KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Magnolia · Gość

Czy cierpiąc zawsze musimy dzwigać swój krzyż ?. Czy biorąc swój krzyż w ten sposób łączymy się duchowo z krzyżem Chrystusa? Jednak wielu przygniecionych krzyżem cierpienia buntuje się przeciwko Bogu , zatem czyżby nie widzieli sensu w tym cierpiennictwie ?

pitong

MariaMagdalena

pitong

[quote="MariaMagdalena"]

MariaMagdalena

MariaMagdalena

Oczywiście możemy prosić o zabranie cierpienia, ale ważna jest ta ufność i posłuszeństwo , właśnie nie moja lecz twoja wola Boże.

pitong

exe

Magnolia · Gość

Wkońcu znalazłam temat po pół godzinie Rolling Eyes

. A wracając do tematu to dlaczego cierpienie jest kojarzone tylko z religią katolicką bo w innych kojarzy sie z radośćią gdzie cierpienie nie jest czymś pochodzącym od Boga . Jezus za nas ciepriał i został ukrzyżowany i nie chce byśmy cierpieli tylko czerpali radośc z życia chwaląc go i wielbiąc z uniesionymi ramionami i spiewali radosne piesni , nie byli smutni i przygnębieni . Bóg nie zsyła na nas cierpienie tylko szatan to on za to odpowiada nie Bóg .

Water-mix

dobrze mówicie, to nie Bóg zsyła cierpienie a szatan.
Jednak jedną rzecz mowi :'' bądz twardy, bądz odporny , nie daj się szatanowi złamać bo on to wykorzysta''
i to jest ta nauka :D

Jezus na krzyżu pokazał wzór jak reagować na znoszone cierpienie nawet w taki sposób, że nie bronił się ,az umarł choć jak wszyscy wiemy mógł przyzwać armię aniołów. Różne cuda działał przecież
Żydzi szydzili:

MariaMagdalena

A ja myślę że z2powodow , żeby przecierpieć wszystko żeby cierpienia nie brakowało ani odrobiny żeby starczyło ża wynagrodzenie za każdego i każdy grzech. Przecież każda sekunda na krzyżu to cierpienie trudne do wyobrażenia wszystkie rany bolą skwar ,gorączką pragnienie ,ciernie na głowie słony pot pyl i kurz w ranach gwoździe w ranach opierajace sie o okostną całym ciężarem ciala, po wysilku, przy uplywie krwi lekarza twierdza ze musialy nim targac skurcze całych partii mięśni, i oddech każdy okupiony wysiłkiem fizycznym i dodatkowym cierpieniem.a to tylko cierpienia fizyczne.dochodzi wstyd On był nagi rozpiety na krzyżu ani się zasłonić ani chować a wokół tlumy, pozbawiony wszystkiego czego człowiek pragnie w cierpieniu żadnej czułości żadnego współczucia. Poza tym te kpiny podczas tak wielkiego bólu i świadomości że to tez za nich, to musiał być ogromny ból dla jego serca ,przeczuwamy to choć nasze serca są o wiele mniej kochające przez to mniej wrażliwe, widocznie trzeba bylo i tego cierpienia, może to ofiara za każde nasze wystawianie Boga na próbę.

MariaMagdalena

A2 to przykład że nie wystarczy raz wybrac woli Bozej, trzeba w niej trwa choćby fierpienie miażdżyło że idąc za nim trzeba wybierać tę drogę w każdej chwili. Trudno mi się pisze o Jego męce zawsze myśl bo niej mnie rozkłada przygniata tym ogromem cierpienia ale i ogromem miłości która Go pchnęła do takiej ofiary żal że tyle osób pozostaje nie czułych że dla tylu to daremny trud, że we mnie tak mało wdzięczności tak dużo zła za mało miłości.

Magnolia · Gość

Jezus pozwolił przybić się do krzyża nie dlatego, że pragnął cierpieć, lecz wyłącznie dlatego, że pragnął nauczyć nas kochać. Bóg kocha wszystkich i nikomu nie zsyła ani zawinionego, ani niezawinionego cierpienia. Źródłem cierpienia jest szatan.
Bóg jest przeciwko wszelkiemu cierpieniu jednak szanuje wolność człowieka i przez to pozwala mu na grzech, a tym samym na wybranie zła i cierpienia. Bóg nam mówi co mamy robić, ale nie uchroni nas przed wszystkimi nieszczęściami.

MariaMagdalena

ech masz racje Bóg nie zsyła cierpienia i przez szatana i zło ono (cierpienie)na świecie jest! Przez to ze człowiek w wolnym wyborze wybiera zło...Tak tylko Cierpi nie zawsze ten który zło wybrał...
Czasem trzeba się na nie zgodzić i ofiarować Bogu-wtedy ma sens Albo nie zgodzić i prosic o zabranie cierpienia a w skrajnym przypadku stwierdzić ze skoro cierpię to Boga niema, albo jest zły!
Co do Jezusa to On Po ludzku oczywiscie nie chciała cierpieć ale chciał nas odkupić chciał być dla nas miłosierną tarczą miedzy boską sprawiedliwościa a nami!My zasłuzylićmy na smierć grzeszac, zasłużyliśmy na ból i cierpienie a on to wszystko zabrał i skierował na siebie.

MariaMagdalena

https://www.youtube.com/watch?v=S7sWU8LEJ1E&list=PLQP0DCID_DBjJAaZ4SD_6jBaxp9IYWzv2&index=10

A Dawid

sahcim

inquisitio

Chcialbym podzielic sie z wami rozwazaniami nt Krzyza o Mariana Jarzabka OFMConv

Wzięcie każdego dnia swojego krzyża i pójście za Jezusem to najpewniejsza droga pokuty

Pod Cezareą Filipową miało dojść do tego wielkiego wyznania
wiary uczniów, które w działalności Jezusa stanowi znamienną
cezurę. Z pewnymi różnicami redakcyjnymi to wyznanie wiary
przekazali wszyscy trzej ewangeliści synoptyczni, a to
rozważanie jest oparte na zapisie Marka (8,27-35). Na pierwszy
rzut oka nie przygotowanemu czytelnikowi mogłoby się
wydawać, że Jezus zapragnął nagle dowiedzieć się czegoś
interesującego tylko o sobie – jak się przyjął wśród
współziomków, kim jest dla nich, jak go oceniają. Z Markowej
perykopy jednakże z całą oczywistością wynika i to, że pierwsze
pytanie Jezusa, za kogo Go ludzie uważają, miało wywołać i
przygotować refleksję samych uczniów – kim był dla nich. Z
odpowiedzi uczniów widać, że Jezus był przez ludzi swego czasu
bardzo wysoko ceniony; widziano w nim Eliasza, Jana Chrzciciela
lub któregoś z proroków. Nie o badanie opinii publicznej tu
jednak chodziło. Najważniejsze bowiem było to, co oni,
uczniowie, sądzą o Mesjaszu. A wy? Wy za kogo mnie uważacie?
Piotr mówi za wszystkich: Ty jesteś Mesjaszem.
To wyznanie Piotra obwarował Jezus klauzulą tajemnicy, jak
wszystko w Ewangelii Marka, co dotyczyło Mesjasza. Ten
mesjański sekret, jak się kryptonimicznie określa
charakterystyczną dla Marka tendencję teologiczną, jest – co
najmniej – pośrednio przyznaniem racji Piotrowi. Dlatego Jezus
nakazuje wobec ludzi milczenie o tym, co wyznał Piotr. Inni nie81
byli jeszcze przygotowani na pełną prawdę o Mesjaszu.
Bezpośrednio bowiem po uznaniu odpowiedzi Piotra za
prawdziwą, Jezus zaczął mówić o swoim cierpieniu. To jest też
oblicze Mesjasza – odrzuconego, cierpiącego, zabitego. Jeśli się
nie chce uznać także i tej strony posłannictwa Mesjasza, nie
można uważać, że się ma pełną wiedzę o Mesjaszu.
Szok, jaki przeżył Piotr tuż po swoim wyznaniu wiary w
Mesjasza, jest być może przeżyciem niejednego ucznia
Chrystusowego, któremu trudno się zgodzić, że cierpieć ma
Mesjasz, Syn Boga żywego. Perswazja Piotra, tak jak z tej samej
okazji utrwalił ją Mateusz (16,22), zrazu wydaje się sympatyczna
i bardzo uzasadniona jak perswazja przyjaciela. Ale nie byłby
Jezus Mesjaszem, gdyby nie przez cierpienie szedł do swojej
chwały (por. Łk 24,26). W cierpieniu też upodobnił się do braci
(por. Hbr 2,14), dając im nadzieję, że z nim idąc, osiągną chwałę
i wejdą do Bożego pokoju (por. Hbr 4,9-11).
Droga z Chrystusem jest drogą z krzyżem. Chodzenie z Jezusem,
kiedy nie bierze się krzyża na ramiona, jest chodzeniem jałowym.
Taki człowiek nie może być uczniem Chrystusa; może jest widzem,
nawet wrażliwym obserwatorem, ale nie jest uczniem (por. Łk
14,27). Chodzenie z krzyżem za Jezusem jest więc zasadniczą
postawą człowieka jako ucznia Chrystusowego. Uczeń przyjął
dziedzictwo Mistrza i musi mieć odwagę, jak Paweł Apostoł, na
własnym ciele dopełniać braki udręk Chrystusa dla dobra jego ciała,
którym jest Kościół (por. Kol 1,24). Zbawienie świata trwa nadal.
Wespół z Jezusem zbawiają świat także uczniowie, cierpiąc razem z
nim to, czego sam nie zdołał wycierpieć.
Św. Franciszek z pokorą Wcielenia ma zawsze przed oczyma
miłość Chrystusa objawiającą się w Jego męce i śmierci. I tak po tym
jak Chrystus przemówił do niego z krzyża, jego serce wypełnia
Chrystus Ukrzyżowany, modli się żarliwie przed Krucyfiksem.
Franciszek nie jest w stanie myśleć o czymś innym po za krzyżem,82
zalewa się łzami na wspomnienie męki Chrystusa, pragnie upodobnić
się do Ukrzyżowanego. Chce, by zawsze paliła się lampa przed
Krucyfiksem w kościele świętego Damiana, znaczy znakiem krzyża
płaszcz podarowany mu przez biskupa. Nasz Założyciel z
upodobaniem używa Tau przy podpisywaniu swoich listów. Czyta on
ustawicznie księgę Krzyża, nie mając ksiąg liturgicznych, i często
mówi braciom o Krzyżu. Franciszek codziennie odmawia specjalne
oficjum ułożone przez siebie na pamiątkę i cześć męki Pana.
Punkt szczytowy w upodobnieniu do Chrystusa osiąga Franciszek
na Alwerni, gdy w dwa lata przed śmiercią zostaje ukrzyżowany. To
cudowne zjawisko zostaje przygotowane przez nadzwyczajne
doświadczenie, które w swych początkach sięga objawienia się
Ukrzyżowanego i poleceniu otrzymanym pod krzyżem u świętego
Damiana, wpierw dokonało się w sercu, zapowiedziane następnie w
trzykrotnym otwarciu księgi Ewangelii, zrealizowane przez objawienie
Serafina. Miłość Franciszka do Krzyża ujawnia się nie w znakach po
przebiciu gwoźdźmi, ale w samych gwoździach utworzonych z ciała i
jest spowodowane przez miłość Franciszka do Ukrzyżowanego.
W kaplicy III stacji Drogi Krzyżowej w Jerozolimie, z inicjatywy ks.
Stefana Pietruszki-Jabłonowskiego ufundowanej przez polskich
uchodźców podczas II wojny światowej, znajduje się wstrząsający
swą wymową obraz. Na kuli ziemskiej idzie z krzyżem świetlisty, a
więc już uwielbiony Chrystus, z równie świetlistym i jakby już
niewidocznym krzyżem na ramionach, a tuż za nim wyłaniają się zza
horyzontu wyznaczonego ziemskim globem setki i tysiące jego
uczniów niosących krzyże, wielkie i ciężkie, drewniane. Każdy niesie
swój krzyż. Tak na język obrazu artysta przełożył prawdę o uczniu,
który ma iść za Jezusem, niosąc swój krzyż na każdy dzień.
Jak łatwo mówić o krzyżu, kiedy jest on tylko rekwizytem, deko-
racją pustej ściany, nieocenionym zabytkiem sztuki. A wy, za kogo
mnie uważacie? Czy na pewno za Mesjasza z krzyżem, z którym, też z
krzyżem, trzeba iść przez życie? W krzyżu, jeśli jest ze złota, można83
ulokować kapitał, z krzyżem może być do twarzy, z krzyżem na pier-
siach można kontestować. Ale wziąć go na ramiona i z nim iść...
Jak łatwo mówić o krzyżu, kiedy dotyka on drugiego człowieka, a
dla mnie samego jest tylko teorią. Nie czując cierpienia drugiego
człowieka, lepiej nie drażnić go banałami, że to nic trudnego, że tyle
ludzi cierpi, że trzeba się z losem pogodzić. Temu człowiekowi trzeba
powiedzieć całą prawdę, że mianowicie krzyż, jaki niesie, jest ciężki, i
wszystko to nie miałoby sensu, gdyby nie niósł go razem z Chrystu-
sem. Wtedy nawet ciężki staje się lekki, gdyż widać cel i sens wyzna-
czonej drogi. W przeciwnym razie, kiedy nie widać sensu dźwigania
krzyża, jest ono nieznośne i ponad siły. W dźwiganiu krzyża człowiek
się pozornie zatraca, ginie, umiera, ale faktycznie dopiero wtedy
życie swoje odzyskuje. Kto straci życie swoje dla mnie... O jedno bał
się Jezus – żeby jego uczniowie nie poprzestali na deklaracjach, czyli
przeważnie na pustych słowach. Żądał czynu. Nie dał swoim uczniom
żadnej legitymacji. Miłość do drugiego człowieka, a nie wykluczył
żadnego, uczynił znakiem rozpoznawczym swoich uczniów (por. J
13,35).
22 listopada 1987 na życzenie społeczeństwa Telewizja Polska w
samo południe powtórzyła (chwała jej za to!) film o Matce Teresie.
Telewidzowie, czyli ludzie, niekoniecznie chrześcijanie, chcieli się
przekonać, czy możliwa jest taka miłość, jakiej żądał Jezus i dźwiganie
takiego krzyża, o jakim mówił. Darzyć miłością – powiedzmy: przy-
jaźnią – układnego sąsiada, sympatyczną sąsiadkę, zadbanego
staruszka czy dziecko z gładką buzią – jest w miarę lub całkiem łatwo.
Ale darzyć miłością, nie szczędząc także zewnętrznych tego oznak,
kogoś przypominającego strzęp ludzkiego ciała, człowieka
zarażonego trądem, przeżartego alkoholem, cuchnącego ulicznika...
Czy to jest możliwe? Matka Teresa i jej siostry dają dowód, że
ewangelię Chrystusa można wypełnić dosłownie i bez reszty, widząc
Chrystusa w każdym potrzebującym naszej pomocy, opieki,
życzliwości czy tylko (a może aż?) uśmiechu. Oto sprawdzian miłości.84
Innego Jezusa nie spotkamy. On utożsamił się z tymi najbardziej
potrzebującymi, z maluczkimi. Zmiażdżony cierpieniem Sługa Jahwe,
który wziął na siebie cierpienia nas wszystkich i grzechy nas
wszystkich, w dniu ostatecznego rozliczenia się ze światem i z ludźmi
odwoła się wyłącznie do kryterium miłości. Byłem głodny, nagi,
chory, w więzieniu, byłem spragniony... To byłem JA! (por. Mt 25,31-
46). Siostry Matki Teresy, tak jak ona, noszą hinduskie sari z subtelnie
przypiętym małym krzyżykiem. Ten mały krzyżyk jest tylko
symbolem. Ten duży krzyż biorą po prostu każdego dnia na ramiona.
Z tego krzyża, który bierzemy na ramiona, a więc nie jako ma-
skotkę, będziemy rozliczani. To jest krzyż bardzo realny,
towarzyszący nam każdego dnia. Sprawdza się w miłości człowieka.
Czy w takim razie może się nam zdawać, że biedakowi bez odzienia i
bez chleba, kiedy do ras zapuka, wystarczy powiedzieć: Idźcie w
pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta, jak podsłuchał to gdzieś św.
Jakub? Ale gdzie mają iść? Przyszli właśnie do nas, których jako
uczniów Chrystusowych mieli rozpoznać po miłości! A my czasem
(może często?) chcemy poprzestać na symbolach. Puste miejsce przy
wigilijnym stole. Dla biedaka, który zapuka. No i zapukał. Co za pech!
Miało się skończyć na wzruszającym symbolu, a tu ktoś całkiem
realnie sprawdza nasze chrześcijaństwo. Apostoł Jakub wola
donośnie: wiara bez uczynków martwa jest sama w sobie. Jest czczą
gadaniną. Jest bezużyteczną atrapą, jak chleb albo ser z drewna na
sklepowej wystawie. Na samą wiarę bez uczynków stać także
demony. Na wiarę popartą czynami stać tylko człowieka, a m u s i
być stać ucznia Chrystusowego.
Podejmujemy jego krzyż nie w imię bierności i cierpiętnictwa. lecz
w imię solidarności z Nim, który przewodzi naszej wierze i ją wydo-
skonala (por. Hbr 12,2). Ten krzyż to może drugi, czasem bardzo
bliski, człowiek. To może być krzyż naszego niedostatku, krzyż naszej
choroby. krzyż codziennego utrudzenia. Czasem jest to krzyż nad siły.
Wtedy upadamy pod nim. Krzyż uporczywie powracających niewierności... O żadnym z tych krzyży nie można powiedzieć, że jest ładny,
że jest nam z nim lekko, że jest nam z nim do twarzy. Skoro jednak
nie może od nas odejść, w takim razie bierzemy go na siebie jako
swój. Każdy swój... Ma to wszystko sens tylko dlatego, że swoim
krzyżem włożonym na nasze ramiona dopełniamy tego, czego nie
dostaje cierpieniom Chrystusa.

exe

inquisitio

》,Chodzenie z Jezusem, kiedy nie bierze się krzyża na ramiona, jest chodzeniem jałowym.
Taki człowiek nie może być uczniem Chrystusa; może jest widzem,
nawet wrażliwym obserwatorem, ale nie jest uczniem《

Wielu mowi ze sa wierzacy,ze chodza na Nabozenstwa,lubia krzyczec Alleluja lecz dzwigac krzyza juz specjalnie nie chca,staje sie on dla nich zgorszeniem.
Wielu lubi nosic roze krzyzyki na szyi ale na barkach juz go nie chca niesc....
Crying or Very sad

Krzyz jest znakiem czy naprawde idziemy za naszym Panem.

exe

inquisitio

Przypominaja mi sie teraz pewne slowa ktore padly w czasie kiedy hitlerowcy piwiesili w obozie koncentracyjnym male dziecko.Jeden ze swiadkow tego zdarzenia zapytal z bólem - ,,gdzie jest Bog"?
Ktos z obecnych wskazal na wiszace na szubienicy dziecko i powiedział : ,,Tam jest Bóg"...

Duśka · Gość

inquisitio

Masz racje...
Sami nie jestesmy w stanie udzwignac krzyza dlatego trzeba sie uciekac do pomocy naszego Pana.Z nim damy rade isc,powstawac z upadku i dojsc do celu.

Nie koncentrujmy sie na bólu,na upadkach ,na naszym cierpieniu tylko na celu naszej wedrowki a ktorym jest zycie wiecxne z Panem gdzie nie bedxie juz bolu,upadkow i cierpienia.

Nasz Pan upadl pod ciezarem i my tez tego doswiadczymy,wazne zeby mimo to zawsze wstac tak jak On.

Ps.Dla mnie w chwilach trudnosci zawsze ulge przynosi i dodaje sil rozwazanie męki naszego Pana ( np Nabozenstwo Drogi Krzyzowej ).
Wbrew pozorom Droga Krzyzowa jest pelna nadxiei i milosci :D

Duśka · Gość

Chrystus nie obiecuje nam radości łatwej, lecz radość prawdziwą.

exe

paula19

Pan Bóg daje nam tyle ile jesteśmy w stanie udzwignadz.
Pan wie ile możemy unieść i tyle nam daje.

Water-mix

ja np nie rozumiem po co człowiekowi pewien typ cierpienia,
ktory raczej ciężko nazwać krzyzem..
Mam na myśli takie cierpienie
z ktorego nie moze wyjać żadnej praktycznej lekcji
ani z ktorego nie rodzi się nic dobrego,człowiek nie staje sie lepszy
ba czasem wrecz odwrotnie, totalnie sie zamyka...

No ale wiem też ze nie wszystko musimy rozumieć.. i czasem trzeba zaufać
ze i w tym ''bezsensie'' odnajdzie sie kiedyś jakiś sens

Duśka · Gość

62Krzych