KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Migdałek

Laflx, może wytłumaczenie jest bardziej banalne. Dojrzewasz także duchowo i szukasz u kobiety czegoś więcej niż czerwone ciuszki

Gość

Gość

exe

Migdałek

Duśka · Gość

Czasami samotność jest dobijająca, biedni ci zakonnicy ,muszą być stale w osamotnieniu :? . Acedia- jak, tak się zastanowić po głębszych przemyśłeniach , to czy to nie kwalifikuje się pod zaburzenie psychiczne Question

exe

Palma

Zakonnicy nie żyją w osamotnieniu, dużo się modlą, pracują, pomagają innym, piszą książki, Jezus ich kocha i pewnie to czują, myślę, że nie mają czasu na bycie samotnymi, ponieważ ciągle się czymś zajmują.
Człowiek w cywilu to co innego, zwłaszcza, kiedy w czterech ścianach, dużo sam przebywa ... też go Jezus kocha, ale często nie potrafi się tak czymś zafascynować, zająć, że czuje się samotnie.
Nasza samotność, zależy od tego jakie wartości przyjmujemy...

exe

Duśka · Gość

Trzeba przywyknąć do samotności.

TOMASZ-V.A.D · Gość

Można być samotnym, ale szczęśliwym, chociaż tak naprawdę to nigdy nie jesteśmy sami. Cały czas jest przy nas BÓG, który może ta samotnosć przemieniać we wspaniałe chwile, gdy człowiek poświęca ten czas na relacje z Bogiem na modlitwę, na pomaganie innym.

Nie mniej jednak samotność jest trudnym doświadczeniem, szczególnie dla tych, którzy nie zostali do życia dobrze przygoowani, dlatego nie chcą żyć w samotności, nie chcą żyć w pustych pomieszczeniach, gdzie nie ma z kim rozmawiać, z kim dzielic trudności.
Bez Boga samotność jest nie do wytrzymania. Oczywiście niektórzy wykorzystują samotność w bardzo zły sposób wchodząc w różne grzechy, ale nie wiążąc sie z nikim na stałe. To jest zła droga, która świadczy tylko o egoiźmie, pysze, wykorzystywaniu i krzywdzeniu innych.

Z Bogiem samotność można przetrzymać, można też sobie poradzić, gdyż Bóg zatroszczy sie o to co potrzeba człowiekowi aby ten był szczęśliwy.

Ja w obecnej sytuacji nie byłbym raczej szczęśliwy, gdybym stracił żonę. Chociaż to nie jest jeszcze samotność pełna, gdyz mam dzieci, ale ta pustka po żonie byłaby nie do zniesienia, tym bardziej mając na uwadzę troske o dzieci. Nie dałbym rady sam wychowywać dzieci, bez pomocy drugiej osoby.

Sam, bez obciążenia wychowawczego mógłbym żyć w samotności, poświęcił bym wtedy cały swój czas dla Boga.

exe

Rzeczywiście jest tak, jak mówisz - piszę tu z pozycji osoby mającej doświadczenie w samotności i bez Boga zarazem.

Taka samotność w egoizmie jest istotnie nie do wytrzymania Exclamation

Życie zdaje się nie mieć sensu, człowieka nachodzą lęki przy byle okazji, tj.każde wyzwanie "losu", porażka, czy ujma na honorze - to już dramat, a jak jeszcze dorzucić jakiś kłopot finansowy, to autentycznie krąży diabeł wokół takiej osoby i podpowiada: "sznura i na góra...".

Tylko Bóg przemienia nasze życie na takie, które przygotuje człowieka do wejścia do Domu Ojca.

Duśka · Gość

Można Tomasz wychować dziecko czy dzieci nie mając drugiej połówki. :wink:

TOMASZ-V.A.D · Gość

Jasne, że można, ale raczej trudno to robić przy uszkodzonym kregosłupie i przy czwórce dzieci. Nie twierdzę, że jest to niemozliwe, ale napewno bardzo trudne.

Duśka · Gość

Bo samotność to zderzenie się samym z sobą. Nie każdy jest na to gotowy :wink:

TOMASZ-V.A.D · Gość

Wiesz, ja się nie obawiam samego wyzwania życia w samotności. Psychicznie trudno jest wytrzymać będąc obarczonym ogromem obowiązków związanych z wychowaniem dzieci przy obecnym stanie zdrowia - gdy w każdej chwili mogę znowu byc unieruchomiony ze względu na ból kręgosłupa. Czy bez pomocy drugiej osoby, bez pomocy żony można sie w takiej sytuacji zająć dziecmi? Dlatego życie wpojedynkę przy takim obciążeniu jest bardzo trudne, obciąża dzieci, które w przypadku życia bez jednego z rodziców byłyby skazane na ogromne obciażenia związane z obowiązkami w domu. Narazie jest żona i to jest też wielki trud.

Natomiast sama samotność, gdyby dzieci były już dorosłe i same mogłyby żyć, funkcjonować nie stanowiła by dla mnie problemu. Bez tego obciążenia wychowawczego życie można poświęcić na czynienie dobra, na modlitwę i można zyć bez partnera, współmałżonka. Jest wtedy o wiele łatwiej. Chociaż napewno ten pierwszy okres samotności byłby bardzo trudny - przywiązanie się do życia z kimś byłoby odczuwalne przy sytuacji pozostania samemu. Mówię to z własnego doświadczenia: nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, aby stracić chocby jedno dziecko - z każdym jestem bowiem związany emocjonalnie. Dlatego te pierwsze lata samotności byłyby bardzo trudne.

Duśka · Gość

Ja cię rozumiem ale dlaczego stale mówisz o swoim kalectwie Question

. Uźalanie się nic nie da. Nawet nie jest wskazane. :wink:

TOMASZ-V.A.D · Gość

Ja sie nie użalam, tylko stwierdzam fakty w odniesieniu do samotności. Narazie tryskam humorem, dopóki mnie nie wkurzają ludzie wokoło mnie. Raczej jestem optymistą i póki co mam nadzieję, że będzie dobrze, że zbyt szybko na samotnosć nie będe skazany. Bóg troszczy sie o rodziny, szczególnie te, które na fundamencie jakim jest Chrystus budują swoje życie.

Duśka · Gość

Każdy z nas się boi samotnośći. Pamiętam jak wyjeżdzałam kiedyś , juz sporego czasu do Belgii, bez języka i sama. Bałam się okropnie . Znalazłam się w obcym mieście, w dużym pustym domu , nikogo nie znałam i nikogo nie rozumiałam. To było straszne . zaraz jednak za oknem , tuż prawie pod oknem , za ulicą był Kośćiół, nigdy do niego nie wstąpiłam , ale zawsze tak koło 6 rano biły dzwony głosne były , i dzięki tym dzwonom byłam spokojniejsza, tak dawno bym zwariowała . Pewnie to głupie , ale takie miałam odczucie . :wink: I tak przetrwałam tam pół roku ja i dzwony :wink: .

Duśka · Gość

Samotność sprzyja oglądaniu Boga.
Trudno jest zobaczyć Chrystusa w tłumie, ponieważ nasz umysł potrzebuje pewnej samotności. Boga ogląda się w jakimś odosobnieniu skupionej uwagi. :wink:

TOMASZ-V.A.D · Gość

Ja się samej samotności nie boję, samotność - jak słusznie stwierdza Duśka - sprzyja oglądaniu Boga a na pewno zbliża człowieka do Boga, pozwala na to, aby poświęcić więcej czasu dla Boga i na pełnienie dobrych uczynków, także na Ewangelizację.

Jeśli człowiek dobrze ten czas wykorzysta to samotności nie odczuje.

Duśka · Gość

Wielu w samotności odkrywa wartość służenia drugiemu człowiekowi, , odkrywa w sobie nieznane dotąd talenty, na które tak naprawdę wcześniej nie miał czasu.Odkrywamy również siebie samego , jednak trzeba pamiętać ,że Samotność musi być świadomym wyborem, inaczej będzie dla nas przekleństwem .

TOMASZ-V.A.D · Gość

Przekleństwem - to chyba za dużo powiedziane, ale bardziej cierpieniem przez które ciężko będzie przechodzić, trudno będzie ten stan wytrzymać.

Duśka · Gość

Przeróżne są motywy samotnośći. Niektórzy wybieraja drogę samotnika np. z powodu choroby bo nie chcą być dla kogoś ciężarem. Są osoby, które wybierają samotny tryb zycia z powodu kariery, samorealizacji w jakiejś dziedzinie, udoskonalanie się, dążenie do celu i nie maja czasu na wiązanie sie z kimś. Głęboko uduchowieni pustelnicy, którym obrzydł ten świat z jego podłością itp. To raczej cierpienie jest wtedy gdy samotnośc nie jest naszym świadomym wyborem tylko zrządzeniem losu i wtedy nie potrafimy się z tą samotnośćią pogodzić . Przykładem takiego zrządzonego losu to jest "Stary człowiek i morze" Ernesta Hemingway'a, czy "Latarnik" Henryka Sienkiewicza.

Duśka · Gość

Samotność dla niektórych musi być straszna . Wczoraj przydzielili mi staruszkę ,jest na lekach psychotropowych .Zawsze jak odchodzę to pyta czy napewno do niej przyjdę ,aż ze łzami w oczach , czy będę napewno . Biedni tacy ludzie w czterech ścianach :( . Żal mi jej , bo tylko wyczekuje codziennie ,żeby ktoś przyszedł chociaż na 5 minut .

exe

Czyńmy miłosierdzie, bo i my nie wiemy, jaka śmierć nam pisana jest...

Duśka · Gość

Jeśli ktoś nie umie pogodzić się z losem, z wolą Boga względem siebie, może się załamać i bardzo cierpieć z tego powodu. Pewien mnich, abba Arseniusz modlił się do Boga w pałacu cesarskim:
„Panie, zaprowadź mnie na drogę zbawienia”
i usłyszał:
„Uciekaj od ludzi a będziesz zbawiony”
Coś w tym jest. Samotność często zbliża do Boga.
A mimo ,tego ludzie boją się samotności .

Duśka · Gość

Dziśiaj po zebraniu w pracy , a raczej przed zebraniem w pracy , weszliśmy na temat samotnośći. Dobrze się akurat złożyło bo ona jest sama i ja też i zaczeliśmy trochę nad tym rozmyslać i stwierdziłyśmy jednoznacznie ,że do samotności da się przyzwyczaić. Jeżeli nie możesz znaleźć w swoim życiu światła, musisz pokochać ciemność.

Iwona19

Człowiek jest istotą społeczną

exe