KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

maly_kwiatek · Gość

Kontrowersyjne stanowisko księdza Grzegorza Śniadocha w sprawie wiary.

O pułapkach emocjonalnej wiary

Pamiętam że takie insynuacje o wierze usiłował na forum Z chrystusem wciskać niejaki Marek P. - nawet tam bezskutecznie, nikt go nie poparł.

No przecież wiara jest zjawiskiem duchowym!
Duchowość obejmuje między innymi emocje, wyobrażenia, myśli i przekonania, uczucia wyższego rzędu - w tym przede wszystkim miłość - nie mająca nic wspólnego z emocjami, i wreszcie przeżycia mistyczne bezpośredniego kontaktu z Bogiem.
Wszyscy Ci, którzy odcinają siebie, a zwłaszcza jeśli - o zgrozo - usiłują odciąć innych ludzi od uczuć wyższego rzędu, od miłości i od normalnej mistycznej rozmowy z Bogiem, wszyscy oni są bardzo biedni, a także szkodliwi dla innych.
Dla mnie tacy ludzie usiłują usprawiedliwić swoje kamienne serca i brak kontaktu z Bogiem, który rozwija się dzięki modlitwie. Kto ich do tego namawia? ...

A Wy co o tym sądzicie?

exe · Wysłany: Sob 11:57, 02 Mar 2019 Temat postu:

Z perspektywy racjonalnego, tomistycznego ujęcia psychologii stoję na straży tego, że emocjami są uczucia , które z wielką siłą natężenia powodują znaczne przemiany organiczne. Tak myśląc, emocjom przeciwstawia sie sentyment.

Ogólnie mówiąc, uczucia to pojęcie reprezentujące porządek władz, zaś emocje, czy sentyment stanowią pojęcie porządku ilosciowego samego działania tych władz.

Jaśmina · Gość

Emocje według mojego myślenia to nic , jak dwa walczące ze soba wilki . Jeden jest zły ( gniew, zazdrośc, chciwość, kłamstwo, pogarda i ego ). Drugi jest dobry (radośc, pokój, miłość, nadzieja, uprzejmość, pokora, empatia i prawda).
Jezus też miał emocje , te drugie ( dobre).

Niejednokrotnie emocje puszczone „samopas” sprawiały, że traciliśmy nad nimi kontrolę. Sprawiają wówczas, że nasze postrzeganie świata może być nieco wykrzywione, a decyzje, które podejmujemy pod ich wpływem mogą prowadzić do grzechu. Nie jest też dobrze, gdy całą relację z Bogiem budujemy głównie na emocjach.

maly_kwiatek · Gość

maly_kwiatek · Gość

Za chwilę jeszcze się dowiem, że miłość to głównie przywiązanie i zobowiązanie i to już będzie koniec snów o prawdziwym przekazie wiary...

maly_kwiatek · Gość

maly_kwiatek · Gość

exe · Wysłany: Sob 16:24, 02 Mar 2019 Temat postu:

exe · Wysłany: Sob 16:29, 02 Mar 2019 Temat postu:

maly_kwiatek · Gość

Namiastką systematyki w gąszczu uczuć może być tzw. piramida potrzeb według Abrahama Maslova, który jest jednym z guru klasycznej psychologii XX wieku.
Zdaniem Maslowa zachowanie się człowieka wynika z jego dążenia do zaspokojenia potrzeb, a nie chwilowych stanów emocjonalnych. Zakłada on, że człowiek ma określony zespół potrzeb, które zaspokajać powinien w określonej kolejności. Mechanizmem sterującym ludzkimi zachowaniami według Maslowa są potrzeby, pojmowane jako brak czegoś, wywołujący jednocześnie dążenie do zaspokojenia tego braku. Potrzeby te tworzą układ hierarchiczny, który Maslow obrazuje w postaci piramidy.

Popatrzmy jak ta piramida wygląda:

Jakież to są te potrzeby, wynikające z nich uczucia braku, które wywołują działania dla likwidacji braku:

Potrzeby fizjologiczne – to podstawowe potrzeby przetrwania, zaspokojenia głodu, wody, tlenu, snu czy biologicznego funkcjonowania człowieka. Działanie dla zaspokojenia tych potrzeb jest oparte o uczucia takie jak: głód, pragnienie, choroba, bezsenność.

Potrzeby bezpieczeństwa – to potrzeby środowiska psychicznego i emocjonalnego. Obejmują one między innymi takie elementy, jak zapewnienie sobie bezpieczeństwa czy życia wolnego od trosk materialnych, jak również potrzeba stabilności, ochrony, porządku, sprawiedliwości czy wyeliminowania zagrożeń.
Związane z brakiem tych potrzeb uczucia: strach, lęk, samotność, gniew, złość, depresja, alienacja, irracjonalna kreacja.

Potrzeby afiliacji – to potrzeby odnoszące się do relacji człowieka z otoczeniem. Są to potrzeby nawiązywania bliskich kontaktów z ludźmi. Obejmują między innymi potrzebę miłości, przyjaźni, przywiązania, akceptacji. Potrzeby te w większości zaspokajane są przez rodzinę i najbliższych znajomych, jednakże również środowisko organizacyjne może odgrywać w ich zaspokojeniu dożą rolę.
Związane uczucia: samotność, poczucie braku przynależności, braku potrzebności przydatności dla innych.

Potrzeby szacunku i uznania – to potrzeby zyskania uznania we własnych oczach i oczach innych ludzi. Potrzeba szacunku może być deprywowana przez niską ocenę naszego zachowania wystawioną przez innych, zajmowanie mało satysfakcjonującej pozycji społecznej, niedostatek sił, prestiżu i sukcesu.
Na tym poziomie nie wystarczają uczucia bliskich, ważne jest, aby inni dostrzegali nasz profesjonalizm i doceniali go.

Związane uczucia: poczucie braku akceptacji, braku szacunku, niedowartościowanie, poczucie niesłuszności zewnętrznych ocen i opinii.

Potrzeby samorealizacji – to potrzeby wynikające z dążenia jednostki do zajmowania się tym, do czego czuje powołanie - do zaspokajania własnych ambicji. Zaspokajać najwyższą potrzebę samoaktualizacji oznacza zaspokajać potrzebę nabywania wiedzy, zrozumienia świata, poszukiwania doznań estetycznych.
To potrzeby związane z pełnym wykorzystaniem własnego potencjału i osiąganiem celów, które przynoszą satysfakcję. Potrzeby te dają nam możliwość ciągłego indywidualnego doskonalenia. Są to potrzeby, które nigdy nie będą w 100% zaspokojone. Wynika to z faktu, iż ambicje ludzkie nie mają granic. Zaspokajając jedną potrzebę, ciągle pojawiają się kolejne stanowiące o rozwoju jednostki.
Związane uczucia: brak poczucia spełnienia w dziedzinach, jakie dana osoba uważa za ważne dla niej, np. w dziedzinie seksualnej, rodzinnej, zawodowej, podróżniczej, naukowej,charyzmatycznej, religijnej itd.

Opracowałem na podstawie:
[link widoczny dla zalogowanych]

Ze względu na krytykę tego prostego modelu - bo za prostego -

z biegiem czasu Maslow rozszerzył swoją teorię o podział na potrzeby dwóch typów:
- potrzeby typu D (deficiency) - potrzeby niższego rzędu
- potrzeby typu B (being) - potrzeby wyższego rzędu tzw. „metapotrzeby”

Jak podaje Jerzy Kulczycki, „pierwsze służą uzupełnianiu naturalnych braków powstających w wyniku działalności człowieka, drugie zaś jego rozwojowi i doskonaleniu.

Zaspokojenie potrzeb D prowadzi do redukcji napięcia motywacyjnego- niezaspokojenie do schorzeń.

Zaspokojenie potrzeb B, zwanych też przez Masłowa „metapotrzebami”, wzbogaca osobowość, ale bywa źródłem wzrostu napięcia. Niezaspokojenie potrzeb B prowadzi natomiast do "metachorób” (depresja, nerwice egzystencjalne), bądź do „metapatologii” (apatia, alienacja, cynizm) .”

Proszę zwrócić uwagę, ze Maslov działający w dobie silnego rozwoju racjonalizmu, nauk medycznych skupiających się na obsłudze ciała ludzkiego, z pominięciem spraw psychiki i duchowości, postawił krok w bardzo potrzebnym kierunku, mianowicie, ku uswiadomieniu ludziom i lekarzom też, przy okazji, że oprócz ciała (soma) istnieje nieodłączna od człowieka psychika (psyche), która ma swoje potrzeby, uczucia takie czy inne i której badaniem naukowym warto się zająć.

Zarówno opracowania Zygmunta Freuda jak Abrahama Maslova stanowiły kamienie milowe dla powstania i rozwoju psychologii i psychiatrii.
Niestety obie te nauki zostały w rozwoju powstrzymane z uwagi na szalejący materializm i racjonalizm wynikające z marksizmu opanowującego nie tylko wschodnią Europę, ale przenikającego do wszystkich krajów Europy i Ameryki.

Nauka o duchowości nie mogła się rozwijać równolegle z naukami opartymi o racjonalizm. Z kolei nauki duchowe oparte wyłącznie o rozważania racjonalne nawiązujące to tomizmu nie mają drugiej ważniejszej podstawy: podstawy wiary.

Ja siedzę w Kościele od kilkudziesięciu lat i mogę z całym przekonaniem potwierdzić, że dawniej, a konkretnie zwłaszcza przed soborem, nawet katolicy wstydzili się i nie umieli rozmawiać o sprawach duchowych. Rozmowy o Bogu, duszy i podobnych zagadnieniach sprowadzały się do systemu zakazów i nakazów, Boga personifikowano, a dusze sprowadzano do roli jakichś niewolników Bożych, które stosownie do ich zachowań czeka albo kara albo nagroda.

Po ponad 50 latach od tamtych czasów, wiem, że to wszystko wynikało raz z niskiego stopnia świadomości ogólnej wśród ludzi a dwa z szalejącego marksizmu materializmu i racjonalizmu.

Wracając do człowieka i jego uczuć.

Kiedy uwzględni się doświadczanie i myśl filozofów zajmujących się sprawami nadprzyrodzonymi okaże się, że człowiek składa się nie tylko z ciała (soma), nie tylko z duszy (psyche) lecz także z ducha (pneuma).

Mnie ujmuje antropologia świętego Pawła, który dostrzega w człowieku oprócz widocznego ciała niewidoczną duszę i niewidocznego ducha.
Dusza i duch maja inną konstrukcję i znaczenie, duch jest bardziej źródłem egzystencji człowieka, ciało i dusza jego osobą.

Zanim narobię więcej błędów teologicznych pozwolę sobie zacytować Wikipedię i samego św. Pawła:

maly_kwiatek · Gość

maly_kwiatek · Gość

exe · Wysłany: Sob 18:17, 02 Mar 2019 Temat postu:

Drogi Bracie,
Metafizyka św. Tomasza ujmuje rzeczy na podstawie doświadczenia i jest podstawą psychologii racjonalnej.
W mojej uwadze zwróciłem więc uwagę na to, że jest różnica zasadnicza pomiędzy pożądaniem naturalnym, a intelektualnym, z konsekwencjami, które podałem wyżej. W miłości naturalnej pożądanie dotyczy dobra konkretnego, zaś w miłości intelektualnej (wola) - dobra, jako dobra .
Te podstawy obowiązują bez względu na to, czy znamy jakiegoś Maslowa, czy nie.
Polecam lekturę św. Tomasza w tym zakresie, zanim będzie się pisać o tym, że to było 900 lat temu....De Veritate, Q. 22-25

maly_kwiatek · Gość

Przepraszam bardzo,
pierwsze słyszę by Tomasz uczył o miłości.
Miłości, według mojej wiedzy, uczył św. Augustyn, dlatego Kościół potrzebuje mieć dwa filary, tomizm i augustynizm. Bez któregokolwiek z nich teologia Kościoła Katolickiego jest niekompletna.

maly_kwiatek · Gość

maly_kwiatek · Gość

Księdzu Śniadochowi zabrakło w jego kazaniu ostatniej, śmiałej tezy:

"Kto nie wierzy choćby w jedno zdanie, które tu powiedziałem, nie jest katolikiem, tylko chodzącym po bezdrożach protestantem".
Jakbym słyszał Marka Piotrowskiego.

Otóż nie.

Nie istnieje wiara wyczytana w książkach lub wysłuchana z ambony.
To kłamstwo, proszę księdza.

Wiara katolicka zawsze jest oparta o osobiste spotkanie z Bogiem.
Inaczej nie byłaby wiarą tylko jakimś przekonaniem.
Tymczasem wiara katolicka jest wiarą i to od ponad dwóch tysięcy lat.

Nauka Kościoła rozwijająca się od dwóch tysięcy lat jest potrzebna do weryfikacji tego, czego doświadczył katolik w spotkaniu z Bogiem.

W szczególności do weryfikacji czy katolik spotkał się rzeczywiście z Bogiem, czy niekoniecznie z Nim.

Tyle, tylko tyle i aż tyle.

I zwykłemu wiernemu nie jest potrzebna znajomość ogromnych dzieł teologów, mniej lub bardziej uznanych jako nauka Kościoła. Potrzebna jest natomiast możliwość wiarygodnej weryfikacji tego, czego doświadczył. Taka weryfikacja jest możliwa poprzez uczenie się nauki Kościoła, ale także jest możliwa w spotkaniu z Bogiem w sakramencie Pokuty, lub dzięki wyjaśnieniom wiarygodnych osób, które naukę Kościoła znają.

exe · Wysłany: Sob 20:36, 02 Mar 2019 Temat postu:

maly_kwiatek · Gość

Piękny, jasny artykuł o miłości przyjaźni.

I szczególnie cenny, bo wyjaśniający kontrast miłości przyjaźni z miłością pożądania i różne uczucia działające w obu przypadkach.

Równie jasne i piękne wyjaśnienie różnych natur poznania i miłości, które mimo że zmierzają do tego samego, to natury mają różne.

Zjednoczenie jest skutkiem miłości, skutkiem poznania może być iluzja zjednoczenia w postaci opanowania przez władanie podmiotu nad przedmiotem. Takie zachłyśnięcia widywałem w trakcie studiów i w pracy naukowej, jednak nie miały one wiele wspólnego z miłością.

exe · Wysłany: Sob 21:22, 02 Mar 2019 Temat postu:

Jaśmina · Gość

Jeżeli chodzi o św. Tomasza z Akwinu to nie bardzo wiem jak interpretować jego poglądy , gdyż święci utrzymują , że dusze w czyśćcu cierpiące zostające modlą się za nas i że ta modlitwa jest bardzo skuteczna . Natomiast według św. Tomasza z Akwinu dusze w czyśćcu mogą tylko cierpieć , a nie zasługiwać .

exe · Wysłany: Nie 16:00, 03 Mar 2019 Temat postu:

Chodzi o to, że zmarły nie może pomóc sobie, ponieważ nie może się wyrazić dusza osobiście, natomiast jako członek Kościoła Pokutującego, korzysta z obcowania we wspólnocie świętych communio sanctorum , gdzie sama pokuta doskonała jest objawem kontemplacji doskonalszej, niż na ziemi, ponieważ dusza jest "uwolniona" od ciała fizycznego.
"Zmarły, jako ten, którego nie ma, nie może składać dziękczynienia, żyjący i zdrowy wielbić będzie Pana." (Syr 17, 28)
, oraz:
"Wszyscy oni zabierają głos, by ci powiedzieć: "Ty również padłeś bezsilny jak i my, stałeś się do nas podobny!" (Iz 14, 10)

Trzeba więc zasługiwać w życiu doczesnym:
"Każdego dzieła, które twa ręka napotka,podejmij się według twych sił. Bo nie ma żadnego działania ni rozumienia, ani poznania, ani mądrości w Szeolu, do którego zdążasz." (Koh 9, 10)

Jest zresztą powiedziane na Mszy Świętej :
"Nie zważaj na grzechy nasze, ale na wiarę Swego Kościoła"
, co wskazuje na donioslą, wręcz nadrzędną rolę wspólnoty losu w Kościele.

Oczywiście nie oznacza to, że dusza bez ciała jest doskonałym bytem, bo tak nie jest. Człowiek jest istotą duchowo-cielesną, stąd ciało uwielbione otrzymamy po Sądzie Ostatecznym.

Jako ostatnia wskazówka dla słuszności św. Tomasza w jego mówię jest to, że zmarli nie widzą zła na ziemi wprost. Chyba nie widzą, skoro Jozjaszowi, za to że rozdarł szaty swoje po odczytaniu Księgi Pwt przez Helkiasza a przeniesieniu przez Safana, Pan Bóg obiecał zaśnięcie w pokoju, aby nie widział zła , jakie dopuści na występny naród i co z tym uczynić Pan:
"Oto Ja przyłączę cię do twoich przodków i będziesz pochowany spokojnie w swoim grobie. I oczy twoje nie ujrzą całej zagłady, jaką sprowadzam na to miejsce. A oni zanieśli tę odpowiedź królowi." (2 Krl 22, 20)

exe · Wysłany: Czw 10:55, 07 Mar 2019 Temat postu:

maly_kwiatek · Gość

Bracie exe,
szacunek dla szczegółowej, logicznej i konsekwentnie racjonalnej krytyki podstaw psychiatrii zbudowanej przez Freuda.

Mimo racjonalności, widzę w tej krytyce również emocje, wynikające z różnic światopoglądowych Twoich i profesora. Proszę, mija 80 lat od śmierci profesora Freuda a on nadal wzbudza emocje.

Dyskutowaliśmy nad psychoanalizą w temacie

Religia i jej oryginalność contra psychoanaliza

Jednak trudno się tym emocjom dziwić, krytyka tez Freuda, publikowanych jako naukowe, rozpoczęła się właściwie od początku ich publikacji i nigdy nie skończyła. Rację ma tu Brat exe, że podnosi słabości aparatu naukowego w opracowaniach Freuda, bo to one też wywoływały silny sprzeciw praktyków medycyny i początkującej psychiatrii a także filozofów, choćby takich jak Jung.

Gdyby jednak nie było Freuda i gdyby nie publikował on Wstępu do psychoanalizy i dzieł późniejszych, nie byłoby czego krytykować, a psychiatria powstałaby wiele lat później. I natym polegał geniusz Freuda, a nie na naukowości jego tez, które w konfrontacji z rzetelnymi badaniami okazały się w istotnym stopniu przesadzone.

Zostawmy Freuda, a co do Junga, odniosłem się w cytowanym tu już innym temacie.

Teraz chciałbym poprosić o wyjaśnienie słów:

exe · Wysłany: Pią 12:00, 08 Mar 2019 Temat postu:

Może zacznę nieco od kuchni, ponieważ myślę, że samo nazewnictwo dla nazewnictwa nie stanowi jakiegoś wytłumaczenia, a jedynie jakiś sztandar sprawy. Zaczynając od kuchni, zaczynam od sprecyzowanie celu psychologii racjonalnej. Otóż, celem tejże jest badanie natury bytów żyjących której znajomość jest narzędziem do analiz struktury psychicznej bytów, w tym człowieka.
Zjawiska życia psychicznego, które zauważamy, bądź nie zauważamy, możemy badać metodami: eksperymentalną oraz analizą racjonalną. W tym pierwszym przypadku przejawy życia będziemy obserwować, opisywać, klasyfikować i ustalać pewne prawa.
Jeśli zaś przejawy życia będziemy tłumaczyć w świetle naczelnych zasad bytu (zasada niesprzecznosci i racji dostatecznej), które to są normą dla ustalania czynników uniesprzeczniających dla poszczególnych zdań., to wówczas na podstawie tych czynników przyjmuje się realność wnioskowania.

Analizując funkcje życiowe, które są punktem wyjścia w badaniu filozoficznym, analizujemy naturę samych czynności, szukamy ich racji dostatecznej i dochodzimy do ustalenia z jednej strony przedmiotów formalnych tychże czynności., a z drugiej strony do stwierdzenia istnienia źródła ostatecznego - substancji - duszy.
Te metodę wyznaczył Arystoteles, a doprecyzował i urealnil w pewien konkretny sposób św. Tomasz z Akwinu. Gdybyś przejrzał teorie psychologiczne w interesującej nas kwestii pod kątem poszukiwania owych czynników uniesprzeczniających, wówczas widziałbyś, że stanowisko tomistyczne wyznaczając przedmiot psychologii w zjawiskach życia jest stanowiskiem najbardziej słusznym i uzasadnionym.
Stąd argument o czasie, jaki minął od żywota św. Tomasza jest nie tylko nieadekwatny do samego tematu, ale też nie stanowi ani uzasadnienia, ani tym bardziej nie przybliża nas do prawdy.

Racjonalność ma tutaj zupełnie inne znaczenie, niepejoratywne, ponieważ chodzi tu o realizm, który wyznaczony jest wyżej wspomnianymi zasadami.

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
+++