KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Jaśmina · Gość

Niebardzo . A o co chodzi , wróciłam co z Nieszporów

inquisitio

Mały Kwiatku ,uważasz ze przed soborem Kościół nie uczyl o miłości i dopiero od SV2 to czyni ?

exe

Czytając powyższe wypowiedzi, zmusiłem się do napisania poniższego, krótkiego rozważania, jak mniemam w jakiś sposób potrzebnego do naświetlenia sprawy w kontekście przyczyn ostatecznych powstałych w tym temacie zawirowań.

Otóż myślę, że poniższy temat podchodzi pod zrozumienie wstępnej uwagi - najogólniejszej chyba z możliwych - iż specyficzny status rozwoju doktryny w teologii katolickiej przejawia się w tym, że z jednej strony w teologii tej przyjmuje sie trwałość i niezmienność orzeczeczeń czy twierdzeń kościelnych posiadających status dogmatyczny, a z drugiej dopuszcza się ich rozwój, zmianę.
Dlatego też uwzględniając nauczanie Soboru Watykańskiego I w tej materii, należy nieustannie mieć na uwadze, że jest różnica pomiędzy depozytem wiary, a tym, co jest jej dogmatem.

Jak wiemy, na depozyt wiary składa się całokształt Objawienia Bożego przekazanego Kościołowi do strzeżenia i wyjaśniania, natomiast dogmaty to sformułowania mające za cel wyjaśnianie tego depozytu przez autorytatywne Magisterium Kościoła. jest pewnym, że depozyt wiary został przezkazany Kościołowi z chwilą śmierci ostaniego z Apostołów, a dogmatyzm jest naturalną konsekwencją przejścia od kerygmy i treści biblijnej do jej aktualizacji w historii. Zauważmy, że pojawiają się ruchy w łonie Kościoła, którym wprawdzie daleko jeszcze do samowolnej oceny "pieczołowitości" strzeżenia depozytu wiary przez Kościół choć już od pewnego czasu słyszymy o krytyce liturgii, czy obrzędów, ale co do postanowień dogmatycznych to poziom nieumiarkowanego, samowolnego krytykanctwa wzrasta niesamowicie.
Skąd to się brać może?
Ja myślę, że dogmat, jako urzędowe i autorytatywne wyjaśnienie twierdzeń doktrynalnych zawartych w Bożym Objawieniu, podlega wyjaśnianiu i formułowaniu nie tyle poprzez uszczegółowianie terminów, ale co ciekawe - poprzez uogólniające zmiany koncepcji spojrzenia na zagadnienie w ramach dogmatu.Taka zmiana kontekstu rozwoju nie może naruszyć prawdy zasadniczej, i tu - myślę - wszyscy się zgadzamy.

Dlatego też nauczanie Soboru Watykańskiego I, wzorowane w tej materii na regule św. Wincentego z Lerynu, skłaniało do odrzucania hipotez nowych i nie zawsze heretyckich:
"Dlatego zawsze należy się trzymać takiego znaczenia świętych dogmatów jakie raz określiła Matka Kościół i nigdy nie wolno od tego znaczenia odstępować pod pozorem i mianem głębszego pozanwania" (DS 3020),
oraz:
"Gdyby ktoś twierdził, że dogmatom przedłożonym przez Kościół można zgodnie z postępem wiedzy dać inne znaczenie od tego, w którym je Kościół pojmował i pojmuje - niech będzie wyłączony". (DS 3043)

Zgadza się, że ujęta tu obrona dogmatyki teologii katolickiej przez relatywizmem dogmatycznym, jest słuszna, lecz w żaden sposób nie jest właściwie odczytana przez zwolenników Kościoła przedsoborowego w materii "prowadzenia się" Kościoła SVII, bo wyżej podane zapisy SVI wcale nie odcinają jakiejś niedobrej przeszłości od dobrej, o czym świadczy sformułownaie w encyklice Humani generis:

"Bóg rzeczywiście swojemu Kościołowi żywe magisterium także po to, aby tłumaczyć i wyjaśniać to, co w depozycie wiary zawarte jest tylko w sposób niewyraźny".

Toteż, mimo iż prawda ogłoszona poprzez dogmat nie może byc ani zmieniana, ani zapomniana, to jednak może sie ona rozwijać poprzez dostrzeżenie nowych związków, podnoszących owa prawdę na nowy poziom noetyczny i terminologiczny. W niczym więc nie odszedł od swej misji ani Kosciół sprzezd SVII, ani Kościół po SVII.

Spójrzmy, jak zareagował papież Paweł VI w Mysterium fidei (wrzesień 1965) na próbę nowego interpretowania transsubstancjacji przez Holendrów, kiedy to wprawdzie zaakceptował transignificatio i transfinalisatio, ale tylko jako uzupełnienie obowiązującej nauki Trydentu. Tak więc, nie ma co zmierzać ku sobie z szablami, ponieważ od zawsze miłość spajała Kościół, a zarówno grzech, jak i przeciwnie - krew Jego męczenników (to miałem na myśli we wczesniejszym poście pisząc o odwiecznej obecności w Kościele opozycji sacrum - profanum), stanowią czynnik wzrostowy dla wszystkich członków, jako materiał do myślenia i motywację do pokuty.

z Bożym pozdrowieniem,
exe
+++

maly_kwiatek · Gość

Grzech odstępstwa sedewakantystów tonących w lefebryzmie to właśnie grzech tych, którzy godzą w te zasady ustalone przez Sobór Watykański I przypomniane wyżej przez exe .
Grzesznicy, którzy świadomie poszli lub idą w tym kierunku, bezskutecznie będą czekać na dialog, bo katolicy poza Kościołem nie uprawiają zbędnego dialogu, a jedynie zanoszą do Boga modlitwy za Braci odłączonych.

Trudno aby Papież inicjował, czy podejmował dialog z odstępcami, którzy nie uznają Papieża. Nie ma w tym żadnego ekumenizmu, jest prosta droga do Piekła.

W tle każdego odstępstwa stoi grzech pychy i brak pokory.
Odstępcy powinni medytować nad cnotą pokory której przeciwieństwem jest pycha. Medytować i modlić się do Boga o przywrócenie jasności umysłu i serca, umożliwiającej pełny powrót na łono Matki Naszej, Kościoła Katolickiego.

Zrozumieli to na pewnym etapie lefebryści, którzy po rozmowach z Kardynałem Ratzingerem, a następnie z Papieżem Benedyktem XVI powrócili do Kościoła na stanowisko obserwowane.

Sedewakantyści pozostali tam gdzie byli, zżerani przez własny jad nienawiści i niechęci do Papieży, do Kościoła i Jego życia współczesnego, celebrujący coraz dziwniejsze elementy odstępstwa.

inquisitio

Mały Kwiatku ,twoja powyższa ocena jest generalnie słuszna .
Jeżeli chodzi o sedewakantystow to rzeczywiście przez swoją pychę stawiają się poza Kościołem, jeżeli chodzi zaś o tzw lefebrystow ( choć bardziej godne by było nazywanie ich Bractwem św Piusa X ) to w sensie ścisłym uznają papieża zaś ich protest tyczy się niektórych kwestii SV2. Obiektywnie są jrdnsk częścią Kościoła ich status kanoniczny można by określić jako zawieszenie.
Pomijając te dwie i im podobne grupy to na forum tu nie ma osób związanych z tymi środowiskami 😉

PS. Powracając jeszcze do tematu to zauważ że w Polsce i ogólnie na świecie jest bardzo znaczący wzrost ogólnie pojętych wspólnot Tradycji gdzie odprawiana jest msza tzw Trydencka. Oczywiście są to wspólnoty w pełnej jedności z Kościołem i Ojcem Świętym.
Jeżeli to co ,,dawne" jest ,jak mówisz ,jest pełne braku miłości to jak myślisz czym kierują się ci wierni karmiąc się np tydentiną ?

maly_kwiatek · Gość

inquisitio

Mały Kwiatek

maly_kwiatek · Gość

Może jeszcze parę słów o Kościele przedsoborowym.
Inquisitio ma rację mówiąc, że Kościół nie dzieli się na przedsoborowy i posoborowy, to oczywiste. Sobór Watykański II z miłością pochylił się nad sprawami Kościoła wymęczonego przez kilkadziesiąt lat następującymi zjawiskami:

- Rewolucja Francuska i jej tragiczne skutki dla Kościoła, równoczesna krytyka Kościoła, z masowym wymordowaniem tysięcy duchownych katolickich,
- redukcja Państwa Kościelnego do Watykanu,
- atak modernizmu na Kościół końca XIX i początku XX wieku
- restrykcyjna obrona przed modernizmem wprowadzona przez św. Ojca Świętego Piusa X, postawienie Kościoła na pozycji ginących w Okopach Świętej Trójcy (Kto nie wie o co chodzi odsyłam do Nieboskiej Komedii Zygmunta Krasińskiego),
- zagłada milionów ludzi w XX wieku w warunkach Rewolucji Październikowej, I i II Wojny Światowej, Holocaustu Słowian i Żydów, zalewu komunizmu w krajach Europy Środkowej, masakra Japonii przez USA, wojny w Korei i Wietnamie.

Kościół wydawał w tym czasie mnóstwo świętych i męczenników.

W czasie gdy zacząłem poznawać praktyki kościelne Papieżem był Sługa Boży Pius XII - człowiek pomawiany o kolaborację z Niemcami hitlerowskimi. Dziś wiemy, że tak nie było, a Papież Pius XII był człowiekiem świętym, wtedy trwały dywagacje na jego temat.

Jeszcze jako Kardynał Pacelli, Pius XII doprowadził do zawarcia konkordatów z Serbią i Niemcami.

20 listopada 1938 – trzy tygodnie po nocy kryształowej – Pacelli wystąpił do ponad 60 przedstawicieli Kościoła na całym świecie z prośbą o pomoc w uzyskaniu ponad 200 tys. wiz dla „niearyjskich katolików” i „żydowskich konwertytów na chrześcijaństwo”, którym groziły represje a których większość była praktykującymi żydami[9]. Kościół niemiecki miał prawo zapewnienia szczególnej ochrony dla konwertytów na mocy konkordatu z 1933 roku

Prawda o tym Papieżu była taka, że był to człowiek pokoju, rozumiejący, ze zabijanie ludzi zwłaszcza masowe niczemu nie służy i trzeba na tyle na ile to możliwe powstrzymać ten szalony wojenny proceder.
Dwukrotnie zwracał się o zachowanie humanitaryzmu do władz Włoch i Niemiec w trakcie działań wojennych i okupacji hitlerowskiej.
W Watykanie przechowywał wielu uchodźców i jeńców wojennych.

Ja takich rzeczy oczywiście nie wiedziałem.
Kościół był prawie śmiertelnie raniony przez kilkadziesiąt lat poprzedzających moje wejście do Kościoła. To był Kościół pełen smutku, żalu tragedii modlitwy za zamordowanych, zmarłych i cierpiących w masowych działaniach wojennych. W Polsce trwał szalejący komunizm. Zamykano w więzieniach biskupów i księży, a świątynie zamykano i oddawano uzurpatorom - tak było np. w okolicach Olkusza, gdzie po dziś dzień utrzymuje się tzw. Kościół polsko katolicki. Diecezjami kierowali nie biskupi, a wikariusze kapitulni naznaczeni przez Państwo.

To były praktyki lat 50-tych XX wieku w Polsce. I wtedy pojawiłem się w Kościele. Kościele cierpiącym, ciężko rannym, smutnym i poważnym.

Moje katechezy nie były liczne bo ich nie pobierałem zbyt dużo.
Jednak były wystarczające by Kościół uznał mnie za zdolnego do przyjęcia Pierwszej Komunii Świętej i Bierzmowania. Stało się to w trakcie Soboru Watykańskiego II.
Potem nastąpiło rozluźnienie stosunków Państwa i Kościoła, skutkujące rozwojem Kościoła w Polsce za Prymasowania uwolnionego z więzienia Kardynała Stefana Wyszyńskiego, który był stałym legatem papieskim reprezentującym Papieża na terenie Polski.

Spotkania wiernych z Prymasem daje się porównać tylko ze spotkaniami Polaków z Papieżami. Tyle, że w tamtych spotkaniach z Prymasem, Państwo urządzało rozliczne prowokacje i zasadzki.

A jednak światło radości w latach 60-tych pojawiało się coraz wyraźniej w Kościele. Ogromne znaczenie miał w tym Sobór, który otworzył szeroko drzwi wszystkim, którzy chcieliby w Kościele być. To otwarcie wynika z Konstytucji o Kościele Lumen Gentium i Konstytucji Duszpasterskiej Gaudium et Spes, a nie z Konstytucji Liturgicznej, jak sugeruje Inquisitio.
Konstytucja Liturgiczna była jedynie wsparciem tamtych dwóch najdonioślejszych Konstytucji Kościelnych powstałych podczas Soboru Watykańskiego II. Umożliwiła ona rozwój swobodnej twórczości kościelnej, np. tzw. piosenek duvalowskich i specyficznych liturgii w nabożeństwach do Ducha Świętego. W Polsce powstały wówczas piękne pieśni takie jak Barka, czy Czarna Madonno, które po raz pierwszy w historii zostały wprowadzone w codzienny świat katolików. Były śpiewane w domach, na wycieczkach rajdach i obozach młodzieżowych.

Gaudium et Spes - Radość i Nadzieja zaczęły rozlewać się po Kościele dzięki Soborowi Watykańskiemu II.

maly_kwiatek · Gość

maly_kwiatek · Gość

Niech ilustracją tego co się wtedy działo i tego co stało się podczas Soboru Watykańskiego II będzie mój ostatni wiersz "Był ktoś":

Był ktoś,

Kto ukradł moje życie,

Kto zmienił to, co podziwiałem, w potok brudu,

Kto zagarnął moje marzenia

I zmienił je w proch bez znaczenia,

Kto sprawił, że stałem się odrażającym nikim,

Kto nie znał słów proszę i dziękuję,

Kto był dobrym organizatorem dezorganizacji życia,

Kto chciał zniszczyć to co dla mnie najdroższe, aby zabić mnie,

Kto nienawidził drogich mi osób,

Kto zabijał każdego dnia tak, by utrzymać ślady życia,

Kto zniszczył swoje życie i siebie, by ugodzić mnie,

Był ktoś

Ktoś kochany

<img src="https://images89.fotosik.pl/94/b5e157855f88965dmed.jpg" border="0" alt=""></

[link widoczny dla zalogowanych]

inquisitio

Mały Kwiatek

Jaśmina · Gość

Tse ne dopomozhe druzhyn Question

exe

exe

Widzę całkiem sporo mozliwości wskazania ludziom o zbuntowanym usposobieniu wobec instytucjonalnego aspektu Kościoła, że Kościół Święty jest rzeczywistą Świątynią, a to znaczy iż mieszka w Nim Głowa Kościoła i Jego Oblubienica, i nawiązując do tematu "Kontemplacja - czym jest? pragnę kontynuować mowę naszą o Kościele.

Niechaj nasza uwaga spocznie na tym fragmencie Pisma Świętego:
"Belkami domu naszego są cedry, a cyprysy ścianami". (PnP 1, 17)

Otóż belki cedrowe stanowią symbol Kościoła instytucjonalnego, ponieważ jako materia nieożywiona, stanowi szkieletowy element utworzony ręką ludzką:
"1 Odliczył potem Salomon siedemdziesiąt tysięcy mężczyzn do dźwigania i osiemdziesiąt tysięcy do wydobywania kamienia w górach, a kierowników nad nimi trzy tysiące sześciuset. 2 Następnie przesłał Salomon do Hurama2, króla Tyru, takie słowa: «Uczyń, jak uczyniłeś mojemu ojcu Dawidowi, przysyłając mu drewno cedrowe, by wybudować mu dom na mieszkanie. 3 Oto ja buduję dom dla imienia Pana, Boga mego, aby Mu go poświęcić, aby palić przed Nim wonne kadzidło, składać nieustannie chleby i ofiary całopalne rankiem i wieczorem, w szabaty i w dni nowiu księżyca, w święta Pana, Boga naszego, i to na wieki w Izraelu". (2 Krn 2, 1-3)

Natomiast cyprysowe ściany , jako materia ożywiona, stanowią element stworzony przez Boga. Cyprysowe ściany to miłość Boża, to Duch Święty, który przepaja Kościół i Go prowadzi.

Dlatego jest napisane:
"7 Pomiędzy nimi wszystkimi szukałam miejsca, by spocząć -
[szukałam] w czyim dziedzictwie mam się zatrzymać.
8 Wtedy przykazał mi Stwórca wszystkiego,
Ten, co mnie stworzył, wyznaczył mi mieszkanie
i rzekł: «W Jakubie rozbij namiot
i w Izraelu obejmij dziedzictwo!»
9 Przed wiekami, na samym początku mię stworzył
i już nigdy istnieć nie przestanę.
10 W świętym Przybytku, w Jego obecności, zaczęłam pełnić świętą służbę
i przez to na Syjonie mocno stanęłam.
11 Podobnie w mieście umiłowanym dał mi odpoczynek,
w Jeruzalem jest moja władza.
12 Zapuściłam korzenie w sławnym narodzie,
w posiadłości Pana, w Jego dziedzictwie.
13 Wyrosłam jak cedr na Libanie
i jak cyprys na górach Hermonu.
14 Wyrosłam jak palma w Engaddi,
jak krzewy róży w Jerychu,
jak wspaniała oliwka na równinie,
wyrosłam w górę jak platan.
15 Wszystko przepoiłam wonnością jak cynamon i aspalat pachnący,
i miłą woń wydałam jak mirra wyborna,
jak galbanum, onyks, wonna żywica
i obłok kadzidła w przybytku. (Syr 24, 7-13)

Kogóż więc jeszcze może dziwić, bądź gorszyć spożywanie Ciała Pańskiego,skoro sama Mądrość przemawia Question

21 Którzy mnie spożywają, dalej łaknąć będą,
a którzy mnie piją, nadal będą pragnąć.
22 Kto mi jest posłuszny, nie dozna wstydu,
a którzy przeze mnie działać będą, nie zbłądzą. (Syr 24, 21-22)

Z Bożym pozdrowieniem,
exe
+++

Jaśmina · Gość

Rozczarowanie Kosćiołem zawsze jest wtedy , kiedy Prawda rani . Misją Kościoła jest wyłącznie rozbudzenie i krzewienie w duszy chrześcijan i wszystkich ludzi pragnienia Poznania Prawdy, a kogo Prawda boli , ten będzie z nią walczył , nawet będąc w Kościele .
Thomas Merton pisał, że „wiele ludzi obawia się pójść za głosem swojego sumienia, ponieważ próbują dostosować się raczej do opinii innych niż do prawdy, którą rozpoznają w swoim sercu”.
Katolik z uwagi na dostęp do pełni Prawdy winny być szczególnie odpowiedzialny za osoby pozbawione światła Boga, ale nie możemy mówić o takim katoliku ,który ma własny '' monopol na prawdę''. Człowiek, poznając prawdę, dostrzega, że „niewola” jego , która zawsze boli, w tym jednym miejscu nie boli. Nie boli tam , gdzie jest Prawda .

Serce zakotwiczone w Bogu jest wolne od lęków i od grzechów. To serce spokojne i święte. Miał rację Augustyn, gdy wołał:
„Niespokojne są serca nasze, dopóki nie spoczną w Bogu.”

Natomiast ''Serce niedojrzałe i zmienne staje się dla nas wielkim zagrożeniem. Takie serce zaskakuje nas pragnieniami, które mogą być groźne. Mogą wręcz prowadzić do śmiertelnych uzależnień''...

Prawda i Szczerosć idą razem , często słyszę ''ja chcę znać tylko prawdę'', a szczerośći już takowej osoba nie przyjmuje .

Biblia podaje piękne przykłady , że to idzie zawsze razem ;

„Ze szczerym postępujesz szczerze, z przewrotnym surowo.” (2 Sam. 22:27).

„Postępujcie tak: w bojaźni przed Panem, w Prawdzie i w Szczerości Serca.” (2 Kron. 19:9).

„Gdyż przewrotny jest obrzydliwością dla Pana; lecz Szczerzy są jego Przyjaciółmi.” ( PrzSal. 3:32)

„Mowa szczera trwa wiecznie, lecz fałszywa tylko chwilę.” ( PrzSal. 12:19).

„Abyśmy, będąc szczerymi w Miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, ktory jest Głową, w Chrystusa.” (Efez. 4:15).

„Co się tyczy tej sprawy, to nie masz w niej cząstki ani udziału, gdyż Serce twoje nie jest Szczere wobec Boga.” (DzAp. 8:21)

maly_kwiatek · Gość

maly_kwiatek · Gość

Rzuciłem okiem na początek tematu, gdzie czcigodni poprzednicy ukazują swoje zaangażowania w protestantyzm i na tym tle wymieniają emocjonalne poglądy.

Uświadomiłem sobie przy tym, że ja, mimo okresów agnostycyzmu, nigdy, absolutnie nigdy nie miałem skłonności do wiary innej niż katolicka!

A byłem blisko nie tylko wobec protestantyzmu, byłem blisko wobec religii wschodnich, przede wszystkim buddyzmu, religii hinuistycznych, shintoizmu a całkiem niedawno nawet religii starosłowiańskich.

Byłem blisko, to znaczy bez lęku, za to z zaciekawieniem zgłębiałem parę szczegółów tych religii.

Muzułmanizmu nie studiowałem, za to miałem znajomych muzułman - znakomitych ludzi.

I nigdy nie miałem żadnej alternatywy dla wiary katolickiej.
To mogło wynikać albo z jakiegoś mojego zaciemnienia i głupoty, albo wprost przeciwnie, ze światła, jakie widzę w wierze katolickiej, które nie ma żadnej alternatywy. Mniemam, ze w moim przypadku ma miejsce ten drugi przypadek. Very Happy

exe

Myślę, że w kwestii owego rozczarowania KRk, trafia w sedno o.Surówka OP, wskazując zarówno błędy, jak i konieczne kierunki działań naprawczych:

"Ponad 90 % młodych Polaków ocenia swój stosunek do Kościoła jako negatywny. Jakie są powody takiego braku zaufania? 🤔

O. Wojciech Surówka OP: czekamy na nowego Blachnickiego. "Przeceniliśmy katechezę i przeceniliśmy znaczenie duszpasterstwa poprzez wydarzenia, takie jak Światowe Dni Młodzieży, Strefa Chwały, również takie jak Lednica." 😇🙏

- Mniej romantyzmu, wielkich wydarzeń, wielkich akcji, więcej pozytywizmu, rzetelnej, pogłębionej pracy u podstaw – to, zdaniem o. Wojciecha Surówki OP, duszpasterza Lednicy, zadanie, jakie stoi dziś przed Kościołem w Polsce jeśli chodzi o pracę z młodzieżą.

- Młodzi ludzie potrzebują formacji deuterokatechumenalnej, wprowadzającej w życie wiarą. Formy istniejące obecnie wymagają zdecydowanego poszerzenia. Czekamy na nowego Blachnickiego – podkreśla dominikanin. Jak zaznacza, powinniśmy mieć też świadomość, że ta „praca u podstaw” przyniesie owoce dopiero w następnym pokoleniu. - My nie zobaczymy fajerwerków. Żadnych – stwierdza.

Nie trzeba badania socjologicznego, by zauważyć, że młodzież odpływa z Kościoła. To już widać „gołym okiem” – mówi o Wojciech Surówka OP nawiązując do wyników sondażu przeprowadzonego przez IBRIS dla „Rzeczpospolitej”. Z sondażu wynika, że zaledwie 9 proc młodych ludzi między 18 a 29 r. ż. ocenia swój stosunek do Kościoła jako pozytywny.

Zdaniem o. Surówki, przyczyny tego zjawiska wiążą się po pierwsze - z pewnymi błędami duszpasterskimi popełnianymi w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat, po drugie – z serią gorszących skandali w Kościele, które niszczą zaufanie do niego, nie tylko wśród młodych.

- Młodym zabrakło stałej, rzetelnej, pogłębionej formacji chrześcijańskiej. Przeceniliśmy katechezę i przeceniliśmy znaczenie duszpasterstwa poprzez wydarzenia, takie jak Światowe Dni Młodzieży, Strefa Chwały, również takie jak Lednica – twierdzi dominikanin. Wyjaśnia, że religia w szkole, jako pewien sposób przekazywania wiedzy o kulturze chrześcijańskiej, zdaje egzamin. Trudno jednak w ramach zajęć szkolnych prowadzić prawdziwą katechezę, która ma być wprowadzeniem w misterium życia w Kościele i w tajemnicę Jezusa Chrystusa. – Liczenie na to, że katecheza jest w stanie zapewnić młodym formację stałą było błędem. Nie jest w stanie – podkreśla o. Surówka.

Dominikanin przypomina jednak, że obok katechezy Kościół w ostatnich latach próbował także docierać do młodzieży na wiele innych sposobów i to, wydawało się, z dużymi sukcesami. Tysiące osób uczestniczyło w spotkaniach przeznaczonych dla młodych, jak Lednica, Stadion Młodych, Strefa Chwały nie mówiąc o Światowych Dniach Młodzieży. Zdaniem o. Surówki duszpasterskim błędem ostatnich kilkunastu lat jest przywiązywanie zbyt dużej wagi do tego rodzaju wydarzeń, a zbyt mała koncentracja na spokojnej, rzetelnej, choć nie dającej spektakularnych sukcesów pracy formacyjnej, która prowadzona jest np. we wspólnotach oazowych.

- Ks. Franciszek Blachnicki mówił o konieczności formacji deuterokatechumenalnej, która powinna być stałym elementem chrześcijańskiego życia, na wszystkich jego etapach. Geniusz Blachnickiego polegał m.in. na tym, że widział ludzi młodych w perspektywie formacji stałej, trwającej zasadniczo od szkoły podstawowej, począwszy od Oaz Dzieci Bożych poprzez oazy dla młodzieży i mającej swoją kontynuację w formacji małżeńskiej w Kościele Domowym. Oczywiście owocna formacja nie odbywa się tylko w ruchu Światło Życie ale również we wspólnotach odnowy, w neokatechumenacie i w wielu innych ruchach i wspólnotach – podkreśla o. Surówka.

Dlaczego to zostało nieco zaniedbane? 🤔 Odpowiedź jest prosta: to jest trudne. Brakuje księży, którzy chcieliby się zaangażować, by młodzieży towarzyszyć Trudno jest formować ludzi na stałe, gdy czasem brak spektakularnych efektów. A, jak zwraca uwagę o. Surówka, duszpasterze też chcieliby widzieć sukces. Wygodniej, łatwiej jest zorganizować wydarzenie, zaprosić na nie kilkaset osób, które przeżyją coś wyjątkowego, czują się zmobilizowane, chcą czegoś więcej. Tylko – z tym „więcej” jest potem dużo trudniej…

- Wydarzenia tak naprawdę nie budują wspólnoty, nie integrują ludzi i nie zapewniają formacji. Uwierzyliśmy, że jest nas dużo, bo było nas dużo na Lednicy i na ŚDM ale to się okazało złudne – mówi duszpasterz Lednicy. Jego zdaniem skądinąd interesujące byłyby badania w gronie osób uczestniczących w tego rodzaju religijnych wydarzeniach kilkakrotnie i jednorazowo – na ile wśród nich obserwowalny jest kryzys wiary i spadek zaufania do Kościoła. – To mogłaby nam dokładniej pokazać, na czym polega problem – podkreśla.

O. Surówka zwraca też uwagę na zmianę, która zwłaszcza w świecie ludzi młodych dokonała się poprzez media społecznościowe. –To, że obraz społeczeństwa, czy Kościoła, który kształtuje się w tych mediach jest albo częściowo albo nawet zupełnie oderwany od rzeczywistości, to coś, z czym jeszcze sobie w Kościele nie radzimy – stwierdza. – Warto też podkreślić, że jednorazowe spotkanie na kilka tysięcy osób o wiele łatwiej atrakcyjnie pokazać w mediach niż stałą formację wspólnoty młodzieżowej przy parafii – dodaje.

Zdaniem o. Surówki zasadniczo drugim czynnikiem, który powoduje spadek zaufania do Kościoła są ujawniane ostatnio skandale i przestępstwa związane z wykorzystywaniem seksualnym i brak odpowiedniej reakcji na to ze strony hierarchów. Dominikanin zwraca uwagę, że przejrzystość i przyznanie się do winy nie jest prawdopodobnie w stanie uratować zaufania do konkretnej osoby, która zawiniła lecz może spowodować to, że zachowane zostanie zaufanie do instytucji. Przeciwnie – brak przejrzystości i uznania winy powoduje upadek autorytetu nie tylko konkretnej osoby ale i całej instytucji, czego obecnie jesteśmy świadkami. – Przejrzystość i umiejętność stanięcia w prawdzie – to coś, czego bezwzględnie potrzebujemy – podkreśla dominikanin.

Przypomina, że swoich słabości nie ukrywali również Apostołowie a za pozytywny przykład ostatnich lat uznać można bp. Piotra Jareckiego, który po wypadku spowodowanym alkoholem przeszedł terapię, po czym wrócił do posługi a poprzez swoje doświadczenie i otwarte przyznanie się do niego, jest w stanie teraz pomagać innym księżom, które mają podobne problemy.

Jakie przed Kościołem w Polsce rysują się drogi wyjścia z kryzysu? - Potrzeba nam nowych pomysłów – jestem o tym przekonany. Czekamy na nowego Blachnickiego. Obecnie istniejące formy deuterokatechumenatu powinny być zdecydowanie poszerzone. Np. w formie katechumenatu powinno być też prowadzone przygotowanie do małżeństwa, o tym zresztą pisali już kilka lat temu polscy biskupi. Wiele osób, które przygotowuje się do małżeństwa nie ma podstaw – nie zna symbolu wiary, nie ma pewnych niezbędnych nawyków życia chrześcijańskiego – twierdzi duszpasterz Lednicy.

- Więcej pracy u podstaw. Mniej romantyzmu – podsumowuje. – My jeszcze żyjemy takim romantyzmem katolickim – wielkie akcje, wielkie rocznice, wielkie postaci… Tymczasem nam jest potrzebny teraz pozytywizm. Ciężka, żmudna praca u podstaw, ze świadomością, że to przyniesie efekty dopiero w następnym pokoleniu. Nie w tym. Musimy się zgodzić, że my nie zobaczymy fajerwerków. Żadnych – stwierdza.

Kluczowy jest zdaniem dominikanina również powrót do życia duchowego i modlitwy a także postawienie Chrystusa w centrum wszystkiego, co robimy. – Jest bardzo wiele inicjatyw i działań duszpasterskich, w ramach których można w ogóle nie mówić o Chrystusie. Dzieła społeczne i charytatywne – to wszystko jest bardzo ważne, ale to On powinien być zawsze w centrum. Wszystkie projekty duszpasterskie powinniśmy sprawdzać poprzez prosty probierz: czy to jest wokół Chrystusa, czy to prowadzi do Chrystusa – wyjaśnia.

- My mamy ludzi prowadzić do Chrystusa, bo to jest Kościół Chrystusa. Nie Jana Pawła, czy Jana Góry. Widzimy, że nawet św. Jan Paweł II – on też jest uwikłany w historię, też mógł popełniać błędy. Tylko Chrystus jest w stanie zaspokoić wszystkich, odpowiedzieć na wszystkie pytania – stwierdza dominikanin.

Odpowiedzią na kryzys wśród młodzieży powinno być też, zdaniem o. Surówki, wcześniejsze dopuszczanie młodych do sakramentów – wcześniejsza Pierwsza Komunia św. i wcześniejsze bierzmowanie. – My ciągle ludzi odsuwamy od sakramentów, bo są niedojrzali. A kiedy będą? Może nigdy. To jest intelektualizm – chcemy, by młodzi wszystko zrozumieli i dopiero wtedy damy im Ducha św. A kto ma to im wytłumaczyć, jak nie Duch św.? Sakrament nie jest nagrodą za dobre sprawowanie, ale jest po to, by dać nam siłę – podkreśla zakonnik.

W ramach pracy u podstaw z inicjatywy franciszkanina o. Kordiana Szwarca, w najbliższą niedzielę na Lednicy odbędą się Pola Dialogu – kilkugodzinne wirtualne spotkanie młodzieży z różnych środowisk, która razem z zawodowym mediatorem rozmawiać będzie na temat wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie aborcji eugenicznej. – My będziemy jakby z boku tego wydarzenia. Mediator pomoże młodym usłyszeć ich własne uczucia i to, co mają w sercach w związku z tym wyrokiem ale też usłyszeć, to co myślą o tym inni. Będziemy się w ten sposób uczyć dialogu".

– – –
fot. Lednica2000. Źródł. Katolicka Agencja Informacyjna,

uel

Moim zdaniem brakuje duchownych którzy by starali się wczuć w sytuację ludzi ciężko pracujących, którzy się zmagają z problemami codzienności, ciężką pracą , problemami i dramatami rodzinnymi. Uważam że zbyt wielu naśladuje Jezusa nauczającego a mało chce naśladować Jezusa cierpiącego który cierpiał z miłości do ludzi . Bez tego samo nauczanie choćby najlepsze wydaje się mało wiarygodne , jeśli się ma życie pod kloszem , wszystko zagwarantowane to człowiek który nie ma zagwarantowane wszystkiego pod kloszem nie będzie mógł tego nauczania odnieść do siebie, gdyż pomyśli sobie "oni nie muszą fizycznie pracować na chleb więc mają siły i czas aby zajmować się tym".

Głoszenie słowa Bożego przez internet i działanie przez youtube wiedzie prym, a myślę że przecież osobista relacja z człowiekiem powinna się liczyć bardziej. karierowiczostwo także medialne jest duchem tego świata. Za dużo pobożności na pokaz , w której brakuje przekazu aby w skrytości działać, tak że w skrytości odda Ojciec

Wczoraj oglądałem zakupiony kiedyś film pt. "Kapłan poniżonych " i piękna jest postawa ks. Luigi , film można zobaczyć także tu :
https://www.youtube.com/watch?v=QBaaMFP9cis&ab_channel=AscerOkla[/list]

Jaśmina

Powód jest tylko jeden. Brak Miłości. Człowiek, który nie kocha i nie jest kochany, staje się prawdziwym męczennikiem. Wcale nie potrzebuje wtedy jakichś prześladowców. On sam zaczyna prześladować samego siebie i okazuje się bezlitosnym wrogiem wobec samego siebie.

uel

exe

exe