy wrócisz do Wszechmocnego,
usuniesz z namiotu nieprawość.
24 Gdy złoto jak proch ocenisz,
a Ofir jak piasek rzeczny.
25 Wszechmocny twą sztabą złota
i srebrem błyszczącym dla ciebie.
26 Nadzieją twą będzie Wszechmocny,
obrócisz wzrok twój na Boga,
27 wezwiesz Go, a On cię wysłucha,
wypełnisz swoje śluby,
28 zamiary swe przeprowadzisz.
Na drodze twej światło zabłyśnie.
29 On pychę wyniosłą uniża,
tych wsławia, co oczy spuszczają.
30 Uratuje prawdziwie czystego,
za czystość rąk uratuje". (Hi 22, 22-30)