KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

maly_kwiatek · Gość

Przyglądałem się dziś kilkorgu moim byłym znajomym, ba - nawet przyjaciołom na fejsbuku.
Uderzyło mnie, że poszli oni w zupełnie inną stronę niż ja.
Żaden z nich nie jest katolikiem.

Są tam ateiści, pseudobuddyści i ludzie swojej własnej wiary, która z wiarą katolicką nie jest spójna.

I zastanawiałem się dlaczego tak jest, dlaczego tak się stało.
Przecież byliśmy kiedyś tak blisko siebie, że mogliśmy od siebie się uczyć, nasiąkać sobą. Ja się mnóstwo nauczyłem od tych ludzi. Ze swej strony, starałem się emanować miłością, nie religią, by uszanować wolność każdego.

Najgorzej jest wśród moich kolegów ze szkoły średniej, od moich dawnych przyjaciół aż zieje nienawiść i agresja do ludzi innych niż oni, nienawiść rodem z Platformy Obywatelskiej.
Z przerażeniem myślę, że gdybyśmy się nie daj Boże spotkali, to nie mielibyśmy dla siebie żadnego dobrego słowa.

Nie wiem czy dałem cokolwiek tym ludziom?
Wydaje się, że chyba nic.
To po co właściwie się spotkaliśmy kiedyś?
Bym mógł dziś ogłosić swoja klęskę ewangelizacyjną?

A przecież jest jeszcze oprócz tego cały szereg ludzi, których zarażałem swoim grzechem. I tych raczej nie ewangelizowałem.

Po co więc byłem na tym świecie?
By ogłosić swoją klęskę?
..........................

exe

Drogi mój Bracie!

Moja dywagacja w tej materii:

Jedną z najczęstszych przyczyn takiego zaistnienia odmiany wśród niedoszłych przyjaciół jest ich osobista porażka, przebiegająca na gruncie obrania przez nich fałszywej ścieżki rozwoju duchowego, a mianowicie: zapomnieli oni, bądź raczej nie wiedzieli, że:
"Mądrość i wiedza są bogactwem zbawienia, lecz ich skarbcem jednak jest bojaźń Pana" (Iz 33, 6 WLG)

Doszli oni być może do etapu, kiedy to:
" A ja powiedziałem pewny siebie:
"Nigdy się nie zachwieję". (Ps 30, 7)
, ale już nie doszli do etapu, kiedy to uzmysłowić sobie należy w związku z powyższym Ps 30, 7 , iż tylko Boża łaska utrzymuje nas na drodze progresu we właściwym kierunku:
" Z łaski Twojej, Panie, uczyniłeś mnie niezdobytą górą,a gdy ukryłeś swe oblicze, ogarnęła mnie trwoga".(Ps 30,8 )
Mówi też o tym Hiob:
"Choćbym się w śniegu wykąpał i lśniłyby czystością moje ręce, Ty jednak zanurzasz mnie w plugastwie i nawet mój płaszcz się mną brzydzi" (Hi 9, 30 WLG)

Widocznie, nie ogarnęła ich trwoga ...

Powstaje pytanie tedy, co mogło spowodować tą ślepotę i obranie ścieżki podążania ku Bogu własnymi siłami, co rzeczywiście prowadzi do obrania zwrotu przeciwnego?
Jest napisane:
"Stawiam sobie zawsze Pana przed oczy,
nie zachwieję się, bo On jest po mojej prawicy." (Ps 16, 8 )
oraz:
"Oczy me zawsze zwrócone na Pana,
gdyż On sam wydobywa nogi moje z sidła." (Ps 25, 15)
Wydaje się, że tymi sidłami jest brak pokory z ich strony, bo jest napisane:
"Upokórz się przed Panem i Jemu zaufaj!" (Ps 37, 7)

Są trzy sposoby przezwyciężania wad:
1) uzyskanie bojaźni Pańskiej:
"Bojaźnią Pańską - zła nienawidzić." (Prz 8, 13)
2)uzyskanie nadziei:
"Nie zgrzeszy żaden, kto ma w Nim nadzieję" (Ps 34, 23 WLG)
3)uzyskanie miłowania Boga:
"Miłość nigdy nie ustaje" (1 KOr 13, 8 )

Myślę, że nie rozumieli, że wytrwać w miłości można tylko na jeden sposób:
Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: "Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać"". (Łk 17, 10)

maly_kwiatek · Gość

Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: "Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać"". (Łk 17, 10)
Amen

exe

Wiesz, Bracie mój ... Ta trwoga, która powinna dotrzeć do ich serc, pobudzając je do zreflektowania się, widocznie nie pobudziła, a to z racji ich niezauważalnego skamienienia, jakiejś duchowej petryfikacji ...
Otóż żadne ćwiczenia duchowe, nawet najsurowsze, najbardziej wyszukane, na nic się zdadzą naszemu sercu, jeśli nie będzie łaski Pańskiej, o czym mówi wspomniany niedawno (w innym poście) prorok Ezechiel:
"I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała." (Ez 36, 26)

Wielu z opisanych przez Ciebie ludzi zapewno poszło drogą "wierności swemu sercu", co jest modną dziś drogą, a tymczasem prorok Jeremiasz ostrzega:
"Serce jest zdradliwsze niż wszystko inne
i niepoprawne - któż je zgłębi?" (Jr 17, 9)

Wskazane przez Ciebie symptomy wskazują na zanurzenie tych osób w wadach, które mają swój zwornik w zaprzeczeniu błogosławieństwu:
"Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni." (Mt 5, 4)
Zabrakło im pokory, która stanowi fundament cierpliwości, łagodności i opanowania, które to stanowią o pojęciu "cichości" (tak mówi tradycja monastyczna o tym pojęciu):
"Sprawiedliwi posiądą ziemię i będą mieszkać na niej na zawsze." (Ps 37, 29)
Pamiętajmy jednak, co jest tu kluczowe, że nie tylko posiadanie ziemi na wieczność jest przywilejem sprawiedliwych, ale i rozkoszowanie się pokojem z tego płynącym:
"Natomiast pokorni posiądą ziemię
i będą się rozkoszować wielkim pokojem." (Ps 37, 11)

Zatem tylko człowiek cichy odziedziczy Królestwo Boże, gdyż:
" Życiem dla ciała jest serce spokojne,
próchnieniem kości jest namiętność." (Prz 14,30 BT IV)
a LXX jeszcze dosadniej:
"Człowiek łagodny jest lekarzem serca"

Twych towarzyszy spotkał wypadek potknięcia się o kamień obrazy, ponieważ nie osiągnęli pokoju w sercu, a miast tego znużenie, prowadzące do agresji i chęci odreagowania, z której chcąc się rozliczyć przed własnym sumieniem - obiektywnym oskarżycielem - zrzucili odpowiedzialność na otoczenie:
"Obfity pokój dla miłujących Twe Prawo,
nie spotka [ich] żadne potknięcie. (Ps 119, 165)
Pożądliwość, której nie uśmierzyli tak naprawdę, spowodowała brak możliwości rozkosowana się nadchodzącym ewentualnie pokojem - nie dotrwali po prostu ...
A przecież dotrwaliby, gdyby pamiętali o tym, że:
"10 Niedola nie przystąpi do ciebie,
a cios nie spotka twojego namiotu,
11 bo swoim aniołom dał rozkaz o tobie,
aby cię strzegli na wszystkich twych drogach." (Ps 91, 10)
Demony zauważyły tą niewiarę, tudzież ignorancję i wytoczyły swe włócznie i wyrzuciły strzały ogniste, które zraniły ich ... bardzo, aż za bardzo ... Gdyby nie byli tak nieostrożni, jak w Ps 30, 7 , wówczas wiedzieliby z pewnością to, o czym wiedział św. o.PIO w walce nocnej wceli:
"On uśmierza wojny aż po krańce ziemi,
On kruszy łuki, łamie włócznie,
tarcze pali w ogniu." (Ps 46, 10)

Czyż nie jest to ogień, o którym to mówił Pan Jezus Question

:
"Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął." (Łk 12, 49)
To właśnie ten ogień pali tarcze pożądania, które odgradzają nas od zdobywania cnót i trwania w nich.
Utracili więc swą wiarę nie pokładając należytej ufności w Panu, a to przecież On jest Panem Łaski:
"Zginęła wiara i odjęta jest od ust ich" (Jr 7, 28 WLG)

Na mocy powyższych rozważań śmiem twierdzić, że nasza aktywność ewangelizacyjna ma rzeczywisty zasięg oddziaływania tylko (albo aż) poprzez świadectwo naszego życia (szczególnie w etapie początkowym), a reszta (czyli prawie wszystko dalej :) zależy od łaski Pańskiej. Mam tu na myśli to, że tylko w obecności łaski Bożej możemy stanowczo zażądać od słuchacza:
" Rozważaj, co mówię, albowiem Pan da ci zrozumienie we wszystkim." (2 Tym 2, 7)

Z Bożym pozdrowieniem,
exe

maly_kwiatek · Gość

Jaśmina · Gość

maly_kwiatek · Gość

Nie znam Twoich doświadczeń, każdy ma swoje.
Moi znajomi z minionych szkół podlegali przede wszystkim wspólnemu środowisku tych samych miejscowości i szkół podobnej kulturze obywateli rodzin w których wychowaliśmy się.

Nigdy w tych warunkach nie doznawałem agresywnej ewangelizacji na siłę, o jakiej wspominasz. Tam jej nie było. Moje środowiska gdzie wzrastałem były lewacko ateistyczne. Jeśli były naciski - a były - to były naciski lewackie, ateistyczne, komunistyczne i racjonalistyczne.

Wiara - nieortodoksyjna - pzemycała się bocznymi ścieżkami, w moim przypadku dzięki głównie mamie, która w Boga wierzyła i tę wiarę starała się - nie na siłę - zaszczepić dzieciom.

Nikt też z Kościoła nie atakował ateuszy, tam panowała pewna symbioza jednych i drugich. A dziś widząc jak obrzydliwy atak następuje wobec Kościoła ze strony moich dawnych znajomych i przyjaciół to mi się chce rzygać. I nie umiem im pomóc.

Jaśmina · Gość

maly_kwiatek · Gość

Więc weź swój worek podróżny i po pierwsze idź do rodziców swoich i przeproś ich za wszystkie uchybienia jakich doznali od Ciebie.
A potem zapytaj ich czego potrzebują, byś mogła im usłużyć.
I usłuż im.

Potem zrób to samo wobec wszystkich członków swej rodziny, sąsiadów i znajomych.

Jaśmina