KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

MariaMagdalena

i tu jest problem to musisz przepracować-ODRZUCANIE POKUS inaczej jestes zdany na łaskę i nie łaske przypadku a zły wie czym ciebie złamać-widzi po twoich decyzjach -mocne postanowienie poprawy widze to się odwracam

exe

To, o czym mówi Maria Magdalena, jest realne i w pełni wykonalne. Trzeba pokusy tak oswoić, aby co najwyżej chodziły z założonym łańcuchem obok Twojej nogi.

Gość

Ale się cieszę. Od przyjęcia krwi Chrystusa w Wielki Czwartek już w ogóle nie chce mi się grzeszyć. :)

exe

mała czarna · Gość

MariaMagdalena

Cudownie Krew Chrystusa jest bezcenna, teraz postaraj się tego uchwycić i wytrwać , nie trać czujności
umartwienie i modlitwa pomaga w ujarzmieniu ciała

uel

Są dusze, które domagają się samotności,żeby znaleźć siebie, a są i takie, które szukają samotności, żeby dać siebie Bogu i innym.

exe

exe

Zawsze w takiej kwestii należy ustalić, co jest celem życia religijnego. Celem naszego życia religijnego nie jest oczywiście człowiek i jego działalność, gdyż wówczas kręcilibyśmy się wokół orbity ludzkiego rodzaju, nie wznosząc się ponad porządek naturalny.

Celem jest Bóg.
Zawsze Bóg.
Jedynie Bóg.
Bóg nasza miłość,
nasza tęsknota,
nasza nadzieja i wiara,
nasz los, przyszłość,
nasz Ojciec. ✝️

To właśnie wtedy człowiek przekracza siebie, począwszy od poznawania siebie poprzez tak wyraźnie wspominany przez kartuzów nawrót do swego serca (redire ad cor), postąpiwszy później w nawrocie ku Bogu redire ad Deum, aby dostępować zjednoczenia (Communio Sanctorum.

Jednakże realne spotkanie człowieka z Bogiem nie jest możliwe, gdy człowiek znajduje się w grzechu Porzucenie grzechu, a więc nakierowywanie miłości na Boga i posiadanie tej miłości jest warunkiem spotkania człowieka z Bogiem. Kierowanie więc swej miłości ku Bogu - stałe i wytrwale - jest naturą doskonalenia się. Doskonaląc się, rozwijamy w sobie miłość, która jest właściwym środowiskiem Boga. Bóg jest w nas, gdy jest w nas miłość.O tym ściśle poucza nas św. Jan Apostoł w swych: [link widoczny dla zalogowanych] i w [link widoczny dla zalogowanych].

Bóg jest celem człowieka. I Bog sam prowadzi nas w tym życiu ku sobie. Prowadzi według swego pomysłu, poniewaz jest Doskonałym. Kształtuje nas przy pomocy środków, które dla nas sam przewidział. Co jest bardzo ważne i trzeba sobie to uświadamiać, Bóg umieszcza nas w kapłaństwie, w sytuacji slubów zakonnych, w małżeństwie albo zupełnie poza tymi grupami. Nasze zadanie polega na uznaniu planów Bożych, i tym samym na zgadzaniu się z wolą Boga.

Osoby samotne, nie powołane przez Boga ani w szeregi duchownych, ani w szeregi małżeństw, jeżeli nie zawiniły w stosunku ani do jednego, ani do drugiego powołania, są przez Boga powołane na wyjątkową i trudną drogę pustelniczą. Tak to trzeba nazwać. Oczywiście tego powołania można nie podjąć i można je utracić.

Thomas Merton w swej książce pt. "Thoughts in solitude" ( New York 1958), pisze, że "samotność jest młodszym bratem męczeństwa. I tylko sam Duch Święty rozstrzyga, kto z nas ma pójść drogą męczeństwa, a kto ma pozostać człowiekiem samotnym".

Dla mnie być kimś samotnym znaczy być kimś powołanym do przebywania zupełnie i zawsze sam na sam z Bogiem w środku świata. Osobiście zresztą z punktu widzenia ascetycznego nie widzę różnicy między gwarnym miasteczkiem, a Saharą. Sam na sam z Bogiem można być wszędzie. Wydaje się, że powołanie do przebywania sam na sam z Bogiem jest wysokim powołaniem, które daje poza tym ogromną plastyczność i możliwość działania. Mogę być tam wszędzie, gdzie mnie potrzebuje Bóg, aby być głosem potrzeb moich bliźnich.

Duchowni i małżonkowie mają określone zadanie przez fakt tego oto ołtarza, na którym strzegą Ciała Chrystusa, przez fakt tej oto rodziny, a samotni nie mają tych konkretyzacji, tych szczegółowo określonych obowiązków przez małżeństwo i kapłaństwo. Mogą wędrować jak św. Franciszek trubadur i nie myśląc o sobie nieść pomoc, która jest objawieniem miłości.

Osoby samotne, czyli te, którym Bóg nie zlecił obowiązku powiązania się z drugim człowiekiem w małżeń stwie, czy opieki nad Eucharystią i rozdawanymi sakramentami, są bez wątpienia powołane do swoistego umiłowania Boga. Stanowią z tej racji najbliższy krąg przyjaciół Bożych, jeżeli są na te drogę autentycznie powołane. Z punktu widzenia ascetycznego powołanie pustelnicze, powołanie więc do przebywania sam na sam z Bogiem, jest perspektywą godną zazdrości.

Dlatego zauważa się głębokie nieraz rozczarowanie swym życiem, rozgoryczenie i zniechęcenie brakiem postępów (wedle naszej perspektywy). Jednakże podważanie sensu bycia samotnym tylko z punktu widzenia mody na konieczność małżeństwa, albo kapłaństwa, sugeruje, że samotność nie ma sensu.

W perspektywach religijnych człowiek nie powołany ani do kapłaństwa, ani do małżeństwa, nie jest człowiekiem bez określonej drogi. Ma drogę jak najbardziej określoną. Po prostu Bóg chce go mieć tak blisko siebie i dla swoich osobistych zadań, że nie wiąże go z obowiązkami wynikającymi z kapłaństwa ani z obowiązkami wynikającymi z małżeństwa. Owszem, prace nad kształtowaniem wewnętrznym człowieka Bóg zleca drugiemu, określonemu człowiekowi. I osoby samotne wiąże także z ich kierownikiem duchowym czy spowiednikiem. Ale Bóg podkreśla przez fakt wprowadzenia kogoś na drogę samotności, że tę osobę wybrał sobie do zadań specjalnych (na przykład takich, aby ktoś mieszkał na danej ulicy i na poddaszu, i codziennie przez dziesiątki lat wychodząc rano po chleb do sklepu uśmiechał się do ponurego sąsiada z poddasza, by go ratować przed pesymizmem; dzisiaj ksiądz jeszcze nie mieszka na poddaszu, ani nie mieszkają tu jeszcze zakonnice - a wszak duszę ludzką z poddasza trzeba uratować. Te specjalne poruczenia, których może nawet nie znamy, Bóg rozdziela armii swoich wybranych przyjaciół, osób samotnych, powołanych do przebywania z Bogiem sam na sam, w trudnej sytuacji pustelniczego powołania. Być może mało jest osób samotnych, które tak widziałyby swoje powołanie. Takie ustawienie swego powołania wymaga oczywiście wielkiego zaufania Bogu. Jeżeli więc celem naszego życia religijnego jest Bóg, któremu otwieramy duszę pogłębiając swą miłość, i jeżeli Bóg, jest źródłem tego życia, a tym samym projektantem środków naszego rozwoju, to każdy pomysł Boży naszej drogi jest Jego wyjątkowym dla nas darem. Darem i wyróżnieniem ze strony Boga jest droga człowieka samotnego. Człowiek jest samotny z woli Bożej. Mądrością życiową jest uznać to i godnie realizować. Wiążą nas bowiem z Bogiem i zbawiają Jego życzenia.

Mogą więc być osoby powołane do przebywania sam na sam z Bogiem. Znakiem takiego powołania może być samotność, czyli sytuacja pustelnicza. Wezwanie na drogę pustelniczą jest często zapowiedzią zadań specjalnych, tych, które Bóg realizuje przez nas w poszczególnych duszach ludzkich.

Może być i tak, że ktoś nie chce takiego powołania, że wyrywa się i buntuje. Ale niekiedy sprawa, którą czlowiek ma zrealizować przez swoją samotność, jest tej wagi, że Bóg nie zmienia człowiekowi drogi i mimo jego niechęci, jak kiedyś Jeremiasza, trzyma danego człowieka w pustelni, proponując cicho swą miłość. Gdy człowiek samotny usłyszy prośbę Boga o ukochanie Go i gdy ukocha Boga nade wszystko, jego droga wyda mu się dobra, ponieważ jest dobra. Zawsze bowiem dobre dla nas jest to, co Bóg nam daje. Nie można uświęcić się realizując swoje plany, a porzucając Boże. A spełnienie życzeń Bożych jest wyznaniem miłości. Jest zarazem znakiem, że odczytaliśmy zamysł Boga, że więc Bóg oczyszcza nasz intelekt i naszą wolę.

Pamiętać też należy o tym, że istnieje ścisły związek samotności serca z modlitwą, ale też o tym, że o ile nie każda samotność fizyczna oznacza samotność serca, o tyle każde samotne serce dąży do pewnego odosobnienia. Serdecznie tu zapraszam do podlinkowanego przed chwilą wątku, aby zgłębić pojęcie "opuszczonego serca - coeur abandonné".

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
🛐❤️✝️

mrt

Odpowiadając na pytanie tytułowe: trzeba znaleźć

Rękopis znaleziony w Saragossie.

Kosztuje 89, 90 zł w Empiku; tyle by mogła kosztować w Empiku Boska Komedia, gdyby ją Dante napisał był i wydał dziś.

Pozdrawiam

uel

Jaśmina

Sam to nie znaczy Samotny. U mnie praca z chorymi potem powrót do domu i pracownia. Czasem brakuje mi tego czasu. Jeszcze się książki poczyta i człowiek nim się obejrzy jak zmrok zapadł i pora na modlitwę.

exe

Jaśmina

Mnie zastanawia dlaczego niektórzy ludzie nagminnie pytają do czego są powołani. Wydaje mi się , że już prowadząc określone życie Bóg pokierował daną osobę na drogę powołania.