KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Wszyscy ludzie mają jakieś obowiązki; i to bez względu na stan : czy to świecki, czy to duchowny.

Jedni muszą ciężko pracować fizycznie , nieraz dłużej, niż wymaga tego umowa z pracodawcą, jeśli tylko mogą uzyskać potrzebne im dodatkowe środki finansowe.

Drudzy muszą pracować ciężko intelektualnie, aby wykazać własną wartość w świecie naukowym , czy też na polu oświaty.

Jeszcze inni pracują i tak, i tak .

Tak więc, nawet ludzie oddający się życiu kontemplacyjnemu, nie są wolni od pracy i działalności ku podtrzymaniu życia. Pojawia się jednak wiele pokus. Jedną z nich jest chęć doszukania się w codziennej pracy, poczucia sytości, jakiej jakoby nie znajdują w życiu duchowym. Wówczas to, do głosu dochodzi miłość własna, chęć podkreślenia samego siebie. Bóg schodzi na plan dalszy. Dzieje się to nie raz w zakonach, gdzie po okresie ożywionej pracy duchowej, obfitującej początkowo w łaski uczuciowe i pociechę, której towarzyszy radość, postulant , bądź człowiek stojący wyżej we wspinaczce ku ślubom, pozwala się opanować pragnieniu bycia cenionym, zyskania przychylności , bądź szacunku.

Musimy pamiętać , że Bogu jest przyjemniejszy jeden uczynek w ukryciu spełniony, niż tysiące takich ukazanych ludziom.

Wówczas to praca może przemienić się w przeszkodę dla życia duchowego.

Bardzo często praca jest wykorzystywana przez ludzi rzutkiego temperamentu , jako naturalne miejsce ujścia swojej energii i chęci okazywania talentów . Ma to być wtenczas rekompensata za "posuchę" duchową , zanik żarliwości modlitwy i poczucie bezsensu trwania w takim, a takim stanie. Pojawiają się problemy, ponieważ czas przeznaczony na przykład na modlitwę , jest wypierany przez myśli o swej pracy, w kontekście na przykład planowania nowych działań, lub w kontekście przeżywania sukcesów , czy niepowodzeń doznanych.

O wiele milsi byśmy byli Bogu, gdybyśmy więcej czasu poświęcali modlitwie. Jest oczywistym, że niektóre z osób muszą pracować wiele, choć wcale tego nie chcą. Po prostu zmusza je do tego życie. Wtedy też należy się zastanowić czym jest praca w ogólności ?

Praca jest świętym obowiązkiem wszystkich i wymaga miłości oraz ofiary. Jest też środkiem dla uświęcenia człowieka, jednak to wymaga oderwania ducha i wyrzeczenia. Winniśmy wykonywać ją w nieustannej świadomości obecności Boga, w intencji świętej, łącząc z dobrowolnym wyrzeczeniem, w pełnym posłuszeństwie.

Sama praca intelektualna również ma wielka wartość, wywiera na człowieka nieodparty urok, jednak w obliczu złego pokierowania tym wysiłkiem rozumu, przesłoni nam wkrótce ideał życia wewnętrznego.

Tak więc zło nie leży w wysiłku intelektualnym, jak chcieliby tego liczni odstępcy od katolicyzmu, na przykład protestanci, negując wartość filozofii, czy metafizyki, lecz leży w sposobie podejmowania go.

Nawracanie dusz nie będzie wcale skuteczniejsze, gdy ktoś będzie wzrastał intelektualnie, ale wtedy, gdy temu wzrostowi nieustannie będzie towarzyszyć wzrost świętości, która swój korzeń niezmiennie ma w pokorze. Pozytywny przykład w naszych czasach dał Jan Paweł II, będąc mędrcem i człowiekiem rozumiejącym zarazem doniosłość ludzkich poszukiwań.

Tutaj dochodzimy do wniosku, że tajemnicą przykładania się do pracy intelektualnej bez szkody dla życia wewnętrznego, jest czystość intencji. Winniśmy badać Pisma po to, aby poznać i miłować Pana wiedzą, że tylko wtedy Go znajdziemy, gdy On da nam się odnaleźć. Nie stanie się to nigdy, jeśli Bóg nie zauważy, że szukamy Go oczyszczając serce.

Pamiętajmy bowiem, że pragnienie modlitwy, już jest modlitwą i to modlitwą serca.

TOMASZ-V.A.D · Gość

Ja ma takie przekonanie, że chrześcijaninem jest się wszędzie: nie tylko w domu, w kościele, ale także i w pracy. Praca może stanowić drogę do zbawienia, jesli nie jest przeszkodą w czynieniu dobra, jesli jest uczciwa i w żaden sposób nie krzywdzi innych a także nie odsuwa człowieka od życia duchowego. Gdy pracujemy np w niedziele mimo, że nie musimy to praca satje się przeszkodą w dążeniu do zbawienia. Łamiemy przykazanie świętowania dnia Pańskiego. Dla mnie praca pwinna byc zarówno miejscem gdzie mogę zarabiac pieniadze na utrzymanie - oczywiście w sposób uczciwy i nie łamiący prawa, także Bożego jak i miejscem do modlitwy i Ewangelizacji po przez postawę względem ludzi i sumienne wykonywanie poleceń przełożonych. Modlić sie mozna wykonujac czynności - modlitwa myśla to też modlitwa, można tez odmawiać różaniec - jesli praca na to pozwala.

To od człowieka zalezy czy pracę traktuje tylko jako miejsce do czerpania korzyści czy jako miejsce, gdzie mogą być tez świadkiem Chrystusa dając przykłady swojej wiary, rozmawiajac także z innymi na tematy związane z wiarą, Bogiem.

exe

No właśnie.

Czlowiek często na początku bierze życie na poważnie, a więc angazuję się w pracę. Wydłużenie godzinpracy, aby był dobrobyt...

Najpierw więc człowiek angażuje się w pracę, a potem pozwala, by praca jego angażowała i tu powstaje problem.

Oto spieszę zapytać, czy taki czlowiek wie, dokąd zmierza, czego też szuka?

A wówczas, jeśli znajdzie łaskę przed Panem, On mu przednie drogę i otrzeźwienia doda, a że może to być bolesne, to wiemy z innych tematów.

Jezus powiedział Marcie, że " potrzeba tylko jednego"(Łk 10,42).

Duśka · Gość

Praca też jest często dodatkowo ''nałożona'' przez przełożonych , nie biorąc nawet pod uwagę ,ża są dni swiąteczne . Zmęczenie przypomina się , cięzko wtedy skupić się i często wieczorem to padam i zapominam o modlitwie, albo mówię ,że przepraszam ,ale nie mam siły . :?

inquisitio

Pracujmy tak zeby nasza praca,nasze obowiazki i w ogole nasze zycie bylo modlitwa.

Duśka · Gość

Modlitwa to powinna być tak jak chleb powszedni , codzienna i niezbędna do życia . :wink:

exe

Duśka · Gość

Praca nie powinna być celem, lecz środkiem i narzędziem do celu. Człowiek jest bowiem stworzony na obraz i podobieństwo Boga ustanowiony, aby ziemię czynić sobie poddaną, jest zatem przez to samo od początku powołany do pracy. :wink: ,ale nadewszystko to praca jest dla człowieka, a nie człowiek dla pracy.

exe

Water-mix

Moim zdaniem można modlić się i w pracy i w autobusie i na spacerze i t p
To nie jest tak, że człowiek musi koniecznie specjalny czas na modlitwę
i tez nie jest tak, że modląc się ''przy okazji'' nie znajduje czasu dla Pana Boga,
bo wtedy niejako odłącza się od pozostałych myśli, nienakierunkowuje serca ze zbytków
do Pana Boga :)

Co do rzeczonej izdebki, to w tym cytacie chodziło raczej o to, żeby nie popisywać się
publicznie, jakim to się jest gorliwym wierzącym, człowiek taki nie szuka sercem Boga,
tylko podziwu dla siebie.

exe

Owszem, czas dla Boga jest znaleziony podczas pracy, lecz - jak już zauważyłem wyżej - nie jest to ofiarą całkowitą.

Modlitwa nieustająca jest wówczas, gdy człowiek jednoczy się duchem z Bogiem. Nieustanne mówienie w swym duchu nie stanowi istoty modlitwy nieustającej Cool

Spojrzmy: w świecie spraw fizycznych dobrze rozumiemy, że na przykład kierowca musi się zatrzymać, aby uzupełnić zapasy paliwa i pożywienia, bo w przeciwnym razie jego rdzenie ustanie.
Zaskakujące jest to, że w obliczu potrzeb naszej duszy, ta reguła jest już niezrozumiałą...

Człowiek jest ze swej nat adoratorem Boga, nie zaś pracownikiem wykonującym swój zawód. Trudno jest więc powiedzieć, że kocha Boga ten, który nie znajduje specjalnego czasu dla Niego.

Czy jest dziwnym, że kobieta, której szepczemy miłosne słowa do ucha, wymaga specjalnego, intymnego czasu poświęconego relacji "on-ona"?

Pogląd, jakoby nie był stotny specjalny czas dla Boga, rodzi stwierdzenie pochodne, wedle którego obowiązki uświęcają duszę. To jest bardzo dobre powiedzenie, ale trzeba je należycie rozumieć. Ta formuła będzie właściwą, jeśli będzie obejmować wszystkie obowiązki człowieka i chrześcijanina, a nie tylko stanu.

Do obowiązków chrześcijanina należy świadome dążenie do Boga, jako celu życia, wysiłek by Boga poznawać, wielbić i poddać się Jego woli.

Jak już pisałem wyżej, to scalenoe życia jest możliwe, ale tylko pod warunkiem, że nurt modlitwy w naszej duszy będzie potężny i intensywny na tyle, że nada naszej duszy swój kierunek.

Jest dziwnym odwrócenie porządku naturalnego, aby chcieć zaczynać pogrążanie się w Bogu od etapu, na którym świeci kończyli, nieprawdaż?

To odwrócenie porządku zanurzania się w Bogu stanowi niebezpieczną, naturalistyczną doktrynę, sprowadzającą na takiego "śpieszącego się" adepta tylko zagubienie duchowe.
Nigdzie w Tradycji Ojców Doktorów Kościoła nie ma opisu, by ten odwrócony porządek, ów naturalizm wyrażany przez ekwiwalencję modlitwy i pracy, był płodnym duchowo.

Co do cytatu...

Myślę, że nie doceniasz Tradycji Ojców, Przyjacielu. O ile rzeczywiście całe zdanie dotyczy tego, o czym słusznie piszesz, o tyle mi chodziło o ową "izdebkę" (moja wina - mogłem to zaakcentować) , ponieważ aby nie być sługą Boga, ale Jego przyjacielem, trzeba właśnie specjalnego czasu i starania. Spójrz tylko:
[i] Ba 5, 5 - Podnieś się, Jeruzalem!
Stań na miejscu wysokim, spojrzyj na Wschód, zobacz twe dzieci, zgromadzone na słowo Świętego od wschodu słońca aż do zachodu, rozradowane, że Bóg o nich pamiętał."[/i (Ba 5, 5)

exe

Wracając więc do tematu, praca nie jest przeszkodą dla realizacji świętości, jeśli będziemy rozumieć ją w myśl świętego Tomasza z Akwinu (ad mentem SanctibThomae Aquinatis).

Problem pracy w tomiźmie traktujący o tej czynności z perspektywy wartości i sprawiedliwości, nie jest jakoś skoncentrowany w specjalnie poświęconych mu dziełach, stąd napotyka się go to w Summa Theologiae, I-II, to w Summa contra gentiles in Opera Omnia.

Trzeba nam wyjść od tego, że Akwinata rozróżnia dwa stany bytu ludzkiego:

1. w stanie spoczynku, uśpienia (in potentia)
2. w stanie czynnym (in actu).

Wykonywanie pracy polega na wykonywaniu aktywnych czynności życiowych, i jest to właśnie życie in actu. Nadmienić więc wypada, że szersze pojęcie pracy - operatio, będącej tożsamością działalności ludzkiej, jest związane z byciem w ruchu. Jak wiadomo, nieustanność ruchu jest przymiotem Boga, jako praprzyczyny bytu, stąd też im więcej czlowiek pracuje, tym bardziej zbliża się do doskonałości Bożej, choć i tak pozostanie od niej oddalony nieskończenie, w czym upatruje się pewne dalekie podobieństwo (quandam similitudinem remotam), o czym wspominałem przy okazji rozważań na temat relacji stworzeń do Trójcy świętej na tej podstronie.

Ktoś oczywiście mógłby zarzucić, że praca ludzka jest daleka od ciągłości z powodu ograniczoności sił ludzkich i stąd poddana snowi, odpoczynkowi, świadomemu zawieszeniu wobec konieczności spełnienia innych czynów, lecz wydaje się, iż o ile ta nieciągłość działania nie rozprasza wysiłków ludzkich, o tyle przygotowuje do intensywniejszej i wydajniejszej pracy. Dlatego też nie wydaje się, aby wspomniane przerwy stanowić mogły odstępstwo od Bożego wzoru ciągłości i jedności, co widzę w psalmie:

Wie On, z czego jesteśmy utworzeni, pamięta, że jesteśmy prochem. Dni człowieka są jak trawa; kwitnie jak kwiat na polu. ledwie muśnie go wiatr, a już go nie ma, i miejsce, gdzie był, już go nie poznaje. (Ps 103, 14-16)

Można więc wnioskować, że życie ludzkie na wzór i podobieństwo Boże, to życie pracy. Dzieje się tak dlatego, ponieważ poprzez pracę czlowiek urzeczywistnia sens swego istnienia, co ma wyraz w metafizyce tomistycznej, jako uznanie wyższości działania w stosunku do doznawania i stawania się .

Istotą tego szkicu jest spostrzeżenie, że w pracy ludzkiej biorą udział władze fizyczne i duchowe człowieka. Prowadzi to do uwagi, że przy pomocy władz fizycznych czlowiek wychodzi na zewnątrz ku przedmiotom materialnym, na których odciska swe piętno, pozostawia swój ślad. Natomiast praca umysłowa jest przechodzeniem od świata zewnętrznego do człowieka i z powrotem, stąd o ile praca fizyczna powoduje zmiany świata zewnętrznego, o tyle praca umysłowa (duchowa) dokonuje się we wnętrzu człowieka.

Pisałem tu o działaniu, jako pracy, lecz istnieje tu potrzeba uściślenia, że według tomizmu nie każda czynność ludzka jest pracą, a tylko działanie świadome. Rzeczywiście, przypominam sobie z pracy habilitacyjnej ówczesnego kardynała K. Wojtyły "Osoba i czyn" wyraźne rozróżnienie pomiędzy czynem, a uczynnieniem, których Istotą odpowiednio jest to, że pierwsze jest działaniem świadomym działaniem, zaś drugie jest świadomością działania. Pisalem o tym niegdyś, lecz w tej chwili nie przypominam sobie, gdzie na forum znajduje się ta treść.

W każdej pracy biorą udział władze duchowe, nawet w pracy fizycznej, ponieważ ciało jest poddane duszy. Stąd też według świętego Tomasza z Akwinu praca fizyczna to praca poddańcza - opera servilia, natomiast praca umysłowa to zajęcia wolne - artes liberales, ponieważ to właśnie władzom duchowym czlowiek jest osobowo wolnym.

Idąc konsekwentnie w rozumowaniu, skoro władzom duchowym nadany jest prymat względem władzom zmysłowym, to źródlem ludzkiego działania jest umysł, a wyraźnym znamiennej pracy jest jej integralizm.

Czlowuek został stworzony do szczęścia, a skoro praca jest naturalną czynnością ludzką nakierowanej również na przyszłość, to musi on znajdować w pracy szczęście. Im więcej czlowiek pracuje na wzór Boży, tym bardziej znajduje więc w pracy szczęście, przyblizajsc się do ideału Bożego.

Bardzo znamiennym jest tekst Summy Teologicznej, ST I-II, q. 3, gdzie wskazuje odnajdywanie szczęścia przede wszystkim w czynnościach duchowych - pracy umysłowej i moralnej. Akwinata wychodzi tu z rozumowaniem, że skoro w pracy fizycznej czlowiek wychodzi na zewnątrz ku materialnym przedmiotom, to nie tyle kształtuje siebie, co owe przedmioty. Jest więc jego praca actio et perfectio magis patientis, nie zaś actio et perfectio agentis. Umyślnie podkreślam magis, aby zauważyć, że tym słowem święty Tomasz z Akwinu zauważa jednak możność znalezienia szczęścia i w pracy fizycznej, jednakże jest ono daleko mniejsze, od tego pochodzącego z pracy duchowej.

Praca doskonali więc człowieka z powodu udziału wszystkich władz, a szczególnie władz duchowych, których czynność pozostaje w podmiocie działania.

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
+++