KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Philip

Czym jest prawda?
Prawda podlega pluralizmowi? ( tj czy może być wiele prawd ? )

W mej opinii prawda jest stanem faktycznym tj występuje w przypadku gdy byt jest realny. Czyli prawdą jest to co jest realne.
Prawda jest tylko jedna. Odmienny światopogląd nie świadczy o zaistnieniu wielu prawd lub o zakwestionowaniu jej istnienia. Gdziekolwiek nie będziemy to w geometrii euklidesowej suma kątów w trójkącie zawsze będzie wynosić 180°.
Byt myślny jest prawdą jedynie kiedy spełnia założenia, które z kolei muszą się opierać na bycie realnym, inaczej może być co najwyżej pseudo-prawdą.

Tak to widzę a wy jak drodzy forumowicze?

Do stworzenia tematu zainspirowały mnie ateistyczne poglądu typu " prawd jest wiele bo i każdy inaczej uważa " lub " istnieje wiele odłamów chrześcijańskich, przeto i rozumienie Biblii jest inne, nie można zatem stwierdzać jak jest na prawdę " .

Palma

Filipie, prawda musi być zawarta w prawdzie, inaczej, jest to trzecia prawda, czyli ... domyślasz się pewnie :), jak to niektórzy mówią, że są trzy prawdy ... :)

Philip

Niektórzy wyróżniają jeszcze statystykę :P.

Czym się zatem różni 1 od 2 prawdy? Smile

.

Palma

W mojej, wypowiedzi niczym, ponieważ napisałam, ze prawda musi zawierać prawdę, żeby byłą prawdą.
Jeśli chodzi o te przysłowiowe, trzy prawdy, to trochę inaczej to wygląda :)
Pierwsza to prawda, druga pół prawda , trzecia g... prawda :) rozumiesz ?

exe

Niezwykle istotny temat, Philipie ;)

Prawda jest w ujęciu najbardziej znanym - scholastycznym - "uzgodnieniem intelektu i rzeczy - veritas est adæquatio intellectus et rei"
Wstępnie możemy mówić jedynie w zarysie o prawdzie, bo o niej to już całe tomy napisali ludzie i to naprawdę wielcy ;)
Tutaj możemy mówić jedynie w jakimś konkretnym zarysie o tej sprawie, co by wyrobić sobie jakąś intuicję myślenia ;)

Oto Prawda jest źródłem prawdy (a św. Augustynem), która tkwi zarówno w rzeczach - prawda ontologiczna (św. Augustyn, św. Tomasz), jak i w sądach (prawda logiczna).

Stwierdzenie, że "prawda jest jedna" słusznym, lecz niezbyt pełnym ;) Marzenie o jednoznacznym ujęciu prawdy jest marzeniem kantowskim o ujednoznacznieniu pojęcia transcendentalnego (bezzakresowego), a więc jest nierealne ;)
Prawda jest analogiczną dlatego, gdyż:
1. Zauważamy pluralizm bytowy,
2. Byty przygodne nie są własnym istnieniem.

Dlatego też tylko analogiczny język (proporcji) może wyłuszczyć prawdę, daną przez Boga dla stworzeń i w stworzeniach. Inną sprawą jest jeszcze wskazanie na to, dlaczego takim istotnym jest zauważanie prawdy w rzeczach.

Kolejną rzeczą, jest zagadnienie poznania prawdy ;)

Duśka · Gość

Prawda zawsze jest niewygodna. Jaka bowiem by ona nie była zawsze znajdą się ludzie, którym z tych czy innych względów będzie ona przeszkadzała.

exe

inquisitio

Prawda istnieje , gdyz Bóg istnieje .

exe

maly_kwiatek · Gość

Kiedyś napisałem jeden czy dwa artykuły na temat walki na racje i na temat prawdy. Jeden z tych artykułów - taki dopieszczony mi został, pomyślałem, że może wniesie coś ciekawego do tej dyskusji.
***
Jakże często jesteśmy świadkami dyskusji, w których za wszelką cenę usiłuje się albo przeforsować swoje zdania, albo zbudować wspólną jednolitą wersję, która nijak nie chce się zbudować. Gorące głowy czasem ostudzi pytanie: czy chcecie mieć rację, czy być szczęśliwi?

Jak dyskutanci bardzo się pieklą walcząc o swoje racje, to jeśli są zdolni jeszcze do przyjmowania racjonalnych argumentów, pokazuję im przykład, oparty o oświetlony przez różne źródła światła przedmiot, widziany przez różnych obserwatorów z różnych stron.
Każdy z nich opowiada inne wrażenia, odczucia, uczucia.
Każdy ma odczucia autentyczne, albowiem uczucia i emocje rodzą się spontanicznie i nie sposób ich fałszować. (Chyba, że metodami NLP – ale to inna bajka).
W sensie odczuć, które w większości przypadków są jedyną miarą rzeczy – wszyscy mają prawdziwe odczucia i ich wizje są wszystkie prawdziwe, choć każda mówi co innego o przedmiocie.

Jaki jest więc ten przedmiot?
Jaka jest prawda o przedmiocie?

Ktoś powie: wyrzućmy wszystkie źródła światła i pozostawmy przedmiot w świetle dziennym i oglądajmy go z różnych stron, a następnie skompilujmy to co widać z przodu, z tyłu, z góry i pod spodem. Zsumujmy i skompilujmy te uwagi w jedna całość i niech tego dokona ktoś mądrzejszy.

A ktoś inny powie tak: przecież narządy wzroku tych obserwatorów różnią się między sobą, pole widzenia mają różne i ostrość też. Ich zdolność do opisywania tego co widzą też jest rozmaita, a niektórzy mają skłonność do konfabulacji. To co będzie więc stwierdzone jako „prawda o przedmiocie”, to przypadek zależny od zestawu obserwatorów i ich indywidualnych cech.

Przyjdzie ktoś inny i powie: obserwatorzy mogą mieć lepszy lub gorszy dzień i przez to lepszą lub gorszą percepcję. A jak ktoś będzie po upojnej nocy, to dopiero zmieni te wyniki. Ten też będzie miał słuszność.

Przyjdzie jeszcze ktoś i powie: dlaczego oni oglądają przedmiot tylko z czterech punktów widzenia? Przecież pomiędzy ich stanowiskami jest ciągła przestrzeń, z której inaczej widać ten przedmiot, przecież to oczywiste. Umieśćcie obserwatorów na jakiejś karuzeli, z której będą mogli oglądać przedmiot wirując wokół niego.

I przyjdzie Totalny Krytyk i powie:
wszystkie wasze wyniki „badań” są pseudo – badaniami.
Przedmiot bowiem jest „sobą” a żaden z obserwatorów, w jakimkolwiek świetle by nie oglądał przedmiotu i pod jakim kątem i w jakim będąc stanie – NIGDY nie stanie się przedmiotem, mówiącym prawdę o sobie samym. Bo nie znacie wnętrza przedmiotu. Możecie sobie wyniki waszych badań wsadzić prosto do śmietnika.

Wkurzony tym całym zamieszaniem, przemówi ludzkim głosem sam przedmiot i powie: nic o mnie wiecie, tylko Totalny Krytyk zna ogólna zasadę, ale nie zna mnie. Tylko ja wiem o sobie WSZYSTKO.

Na końcu odezwie się Bóg, też wkurzony tą chora dyskusją:
Znam najgłębszy zakamarek wnętrza przedmiotu. Sam ten przedmiot zaplanowałem, zanim go ludzie wymyślili i wytworzyli. Znam wszystkie przeszłe, aktualne i przyszłe oddziaływanie tego przedmiotu z kimkolwiek i czymkolwiek. Znam jego początek, przeszłość, stan aktualny i przyszłość wraz z dezintegracją i końcem. Jednak nie powiedziałbym, że ponieważ to wiem, to jednoosobowo decyduję o tym, jak wy, ludzie, będziecie ten przedmiot postrzegać i co z nim zrobicie.
Widzę bowiem, że ten przedmiot jest przedmiotem ludzkiego zainteresowania i ludzkiego działania, które jest wynikiem Wolnej Woli człowieka. Ja w tę Wolność nie ingeruję. Dlatego nie mogę z całą pewnością twierdzić, że wiem WSZYSTKO o przedmiocie. NIE WIEM co wy ludzie, z nim zechcecie zrobić.

***

Odczucia każdy ma swoje i każdy trochę inne, dlatego dyskusja oparta o odczucia nie ma większego sensu. Można je zaprezentować i na tym skończyć. Jeśli natomiast w oparciu o obiektywne fakty budujemy w sposób racjonalny, logiczny, wnioski i tezy, da się zbudować w wyniku dyskusji obiektywną wersję. Aby tego dokonać, trzeba mieć nie tylko zbudowane obiektywne spojrzenie na zewnętrzną warstwę przedmiotu, trzeba koniecznie mieć wglądy we wnętrze przedmiotu. Trzeba do tego jednak dobrej woli dyskutujących i niezafałszowanej metody podejścia.

Duśka · Gość

Z przyjęciem prawdy jest naprawdę teraz ciężko w tych czasach jednak wydaje mi się , ze jest na to sposób ,otóż poprzez sposób w jaki mówisz, znaczy więcej niż słowa, które wypowiadasz.

exe

Zaiste, to pytanie, które

exe · Wysłany: Czw 11:54, 23 Mar 2017 Temat postu:

Duśka · Gość

maly_kwiatek · Gość

No to jeszcze raz, dla przypomnienia, dla tych, co koniecznie chcą walczyć o jedynie słuszną prawdę:

exe

exe

exe

Pamiętajmy jednakże, że owo Boecjusza adequatio rei et intellectus nie stanowi calkiwitego wyjaśnienia, czym jest ujęcie bytu w pełnej jego rzeczywistości. To pojęcie zgodności rzeczy z intelektem jest wprawdzie fundamentem procesu poznawania prawdy, jednakże jest to ustalanie poprzez abstrakcję, s więc ustalanie tego, czym jest byt, że jest taki byt, a nie inny. I to jest słuszne, jednakże nie mamy jeszcze do czynienia z "domknięciem" procesu poznawczego, które to polega na stwierdzeniu, że ów byt istnieje. Owe stwierdzenie istnienia bytu, dokonuje się w sądzie egzystencjalnym, a więc w zdaniu typu de secundo adiacente, gdzie wyraz "jest" nie stanowi łącznika pomiędzy podmiotem, a orzeczeniem. Dla słabiej zorientowanych wyjaśnię, że mowa oczywiście o zdaniu typu "x jest".

Pamiętać więc należy, że sąd zawsze ma prymat względem pojęcia, co jest prostym wnioskiem z oczywistej zasady, wedle której poznanie nie może poprzedzać prawdy. Oznacza to, że tak, jak poznania nie można utożsamiać z warunkami poznania, tak prawdy nie można utożsamiać z warunkami prawdziwości.

Gdyby tylko polegać na pojęciowaniu, to jak upewnić się, że pojęcie odtwarza ściśle rzecz, której jest pojęciem, gdy sama rzecz jest nam znana tylko przez pojęcie? Przedsięwzięcie takie byłoby możliwe jedynie wówczas, gdyby intelekt mógł przedstawić sobie to. czym jest rzecz w samej sobie, a nie w przedstawieniu. Już to samo byłoby zresztą sprzeczne, jednak zakładając nawet, że postępowanie takie byłoby możliwe, czy nie trzeba byłoby jakiegoś drugiego pojęcia dla sprawdzenia wierności pierwszego pojęcia wobec przedmiotu, następnie zaś trzeciego — dla upewnienia się co do wierności drugiego pojęcia wobec pierwszego, i tak dalej w nieskończoność? Wszystkie te zastrzeżenia zakładają jednak to, czemu przeczy teoria, do której się odnoszą — że może istnieć prawdziwość poznania nie polegająca na stosunku do przedmiotu. Nie uwzględniają one tego, co stanowi znaczenie tezy, przeciwko której występują, a mianowicie, że wszelkie poznanie jest prawdziwe jako poznanie, tak dalece, że z punktu widzenia realizmu świadomego swych własnych wymagań niedorzecznością byłoby raczej, jak wcześniej wspomniałem, upatrywanie w poznaniu uwarunkowań poznania, a w prawdzie — uzasadnienia prawdy. Jeśli jest jakieś uwarunkowanie, szukać go należy nie w poznaniu i nie w prawdzie, lecz w bycie.

Widzimy, że racja jest po stronie Arystotelesa, kiedy mówił, że prawda bierze się ze zmysłów, o czym wiele razy na forum mówiliśmy. Zaczyna się od spostrzeżeń zmysłowych, od ujęcia bytu w jego niekonkretności istnienia, a kończy się na porównaniu konkretnie ujętej istoty, z niekonkretnie ujętym istnieniem bytu.

Tutaj trzeba pójść w stronę wyjaśnienia pojęcia myśli, gdyż zwyczajowo bierze się myśl za ujęcie abstrakcyjne bytu. Jednakże nie jest to w pełni słuszne. Otóż myślą, a więc poznawczym ujęciem bytu, nie jest owa zwyczajowa abstrakcyjna obiektywizacja istnienia, będąca podzwonnym ujmowania bytu rzeczywistego, jako istoty, ani też ujęciem poznawczym nie jest owo zawieszenie myślenia, dla pogrążenia się w metafizycznej mgle bezrozumności, tak znamienne dla skrajnego egzystencjalizmu Kierkegaarda

Myśl jest tylko i wyłącznie przejawem współdziałania bytów, a więc spotkaniem ich aktów istnieniowych. Myślenie opiera się więc na doświadczeniu, ponieważ nie można myśleć o czymś, co nie istnieje, choć na sposób czysto myślny.

Poznanie innego bytu nie jest zatem abstrakcyjnym ujęciem jego istoty, ani nawet sformułowaniem odpowiednich praw; jest ujęciem jego istoty w aktualizującym ją istnieniu. Wszelkie rzeczywiste poznanie nie tylko nie wyklucza istnienia, lecz zawiera je w sądzie, który jest ostatecznym wyrazem żywotnej wymiany dokonującej się pomiędzy dwoma aktualnie istniejącymi bytami.

Słowem, prawdziwy realizm nie odnosi się ani tylko do istoty, ani tylko do rzeczy; jest to realizm „bytów” i dlatego jest on jednocześnie bezpośredni i naturalny. Byt nie jest w nim ani postrzegany przez bezpośrednie ujęcie zmysłowe, ani pojmowany przez intelekt, lecz poznawany przez człowieka, który sam jest bytem. Organiczny łańcuch działań umysłowych łączy postrzeganie tego, co jest dane jako coś będącego, z abstrakcją i z sądem, dzięki czemu człowiek poznaje to jako byt.

Oto dlaczego można poznawać inne byty i samego siebie.

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
🤗🙏