KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Duśka · Gość

Według mnie to takie poczucie szczęścia z tego jak żyję i kim jestem, co sobą reprezentuję jako osoba, kobieta, człowiek . Takie działanie musi być moralnie zgodne, wtedy jest efektywnym środkiem dążącym do celu. Wtedy można „natarczywie ''wołać, do Naszego Ojca ''Wszystko zostało zrobione zgodnie z Twoją wolą'' :wink:

TOMASZ-V.A.D · Gość

Dokładnie Dusiu, zgadzam się z tym co napisałaś. To jest takie ziemskie szczęście, ale powinno być ono oparte o konkretne zasady moralne. Jeśli ich brak to na pewno będzie cierpienie a nie szczęście - cierpienie nasze lub innych.

maly_kwiatek · Gość

exe

Zaiste, dobrześ to wyłożył maly_kwiatku.

Sęk więc w tym, że spełnienie zawsze związane jest z kosztowaniem, a to zaś z odczuciami przyjemności bądź nieprzyjemności.
Same odczucia można jednakowoż potraktować czysto aksjologicznie, tj. nadać im wartość od siebie. Na podstawie czego? Tu trzeba by mi wrócić do postu, w którym metafizycznie rozważyłem niemożność powstawania natury homoseksualnej. Tu Odrowąż w ogóle się nie ustosunkował rzeczowo do tej argumentacji, co stanowi - w obliczu późniejszych jego postów - błąd logiczny selektywnego traktowania argumentacji adwersarza.

maly_kwiatek · Gość

Odrowąż,
ja bym zapytał może wprost,
co masz na myśli pod pojęciem spełnienia homoseksualisty?
Bo to jest kluczowe pytanie dla Ciebie.

Ja tylko powiem, że z mojej perspektywy całego życia doświadczeń, jest się przede wszystkim człowiekiem, osobą ludzką, a dopiero potem mężczyzną, kobietą o określonej orientacji seksualnej.
Ciekaw jestem, jak Ty to widzisz.

Odrowąż

maly_kwiatek · Gość

Odrowąż,
podoba mi się Twoja odpowiedź.
Ona niesie nadzieję.

exe

TOMASZ-V.A.D · Gość

"WSZYSTKO MOŻNA, ALE NIE WSZYSTKO PRZYNOSI KORZYŚĆ" - znamy ten fragment z Biblii. I nie chodzi tutaj o jakieś korzyści finansowe czy materialne, chociaż tez można i do nich ten fragment odnosić. Chodzi przede wszystkim o te sprawy duchowo-emocjonalne. Jeśli wchodzimy w coś co powszechnie budzi poważne wątpliwości jako jakieś złe, nienaturalne, niewłaściwe zachowanie to należy rozważać i badać czy rzeczywiście taki czyn jest dobrem czy też złem, czymś co prowadzi do zła, niepotrzebnego cierpienia, zgorszenia innych. Niektóre zachowania, skłonności człowieka mogą być wyrazem różnych odczuć, pragnień, często nie spełnionych wobec osób przeciwnej płci, wynikiem przykrych doświadczeń związanych z uczuciami, ale dążenie do realizacji pragnień, skłonności po przez konkretne czyny może i w przypadku homoseksualizmu prowadzi do grzechu ciężkiego, do zła, do niepotrzebnego cierpienia.

Bóg rozumie ludzkie słabości, rozumie upadki, ale docenia to, gdy człowiek szuka rozwiązania tych słabości, gdy walczy o to aby dążyć do normalnego funkcjonowania a nie trwania w czymś co jest złe, do czynów, które są czynami negatywnymi, gorszącymi innych. Chrześcijanie są od tego aby wspierali takich ludzi modlitwą i wszelka inna pomocą. Nie można ich jednak zmusić aby akceptowali, przyjmowali coś co jest złe jako dobro powszechne.

TOMASZ-V.A.D · Gość

Czy można znaleźć coś dobrego w homoseksualiźmie?

Ja jak na razie trafiam na samo zło serwowane przez to środowisko. Tym razem wspomagane jest przez towarzystwo feministek:

[link widoczny dla zalogowanych]

Afera powinna trafić do prokuratury. Ale znając środowisko sędziów, szczególnie tych lewackich to nic nie zrobią temu towarzystwu. Ale to już inna sprawa. Ważne jest to co pokazują takie sytuacje - pokazują zło serwowane przez ludzi niby myślących o okazywaniu sobie miłości, niby takich czułych i wrażliwych.
Jeśli ktoś dąży do takiego celu tzn że diabeł już naprawdę zawładną takim człowiekiem: nie dość, że człowiek homoseksualista to jeszcze dochodzi edukowanie ludzi jak zabijać poczęte dzieci. Jakie zło jeszcze wymyślą te chore środowiska?

maly_kwiatek · Gość

Ja bym tylko chciał zauważyć, że tzw. krzykliwe środowiska homoseksualne obejmują zaledwie ułamek społeczności homoseksualnych, a te z kolei nie obejmują wszystkich osób homoseksualnych, które często są poza i tymi krzykliwymi działaczami i w ogóle poza społecznością.

Próba oceniania zjawiska homoseksualizmu a nie daj Boże wszystkich osób homoseksualnych na podstawie tęczowych środowisk jest absolutnym nieporozumieniem.

Przy tej okazji podniósłbym w dyskusji znowu temat dzieci wychowywanych przez lesbijki, dzieci naturalnych jednej z lesbijskich matek, która po odejściu od męża / ojca dziecka połączyła się w związek z inną kobietą.

Czy uważacie, że tym matkom dzieci powinny być odbierane, czy absolutnie nie?

exe

Myślę, że gorszenie maluczkuch to grzech, przed którym przestrzega Jezus mówiąc o młyńskim kamieniu na szyi.

maly_kwiatek · Gość

TOMASZ-V.A.D · Gość

exe

maly_kwiatek · Gość

Myślę, że normalne warunki jakie może matka zapewnić swemu dziecku.

Właśnie dopiero co uchylono z kodeksu rodzinnego przepis, na podstawie którego Państwo mogło zabierać dzieci rodzicom, za to, że rodzice są biedni.

Co do zgorszenia, co uważałbyś za zgorszenie wymagające ustanowienia kuratora i jego ewentualnej interwencji - co postuluje chyba Tomasz?

maly_kwiatek · Gość

dark

maly_kwiatek · Gość

dark,
zupełnie nie rozumiem kontekstu Twojej wypowiedzi.
Temat jest o homoseksualizmie, a nie o jego jakichś wyjątkowych, przerysowanych aspektach.
Dlatego podałem tu znany mi przykład konkretnych, a nie wymyślonych czy nadmuchanych przez propagandę sytuacji, dotyczący dramatów nie tylko osób homoseksualnych, ale także ich najbliższych, dzieci.

maly_kwiatek · Gość

TOMASZ-V.A.D · Gość

exe

Z uwagą wczytałem się w dotychczasową dyskusję na tak ważki temat i myślę sobie, że faktycznie: dziecko nie powinno być odbierane matce, chyba że ono samo by tego chciało.
Posiłkuję się takim oto zapisem Biblii:
"Dobra jest sól; lecz jeśli sól smak utraci, czymże ją przyprawicie? Miejcie sól w sobie i zachowujcie pokój między sobą!". (Mk 9,50)

Myślę, że my niczym "nie przyprawimy" tej "zdegenerowanej soli" (lesbijstwo), jak tylko wskażemy świadectwem, aby ta osoba sama w sobie smaku soli na powrót nabrała. jak to zrobić, jeśli nie przez modlitwę, która niesie ze sobą pokój, który winniśmy zachowywać między sobą?

Philip

Bardzo ciekawe stanowisko:
https://www.youtube.com/watch?v=bEdvItaf3zM

Duśka · Gość

Jego wypowiedzi są zbyt '' luzackie'' i nie bardzo mi to odpowiada , dlatego unikam tego zakonnika , choć osobiście nie mam nic do niego , ''kazania'' do mnie nie przemawiają . :wink:

maly_kwiatek · Gość

Posłuchałem tej pogadanki na temat homoseksualizmu i muszę przyznać, że rzeczywiście ojciec ciekawie mówi w temacie.

Warto posłuchać, bo wiele rzeczy ojciec mówi wartościowych i prawdziwych, co wynika z jego doświadczenia i dobrego wyszkolenia co do stanowiska Kościoła wobec tego zjawiska.

Niektóre momenty były dla mnie niezrozumiałe, w niektórych się z ojcem nie zgadzam po prostu, a niektóre przesłaniają meritum sprawy dydaktycznymi i poza dydaktycznymi założeniami wystąpienia.

Wynotowałem te momenty.

1. Teoria determinizmu genetycznego przekonująca, że struktura genetyczna jest decydująca o orientacji seksualnej.
2. Założenie, że problem orientacji homoseksualnej nie istnieje, że w istocie jest to problem zaburzenia w identyfikacji płciowej.
3. Twierdzenie że zjawisko homoseksualizmu męskiego jest kilka razy częstsze niż homoseksualizmu kobiecego.
4. Teza o pierwotnej urodzeniowej pustce płciowej, którą młody człowiek ma do wypełnienia - jako skutek grzechu pierworodnego.
5. Wypowiedź jest nie tyle rzeczowym opisaniem zjawiska i jego mechanizmów, co repliką na "promocję homoseksualizmu przez lobby homoseksualne" i równocześnie promocją stanowiska katolickiego.
6. Bardzo ryzykowne determinowanie ex catedra co jest, a co nie jest miłością.
7. Syndrom okopów św. Trójcy ...

Ad 1. Jestem zdecydowanie zwolennikiem poglądu że to duch rządzi materią a nie materia duchem. Mam na to wiele przykładów w życiu. Od dawna dziwię się i ubolewam, ze Kościół od około 300 lat zamiast rozwijać wiedzę duchową, angażuje się w deterministyczne spory racjonalizmu i materializmu. Takie odgryzanie się liderom Oświecenia, potem liderom Rewolucji Francuskiej, Październikowej, komunizmu i współczesnego ateizmu sprawia, że Kościół zamiast kreować w wiernych duchowość i zbliżać ich do Boga, traci swoje owce w potyczkach zupełnie nieistotnych dla sensu istnienia Kościoła i dla relacji człowiek - Bóg.

Nie zgadzam się z poglądem, że za pomocą genów można wysterować człowiekowi orientację seksualną. Po pierwsze uważam, że nie wolno takich manipulacji dokonywać, po drugie uważam, że orientacja jest zjawiskiem duchowym a nie fizycznym.

Ad2. Z moich doświadczeń, które nie sa jakieś odosobnione i unikalne wynika dość jasno, że orientacja seksualna a identyfikacja płciowa to dwie różne rzeczy. W Kościele nigdy nie akceptowano zjawiska ludzi transpłciowych - starano się tego zjawiska po prostu nie widzieć, lub je wyśmiewać. To dlatego katolik po zmianie płci nie może otrzymać ślubu w kościele - zapis w Księdze Chrztu o jego płci nie podlega zmianie. Zjawisko niewątpliwie istnieje natomiast Kościół w tej sprawie nie wydał jeszcze ani jednego dokumentu, nie licząc dokumentów na temat ideologii gender. Ideologia bowiem jest czymś innym od konkretnych przypadków i zjawiska jako takiego. Mniejsza o to.

Nie każdy będzie wiedział może o czym piszę, więc wyjaśnię na przykładzie. Osoba urodzona i według cech zewnętrznych zapisana jako mężczyzna, czuje się kobietą i po iluś latach ciężkich przeżyć, okazuje się, że rzeczywiście nią jest z punktu widzenia genetycznego i psychicznego. Ta osoba cały czas odczuwa pociąg do mężczyzn, co jest jej naturalną orientacją seksualną.
Po zmianie kształtu narządów zewnętrznych i zmianie w tożsamości prawnej taka osoba nie zmienia orientacji. Nadal pragnie związku z mężczyzną. I tego właśnie ojciec nie akceptuje, bo Kościół tego zjawiska nie dostrzega i nie akceptuje. Tym samym - uwaga - można niechcący całkiem wpędzić taką osobę w homoseksualizm, czyli pociąg do niewłaściwej płci.

Ad3. Homoseksualizm kobiecy jest bardziej emocjonalny niż męski który jest bardziej fizyczny - tu ojciec bardzo trafnie to zauważył. Natomiast według moich obserwacji, te wszystkie wylewy czułości kobiecych, pocałunków, nieraz bardzo namiętnych w damskim gronie, to zjawisko wielokrotnie częstsze niż homoseksualizm męski, którego dawniej praktycznie w ogóle nie było widać publicznie, z uwagi na ostracyzmy społeczne w tej dziedzinie. Ostracyzm społeczny prawie nigdy nie dotykał emocjonalnych czułości między kobietami, które były kiedyś nagminne. Dziś może rzadsze, ale nadal są bardzo silne.

Ad 4. Ojciec chyba nigdy nie widział malutkich dzieci. One łapią swoją tożsamość płciową w 2-3 roku życia i nie ma co do tego wątpliwości. Potem tylko w okresie dojrzewania weryfikują to co złapały - to okres tzw. homoseksualizmu młodzieńczego, który trwa zwykle około roku. Jeśli nie zdarzy się w tym okresie nic nadzwyczajnego, człowiek pozostaje z ustaloną od kilkunastu lat tożsamością płciową i orientacją seksualną na całe życie.
Oczywiście zdarzają się patologie sytuacyjne i wychowawcze, jednak pochodzą one, moim zdaniem z zewnątrz a nie z wewnątrz małego człowieka.

Ad 5. No cóż, trochę szkoda, bo ojciec ma i dużą wiedzę i dużo doświadczeń i nikt go przecież nie atakuje, a na pewno nie jakieś lobby homoseksualne i mógłby całkiem swobodnie rozwinąć swoje myśli zamiast dydaktyzmu i formy replikacji wobec ideologicznego lobby, które oczywiście niewątpliwie istnieje.

Ad 6. To się ojcu wypsnęło ... A nie powinno.
Nikt nie jest w drugim człowieku, w jego duszy i nikt nie może wiedzieć co ta dusza w istocie przeżywa, a w szczególności kogo kocha a kogo nie kocha.
Jedną z najgorszych traum jaką przeżyłem w życiu, była pewna lekcja religii - powiedzmy w roku 1965 podczas której ksiądz przerwał zajęcia i zaczął wskazywać poszczególne dzieci mówiąc: "Ty na pewno nie wierzysz Boga". Niektóre dzieci płakały słysząc te wyroki. Ja się poczułem jak dziecko do pieca oświęcimskiego, które nie osiągnęło na metrze wzrostu 125 cm. Ogromnie bałem się że ksiądz wskaże na mnie. Ale palec księdza mnie nie dotknął. Niedługo potem odstawiłem wiarę i Kościół na kilkanaście lat. Stałem się agnostykiem.

Ad 7. Kochani żyję kilkadziesiąt lat i nigdy nie uważałem, że siedzę w jakichś okopach, zwłaszcza przysłowiowych okopach św. Trójcy (przykład i porównanie z Nieboskiej Komedii Zygmunta Krasińskiego). Jednym z większych błędów Kościoła, o którym już wcześniej wspomniałem jest siedzenie właśnie w takich okopach i odgryzanie się stamtąd rozmaitym adwersarzom.

Myślę, że od czasu Jana Pawła II żaden z Papieży w takich okopach nie siedział i do siedzenia w okopach Ludu Bożego nie namawiał.
Papież Franciszek mówi wręcz; Zejdźcie z kanapy!
Nie chowajcie się w swoich kapliczkach, idźcie do ludzi i działajcie.
Bycie z ludźmi oznacza nieraz dać się poranić a nawet dać się zabić. Nieraz, nie znaczy, że zawsze. Tysiące chrześcijan ginie w zamachach i aktach terroru w każdym roku, ale to nie dotyczy Polski. My możemy czuć się wolni i głosić Ewangelię w sposób wolny, a nie z okopów. W pracy, w szkole, w rodzinie, na facebooku, na czacie. Moim wzorem w tym zakresie jest bł. ks. Jerzy Popiełuszko.
Nie bójmy się tych, którzy chcą zabić ciało, bo duszy zabić nie mogą.

Nie wiem jak to odbierzecie.
Może należy się wam wyjaśnienie dlaczego tak bardzo zajmuje mnie ten temat. Temat jest mi bliski bo nie jest teoretyczny tylko w jakimś zakresie przewija się przez moje życie, moje otoczenie przez wiele lat. Nie było encyklik, nie było listów pasterskich a temat istniał i trzeba było sobie z nim jakoś radzić. Kiedy pojawił się ten znamienny dokument Papieża z roku 1986 w formie listu do biskupów, byłem bardzo wzruszony, bo kierunek i treść listu dokładnie wpasowywał się w to co wypracowałem jako swój pogląd o tych sprawach.
To nie jedyny przypadek w moim życiu zresztą. Często wyczytywałem w moich lekturach poważnych dokumentów katolickich to co czułem w środku od zawsze lub prawie zawsze. Podobnie odczytywałem mistyków. Noc Ciemną św. Jana od Krzyża i jego Drogę na Górę Karmel przezywałem osobiście wiele lat zanim przeczytałem te jego dzieła.

Ojciec Szustak powiedział i podkreślił to co było istotą Listu do biskupów z roku 1986 w sprawie duszpasterstwa osób homoseksualnych. Ta istotą jest miłość do tych osób i uświadomienie sobie, że homoseksualizm nie jest grzechem.
Grzechem są działania homoseksualne.
Dlatego dobrze, że ojciec Szustak poruszył ten temat. Jego audycję polecam.
Szczęść Boże!

MacMierz

Duśka · Gość

To zaburzenie psychiczne ( choroba psychiczna). Stan Duszy kłóci się z Ciałem .

maly_kwiatek · Gość