KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Często na swej drodze spotykam ludzi, którzy mówią: "byłem dobrym katolikiem, ale mam już coraz mniej przekonania do tego, co mówi Kościół o miłości, bo to takie nierealne się okazuje w praktyce".

Jednak diabeł, jak zwykle tkwi w szczegółach i trzeba by się zastanowić nad sprawą dochodzenia człowieka do zjednoczenia z Bogiem.

Człowiek jest istotą stworzoną w sposób szczególny:
"rzekł Bóg: "Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam." (Rdz 1, 26).

Obraz i podobieństwo Boże - cóż to jest Question

Oto mamy dane trzy władze duchowe: pamięć, rozum i wolę, stanowiące Jego obraz. Z kolei wymienione trzy władze duchowe, tworzące serce człowieka, uzdalniają człowieka do "posiadania" Boga, co stanowi o jego upodabnianiu się do Boga. Narzędzia owego uzdalniania nazywamy powszechnie cnotami .

Tak więc szczęściem człowieka może być tylko zjednoczenie się z Bogiem, o czym pisze psalmista:
" Dusza moja spoczywa tylko w Bogu,
od Niego przychodzi moje zbawienie." (Ps 62, 2)

oraz:
"mówię Panu: "Tyś jest Panem moim;
nie ma dla mnie dobra poza Tobą". (Ps 16, 2)

Wspomniane zjednoczenie się człowieka z Bogiem dokonuje się właśnie w sercu, a ogniskuje się w woli poprzez miłość, ponieważ to pożądanie Jedynego Dobra stanowi najważniejsze przykazanie:
" Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy:
z nich zaś największa jest miłość." (Łk 13, 13)

Na czym ma polegać powrót do Boga - do Jedynego Szczęścia Question

Oto jest tak, że wprawdzie na skutek grzechu pierwszych rodziców ludzie zachowali obraz Boży poprzez dziedzictwo trzech władz duchowych, lecz utracili zdolność trwania w upodobnieniu się do Stwórcy poprzez zaprzedanie się w niewolę pożądania tego, co stworzone. Na tym polega między innymi rzekomy "paradoks" posiadania wolnej woli, wobec którego podnoszą larum domorośli krytycy Kościoła - owi "oświeceni własnym światłem" wyzwoleńcy (a w zasadzie straceńcy) nie rozumiejąc, że człowiek ma nadal wolną wolę, lecz nie potrafi z niej skorzystać w sposób wolny - o czym pisze między innymi święty Anzelm z Canterbury w XI wieku. Pisałem o tym gdzieś w podforum Piekło , choć tematu stricte nie pamiętam - poszukajcie proszę, jeśli Was to nurtuje.

Otrzymaliśmy, co nam potrzebne:
"Któż będzie cię wyróżniał?
Cóż masz, czego byś nie otrzymał?
A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał" (1 Kor 4, 7)

Wielu z nas zadaje sobie pytania, które stanowią o podstawie naszego stosunku nie tylko do Boga, ale i do samych siebie: co się z nami stało, że nie korzystamy z naszych władz duchowych w pełni Question

oto trzeba wskazać na nie, że nasze: pamięć jest teraz poddana zapomnieniu, wiedza błędowi, a miłość pożądaniu. Rozwiązaniem tego naszego osobistego problemu - problemu swoistego braku ontycznego, stanowiącego o "samo-skazaniu się", o potępieniu, jest Człowieczeństwo i Ofiara Odkupieńcza Jezusa Chrystusa.

W tym momencie jeszcze bardziej jaśnieją słowa świętego Jana Pawła II, który tłumaczył, żę (parafrazuję) nie można zrozumieć samego siebie bez Chrystusa Exclamation

Łaska Boża w żaden sposób nie niweczy naszej wolnej woli - tego nie potrafią zrozumieć ci, którzy błądzą po meandrycznych bezdrożach swego umysłu (oto diabelska idea samorealizacji). To właśnie świadomy wybór Boga powoduje, że caritas - Łaska Boża wspomaga człowieka w odchodzeniu od zaprzedania się cielesności na każdym z poziomów bytowania. To właśnie ten wybór sankcjonuje proces stawania się człowiekiem i stają się jeszcze bardziej zrozumiałe słowa świętego Pawła Apostoła:
" prawdziwym Żydem jest ten, kto jest nim wewnątrz, a prawdziwym obrzezaniem jest obrzezanie serca, duchowe, a nie według litery. I taki to otrzymuje pochwałę nie od ludzi, ale od Boga." (Rz 2, 29).
,a w teologii mistycznej nazywać to należy [u]interioris exteriorisque hominis circumcisio - obrzezaniem człowieka wewnętrznego i zewnętrznego[/b].

Mamy więc do czynienia z trywialnym wnioskiem, że miłość wyraża się ... postem, ascezą.

W tym momencie wypada mi wspomnieć człowieka, który w swej ignorancji pragnie zagiąć parol na katolickim forum zchrystusem.pl zadając rzekomo retoryczne pytanie (parafrazując) : pokażcie mi cytat z Biblii o wyrzucaniu złych duchów postem .

Oto wszystko nabiera zupełnie nieoczekiwanego przez niego i niewierzących sensu, gdy zrozumiemy, że post - asceza jest istotą miłości, zaś sam Szabat jest Miłością Exclamation

Nie dziwi więc podany przeze mnie przykład:
"10 Nauczał raz w szabat w jednej z synagog. 11 A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować. 12 Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: "Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy". 13 Włożył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga. 14 Lecz przełożony synagogi, oburzony tym, że Jezus w szabat uzdrowił, rzekł do ludu: "Jest sześć dni, w których należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!" 15 Pan mu odpowiedział: "Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu lub osła od żłobu i nie prowadzi, by go napoić? 16 A tej córki Abrahama, którą szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?" 17 Na te słowa wstyd ogarnął wszystkich Jego przeciwników, a lud cały cieszył się ze wszystkich wspaniałych czynów, dokonywanych przez Niego." (Łk 13, 10-17)

To właśnie wers 16 w sposób dojmujący wskazuje na to, że tym [u]szabatem jest Pan, który jest Miłością.
Ów Szabat jest wyryty w sercu każdego człowieka, o czym informuje nas psalmista:
"W sercu swym przechowuję Twą mowę,
by nie grzeszyć przeciw Tobie. " (Ps 119, 11)
, a tym samym trzeba i pamiętać, że i Jego ustawy również, które wszak są Jego mową.

Bóg istnieje zawsze, dlatego też jest On Szabatem - to takie ekspressowe wytłumaczenie metafizyczne. I my dążymy do tego spoczynku, dlatego nie dziwi stwierdzenie św. Augustyna w Confessiones: "Niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Bogu", co potwierdza psalmista:
" Dusza moja spoczywa tylko w Bogu,
od Niego przychodzi moje zbawienie." (Ps 62, 2)

Zjednoczenie z Bogiem dokonuje się na drodze ascezy, która wspomagana jest zawsze łaską Bożą, którą toruje właśnie święte człowieczeństwo Jezusa Chrystusa i wówczas nie dziwi wyznanie naszego Boskiego Mistrza:
"28 Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. 29 Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. 30 Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie". (Mt 11, 28-30)

Bóg schodzi do nas, wręcz się zniża - co widzimy w momencie kulminacyjnym w Eucharystii - poprzez duchowe wizyty, nazywane pięknie spiritales visitationes , dając łaski na każdym etapie walki o swe zbawienie. nasz Boski Mistrz wzbudza w nas miłość, abyśmy obudzili się z odrętwienia, odświeża motywację, pociesza strapionych, aż końcu wynagradza i podtrzymuje w nas intensywne Światło Boże.

człowiek zawsze rozpoczynać musi od bojaźni Bożej, bo to ona jest początkiem mądrości, która chroni przed osadzeniem się duszy w cielesności i w pochwale stworzenia. Tu miłosierdzie Boże podnosi zawsze upadłego , jeśli tylko on to przyjmie i uzna. Jest to łaska Boża nie wymagająca zasług. Na dalszym etapie człowiek podlega bolesnemu oczyszczeniu, kiedy to w walce sprawdza się najbardziej wypróbowany oręż: pobożność. Od teraz już, wespół z miłosierdziem Bożym, działa łaska sprawiedliwości względem zasług duszy.

Ten rys wewnętrznej, ascetycznej pracy w miłości, jaki nakreślam, w obliczu mojego wcześniejszego stwierdzenia o "obrzezaniu człowieka wewnętrznego i zewnętrznego", skupia się więc na potocznym wręcz porzekadle: "nie ma wiary, bez ofiar".

Wspomniany szabat, którego panem jest Pan - Wieczny Szabat, można by rozdzielić wobec wspomnianych trzech etapów duchowego rozwoju człowieka w łasce Bożej, na swoiste 3 szabaty:

- szabat dni,
- szabat lat,
- szabat roku jubileuszowego.

Teraz jestem tylko wytłumaczyć głębiej szabat dni, bo o niego rozchodzi się w przypadku miłości samego siebie, zorientowanej na cel ostateczny, jakim jest Bóg. oto we wspomnianym cytacie o uwolnieniu kobiety od demonów w szabat, objawił się sam Bóg - Chrystus, który pokazał, że te całe naście lat cierpienia kobiety stały się dla niej ascezą miłości, która poprzez ogołocenie z przyjaciół, zdrowia, godności - przywołała Łaskę Bożego Miłosierdzia - pochodzącą od Boga, który jest Miłością.

Czy więc dziwi stwierdzenie świętego Bernarda z Clairvaux, które gdzieś na forum, niegdyś przytaczałem:
"Modus diligendi Deum, sine modo diligere - Miarą miłości Boga, jest kochać Go bez miary"

Sam szabat lat stanowi droge miłości poprzez oczyszczenie, a szabat jubileuszowy wyraz zjednoczenia z Bogiem w miłosnym uścisku naszego Boskiego mistrza Jezusa Chrystusa. Amen.

Duśka · Gość

Boga teraz sprowadza się do roli natychmiastowego uzdrowiciela . Jeżeli nie uzdrowi to idzie się do konkurencji . Bóg ma prawo uzdrawiać tych, których chce, i dlaczego nie zawsze uzdrawia tych, którzy wiernie Mu służą . A nasz brat w wierze z katolik. pl. bardzo się zawiódł ,że nie otrzymał uzdrowienia i poszedł prosić o modlitwę do pastora i o ''cudo'' pastor go wyleczył , jest zadowolony i zapowiedział ,że teraz tam będzie chodził na modlitwy .

inquisitio

Smutne . Ten czlowiek raczej szukał maszynki do spelniania zyczeń a nie Boga. Zamkniecie w swiecie ,,chce mieć" ktore jest niczym innym jak egoizmem , jest tak naprawde Bogiem dla niego.

exe

Zauważacie bardzo istotne symptomy dzisiejszych czasów, choć nie tak niepodobnych do minionych.

Nie wiem, na ile się zgodzicie, ale problem z ascezą w mojej opinii bierze się z przywiązania się do cielesności. Wydaje się, że ta ziemska, wręcz zwierzęca i diabelska mądrość tego świata, opiera się o regułę Hipokratesa, mówiącą o wzajemnym oddziaływaniu ciała i ducha. Nie byłoby w tym nic zaskakującego, gdyby nie implikacja tej reguły, pragnąca wykazywać, że ponoć nie jest możliwa radość duszy w przypadku cierpienia ciała.

Efektem hołdowania takiemu naturalistycznemu ujmowaniu natury duchowo-cielesnej człowieka, staje się eliminowanie Krzyża Chrystusowego, który staje się wówczas symbolem ciężaru, nie dającego się unieść i pozbawiającego radości ducha. Czyż nie takie utyskiwania co rusz słyszymy Question

Wnioskuję tu o tym, że jeśli ktoś nie cieszy się z dźwigania Krzyża Chrystusowego, to nie ma on ugruntowanej w sercu miłości do Boga, ponieważ cierpienia nie są przeciwne duchowi, lecz go wspierają i wręcz wzmagają łaskę Bożą.

exe

Prywatnie otrzymałem info o sprawie swoistej aporii (sprzeczności) wynikającej z przeciwstawienia poznania wolnego od błędu, poznaniu skażonemu błędem, po dokonaniu się pierwszego grzechu. jest to aporia rzekoma, którą śpieszę wyjaśnić w miarę możliwości.

Oto w ten sposób dochodzimy do zasadniczego pytania: czy wolność woli jest sprzeczną z łaską przed-wiedzy ludzkiej Question

Paradoksalnie, aby dotrzeć do sprawy zdolności poznania rzeczywistości, musimy skupić się na woli. Nieco to skomplikowane może być na wstępie, ale jak się okaże dalej - będzie to zbawienne dla jasności rozwiązania postawionego problemu. O wielu poniższych sprawach pisałem również w innym temacie niegdyś na forum.

Wola ma zasadniczo trzy znaczenia:

1. voluntas instrumentum - wola, jako władza decydująca (dokonuje aktu wyboru dobra poznanego)
2. voluntas affectio - wola, jako dyspozycja wspomnianej wyżej voluntas instrumentum omawiana powszechnie , jako "skłonność do działania" pod wpływem uczuć.
3. voluntas usus - wola, jako praca wykonywana przez duszę, oznaczana powszechnie, jako "chcenie" velle.

W pierwszym znaczeniu, człowiek [u]zawsze posiada wolę - bez względu na to, czy jej używa, czy tez nie używa.
W drugim znaczeniu musimy wgłębić się w sprawę woli, szukając tego, co :

a/ pożyteczne - commodum
b/ sprawiedliwe - rectum.

Otóż to, skłonność woli do tego, co pożyteczne, jest trwale złączona z ludzką voluntas instrumentum, a więc jest nieutracalna.
Tymczasem skłonność do pragnienia sprawiedliwości jest darem Bożym i jest utracalną. Tak też się stało, że rectum została utracona na skutek grzechu i nie może być odzyskana poprzez ludzkie zasługi Exclamation

Jakie to ma znaczenie w sprawie (nie)poznania spodziewanego błędu onegdaj w Raju Question

Wychodząc z owej skłonności woli do pragnienia sprawiedliwości rectum, trzeba się przyjrzeć samej sprawiedliwości. Czym ona jest Question

Oto sprawiedliwość jawi się fundamentem prawego działania, kiedy to prawość woli jest skłonnością do czynienia tego, co należy - co jest naszą powinnością debere. A co należy nam czynić, dobrze wiadomo z imperatywu, który jest wpisany w nasze serce przez Boga:
"7 Napełnił ich wiedzą i rozumem,
o złu i dobru ich pouczył.
8 Położył oko swoje w ich sercu,
aby im pokazać wielkość swoich dzieł.' (Syr 17, 7-8 ).

Na to, co jawi się jako powinność - dobro, składa się zarówno velle, czyli "chcenie" - wyznacznik woli użytkowej voluntas usus, jak i element kolejnej władzy duchowej : intelligere - "rozumienie". Tutaj wkraczam więc w kwestię bezpośrednio nawiązującą do pytania o rzekomą aporię wokół popadnięcia w błąd, przy poprzednim życiu w "nie-błędzie".

Widzimy tedy, że to utrata skłonności woli do tego, co sprawiedliwe, rodzi utratę wolności moralnej, nie zaś jakiś bezpośredni defekt poznania, choć pamiętać skądinąd należy, iż nihil volitum nissi praecognitum - nie ma chcenia bez uprzedniego poznania. To jednak dotyczy porządku "pracy" władz duchowych, nie zaś źródła zaburzenia poznania samego w sobie, a o to drugie tu chodzi.

Innymi słowy, możność grzeszenia jest częścią wolności i to z powodu woli, została naruszona ta wolność korzystania z poznania. Poznanie więc, pomimo swego pierwszeństwa ontologicznego względem woli, nie jest poddane bezpośrednio wybrakowaniu, lecz jest zakryte z powodu wybrakowania woli. Z tego też powodu, poznanie rzeczywistości jest poddane marności (fałszowi) na sposób błędnej identyfikacji dobra, nie zaś - jak można by było myśleć - na sposób niewłaściwego funkcjonowania mechanizmu poznawczego. Gdybyśmy mieli do czynienia z błędnym mechanizmem poznawania rzeczywistości, nikt nigdy nie osiągnąłby opinii świętości.

Błędy są i będą, a eliminacja świadoma takich błędów, zmierza do granicy w błędach ukrytych, których się nie pozbędziemy i tu możemy prosić za psalmistą o ich wybaczenie:
"12 Chociaż Twój sługa na nie uważa,
w ich przestrzeganiu zysk jest wielki,
13 kto jednak dostrzega swoje błędy?
Oczyść mnie od tych, które są skryte przede mną." (Ps 19, 13)

Sam grzech jest - w swej najgłębszej warstwie - swoistym dysonansem woli inordinatio voluntatis i to skutkuje działaniem wbrew porządkowi. To jest "tajemnica", dlaczego sumienie, nawet błędnie wykształcone, jest nadal obowiązujące Exclamation

Duśka · Gość

'' W znoju pracuje dla siebie i gwałtem wyrywa się od zguby, ale głodnemu i gorycz jest słodka''.

A jak radzic sobie z tą cielesnośćią Question

. To pamiętać o tym , że ;

''Stawiam sobie zawsze Pana przed oczy, nie zachwieję się, bo On jest po mojej prawicy''.

exe

Duśka · Gość

Znam dwie ; rozum i wolna wola :wink:

exe

exe

inquisitio

Przypominaja mi sie tu slowa sw Augustyna z dziela Panstwo Boże

Miłość samego siebie aż do pogardy Boga stanowi istotę grzechu – odwrócenia się człowieka od Boga i zwrócenie się ku sobie samemu jako ostatecznemu celowi.
Po drugie: umiłowanie Boga, aż do zapomnienia o sobie samym stanowi istotę zbawienia i
realizacji Królestwa Bożego.

exe

Bardzo dobrze powiedziane!
Podobne słowa wyrzekł św. Maksymilian Maria Kolbe, ale nie wiedziałem, że wziął to z tego dzieła. Czytałem owe " De Civitate" ale musiałem przeoczyć ten wątek. Muszę być uważniejszy!
Dzięki, Bracie! ;)

exe

A jak wytrzymać ascezę? Jak w niej trwać?

Pan Jezus juz odpowiedział na to pytanie:

„Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych” (Mt 4, 4b)

Pans Jezusa nazywa Księga Mądrości właśnie MĄDROŚCIĄ i wtedy jasno widzimy, że trwaniem z Chrystusem jest nieodzowne w ascezie:

"Poszczęściła ich dziełom przez ręce świętego Proroka: przebyli bezludną pustynię i rozbili namioty w miejscach niedostępnych. Stawili czoło nieprzyjaciołom i odparli wrogów. Wołali do Ciebie, gdy byli spragnieni, i otrzymali wodę z litej skały, w pragnieniu ochłodę - z kamienia twardego." (Mdr 11, 1-4)

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
+++

uel

Piękna i cenna rozmowa i wymiana zdań. Na potwierdzenie tego że człowiek ubogi, nieprzywiązany do niczego, nawet do swojego życia z miłości do Boga jest prawdziwie wolnym mówił Pan Jezus:

24 Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa Łk 9 24

Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego” (Mt 19,24; por. Łk 18,25).

Ile jesteśmy w stanie stracić dla Boga, jest swoistym testem ufności i wiary w Boga, czy rzeczywiście wierzymy w to że Bóg może nas odzyskać i nagrodzić jak "stracimy" poświęcimy dla Niego życie. A i to nie będzie niczym nadzwyczajnym, żadnym poświęceniem, bo Bóg święty pierwszy to uczynił dla nas wielkich grzeszników, a nasza odpowiedz nawet w męczeństwie byłaby co najwyżej pokutą za osobiste grzechy.

Jak mówi błogosławieństwo "Błogosławieni ubodzy w duchu..." i jak mówił św. Grzegorz "Tak posiadajcie rzeczy tego świata, aby przez nie świat nie posiadał was. " . Uważam że ubóstwo uwalnia z wewnętrznego skrępowania, z usidlenia z ziemią i jest zależne od ufności w Boga, człowiek który nie ma dosłownie niczego, ma swobodę przez to że nie będzie miał obaw aby coś stracić. A jak się jest do czegoś przywiązanym to człowiek znajduje się w tym nieszczęśliwym skrępowaniu zupełnie jakby to obecne życie tu na ziemi miało trwać na wieczność i jakby Bóg nie istniał, a wystarczy rozważyć sobie
że przed śmiercią człowieka siły opuszczają, również pięści słabną do łapania tego co miało zagwarantować ziemskie poczucie bezpieczeństa.

Mistrz Eckhart to wielki mistyk :

"Nigdy Bogu nie dziękuję za to, że mnie kocha, bo choćby nawet chciał, nie mógłby przestać mnie kochać; do kochania przymusza Go sama Jego natura. Dziękuję Mu natomiast za to, że w swej dobroci nie może się powstrzymać od tego kochania".

"Człowiek, który się ukrywa, gdy zakaszle, zdradza tym samym swą kryjówkę. Podobnie postąpił Bóg. Nikt nie mógłby Go znaleźć, gdyby On sam się nie odsłonił".

"Trzeba się poddawać pierwszemu natchnieniu i iść naprzód a wówczas dochodzi się, gdzie należy. Oto najwłaściwsza postawa"

Wyjdź całkowicie z siebie dla Boga, a On wyjdzie cały z siebie dla ciebie. Kiedy Bóg i człowiek wychodzą z siebie, to, co pozostaje, jest prostym Jednym.

Jeśli brak pobożności i skruchy sprawia ci ból, to właśnie jest teraz twoją pobożnością i surowością.

Niektórzy chcą patrzeć na Boga tymi samymi oczyma, którymi patrzą na krowę, i chcą kochać Boga tak, jak ją kochają. A kochają ją z powodu mleka i sera, ze względu na swoją własną korzyść"