KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Witajcie.

Czy sztuki walki w wydaniu duchownych są dobre ?
Nie za bardzo wiem , jak pogodzić fakt obrony samego siebie , podczas gdy masz Mistrz nie uciekał się do takich środków.
Zdaje sobie sprawę z zapisu w Katechizmie Kościoła Katolickiego dotyczącego obowiązku obrony swojego i czyjegoś życia , jako daru Boga , jednak czy taka forma jest rzeczywiście kształtującą ducha chrześcijanina ?

Kilka razy w życiu użyłem umiejętności w dju su i szczerze mówiąc : nie byłem jakoś z siebie dumny. Cieszyłem się z obrony honoru , a także życia - bo i to mi się zdarzyło , ale jakoś gdzieś tam w środku tkwiła wątpliwość ... 8)

kasiadark · Gość

Witaj kpax! Chrześcijańskie nadstawienie drugiego policzka rozumiem w ujęciu unikania zachowań agresywnych, co nie musi się pokrywać z koniecznością samoobrony. Jeśli można uniknąć stosowania siły fizycznej w stosunku do drugiej osoby, to należy się właśnie tego wystrzegać. Jestem na przykład przeciwniczka bicia dzieci, nawet tych rzekomo niewinnych klapsow, uznając takie zachowania za nieumiejętności wychowawcze. Tego można unikać. Natomiast w przypadku obrony przed napastnikiem nie nastawia się drugiego policzka. Tak samo w przypadku obrony drugiego człowieka. Owszem sa sytuacje, kiedy można uspokoić przeciwnika, ale jeśli rzuca się na nas? Nie trenowałam nigdy sztuk walki, ale mam takie pojęcie o nich, iż one (szczególnie te wschodnie) uczą zachowań nieagresywnych, a poszczególne chwyty służą unikaniu ciosów, a nie uszkodzeniu przeciwnika, dlatego nie widzę niczego niewłaściwego, gdy osoby duchowne prowadzą szkoły sztuk walki czy do takich uczęszczają. Chyba że będziemy mówić o krav madze (dziwię się, iż ktoś to ćwiczy na przykład w Polsce- bo po co sztuka zabijania dla Polaków stworzona przez Mossad?). To, że czułeś się nieprzyjemnie po zastosowaniu siły w obronie koniecznej jest oznaka Twojej normalności :). Musiałeś się bronić, ale sumienie Ci ukazywało wroga jako dziecko Boże, którym jest każdy człowiek. Pokój Tobie.

exe

Rzeczywiście sztuki stricte zabijania są zdecydowanie nie do przyjęcia , w czym musimy je odróżnić od systemów skłaniających do prostowaniacharakteru.
Dziękuję Ci za ten post. :wink:

Caliah

Witajcie :)

Kpax, Twoje wątpliwości należy rozpatrywać w co najmniej dwóch płaszczyznach.
Jedna z nich zawiera się w odpowiedzi Kasi. To płaszczyzna, w której opieramy się o nasze relacje z Bogiem, a akt samoobrony nie ma bezpośredniego związku z naszą płaszczyzną duchową. Jest on po prostu wynikiem przeciwstawienia się skierowanej w naszym kierunku agresji. Moim zdaniem, przy zachowaniu zasad, o których napisała Kasia, taka samoobrona nie kłoci się z zasadami miłości bliźniego, o której nauczał Jezus. Może być później jedynie żal tego słabszego, który atakując nie wiedział z czym zamierza się zmierzyć. Dlatego należy stosować zasadę obrony koniecznej, czyli dostosowania środków obrony w sposób adekwatny do zaistniałego zagrożenia.

Druga płaszczyzna to wymiar duchowy wschodnich sztuk walki, w których, w pewnym momencie nie da się przejść na wyższy poziom umiejętności/skuteczności bez wejścia w ich tajemnice duchowe.
Ale nie wiem czy Twoje pytanie dotyczy również tego typu rozterek.

Pozdrawiam :)

exe

Witaj !!!
Nie chodzi mi o sam akt samoobrony , lecz o intencję trenowania takiej , a takiej sztuki. Jeśli system jest a priori przygotowany do zniszczenia człowieka w sensie dosłownym , to wówczas nie widzę możliwości rozważania kwestii użycia adekwatnych do skali ataku technik. Jako przykład chciałbym podać nin-jitsu oraz oňi.
Jak tedy opisać jakościowo duchowość w tych przypadkach ?
Pozdrawiam serdecznie.

Caliah

Każda z tzw. sztuk walki jest w swojej genezie nastawiona na "zniszczenie" przeciwnika, a dokładniej na jego zabicie (albo ja jego, albo on mnie) lub skuteczne obezwładnienie w celu doprowadzenia jako jeńca (a wiadomo co w kulturach wschodu robi się z już wykorzystanymi "bazami danych" i co robi się, aby dało się te dane uprzednio z nich wyciągnąć :])
Tak więc patrząc z tej strony, w swojej pierwotnej formie są to dyscypliny, w których miarą opanowania jest szybkie i skuteczne zniszczenie przeciwnika.
I nie są to tylko te wspomniane przez Ciebie, ale także wszelki odmiany kara-te, kug-fu, kendo, itd, a nawet pozornie łagodne jiu-jitsu. To ostatnie co prawda ewoluowało do poziomu dyscypliny rekreacyjno-samoobronnej, ale praktykowane w tej formie nie daje możliwości osiągnięcia właściwej skuteczność technik.
Tak więc osoby szkolące się w tych dziedzinach chcąc opanować je w sposób właściwy muszą uczyć się ich form skutecznych, czyli prowadzących do uszkodzeń ciała lub śmierci przeciwnika, a co zatem idzie nie mogą żywić otwartej miłości do bliźniego, o której nauczał Jezus.

Nie da się pogodzić miłosierdzia z cięciem kataną, czy miłowania nieprzyjaciela z wyłamywanie mu stawów, czy łamaniem kości...

Kolejna sprawa to wspomniana przeze mnie wcześniej strona duchowa, w której np. osoba posługująca się daną bronią winna tej broni oddawać należną cześć, gdyż w przypadku niewłaściwego do tej broni odniesienia ta, wystąpi przeciwko tej osobie (jeżeli np. nie szanuje miecza - jej własny miecz będzie ją ciął).
Ale to dopiero początek tego typu odniesień. Im głębiej wchodzimy w tajniki, tym głębiej w duchowość, w której od początkowej koncentracji na technikach przechodzimy do stanów medytacji i obcowania ze wspierającymi ćwiczącego siłami.

Jak opisać duchowość w tych przypadkach?
Chyba jako wybór drogi.
Tobie umiejętności pozwoliły wybrnąć z kłopotliwych sytuacji...
Czy nie było to dla Ciebie zachętą do dalszych treningów i uzasadnieniem poznawania bardziej radykalnych technik?

Ja po nawróceniu mam blokadę na treningi. Mogę pójść na dojo, trochę sobie pobiegać, "pogimnastykować się", jednakże, gdy próbuję przejść do właściwych technik "wyłącza" mi się energia :]
Zanikła także fascynacja tą dyscypliną, jak również uczucie satysfakcji z posiadanych już umiejętności, które bardzo szybko zanikają.
Proces ten nie jest skutkiem jakichś wydumanych przemyśleń, ale zaskoczył mnie swoim początkiem na pierwszym treningu na jaki poszłam po..., na którym ku mojemu zaskoczeniu próba wykonania jakiejkolwiek techniki czy padu kończyła się potężnym bólem głowy.
Przez pierwszy rok próbowałam to jakoś "obejść", przećwiczyć, pokonać..., ale jak widzę nie jest to ode mnie zależne.
Chyba przestawię się na pływanie ;)

exe

Wiesz Caliah , może Ciebie zaskoczę , lecz powodzenie w obronie wcale a wcale nie pobudziło mnie do powrotu na treningi lub nie poruszyło mojej woli w kierunku pogłębiania w jakiejkolwiek formie wiadomości o sztukach walki.

Gdy tak rozmawiam z ludźmi ćwiczącymi lub już nie parającymi się tym zajęciem , to widzę trudność z jednoznacznym postawieniem sprawy duchowej.
Zapewne coś jest na rzeczy w tej materii , skoro można skończyć w objęciach złego , stać się próżnym , okrutnym i uczynić kamiennym swe serce.

W moim przypadku problem polega nie na tym , że chce trenować lub myślę o tym z pasją , lecz na tym , że unikam również wielu ludzi w przeczuciu nadejścia " spotkania wysokiego ryzyka".
Wiesz , co mam na myśli ...

Problem więc jest taki , że państwo - nie dbając na jakimkolwiek poziomie władzy - o bezpieczeństwo obywateli na tym najniższym szczeblu działalności przestępczej - jakim jest rozwydrzenie i chuligaństwo - będące mocno bezkarnym - nie gwarantuje mi poczucia słuszności wyboru obrony koniecznej i obrony w ogóle.
Obrony w ogóle - pisze tak , ponieważ mam problem z tym , że po wielu latach nie wiem , co umiem , co skończyło się już 2 razy prawie moimi kłopotami !!!
Problem jest taki , że ja nie używam własnej siły nawet po latach od odejścia ....

To skomplikowany temat, wymagający dalszej dyskusji i analiz szczegółowych , bo diabeł tkwi w szczegółach właśnie.

kasiadark · Gość

Szczęść Boże!

Nie znam się za dobrze na sztukach walki :). W przyszłości planuję zająć się tai-chi, ale na razie to mam niewiele czasu.

Oprócz krav- magi nie słyszałam, by inne inne sztuki walki, zwłaszcza te wschodnie uczyły zabijania.

Mieszkałam poprzednio z karateką, który ćwiczył 16 lat i dużo z nim rozmawiałam o tym, bo chciałam się zapisać. Kiedy opowiedział mi, jak wygląda tam rozgrzewka, uznałam, iż nie mam jeszcze na tyle siły fizycznej ;). On sam nie twierdził, że karate to sztuka zabijania.

Kiedy czytam poniższe posty, utwierdzam się w swoim przekonaniu, iż najwięcej problemów duchowych mają osoby nieugruntowane religijnie. Bardzo proszę potraktować to, co piszę jako pogląd, a nie osąd.

Co prawda, wspomniany kolega była niewierzący, ale nie miał przy tym problemów, które by go kwalifikowały do egzorcysty.

Odniosę się do swojej jogi. Zapisałam się na nią jako osoba z silnymi przekonaniami katolickimi i po ponad roku praktyki, kiedy już zaczynam bywać na zajęciach z grupami zaawansowanymi, nie zmieniłam religijnych przekonań, nie mam problemów w chodzeniem do Kościoła itp. Dodam jeszcze, że ćwiczę jogę metodą hinduskiego guru Iyengara, a większość moich nauczycieli uczyło się jogi w Indiach.

Te wszystkie manipulacje jakimiś energiami nie powinny mieć w ogóle miejsca w żadnej szkole: ani sztuk walki, ani jogi. Gdyby w mojej szkole miało coś takiego miejsce to po pierwsze nie potraktowałabym tego poważnie, a po drugie- przestałabym tam chodzić.

Często w kontekście tego tematu pojawia się słowo: energia. Właśnie, co to jest? Według mnie to fizjologia, która inaczej jest określana w języku ludzi Wschodu (inna struktura mentalna), a inaczej u nas. U człowieka mogą występować zjawiska fizjologiczne, które wcale nie muszą być wynikiem ingerencji demonicznych sił, a efektem działania hormonów. Matka potrafi w jednej chwili unieść auto, które przygniotło jej dziecko, pomimo, że nie wcześniej nigdy nie wykazywała się dużą siłą fizyczną. Ktoś inny, będąc w szoku nie krwawi, chociaż naturalnie powinien.

Uczyłam się psychologii społecznej i nauczyciel opowiadał nam o takich zdarzeniach, które były przedmiotem badań i okazywało się, iż to działanie hormonów. Nie wiem, czy dobrze pamiętam ich nazwy, ale w powyżej wymienionych przypadkach pierwszym była adrenalina, a w drugim- prostaglandyna.

Wiele szkół nawiązujących do duchowości i antropologii Wschodu zajmuje się pobudzaniem tych obszarów neurologicznych i hormonalnych w ludzkim organizmie, których zwykle się nie wykorzystuje. Pytanie: czy założyciele tych szkół mają wystarczającą wiedzę anatomiczną, fizjologiczną etc.?

Budda i Patańdżali przestrzegali przed wykorzystywaniem pojawiających się "zdolności", uznając je za nieetyczne i szkodliwe.

Moja koleżanka buddystka uważa lewitację i inne tego typu zjawiska za naturalną kolej rzeczy w rozwoju duchowym, ale twierdzi przy tym, że używanie ich jest oznaką pychy, a rozwój duchowy powinien prowadzić ku pokorze.

exe

Argument o matce unoszącej w stresie samochód jest mi znany i rzeczywiście powala.
Nie można w żadnym wypadku uznać rozmowy za zamkniętą Crying or Very sad

Caliah

Kpax nie uważam w żadnym razie rozmowy za zamkniętą, bo temat jest z punktu mojego doświadczenia poważny.
Niestety jak zwykle w takich przypadkach, ciężko mi się do niego zabrać.
Można powiedzieć, że potrzebuję miejsca, czasu i ... Bóg raczy wiedzieć, czego jeszcze.

exe

Caliah,
Nie było moim zamiarem powiedzieć Tobie , że uważasz temat za zamknięty 8)

Ot po prostu syntaksa zakpiła z semantyki :wink:
Nie mieszam prawa ludzkiego i Bożego.
Rozumiem ich odmienną genezę.
Śmiem jednak twierdzić , że brak właściwego ustawodawstwa w omawianej materii , jest motorem napędowym dla podsycania nastrojów odpowiednich dla zaspokajania swych pożądliwości.
Ludzkie prawo winno być zgodą na prawo Boże i jego radosną akceptacją.
Tak nie jest.
Potem dzieje się tak , że kłopoty szukają mnie , jak w tej opowieści.
Ja muszę się kryć przed ludźmi, czasem muszę żonie tłumaczyć długo , dlaczego schodzimy nagle na druga stronę chodnika.
To z miłości ...
Faktem jest bezspornym pod kątem historycznym , że sztuki walki wywodzą się z systemów wojennych.
Pytanie tylko , czy pochodna każdego rzędu dalszego tkwi nadal w pierwotnym założeniu funkcjonalnym?
Mianowicie mam na myśli takie zestawienie sytuacji : czy da się ze zła wyprowadzić dobro , oraz czy z dobra można uczynić zło.
Wydaje się to oczywistym na polu metafizycznym, jednak czy taką ekstrapolację możemy przeprowadzić względem sztuk wszelakich ?

Idea

MacMierz

Witam ponownie!

Urlop z rodzinką sprawił, że nie było mnie:D Ale mam do nadrobienia w czytaniu;d
Fajny temat poruszyliście.
Dla mnie sprawa wygląda tak: czym innym jest obrona a czym innym walka.
Obrona- samego siebie lub kogoś to w moim pojmowaniu taki szereg czynności które mają na celu zlikwidowanie zagrożenia dla mnie lub dla kogoś innego.
Walka- zlikwidowanie nie zagrożenia ale źródła zagrożenia czyli przeciwnika
Przykładowo ktoś łapie mnie za rękę uwalniam się z chwytu odpycham go i idę dalej bo widzę że przeciwnik nie ma ochoty na dalszą akcję zaczepną to jest obrona. Walka będzie wtedy gdy uwalniam rękę ładuję mu w nos i dodatkowo łamię mu rękę a wystarczyło tylko go odepchnąć i osoba ta przestaje być zagrożeniem.
Problem tkwi w naszym ego: często czujemy się bardzo dowartościowani silni w momencie jak wdamy się w walkę. Obrona jawi nam się jako coś wręcz niegodnego:((
Przykładem doskonałej obrony jest Jezus. W scenie gdy ludzie chcieli ukamienować nierządnicę(hehe trochę niezręcznie nazwać tą kobietę według dzisiejszej terminologii:D) On obronił ją po prostu mówiąc" Kto z Was jest bez winy niech pierwszy rzuci kamień". Czasami zastanawiam się co by zrobił jakby ktoś mimo wszystko rzucił kamieniem:D
Pojęcie sztuka walki ma dla mnie znaczenie takie: przekształcenie walki w taki sposób aby stała się obroną.

pozdrawiam

Nocturno19

Ave Abba!

Drogi kpaxie! Pozwól, że pierw odpowiem Ci na pytanie:
"(...)jednak czy taka forma jest rzeczywiście kształtującą ducha chrześcijanina ?"

Znam wielu świetnych księży, którzy swój hart ducha zawdzięczają czarnemu pasowi w karate do. :) Nie oznacza to jednak, iż każda forma sztuk walki winna być przez katolika nauczana.

Ja, gdy jeszcze się interesowałem tymi zagadnieniami i trenowałem Taekwon do - koreańską sztukę walki - dodatkowo dokształcałem się w sposobach unieszkodliwiania przeciwnika z technik Wing Chun. Jestem dość niski jak na innych w moim wieku - 172 cm, więc potrzebowałem wiedzy, jak unieszkodliwiać wroga bez przewagi mojego ciała. Czytałem prace, szukałem na sobie i na znajomych punktów witalnych i splotów nerwowych na ciele. Innymi słowy - ciepnij tak, by bolało jak diabli :)
Ale niestety, skutkiem tego znam też metody i techniki, które przy bardzo małym nakładzie siły, mogą zabić przeciwnika, bądź zrobić z niego kalekę. Fakt ten sprawia, iż boję się walczyć, bo w adrenalinie człowiek nie myśli racjonalnie, a niektóre techniki wykonuje się bez namysłu.

Powiedziałem więc sobie, że jeśli przeciwnik będzie zagrażał tylko mi, to będę się starał go unieszkodliwić, a nie zabić. Zaś jeśli będzie zagrażał moim bliskim, lub dzieciom/bezbronnym w sposób jednoznacznie zagrażający ich czystości seksualnej, bądź życiu, nie będę miał oporów, by odebrać życie owemu napastnikowi - w razie ostateczności.

Pozdrawiam!

exe

Tak. Duchowni , którzy mieli lub mają z tym styczność , wykazują rzeczywiście dość twarde podejście do samych siebie i łatwiej im o dyscyplinę wewnętrzną.

Ja z kolei bardzo proszę Pana Jezusa o to , by usunął z mojej drogi ludzi , którzy w sposób już niereformowalny zagrażają życiu mojemu lub innych.
Przykład.
Młody człowiek bardzo nękał w pracy rówieśników jednocześnie bluźniąc Bogu .
Doszło do tego , że człowiek bardzo źle czuł się w jego obecności w pracy.
Ja dodatkowo obawiałem się moich reakcji związanych ze sztukami wojennymi.

Bardzo poprosiłem Pana Jezusa o to , aby go usunął.

2 i pół tygodnia później Pan pochylił się nade mną i wysłuchał prośby.

Ten człowiek podczas popisywania się swoją siłą wobec współpracowników , dostał się pomiędzy pakę Iveco Stralis , a pojemnik na kołach o masie około 400 kg.

Nie zdążył uciec. Ręka złamana w łokciu tak , że przegięła się na drugą stronę.
Już nie pracuje.

Nie życzyłem mu zła.
Życzyłem mu pozostawienia w spokoju uczciwych ludzi spokojnego ducha.

Hejal · Gość

Myślę,że Jezus też ćwiczył sztuki walki jak przeganiał handlarzy ze świątyni.Używał chyba sznura do walki czy coś.

Nocturno19

Ave Abba!

Bicza. Powrozu ze skóry bodajże. :)

Pozdrawiam!

Hejal · Gość

Podziwiam Japończyków za ich upór i odwagę.Są gotowi ponieść śmierć za słuszną sprawę.Samurajowie albo kamikadze.Mają dyscyplinę.
Mają też wielki honor i wolą zrobić seppuku niż żyć we wstydzie albo hańbie.Są też solidnymi pracownikami.
Gdyby się któryś Japończyk zhańbił jak wielu naszych polityków czy wojskowych to nóż w rękę i seppuku.W Polsce nie ma takiego honoru a często jest tak,że jeden rodak drugiemu wilkiem.Nawet Żydzi się lepiej szanują.
Nie ma skuteczniejszej broni do walki w zwarciu od japońskiej katany.Jest to broń,która potrafi przeciąć w pół dwóch albo trzech ludzi.Zależy od umiejętności,siły i techniki.

sylka1989 · Gość

exe

Tak na poważnie , to seppuku z powodu dumy raczej, nie zaś źle pojętego honoru , to pewna śmierć wieczna, wg mnie.

natomiast tak żartobliwie, to .... Smile

Hejal · Gość

Wszędzie uprawiają taki sport.Mali i duzi.
Walki uliczne są super.
Gladiatorzy naszych czasów niżej:
http://www.youtube.com/watch?v=9QY99A-Wlqg

MacMierz

A ja tak trochę po naszemu. Katana kataną ale Polacy swoją tradycję też mają.
Sztuki walki mamy niejako we krwi.
[link widoczny dla zalogowanych]

Pozdrawiam

PS Kiedyś chciałem być w bractwie rycerskim ale niestety w mojej rodzinnej miejscowości w latach 80 takiego nie było :D Ale kto wie jak mój syn będzie miał 18 lat i będzie chciał a ja nie zdziadzieje to może wstąpimy razem :D

Hejal · Gość

Proponuję dać syna do szkoły wojskowej.Nauczy się tam dyscypliny,zmężnieje przez sport i ćwiczenia,nauczy się czegoś i pozna wielu przyjaciół.

Nocturno19

Ave Abba!

Niestety, seppuku (czy jak mawiali żołnierze amerykańscy: Harakiri) to samobójswo, czyli piekło :/

Fakt, że to piękne przywiązanie do dumy.. ale i Polacy ją mieli. Dumę i Honor. Tyle że u nas się to inaczej przejawiało. - zauważcie, że piszę czas przeszły. Dzisiejsi Polacy to już inna bajka :(

Do dziś mam w głowie obraz, jak polityk w Japonii na czas kryzysu pochylił głowę i oddał stanowisko mówiąc, że nie da rady i że zawiódł. Uratował honor. Czy Tusk lub Kaczor by tak postąpił? Nie. Skąd wiem? Bo to widzę.
KRK potępił pojedynki, dlatego nie wolno na śmierć się bić.

Ale czasem trzeba chronić honoru damy, wtedy nie ma zmiłuj się :D

Pozdrawiam!

beast

Moim zdaniem zależy jakie sztuki walki. Zetknąłem się w życiu z dwoma (byłem na kilku/nastu treningach): karate shotokan oraz krav maga.

W obu tych przypadkach generalne nastawienie jest na samoobronę, choć w przypadku krav magi samoobrona polega często na "uszkodzeniu" przeciwnika i ucieczce.

Co do karate: myślę, że posiadając właściwe nastawienie (czyli zamysł, że naprawde chce się go używać tylko do obrony) pozwala natrenowanie tej dyscypliny i bycie w zgodzie z religią. Mając właściwe nastawienia przy każdym treningu, w późniejszej sytuacji zagrożenia broniący się będzie wykorzystywał tylko te techniki, które nie "uszkadzają" przeciwnika, a jednocześnie pozwalają się obronić.

Jednym słowem: wg. w zgodzie z religą/wiarą/człowieczeństwem jest każda sztuka walki, która pozwala na obronienie się bez niszczenia atakującego, o ile osoba trenująca ma odpowiednie podejście.

exe

U mnie w zakładzie pracy są 2 osoby trenujące krav magę. Jedna jest spokojna i wesoła, druga osoba to nadęty gbur, którego nikt nie lubi. Embarassed

MacMierz

Dużo zależy od prowadzącego. Na co kładzie nacisk. Jak dostosowuje elementy treningu do możliwości, potrzeb fizycznych i psychicznych ćwiczącego. Mam trochę mieszane odczucia co do wojskowych systemów samoobrony przekazywanych cywilnym osobom. Z założenia takie systemy nastawione są na jak najszybsze unieszkodliwienie przeciwnika bez specjalnego zwracania uwagi na jego bezpieczeństwo. No ale pewnie jeżeli prowadzący odpowiednio pokieruje treningiem, dobierze i zmodyfikuje techniki to da się wyeliminować aspekt nadmiernej brutalności.

Co do mojego syna :D Ma 5 lat chodzi od 2 lat na judo na pływanie od 3 :D
Jak będzie chciał to może chodzić do mnie na zajęcia taiji chuan styl Chen :D
Chociaż na razie to dla niego za nudne. Tradycyjne ujęcie czyli sporo statycznych pozycji i umiejętności wytrzymywania w nich dla dzieci w tym wieku jest nudne :D
Generalnie dajemy dzieciakom możliwości a co kiedyś wybiorą to będzie zależało od nich :D

Pozdrawiam

PS Ja tam uważam,że facet jak trzeba musi umieć przywalić w gębę a jak trzeba paść na kolana zapłakać i poprosić Boga.
Jezus też potrafił płakać ale czasem potrafił i przywalić tak jak w Świątyni :D

Nocturno19

AVe Abba!

"Ja tam uważam,że facet jak trzeba musi umieć przywalić w gębę a jak trzeba paść na kolana zapłakać i poprosić Boga."

Zgadzam się! :)

Pozdrawiam!

TOMASZ-V.A.D · Gość

Ja uważam do do czasu, kiedy trenowanie określonych sztuk walki opiera sie tylko na samych technikach jest może ok, ale jak wchodzi w to jakaś sfera duchowa, gdy wprowadza się jakieś praktyki duchowe pochodzące ze wschodu i które są sprzeczne z Biblią to zaczyna się to robić niebezpieczne.

Także uczenie sie technik, które moga kogoś skrzywdzić a nie po to aby słuzyły tylko samoobronie lub w celach sportowych jest bardzo ryzykowne a nawet niebezpieczne.

Dlatego wiele zależy od trenera - czego uczy, czy przekazuje uczącym się informacje dotyczace stosowania wszystkich technik uwzględniajac zakaz używania ich w stosunku do innych po za treningami a także od uczniów i rodziców - jesli uczacym się jest dziecko. Niewłaściwa nauka i brak kontroli rodziów - w przypadku dzieci nad treninagami i umijętnośiami, zachowaniem po za treningami mogą doprowadzic do naprawde przykrych a może i tragicznych sytuacji.

Wracając jednak do konkretnego odniesienia do chrześcijańskich postaw to nauka sztuk walki może kolidować z wartościami chrześcijańskimi. Nauka Jezusa o przebaczaniu, o tym, aby nie oddawać nikomu, ale nadstawiać policzek wyklucza korzystanie z takich technik walki, które są wymierzone w drugiego człowieka.
Nie każdy jednak ma tyle pokory aby ten drugi policzek nadstawiać, swojego życia i zdrowia także trzeba bronić, ale chrześcijanin zawsze będzie robił wszystko, aby nikomu krzywdy nie wyrządzić.

Dlatego ucząc sie nawet tych sztuk walki należy zawsze uważać i unikać wszelkich możliwości ich używania w stosunku do innych. Wtedy nawet chrześcijanin może korzystać z takich form sportowych nie wyrządzajac nikomu krzywdy.

Ludzik

samo posiadanie broni nie jest grzechem. Św. Piotr miał przygotował miecz na rozkaz Pana Jezusa. Umiejętność walki to jak noszenie broni. Wszystko zależy co się z tym zrobi.

TOMASZ-V.A.D · Gość

Jeśli sztuki walki mają być wykorzystane aby kogoś krzywdzić to nie powinno się z nich korzystać.

Bronią chrześcijanina jest SŁOWO BOŻE.