KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

tomasz.t

"Samo poznanie rzeczywistości wewnętrznej nie może opierać się li tylko na intelekcie, ponieważ wzrośnie pokusa do rozstrzygnięć aksjologicznej natury, co zakrywa. rzeczywistą głębię ludzkiej osoby - jej serce. "

psychoterapia nie dąży do poznania intelektualnego, ale do wglądu. To coś innego. Wgląd nie jest intelektualny , jest przeżyciem, przypomnieniem sobie, doświadczeniem. Jest emocjonalny, nie intelektualny[/u]

exe

W przypadku więc psycho-terapii pragnę powrócić do aspektu wejścia do wnętrza człowieka.

Każdy byt, także człowiek - ten oto człowiek - jest inteligibilny - to jest fakt,a więc jest poznawalnym, jednak poznanie poprzez wgląd w psycho-terapii, musi oprzeć się właśnie na aksjomacie, że wnętrze ludzkiej istoty jest emocjonalne.

Nieustannie więc, trzymając się metody porównawczej zawartej w psycho-terapii , mamy do czynienia z posługiwaniem się pojęciami natury kompilacyjnej i addycyjnej. Niestety musi to implikować, że wybory, dokonywane przez pacjenta, są natury - jak już wspomniałem - natury aksjologícznej.

Wgląd dokonany poprzez emocje, nie może objąć serca ludzkiego, ponieważ jest on ograniczony regułą "non se per se" (nie samo przez się).

Zmierzam do tego, że owa wewnętrzna świątynia, jaką jest serce, jest dostępna człowiekowi tylko poprzez modlitwę, otwierającą serce nie samo dla siebie, lecz dla Serca Bożego.

Tylko w obliczu Jego Serca, nastąpi uleczenie tego ludzkiego.

Wydaje się, że psycho-terapia ślizga się po "powierzchni wnętrza", jako że centrum osoby ludzkiej jest miejscem adoracji - prostego rozważania prawdy.

Kontemplacja jest zaś najdoskonalszym działaniem, ponieważ działa Bóg sam.

Duśka · Gość

Duśka · Gość

A jak się przedstawia sprawa przebaczenia . Question

Zdarza się , że kogoś bardzo zranimy uczuciowo ponieważ nie jest to zgodne z naszą wolą i naszym przekonaniem. Natomiast ta osoba poczuła się bardzo dotknięta ponieważ poczuła się oszukana .Liczyła na coś , czego druga osoba nie była wstanie sprostać temu . Czy jest się wtedy współwinnym Question

exe

maly_kwiatek · Gość

Jeśli chrześcijaństwo uznamy za ideę, w której ludzie rozwijają się duchowo, w wyniku cierpienia i poczucia winy, a ezoterykę za zestaw idei magicznych, w wyniku których ludzie błądzą w świecie kłamstwa i iluzji, sądząc, że żyją w prawdzie, to dialog między chrześcijanami a ezoterykami będzie niemożliwy. Niemożliwy będzie też rozwój świadomości dzięki wzajemnym kontaktom jednych z drugimi.

Psycholodzy i psychoterapeuci to też niekoniecznie diabły wcielone siłą wdzierający się do wnętrza dusz ludzkich. Wystarczy uświadomić sobie, że nikt z nich nie robi tego przemocą, tylko na wniosek zainteresowanej osoby, po to, by pomóc mu coś duchowego, lub psychicznego zrozumieć lub sobie coś w tym zakresie przypomnieć.

Bardzo ciekawa była ta dyskusja, niestety nie mogła osiągnąć wspólnych zgodnych ustaleń, ze względów - nazwijmy to - światopoglądowych.

maly_kwiatek · Gość

A może nie ruszając specjalnie światopoglądów i poglądów metafizycznych i fizycznych, zaakceptować fakt, wielokrotnie potwierdzany, ze wyciszenie emocji niższego rzędu wraz z umysłowym rozumowym podejściem do zagadnienia krzywdy i winy i rozumową decyzją o wybaczeniu, następuje ono w istotnej mierze.

Takie podejście nie wyklucza przecież wybaczenia na poziomie duchowego serca, powiedzmy, że z natchnieniem Ducha Świętego, który duchowe serce człowieka uruchamia.

Duchowe serce może spać, czasem używa się tego sformułowania wobec osób nie bardzo świadomych duchowo. Mimo to, procesy w duchowym sercu następują. I są to oczywiście procesy miłości, bo w duchowym sercu mieszka miłość, tam jest jej ośrodek w człowieku.

Co z Duchem Świętym?
Potrzebny jest, czy nie?
Otóż dla ludzi, na których spoczywa Duch Święty od czasu Chrztu Świętego i Bierzmowania nie są potrzebne żadne dodatkowe łopotanie skrzydeł Ducha Świętego. On po prostu jest.
Każdy ochrzczony, a zwłaszcza bierzmowany może korzystać z Darów Ducha Świętego.

Do wybaczenia potrzebny jest akt woli, wyrażający osobistą zgodę i chęć obdarowania miłością osób, którym chce się wybaczyć i wybacza.
Gdyby to robił Duch Święty ZAMIAST człowieka, to nie byłoby to wybaczanie, tylko coś innego, coś, co nie występuje w rzeczywistości, bo Bóg nie łamie woli człowieka.

Koncepcja Radykalnego Wybaczania w znacznym stopniu polega na tym właśnie akcie woli duchowego serca. Problem ze skutecznością w tym podejściu polega najczęściej na tym, że usiłują tego dokonać osoby niewierzące, lub nie ochrzczone. U nich mogą być problemy z nawiązaniem swej własnej miłości duchowej do Miłości Boga.

Chrześcijanie i katolicy też mają z wybaczaniem problemy.
U nich, jak się wydaje, problem trudności z wybaczeniem, wynika z zatwardziałości serca duchowego, które podświadomie krzyczy: "wybaczam, ale!!!"
No i tym samym nie wybacza, bo ale wyklucza poprzedzający "ale" akt woli.

maly_kwiatek · Gość

Zmaterializowałem wczoraj dwa artykuły na temat krzywdy, uzdrawiania z krzywdy na temat wybaczania i miłości. Artykuły te po raz pierwszy były publikowane w 2009 na nie istniejącym już dawno forum "rozmowy o reiki", teraz na mojej stronie internetowej "Światło w mroku".

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

exe

Jaśmina · Gość

maly_kwiatek · Gość

Ciekawa dyskusja, choć nie zawsze w pełni merytoryczna, bo nie przedstawiono kompletnego pojęcia radykalnego wybaczania, które jest pojęciem konkretnym, a nie beletrystycznym.

Otóż w odróżnieniu od wybaczania zwykłego, w którym zostawia się zawsze miejsce na "ale", radykalne wybaczanie zakańcza sprawę wybaczania raz na zawsze. Ono jest na zawsze i bezwarunkowo.

Zwykłe wybaczanie, znamienne dla letnich katolików polega na stawianiu warunków, zanim się wybaczy. Zwykle są to warunki stawiane tym, którym ma się wybaczyć i najczęściej owe warunki sa nie do spełnienia, stąd przebaczenie warunkowe zazwyczaj jest fikcyjne, a osoba niby wybaczająca ciągnie za sobą aż do śmierci rozmaite urazy i krzywdy związane z niewybaczeniem.

Radykalne wybaczanie, które Tomasz i ja opieramy na Jezusie Chrystusie, który nas tego nauczył, nie pozostawia żadnych podstępnych dalszych ciągów, nie kontynuuje przeszłości lecz ją zakańcza. To wybaczenie bezwarunkowe, nie potrzebujemy ani od nikogo niczego wymagać, ani oczekiwać, ani nawet nie musi ta osoba wiedzieć, że jej wybaczamy. Nikt nic nie musi, jesteśmy tylko my - którzy chcemy wybaczać i robimy to, mimo, ze nie musimy.

To chyba wszystko jeśli chodzi o meritum.

Ponieważ wybaczają radykalnie nie tylko chrześcijanie, lecz każdy człowiek ma prawo do tego, swoje doświadczenia w tym zakresie przedstawiają też osoby niewierzące w Chrystusa, a nawet Go nie znające.
Osoby doktrynerskie, takie jak Ojciec Posacki czy Piotr Tekieli zrobiły z tego ideologię i postanowiły przedstawić w mediach i swoich książkach radykalne wybaczanie jako zagrożenie duchowe, bo rzekomo nie oparte o naukę Kościoła i o naukę Jezusa.
No bo nie wszystko na tym świecie jest oparte o naukę Kościoła, choćby z tego powodu, że Kościół nie zajmuje się naukowo wszystkim na świecie.
Skądinąd szkoda, bo znam wielu katolików, którzy gdy dowiedzieli się o koncepcji bezwarunkowego wybaczenia, twierdzili, ze tak wybacza tylko Bóg, a człowiek nie musi, bo jest niedoskonały. To jedna z większych bzdur wewnątrz Kościoła, jakie słyszałem. Nie da się ukryć jednak, że nie widzę kościelnej nauki, która by to wyjaśniała. No a już na pewno nie mogą wyjaśnić chrześcijańskiej bezwarunkowej miłości, ci teologowie i działacze, którzy sami nie czują tej miłości.

PS. Najbliżej bezwarunkowego wybaczania stoi święta siostra Faustyna i święty Jan Paweł II w encyklice Dives in Misericordia. Ich nauki jednak w Kościele przedarły się stosunkowo niedawno i nie są w 100% upowszechnione, nie weszły ani pod wszystkie strzechy teologów, ani wiernych. Poza tym oni tłumacza Boże Miłosierdzie, a nie ludzkie, o którym rozmawiamy.

exe

Drogi Bracie, odniosę się w późniejszym czasie do Twej odpowiedzi, teraz jednak, zanim przekroczę bramę pracodawcy, chciałbym spostrzec, że żadne pojęcie nie ujmuje konkretu. Przeciwnie, nie może wręcz ujmować konkretu, aby mogło w ogóle powstać.

maly_kwiatek · Gość

Aha,
psychologia też nie tłumaczy wybaczania bezwarunkowego, bo to pojęcie jest duchowe, a nie psychologiczne. Psychologia nie zna pojęcia ducha a nawet jeśli, lub próbuje je uwzględniać, to wprowadza przez to kolejne ograniczenia i staje się zestawem zniewolonej wiedzy a nie nauką wolną.

Bezwarunkowo wybaczyć nie da się bowiem bez sięgnięcia po głębię duchowego serca. Chrześcijanie sięgając wgłąb swego serca, dosięgają Serca Bożego, które przebaczyło bezwarunkowo przed wiekami, na zawsze i na pewno. Dlatego takie dziwne dla mnie jest, gdy katolik twierdzi, że człowiek nie ma prawa do bezwarunkowego wybaczenia. Tak, jakby ten kto tak uważa, był odcięty od Boga.

Psychologicznie nie da się uzasadnić wybaczenie bezwarunkowego, bo ono nie ma uzasadnienia w materii czy w psychice. Tu wszystko się wybaczeniu sprzeciwia. Trzeba sięgać do ducha.

I jeszcze jedno, to co ważne w terapii.
Wybaczenie bezwarunkowe niesie zbawienne, cudowne skutki.
Odpada krzywda, cierpienie, niesprawiedliwość, jakich doznaliśmy w przeszłości. Przeszłość odeszła i jej nie ma. Rodzimy się niejako od nowa, czyści i bez obciążeń. Pamięć o przeszłości wprawdzie istnieje, jednak nie budzi już emocji. Nie ma znaczenia dla tego co robimy teraz. I możemy bez obciążeń iść dalej nasza drogą życiową. To zapewne jest ezoteryzm, tylko nie rozumiem dlaczego to miałoby być dla człowieka szkodliwe lub szatańskie. To raczej kolejny mit stworzony przez niekompetentne osoby z tytułami.

exe

Nauka wolna.... ale od czego?

Terapia sięga do ducha? To nie człowiek sięga ducha, lecz Duch sięga ducha. Żaden byt stworzony nie może sięgać samego siebie, a tym bardziej osoba druga.
Anima est ineffabile

maly_kwiatek · Gość

Wolna od zbędnych uwarunkowań.

"To nie człowiek sięga ducha, lecz Duch sięga ducha. Żaden byt stworzony nie może sięgać samego siebie, a tym bardziej osoba druga. "

Bracie czyżbyś negował akt woli ludzkiej?

exe

maly_kwiatek · Gość

maly_kwiatek · Gość

A to zdanie

exe

Wydaje się, że się nie porozumieliśmy.
Zmierzalem do tego, że nauka wolna ma założenia prawdziwe, nauka nie-wolna - założenia fałszywe.
Zawsze są to jednak założenia, a jak sam zresztą piszesz, w radykalnym wybaczaniu nie ma żadnych warunków (założeń).

Tak więc ogólnie trwamy wspólnie w tej samej sferze przyświadczenia w kwestiach moralnych i teologicznych.

Troszkę odnoszę więc wrażenie (mogę się mylić), że polemizowałeś ze mną tak, jakbym miał inny pogląd na tą sprawę, a przecież tak nie jest, co staram się pokazać w moim języku.

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
+++

maly_kwiatek · Gość

exe

maly_kwiatek · Gość

maly_kwiatek · Gość

Jeszcze parę słów o moim osobistym przeżywaniu radykalnego wybaczania.

To było, bywało jak przejście z ciemnej sieni do zalanego słońcem podwórka. Odchodziły na zawsze demony uporczywie przypominające odczuwaną krzywdę, zdarzenie sprzed lat pozostawiające bolesne piętno w psychice i duszy, powodujące nieustanne cierpienie.

W ciemnej sieni bywa, że miota się przekleństwami na tych, którzy sprawili krzywdę. W ten sposób sami zaczynamy krzywdzić po uprzednim jednoosobowym osądzeniu bez sądu.

To wszystko jest niezwykle groźnym tańczeniem na linie niesprawiedliwości, jakiej mogę się dopuścić jeśli będę iść tą drogą.

A przecież moja droga nie potrzebuje tego bagna sprzed lat. Ono jest nie moje, krzywda nawet jeśli mnie dotknęła, to powinna odejść, bo ja jej nie chcę. Jednak naprawdę można ja odrzucić dopiero po wybaczeniu.

Idź w pokoju Przyjacielu, Niewiasto, nikt Cię nie potępił.

A dlaczego nie potępił?
Kto jest bez grzechu niech pierwszy rzuci kamień.

Te nauki - nauczania Chrystusa są dla nas do stosowania, a nie do słuchania jak ksiądz czyta je w kościele!!!

Po wybaczeniu jeszcze jakiś czas kłębią się emocje. Emocje mają to do siebie, że wprawdzie szybko dość się gromadzą, to nie odchodzą tak samo szybko, lecz wolniej.

Trzeba ten czas przeczekać.
Przyjdzie potem czas na spojrzenie bez emocji na sytuację w której zostaliśmy skrzywdzeni, zaatakowani.

Możemy nagle ujrzeć, ze sami te sytuacje sprowokowaliśmy, ze nauka - doświadczenie - jakie otrzymaliśmy- przydało nam się i było potrzebne, byśmy nie popadli w znacznie większe nieszczęście.

Możemy przyjrzeć się osobie krzywdziciela i poznać przyczyny i motywy jego działania, możemy się przy tym zdziwić, bo zupełnie nie zdawaliśmy sobie z nich sprawy. Możemy poznać że krzywdziciel sam kiedyś był skrzywdzony i odtwarza sytuację, w którą sam został kiedyś uwikłany.

Możemy wreszcie, z miłością modlić się za krzywdzicieli, aby ich uwolnić od zniewolenia pchającego ich w kolejne sprawianie krzywdy.
Tak właśnie uczynił Chrystus.

Jeszcze dziś będziesz ze mną w raju, łotrze.
Moją miłością bezwarunkową wzbudziłem w Tobie łotrze, żal za Twoje grzechy. I żałujesz z miłości do mnie. Twoja miłość zaprowadza Cię do raju, łotrze.
Amen

Jaśmina · Gość

maly_kwiatek · Gość

Dlatego wielu potrzebny jest i będzie Czyściec. Bez oczyszczenia się z nieprzebaczonych win nie da się wejść do Nieba. Nie wejdzie tam ani krzywdziciel ani skrzywdzony, jeśli nie oczyszczą się wzajemnie ogniem wybaczającej miłości.

meteos24

meteos24

meteos24

meteos24

meteos24