KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Adam

Za kilka dni moja córka będzie obchodziła 14-naste urodziny. Jako jeden z prezentów prosiła o książkę „Mroczne umysły" młodej amerykańskiej autorki Alexandry Brecken. Książkę polecały jej koleżanki w szkole.

Co o tym myślicie? Czy książka jest w miarę "czysta" czy raczej niekoniecznie? Bohaterowie posiadają magiczne moce jak telepatia czy kontrolowanie czyjegoś umysłu, jednak nie mają jej z powodu stosowania jakiejś magii czy zaklęć a są czymś naturalnie występującym i niekontrolowanym, w książce z tego co wiem moce te były uznawane przez bohaterów za złe. Wink

maly_kwiatek · Gość

Nie znam książki i jej wymowy. Przeczytałem jakieś dwie recenzje, jedna dobra, druga taka sobie. Ewidentnie książka jest jakimś znakiem czasów i chyba dość dobrze trafia do bardzo młodego pokolenia. Co tam szczepi? Tego właśnie nie wiemy.

Może dobrze byłoby kupić jej tę książkę, jednak poprosić by rodzice potem mogli także ją przeczytać, a po lekturze porozmawiać o tym?

Jedno wiem na pewno. Ja zamiast czytać tę książkę, wolałbym po raz kilkunasty przeczytać "W pustyni i w puszczy" Henryka Sienkiewicza. Co polecam wszystkim innym, także dzieciakom :)

exe

Szczęść Boże, Adamie!

Ja również nie czytałem tej książki, stąd i ja polecam Tobie - jako ojcu - zapoznać się z jej pełną treścią:
[link widoczny dla zalogowanych]
Warto zwrócić uwagę na to, na czym owa mroczność ma polegać, dokąd ma prowadzić i w jaki sposób owa mroczność jest przedstawiona, tzn. jakie jest tło tych mocy.
Innymi słowy, czy mrok tych umysłów jest związany z ogólną kondycją ludzkiego stworzenia (wówczas jest to naturalnym), czy też jest czymś, co jest fundamentem ducha dla utrwalenia tejże marnej kondycji, co stanowić będzie wówczas wyniesienie ludzkiej ułomności umysłowej (względem Adama i Ewy) na piedestał (wtedy mamy do czynienia ze swoistym bałwochwalstwem).

Oceń Bracie to w swym sumieniu, bo to Ty odpowiesz za ewentualne niewłaściwe zachowania dziecka, które może zrównać treści tej książki z własnym ich wyobrażeniem, a potem niejako wstawić tą opowiedzianą relację w swój świat realny, jako istniejące, tajemne relacje, które można by odkryć.
Oby nie zaczęła Twa córka rozmyślać potem, jak dostać się do świata tych relacji, aby je odkryć? Z początku taka inicjatywa będzie podyktowana ciekawością ludzką, która sama w sobie jest zdrowa, ale później może przyjść fascynacja.
Zapytasz: a czymże to?
Oto wtedy może wkroczyć wysłannik piekielny w jej świat, podsuwając co jakiś czas "dowody" istnienia takich mocy, a z biegiem czasu będzie starał się o to, aby Twoje dziecko zaangażowało się w ten świat, "taki inny niż ten, w którym egzystuje", że straci ona zainteresowanie tym właściwym sobie.
Wówczas nadejdą czasy nieporozumień, buntu (innego niż ten związany z dojrzewaniem), agresji, trzaskania drzwiami i poszukwania tych osób, które jej nie skrytykują, a wręcz przeciwnie - podstępnie ją zbałamucą pochwałami za wszystkie decyzje, szczególnie za te odcinające od rodziców.
Potem przyjdzie czerń w odzieży, tatuaże, kolczyki, wysokie glany, etc ... Zważ na to, że we wstępie książki pisze w punktach o tym, co zrobić, gdy dziecko wykazuje takie, a takie cechy zachowania. Ja myślę, że to jest przewrotne: jest odwrotnie - tzn.: to będą cechy dziecka po dokonaniu urealnienia relacji opisywanych w tej książce.

Słuszność ma maly_kwiatek pisząc zastrzeżenie, że winieneś utrzymywać stały monitoring stanu swej córki, po ojcowsku wchodząc w jej świat wartości. To najlepsze zabezpieczenie (pamiętając o wspólnej modlitwie).

sprawą z innej beczki jest to, dlaczego dziś nie szuka się powszechnie wszystkiego, co pisane ex corde Dei - z serca Bożego, a więc co niesie jednoznacznie światło ...

Z Bozym pozdrowieniem,
exe
+++

Duśka · Gość