KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe · Wysłany: Czw 13:16, 07 Mar 2013 Temat postu: Ekumenizm, a bratniość dusz

Ojcem ekumenizmu jawi się Święty Paweł z Tarsu, ktory dzięki swoim trzem wyprawom misyjnym stał się Apostołem Narodów. Ukazywał ludziom nie związanym Prawem Mojzeszowym chrześcijański kerygmat, jako moc zbawczą.

Chrystus Zmartwychwstaly-jedyny Prawdziwy Zbawiciel.

Ekumenizm dzisiejszy to dzieło wspólne wszystkich Kościołów chrześcijańskich. Jest w nim także dialog z innowiercami , tj. niechrzescijanami oraz niewierzacymi w Boga .

Nie mniej warto pamiętać o własnej niejako tożsamości - katolickiej, by nie zatracic się w ogromie nurtów spojrzenia na realizowanie się , jako ludzi wierzących w Boga.

Myślę, że kazdy zadał sobie samemu chociaż raz jedyny pytanie : "Czego Pan od Ciebie żąda?" (Mi 6,8. )

Wydaje się, że wszystkie Kościoły chrześcijańskie zobowiązane są do posługi Miłości wobec ludzi, która wolna jest od dążeń partykularnych i egoizmu. Zresztą, Sobór Watykański II wydał dekret o ekumenizmie [link widoczny dla zalogowanych] , w którym jasno uznano działanie Ducha Świętego także w niekatolickich Kościołach i wspólnotach , co stanie sie podstawą przyszłych dywagacji w tej materii.
Podkreślić należy troskę o odbudowę jedności Kościoła, ktorej jednak należy strzec od fałszywych proroków jednoczenia w imię religii światowej, będącej celem spisku masonerii.

Jak wygląda wzajemne poszanowanie Kościołów chrześcijańskich? Widzimy. ...

exe

Na wspomniane zapytanie z księgi Micheasza, trzeba mi odwołać się do proroka Malachiasza:
" Wargi kapłana bowiem powinny strzec wiedzy, a wtedy pouczenia będą szukali u niego, bo jest on wysłannikiem Pana Zastępów." (Ml 2, 7)

Nieustannie będę twierdził, że podział Kościoła jest spowodowany grzechem znajdującym się w przestrzeni charyzmatów i urzędów. Mam na myśli zazdrość i zawiść wobec tego, że ktoś coś otrzymał, a ktoś nie. Tymczasem człowiek - jeśli kieruje nim miłość, pamięta o tym, że "oko służy całemu ciału" (spójrzmy w 1 Kor 12).

Wielokrotnie dochodzi do patologii miłości - jedynej zasady gospodarowania charyzmatami, kiedy to tak przesunięta perspektywa spojrzenia na szczególna wartość jakiegoś charyzmatu owocuje jego wyniesieniem ponad organiczną jedność Kościoła, co kończy sie stronniczością i dalekim od obiektywności zanurzeniem się we własne idee, o których naturze później nieco bym napomknął.
To prowadzi do rozłamów wewnętrznych, które niewatpliwie prowadzą do rozłamów zewnętrznych, a przecież św. Paweł ubolewał:
"10 A przeto upominam was, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, abyście byli zgodni, i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej myśli. 11 Doniesiono mi bowiem o was, bracia moi, przez ludzi Chloe, że zdarzają się między wami spory. 12 Myślę o tym, co każdy z was mówi: "Ja jestem Pawła, a ja Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa". 13 Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż Paweł został za was ukrzyżowany? Czyż w imię Pawła zostaliście ochrzczeni?" (1 Kor 1, 10-13)
Kościół, jako Oblubienica, jest osobą - dlatego też powstaje naturalnie pytanie o to, czy i kiedy Kościół przestaje być osobą w wymiarze zbawczym, skoro ulega podzieleniu wewnętrznemu i zewnętrznemu Question

Kościół rozumiany wewnętrznie, to wspólnota świętych, natomiast zewnętrznie to instytucja. Jest to więc "ciało mieszane" - corpus permixtum, które jest tak pomyślane, aby niósł oparcie i ratunek dla wszystkich. Tutaj więc uwagi denominantów o tym, że nie są moimi braćmi i siostrami, bo jakoby "jest to niebiblijne", nie znajduje żadnego sensu. Kościół nie może być tylko dla czystych, wybranych i przeznaczonych do radości wiecznej, bo przecież "Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba." (1 Kor 10, 17)
I tutaj dochodzę już do pierwszego głębszego zgrzytu, kiedy odstępcy nie rozumieją, że Kościół w swym naturalnym powołaniu musi właśnie stale poruszać się w strefie napięcia pomiędzy ideą Kościoła, a rzeczywistością Kościoła. Owa jedność Kościoła jest tą siecią, która utrzymuje nawet quasi-apostatów w strukturze zbawczej, a wymiar owego corpus permixtum przejawia się w liturgii zewnetrznej i wewnętrznej (serca) .
Pamiętając o powyżej pisanych cytatach biblijnych, nie możemy przyjmować z punktu widzenia teologicznego, że może istnieć wiele Kościołów Chrystusowych - a więc wiele osób (Oblubienic), bo to jest właśnie niebiblijne. Dlatego też owo prześciganie się denominantów kanapowych na forach i blogach w coraz to bardziej jadowitych szykanach wobec KK jest niedorzeczne z czysto racjonalnego punktu widzenia.
Całe to rozróżnienie na Kościół empiryczny i Kościół idealny, z których idealny ma być tym rzeczywistym - jest elementem jakiejś gry i chciwości ze strony denominantów, ponieważ nie ma mowy o ucieczce od Kościoła widzialnego w niewidzialny, poniewaz wówczas - miast teologii - uprawiana jest filozofia dziejów i społeczeństwa. Innymi słowy, aby uchylić takie pytanie o jedność Kościoła (celem usprawiedliwienia własnej apostazji), produkuje się własne idee, zamiast słuchać Chrystusa Idea

Wielość Kościołów nie powinna w ogóle podlegać jakiemuś wyjaśnianiu, lecz po prostu winna być uznana za wspólną platformę grzechu, podobnie jak grzech pierwszych rodziców skaził naszą naturę (wspólną treść bytową - człowieczeństwo). Dlatego zawsze apeluję o poszukiwanie wspólnego błędu, nie zaś " niedorzeczne przeciąganie liny" - o czym stoi w regulaminie forum. Sobór Watykański II oczywiście podkreśla wagę dokonań odkrywczych różnych grup chrześcijan dla całego Koscioła, lecz jednocześnie trzeba zauważyć z całą stanowczością, że grupy takie nie stanowią przeciwstawnych wobec Kościoła Katolickiego osób teologicznych (ta jest tylko jedna i to budzi wściekłość apostatów).

Tzw. wolne grupy chrześcijańskie podcięły galąź, na której siedziały w nadziei, że gałęzi jest wiele, ale to niestety dla nich jest tylko mityczna idea, nie mająca korzeni w Biblii, lecz w jakimś neopogaństwie (pomimo powoływania się na życie w Chrystusie), ponieważ odcięcie się od widzialnego symbolu jedności (papiestwa) powoduje, że nie są w stanie rozmawiać nawet we własnym (tzn. jakim?) gronie. Zauważmy, że w NT próżno by szukać wskazówek, jak miałyby ze sobą żyć poszczególne Kościoły, ale za to są wskazówki o tym, jak unikać rozłamów co rozumiem tak, iż należy żyć w różnicach Kościoła - nie zaś ponad różnicami dzielącymi Kościół (co rodzi pokusę apostazji, auto-mesjanizmu, etc).

Krytyka Kościoła Katolickiego, jaką napotykam - jest daleka od ekumenii i jest głębokim nieporozumieniem, odzianym dodatkowo w niskich lotów myślenia, zdradzające zmysłowego rodu paradygmaty, których nie umieją nijak opuścić - wbrew ich buńczucznym zapewnieniom o tym, że są pełni Ducha Świętego, wybrani, etc ...
Tacy ludzie są albo na peryferiach Kościoła, albo już poza jego instytucjonalnym jądrem i z powodów czysto racjonalnych nie mogą sie wypowiadać o Kościele. Pamiętając o zastrzeżeniu, że nie można rezygnować z Kościoła widzialnego na rzecz niewidzialnego, należy podkreślić stanowczo, iż z tych samych powodów (trwanie na peryferiach lub poza) nie mogą wypowiadać się o Kosciele wewnętrznym, mistycznym.

Jądro Kościoła jest owocem miłości Chrystusa no i samo przez to jest Miłością, dlatego też pełnia rozumienia tego, czym owo jądro Kościoła jest, niejako naturalnie przymusza mnie do tego, bym kochał Kościół - tę rzeczywistość połączoną - pełną napięcia pomiędzy ideą, a realizmem ludzkiego bytowania członków Kościoła. zanurzając się w jądrze Kościoła staje się dopiero dopełniony, ponieważ ludzie tworzą Kościół jednostronnie istniejący, ale Jego posługa wznosi Kościół ponad naturę człowieka, spełniając to, o czym mówił Pan Jezus: że nie jesteśmy z tego świata.

I właśnie dlatego, że Kościół dany jest nam w mierze czysto ludzkiej, jako ten instytucjonalny, ułomny - nie możemy sobie według własnego upodobania malować obrazu Kościoła takim, jakim powinien być, aby potem kochać swój wydumany obraz, lecz akceptować Go i rozwijać z pomocą własnych charyzmatów, jak i poszczególnych członków Kościoła, bo przecież Kościół jest najlepszym zamysłem miłości Bożej:
25 (...) i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie,
26 aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo,
27 aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany." (Ef 5, 25-27)

Pragnę zwrócić tedy raz jeszcze uwagę zarówno moim braciom i siostrom z KrK, jak i braciom i siostrom z grup chrześcijańskich będących już poza ramami katolickiej wiary, że wszystko w Kościele, co nie jest zgodne z tym jądrem - może i musi podlegać krytyce, jednak ta krytyka musi wychodzić od środka, nie zaś z peryferii. To oznacza dalej, że wolno nam wszystkim krytykowac Kościół wychodząc z ośrodka Jego miłości , czyli poprzez bycie w jego miłości, nie zaś będąc w relacji miłości do niego. Istotą tego zastrzeżenia jest to, że wychodząc z relacji "miłości do Niego" - dokonujemy uprzedmiotawiania Kościoła i nieuchronnie (częstokroć nieświadomie) podlegamy pod rozdzielenie na miłość Kościoła i miłość własną. Jest o tyle istotnym zastrzeżeniem w aspekcie mistycznym, że nasza miłość nigdy nie bedzie mogła pokrywać się (utożsamiać się) z płonącym żarem miłości - owa pełnią Bożej miłości.

Dlatego też trzeba unikać spoglądania na Kościół od strony peryferiów, gdyż spogląda się na Niego tylko z perspektywy miłości własnej, nie zaś w tym natchnienia Ducha Świętego, jako że Duch święty nie wyrzucałby Samego Siebie.

Na koniec tego rozważania pragnę uświadomić tym, którzy odeszli od KrK, a Pan nasz nie zaślepił jeszcze w pełni ich oczu i uszu, że nie jest tak, że jak sie poczujecie świetnie po nawróceniu do Jezusa, to Duch Święty dosiada was, jak wierzchowca i jesteście Nim napełnieni, mogąc bluzgać na Kościół - Matkę wszelakimi pomyjami i mitologiami, nieustannie wmawiając, że Duch święty spoczął na was. dlaczego należy, byście tutaj byi niezwykle ostrożnymi Question

Oto jest tak, że punkt widzenia GŁOWY ma jedynie GŁOWA i dlatego nie maja Ducha świętego ci, którzy uważają za oczywiste Jego pposiadanie, ponieważ z własnej perspektywy (wspomniana miłość własna) sprawują sąd nad Kościołem, jako JEJ niedoskonałym CIAŁEM ;
"A On. obróciwszy się, zgromił ich i rzekł: Nie wiecie, jakiego ducha jesteście." (Łk 9, 55)

dark

exe

Myślę, że wszyscy, którzy szczerze chcą iść za Jezusem, porrafią w określinych sytuacjach wznieść się ponad swe oczywiste dla nas błędy maryjne i chrystologiczne i wnieść do Kościoła pewne bogactwo składające się na jakoweś dopełnienie wiary w kontekście zbawczym.
Bardziej więc zwracam uwagę na błądzących denominantów, którzy jako pojedyncze serca (nieuwikłane w instytucjonalizm) - paradoksalnie - dają więcej nadziei na powrót z tułaczki, niż ci opleceni sekciarską siecią zależności.

dark

exe

dark

exe

maly_kwiatek · Gość

maly_kwiatek · Gość

Wielu świętych, szczególnie osób zakonnych przechodziło przez ogień braku zrozumienia i szykan ze strony współbraci / sióstr i przełożonych. Czytałem o tym w pismach św. Faustyny, jak i św. Teresy od Dzieciątka Jezus, czy św. Edyty Stein, jak też jest o tych próbach ogniowych u św. Ojca Pio.

Można powiedzieć, że niemal żaden wielki święty nie spotkał się od razu i przez cały czas z akceptacją otoczenia co do swojego przekazu i swego postępowania.

Myślę też, że te przekazy są po to, by nam powiedzieć, że w tych trudnych sytuacjach przełożeni nie osądzali serc osób podwładnych, a jedynie ich wypowiedzi i postępowanie.

Czy tak też było w okresie panowania Świętej Inkwizycji?
Jak dotąd dotarły do mnie jedynie takie przekazy, które mówiły, że Inkwizycja popełniała właśnie błąd osądzania ludzkich serc i ingerowania miedzy człowieka i Boga w tym, co jest tylko Boskie.
To błąd największy, jaki człowiek wierzący może popełnić.
I grzech wyrosły na grzechu pychy.

exe

Oczywiście Bracie, nie inaczej!
Niefortunnie użyłem składni w zdaniu, co takowe wrażenie wzbudzać może i słusznie zresztą - no bo jak?
Uściślając tedy, by to mylne wrażenie usunąć: ludzka niezdolność osądzania serc innych ludzi jest w istocie rzeczy stanem naturalnym dla naszego bytowania, co jeszcze jaskrawiej ukazuje niegodziwość ludzkich wysiłków sądzenia (tu: wyrokowania, w odróżnieniu od sądzenia sensu: aktu poznania prawdziwościowego).
Owa niegodziwość prowadzi pod Sąd Boży zgodnie z Mt 7,1-3, jak maly_kwiatek słusznie podaje, za co mu serdecznie dziękuję!
A w kwestii luteran ze Szwecji ... Przecież oni sami przeglądają na oczy ;)

exe

Spójrzmy jeszcze na pewne o. L. Knabitta OSB wspomnienie postawy ówczesnego arcybiskupa K. Wojtyły (książka: o. L. Knabitt: "Spotkania z Wujkiem Karolem" ), co - jak się zdaje, wiele z powyższej dyskusji tłumaczy, bo i sam późniejszy papież uzasadnia sensowność takiego podejścia do innowierców, gromadzących się przy Jezusie Chrystusie:

"Od wielu lat w dniach od 18 do 25 stycznia obchodzi się w całym świecie Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. W Krakowie główne uroczystości odbywały się zwykle 25 stycznia w bazylice OO. Dominikanów. W roku 1965 poproszono mnie o komentarz liturgiczny do bogatego w treść nabożeństwa. Po Mszy świętej, której przewodniczył Ksiądz Arcybiskup, przedstawiciele różnych wyznań gromadzili się w klasztornym refektarzu na wspólnej wieczerzy. Koło Metropolity Krakowskiego siedzieli zwykle duchowni prawosławni, ewangelicy, baptyści i inni. Ksiądz Arcybiskup rozmawiał z nimi, słuchał ich z wielką uwagą i szacunkiem. Oni zaś byli przejęci i nieraz do łez wzruszeni. Pamiętam przemówienie chyba pastora baptystów, księdza Bednarczyka, który podkreślał z mocą, jak wielkim przeżyciem jest dla niego i dla nich wszystkich możność wspólnego przebywania z pasterzem Kościoła krakowskiego, który ich traktuje jak braci, a nie jak heretyków i schizmatyków. I to jeszcze w klasztorze Dominikanów, którzy w swoim czasie wsławili się ostrym zwalczaniem innowierców.

Wujek Karol, uradowany tą braterską atmosferą, podkreślał konieczność szukania mocniejszego oparcia w Chrystusie. Z przekonaniem mówił, że jeśli będziemy się zbliżali do Jezusa Chrystusa, to będziemy się zbliżali także do siebie. I kiedyś nadejdzie dzień, gdy po obudzeniu stwierdzimy, że już stanowimy jedno."

uel

Czasem mam wrażenie że ekumenizm więcej zła przyniósł niż dobra. Kościół Katolicki zawsze był dla wszystkich. Sama nazwa catholicos znaczy powszechny . Niekiedy mam wrażenie że zastąpiono :
Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata» Mt 28 19-20

I nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, a raczej piętnując, nawracajcie [tamtych]! Ef 5 11

I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. 17 Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie». Mk 16 15-18

na jakiś wspólny dialog który kończy się zazwyczaj nie przylgnięciem innych do Chrystusa i przyjęciem chrztu w KK , lecz dniami islamu , dniami judaizmu czy nawet świętowaniem 500 lecia deformacji Lutra w KK, co jest świętowaniem rozwodu.

Wszyscy na świecie jesteśmy braćmi według porządku cielesnego , na płaszczyźnie ciała . Natomiast na płaszczyźnie duszy nie jesteśmy braćmi dla innych ani inni nie są dla nas .
To co ma miejsce , ten fałszywy ekumenizm i dialog ma swoje źródło w 11 rozdziale Księgi Rodzaju :

Mieszkańcy całej ziemi mieli jedną mowę, czyli jednakowe słowa.Rdz 11 1.
I mówili jeden do drugiego: «Chodźcie, wyrabiajmy cegłę i wypalmy ją w ogniu». A gdy już mieli cegłę zamiast kamieni i smołę zamiast zaprawy murarskiej, rzekli: «Chodźcie, zbudujemy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie sięgał nieba, i w ten sposób uczynimy sobie znak, abyśmy się nie rozproszyli po całej ziemi». Rdz 11 3,4

Człowiek zachwycony swoją ziemską zaradnością i sukcesami będzie chciał sobie zbudować tron i w oparciu na tym fragmencie jest to światowe braterstwo i jedność. Co na to Bóg ?

A Pan zstąpił z nieba, by zobaczyć to miasto i wieżę, które budowali ludzie, i rzekł: «Są oni jednym ludem i wszyscy mają jedną mowę, i to jest przyczyną, że zaczęli budować. A zatem w przyszłości nic nie będzie dla nich niemożliwe, cokolwiek zamierzą uczynić. Zejdźmy więc i pomieszajmy tam ich język, aby jeden nie rozumiał drugiego!»
W ten sposób Pan rozproszył ich stamtąd po całej powierzchni ziemi, i tak nie dokończyli budowy tego miasta. Dlatego to nazwano je Babel, tam bowiem Pan pomieszał mowę mieszkańców całej ziemi. Stamtąd też Pan rozproszył ich po całej powierzchni ziemi. Rdz 11 5-9

To co było tą jednością dla ludzi , a mianowicie bezbożność, materializm czy ubóstwienie siebie, staje się i jest w konsekwencji brakiem jedności, brakiem porozumienia z innymi

dark

exe

Wydaje się, że pojęcie teorii spiskowej budzi wrażenie, że mowa o fantazjach rozszalałego umysłu, natomiast osobiście Unikam takiego pejoratywnego oznaczania zagadnień religijnych w aspekcie NWO, ponieważ zauważenie jedności działań w tym kontekście jest możliwe do zauważenia, gdy spojrzymy na wydarzenia ekonomiczno-społeczne globalnie, na poziomie meta

Chciałbym też podkreślić przy okazji, że czymś innym jest ekumenizm, a czymś innym jest dialog międzyreligijny. Nie można tych dwóch aspektów komunikacji międzyludzkiej sprowadzić do siebie.